Δ. Ιωάννου: O π. Συμεών Κραγιόπουλος και η ψυχική ασθένεια

Ο πατήρ Συμεών Κραγιόπουλος, του οποίου ο πρόσφατος θάνατος γέμισε με θλίψη πολυάριθμους ανθρώπους που γνώρισαν το έργο του, ήταν μια από τις μεγάλες πνευματικές φυσιογνωμίες της σύγχρονης Εκκλησίας, φωτισμένη μορφή  που έδρασε ως εξομολόγος, ιεροκήρυκας και συγγραφέας, πνευματικός πατήρ μοναστικών αδελφοτήτων. Κατά ορισμένους, η μεγαλύτερη προσφορά του έγκειται στην εντελώς πρωτότυπη και εύστοχη αντιμετώπιση της ψυχικής νόσου, από την οποία μαστίζεται ιδιαίτερα ο σύγχρονος άνθρωπος. Παρακάτω, θα προσπαθήσω να παρουσιάσω με συντομία τις κυριότερες θέσεις του επί αυτού του ζητήματος.

Ως «ψυχική νόσος», λοιπόν, η οποία μπορεί και πρέπει να αντιμετωπιστεί, θεωρείται αρχικά μια ποικιλία φαινομένων, που ξεκινούν από απλές μορφές εσωτερικής ακαταστασίας (πχ σύμπλεγμα κατωτερότητας) και φτάνουν μέχρι σοβαρότερες μορφές ψυχοπάθειας (νεύρωση, κατάθλιψη κλπ). Ωστόσο, είναι αλήθεια ότι ακόμη και οι πιο απλές μορφές ψυχικής νόσου, πέρα από το ότι είναι ιδιαίτερα ενοχλητικές και δεν επιτρέπουν συχνά στο άτομο να «λειτουργήσει» επιτυχώς στην καθημερινότητα, θέτουν, κατά τον πατέρα Συμεών, μεγάλα εμπόδια στην πνευματική πρόοδο και τελείωση του χριστιανού, οπότε και πρέπει να αντιμετωπίζονται.

Πρώτα από όλα, λοιπόν, ο π. Συμεών, ως  πνευματικός πατήρ, παραδέχεται ότι η ψυχική νόσος υφίσταται πραγματικά, και ότι δεν αρκεί ο εξομολόγος να πει στον ασθενή για να θεραπευτεί μόνο τη φράση: «παύσε να αμαρτάνεις». Παράδειγμα: κάποιος είναι λαίμαργος, αδηφάγος, και αυτό γιατί στερείται υγιούς επαφής με τον συνάνθρωπο (οπότε γι’ αυτόν το φαγητό αναπληρώνει την ελλείπουσα επικοινωνία), άρα, δεν φτάνει να ακούσει από τον πνευματικό πατέρα τον λόγο  «τρως πολύ, αυτό είναι θανάσιμη αμαρτία, νήστευε». Το όλο ζήτημα απαιτεί κάτι περισσότερο: η «λαιμαργία» αποτελεί μια καλή ευκαιρία για τον πάσχοντα να εξετάσει τον βαθύτερο λόγο που δεν επικοινωνεί πραγματικά με τον συνάνθρωπο, καθώς είναι βέβαιο ότι πίσω της κρύβονται πολλές βαθύτερες καταστάσεις (πάθη). Πρέπει να  εστιάσει κανείς στον βαθύ εαυτό του («καρδιά»), εκεί να ψάξει να δει τι συμβαίνει. Άλλωστε, για διαφόρους λόγους, ο σημερινός άνθρωπος, ακόμη και ο θρησκευόμενος, είναι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, πάρα πολύ «μπερδεμένος», οπότε δεν χρειάζεται και να «μαραζώνει» κανείς, όπως λέγει ο πατήρ Συμεών, για μια τέτοια κατάσταση.

Περεταίρω, ο π. Κραγιόπουλος αποδέχεται ότι ένα μέρος που αφορά τις ανακαλύψεις, τις έννοιες, την ορολογία της Ψυχανάλυσης, που θεμελίωσε ο Φρόυντ και προέκτειναν άλλοι, έχει αντικειμενική βάση και αξία. Για παράδειγμα, υπάρχει όντως και το ασυνείδητο, αλλά και οι απωθήσεις, οι τακτικές άμυνας του εαυτού κλπ, για τα οποία οι μεγάλοι Πατέρες φαινομενικά δεν είχαν μιλήσει, στην πραγματικότητα όμως, όπως έχουν καταδείξει και μερικές έρευνες, τα είχαν εν πολλοίς υπόψη. Ωστόσο, ο πατήρ Συμεών διαφοροποιείται από την Ψυχανάλυση, καθώς θεωρεί ότι, για την ανάπτυξη της ψυχικής νόσου, ρόλο παίζει και η ιδιοσυγκρασία  του κάθε ατόμου, η έμφυτη ικανότητα ή ανικανότητά του, να αντιμετωπίσει τα κατά την παιδική του ηλικία δύσκολα βιώματα. Το ίδιο βίωμα (πχ προβληματική οικογένεια με την ίδια περίπου ψυχοπαθολογία), το ένα παιδί θα το χειριστεί επιτυχώς και θα το ξεπεράσει, ενώ κάποιο άλλο παιδάκι δεν θα τα καταφέρει. (Θα ήθελα στο σημείο αυτό να πω ότι ο όρος «ιδιοσυγκρασία», ή αλλιώς «προδιάθεση», που έχει άλλωστε τόσο νόημα και ευρεία χρήση στην ιατρική που αφορά την σωματική πάθηση, δεν έχει νόημα να θεωρείται μυστικιστικός και να αποφεύγεται στην Ψυχολογία).

Η ψυχική αρρώστια λοιπόν υπάρχει, βρίσκεται «εκεί» και χρειάζεται θεραπεία. Από εδώ και πέρα αρχίζει ακόμη πιο μεγάλη διαφοροποίηση του π. Κραγιόπουλου από την Ψυχανάλυση. Ο Φρόυντ, λοιπόν, πιστεύει ότι κατά βάση η ψυχασθένεια  είναι μια διατάραξη της εσωτερικής ισορροπίας του ανθρώπου, η οποία προκύπτει  στην περίπτωση που δεν ικανοποιούνται βασικές ενορμήσεις και ένστικτα του ατόμου (η ανάγκη για ηδονή, η προσπάθεια για κυριαρχία και συμβολικό παραμερισμό του άλλου κλπ). Άπαξ και τα ένστικτα καταπιεστούν και απωθηθούν, προκύπτει η νεύρωση, και έπεται η ψύχωση. Μέσα σε αυτό το σύμπαν, η λογικότητα δεν θεωρείται παρά κάτι το δευτερεύον. Εξισώνεται με ένα θλιβερό συνώνυμο του εργαλειακού ορθολογισμού, μέσω του οποίου το άτομο περίπου αποκτά μια χρησιμοθηρική εικόνα για το περιβάλλον του, και τίποτε περισσότερο. Ακόμη χειρότερα, στον φροϋδισμό, θα ’λεγε κανείς ότι η λογικότητα πηγάζει μάλλον, είναι μια απέκκριση της όλης δομής αδήριτων αναγκών-ενστίκτων της ψυχικής ζωής του υποκειμένου. Αντιθέτως, για τον π. Κραγιόπουλο (ως προς το σημείο αυτό προσεγγίζει την γνωστική ψυχοθεραπεία), στην ψυχική ζωή πρωτεύει ο «νους», και μάλιστα με την φιλοκαλική του έννοια. Ο «νους», λοιπόν, αυτός ο «οφθαλμός» της ψυχής, το όργανο δηλαδή εκείνο με το οποίο συλλαμβάνουμε την πραγματικότητα, την «θεωρούμε», την στοχεύουμε προθετικά (με τον χουσερλιανό τρόπο), παίζει τεράστιο ρόλο στην θεραπεία.

Δεν θα πούμε πολλά εδώ για τον «νου», ελλείψει χώρου, πέρα από το ότι χάρη σε αυτόν αποκτά το υποκείμενο την ικανότητα να διερευνά ολόκληρη την εσωτερική ψυχική του ζωή («αυτοσυνείδηση»), να παρατηρεί, όπως βέβαια παραδέχονται και οι ψυχαναλυτές, τα αισθήματά του, τους φόβους, τις ανησυχίες, τις ελπίδες του κλπ. Δυνάμει ακριβώς της δυνατότητας για αυτοπαρατήρηση, μπορούμε και να  αντιληφθούμε ότι ψυχικώς νοσούμε, οπότε και καταφεύγουμε στον πνευματικό πατέρα, ή τον ειδικό.

Επιπροσθέτως, και εδώ βρίσκεται το κλειδί της σκέψης του π. Συμεών, ο νους είναι ελεύθερος, αυτόνομος, κατά βάση  ανεπηρέαστος ακόμη και από τα νομιζόμενα ως πλέον βασικά χαρακτηριστικά της ψυχικής ζωής ενός ατόμου, πχ την σεξουαλικότητα. Γίνεται δηλαδή κάποιο άτομο να έχει σοβαρή ψυχοπάθεια, ας πούμε μια κατάθλιψη, κάποια ψύχωση, και όμως κατά κανόνα  μπορεί κάλλιστα να «λογικεύεται», να αντιλαμβάνεται δηλαδή ότι, όντως, υπάρχει πρόβλημα, ότι χρειάζεται θεραπεία. Ακόμη και αυτός του οποίου η λογικότητα φαίνεται ενίοτε διαταραγμένη (σαν αυτούς που πήγαιναν στον Άγιο Παϊσιο και του έλεγαν ότι έχουν αφύσικο κεφάλι, «ολοστρόγγυλο σαν πορτοκάλι»), κάλλιστα εννοεί ότι έτσι είναι ο τρόπος που ο ίδιος βλέπει τα πράγματα, ωστόσο μάλλον κάτι δεν πάει καλά μέσα  του.

Επειδή τώρα ουσία της πνευματικής ζωής του ανθρώπου είναι ακριβώς ο νους,  η ψυχική νόσος αποτελεί, υπό αυτήν την έννοια, πάντα κάτι δευτερεύον (γι’ αυτό και δεν μυστικοποιείται, όπως στον Φρόυντ). Ας υποθέσω ότι πχ πάσχω από μανία καταδιώξεως, και πάλι, ωστόσο, αυτό που πρωτεύει είναι ότι δεν στερούμαι την βασική ικανότητα να εννοώ ότι όντως ο άλλος, αυτός που με «καταδιώκει», όντως υπάρχει, ενώ περαιτέρω, καταλαβαίνω σε έναν ικανοποιητικό βαθμό ότι αυτός ο άλλος είναι περίπου ο τάδε άνθρωπος, με την τάδε ιδιαιτερότητα κλπ. Η μανία καταδιώξεως δεν προέρχεται δηλαδή από τα αβυσσαλέα βάθη του εαυτού μου, δεν πρέπει να θεωρηθεί ως η πεμπτουσία του είναι μου: είναι απλά κάτι που ήρθε και «κόλλησε εκεί», και γι’ αυτό, πολύ απλά, μπορώ να το πετάξω από πάνω μου. Μπορώ να απαλλαγώ από αυτό, χωρίς ο ψυχισμός μου να υποστεί αναπηρία ή να χρειαστώ να αναμορφώσω ριζικά το είναι μου. (Υπάρχει βέβαια, για διαφόρους λόγους, η περίπτωση να μην λειτουργεί καθόλου ο νους, να μην αντιλαμβάνεται κανείς τι του λένε, αλλά αυτό είναι σπάνιο).

                                                        ********

Τι πρέπει λοιπόν να γίνει σε μια τέτοια περίπτωση; Χρειάζεται, λέγει ο π. Συμεών, να «πιαστεί ο πάσχων από την πραγματικότητα». Αυτός που πήγε πχ στον άγιο Παϊσιο με το υποτιθέμενο «κεφάλι - πορτοκάλι», μπορεί να καταλάβει πολύ καλά τι θα πει η συμβουλή: «έτσι παρουσιάζει τα πράγματα το μυαλό σου, η ιδιοσυγκρασία σου, πιάσου από την πραγματικότητα και μην κρατάς αυτή την σκέψη». Ο εν λόγω ασθενής ξέρει βέβαια πολύ καλά και τι σημαίνει «κεφάλι» ως μέρος του ανθρωπίνου σώματος, τι θα πει σχήμα, ποιος είναι ο ρόλος της μεζούρας (με την οποία τον μετρούσε ο Άγιος κλπ). Το όλο ζήτημα, κατά τον π.  Συμεών, είναι να σκεφτεί κανείς ως εξής: «με την δική μου λογική, τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα, έχω αποτύχει. Τα έκανα θάλασσα. Λίγο ως πολύ καταλαβαίνω ότι αυτός ο άνθρωπος, που έχω μπροστά μου, ο πνευματικός πατήρ, φαίνεται ότι όντως θέλει να με βοηθήσει, και βλέπει εντελώς διαφορετικά τα πράγματα. Πιο ουδέτερα στο κάτω-κάτω. Άρα και πιο ψύχραιμα. Τι χάνω να σταματήσω να εμπιστεύομαι τον τρόπο που εγώ βλέπω τα πράγματα, να τα αμφισβητήσω, και να αρχίσω να εμπιστεύομαι αυτά που μου λέγει ο πνευματικός πατήρ;». Με άλλα λόγια, πρέπει να σταματήσω να εμπιστεύομαι τον εαυτό μου.

Είναι αλήθεια επίσης, ότι γενικά, έστω κι αν υποφέρει κανείς από κάποια ψυχοπάθεια, έχει την δύναμη να εμπιστεύεται τον άλλο άνθρωπο, να ξέρει τι θα πει «εμπιστοσύνη», και μάλιστα όχι ως απλή ψυχολογική διαδικασία, άλλα ως βαθιά, υπαρξιακή κατάσταση. Η εμπιστοσύνη, όπως και κάθε βαθιά ανθρώπινη σχέση, έχει μιαν εκ-στατική έννοια, είναι ένα είδος υπερβατισμού. Έχουμε επίσης την ικανότητα, να καταλαβαίνουμε πολύ καλά πού κατά βάση πρέπει να απευθυνθούμε, πόσο κάποιος μπορεί και θέλει να μας βοηθήσει (γι’ αυτό και πολλοί άλλωστε πάνε σε συγκεκριμένους ψυχαναλυτές). Είναι ωστόσο γεγονός ότι πολλοί προσφεύγουν σε ψυχιάτρους, που κατά βάση θεραπεύουν σχεδόν αποκλείστηκα μέσω φαρμάκων (διαφοροποιούμενοι από τους ψυχαναλυτές). Ακόμη και τα φάρμακα, πάντως, σύμφωνα με τον π. Συμεών, ως ένα σημείο πράγματι βοηθούν, νορμαλοποιούν κάπως μια κατάσταση. Θα ήταν λάθος όμως να πιστεύει κανείς, ότι, δίχως να γίνει ουσιώδης δουλειά επί της εσωτερικής ζωής του πάσχοντος, θα εξαλειφθεί το πρόβλημα.   

Τι γίνεται λοιπόν όταν αποφασίσει κανείς, πέρα από τα φάρμακα, να «δουλέψει με τον εαυτό του»; Υπάρχει, ως γνωστόν, η οδός της Ψυχανάλυσης, η οποία λέγει τα εξής: τυχαίνει, ας πούμε, να έχεις κόμπλεξ κατωτερότητας. Για να το ξεπεράσεις, πρέπει να μεταφερθείς πίσω, στην παιδική σου ηλικία, μέσω μιας μακρόχρονης μάλιστα προσπάθειας να την επαναπροσεγγίσεις βιωματικά και ψυχοδυναμικά. Είναι πολύ πιθανόν να ευθύνεται για το όλο πρόβλημα το τάδε περιστατικό της παιδικής σου ηλικίας, ή ένα σύνολο περιστατικών, που σχετίζονται με τον τάδε χαρακτήρα του πατέρα ή της μητέρα σου, της μεταξύ τους αλληλοσυνύπαρξης, των δικών σου σκέψεων και μορφών συμπεριφοράς κλπ. Όλα αυτά συνυφαίνουν τον περίφημο ψυχαναλυτικό «ιστό» του ασθενούς, που πρέπει να ξεκαθαριστεί, να ξεμπλεχτεί, να αποσυνυφανθεί, με μια διαδικασία που θυμίζει κάπως το έργο του ντεντέκτιβ. Και μάλιστα, η όλη εργασία, καθώς προχωρεί, γίνεται με ένα αίσθημα έκδηλης ικανοποίησης εκ μέρους του ψυχαναλυτή για την ανακάλυψη του βαθύτερου, μυστικιστικού σχεδόν εαυτού, ενός καλά κρυμμένου μυστικού που κρύβει μια «συμπαντική» αλήθεια. Η Ψυχανάλυση, για να μιλήσουμε εδώ σύντομα, αποτελεί - σκέφτομαι εγώ - μορφή ημιθρησκείας.

Όπως ήδη όμως είπαμε, ο π.  Κραγιόπουλος απομυθοποιεί πλήρως την ψυχική ασθένεια. Η ψυχοπάθεια είναι ένα παράσιτο, δεν «λέγει» την αλήθεια, με την έννοια που δίνει στο ρήμα «λέγω» ο στρουκτουραλιστής φιλόσοφος Φουκώ. Χρειάζεται απλά να πεταχτεί, να φύγει.  Τίποτε άλλο. Για να φύγει λοιπόν, σύμφωνα με τον π. Συμεών, πρέπει ο πάσχων να αρχίσει να εφαρμόζει την συμβουλή: «μην δίνεις σημασία σε όσα λέγει η ψυχική νόσος». Άρχισε δηλαδή να μην ακούς αυτά που σου λέγει η ψυχοπάθεια, ότι δηλαδή δεν έχεις φυσιολογική εξωτερική μορφή, ότι είσαι κατώτερος από τους άλλους, ότι πρέπει να  ντρέπεσαι για τον εαυτό σου κλπ.

Είναι γεγονός ότι η ψυχική νόσος, μολονότι έχει βαθύτερα αίτια, εκβάλλει πάντα στο συνειδητό υπό μορφή «λογισμών», παραλόγων σκέψεων. Όποιος έχει, για παράδειγμα, αίσθημα κατωτερότητας, θα σκεφτεί οπωσδήποτε «είμαι κατώτερος από τους άλλους. Πόσο φοβερό είναι αυτό. Πόσο οδυνηρό». Πρωτίστως, η ψυχοπάθεια γεννά σκέψεις- αυτό το γνωρίζει κάθε ψυχολόγος-, και οι σκέψεις αυτές πυροδοτούν αυτές ή εκείνες τις μορφές συμπεριφοράς. Οι αρρωστημένες αυτές σκέψεις δεν αποκαλύπτουν ωστόσο πάντα την ακριβή αιτία που έχει γεννηθεί η όλη προβληματική συμπεριφορά, η ψυχική νόσος. Μπορεί κάποιος πχ να έχει αισθήματα κατωτερότητας για τον χ λόγο, ωστόσο αυτό που τώρα σκέπτεται δεν έχει φαινομενικά, εξωτερικά, καμία σχέση με την πραγματική, συνήθως απομακρυσμένη στον χρόνο, αιτία του όλου προβλήματος. Ωστόσο, οι σκέψεις αυτές πράγματι υπάρχουν, και από εδώ ξεκινά η θεραπεία.

Όταν λοιπόν κανείς αρχίζει να μην «δίνει σημασία» στις αρρωστημένες αυτές σκέψεις, γιατί «έχει πιαστεί από την πραγματικότητα», οι σκέψεις αυτές αρχικά «φουντώνουν», θεριεύουν, γιατί είναι συνυφασμένες χρόνια τώρα με τον ψυχισμό. Αυτός που πιστεύει, λχ, ότι είναι κατώτερος από όλους, αν αποστασιοποιηθεί από αυτόν τον λογισμό, θα αισθανθεί αρχικά να χάνει τον κόσμο κάτω από τα πόδια του. Ολόκληρο το σύστημα του εαυτού, που είχε χτισθεί πάνω σε τούτη την ψευδαίσθηση (γιατί, λέγει ο π. Συμεών, ο πάσχων είχε αναπτύξει και τρόπους να «βολεύει» την όλη κατάσταση, πχ να αποφεύγει αυτό ή εκείνο το πράγμα, να προβάλλει πιθανόν μια κάποια ικανότητά του, ένα ταλέντο του σε κάτι) καταρρέει. «Μην φοβηθείς» τότε, λέγει ο πατήρ Συμεών, «μην τρομάξεις». Όσο πιο πολύ δεν τρομάξεις, τόσο τα αρρωστημένα πράγματα θα φύγουν από πάνω σου. Ποιος κάθεται κάπου αν δεν του δίνει κανείς σημασία;

Ωστόσο, για να θεραπευτεί κανείς, είναι ανάγκη, όπως είπαμε, να εμπιστευτεί «κάποιον που ξέρει από αυτά», δηλαδή κάποιον πνευματικό πατέρα με ανάλογη πείρα (συνήθως, γράφει ο π.  Συμεών, πιο εύκολα εμπιστεύεσαι το ράσο). Πρέπει λοιπόν να διέλθει το άτομο την οδό της φιλοκαλικής «υπακοής», η οποία με μια έννοια είναι η ακρότατη μορφή εμπιστοσύνης. Υπάρχουν και σήμερα, και όχι μόνο εντός Αγίου Όρους, φωτισμένοι πνευματικοί πατέρες που γνωρίζουν πώς λειτουργούν τα πάθη, οι λογισμοί, οι αρρωστημένες καταστάσεις. Και έτσι λοιπόν, οπωσδήποτε η ασθένεια θα αρχίσει να αποκαλύπτει ολοένα και πιο βαθιά τα μυστικά της κατά την πορεία της υπακοής. Ας πάρουμε το παράδειγμα της αδηφαγίας, που οφείλεται στην αδυναμία επικοινωνίας με τους άλλους: είναι απολύτως βέβαιο ότι μόλις αρχίσει να υπακούει κανείς στον πνευματικό του πατέρα, θα φανεί αμέσως το πρόβλημα. Πχ ο πάσχων πιθανόν να δυσκολεύεται να ανεχτεί τον άλλον, να τον αποδεχτεί όπως είναι, να μην μπορεί να συγχωρεί κλπ. Δεν είναι απαραίτητο η όλη ψυχοπαθολογία να οφείλεται σε κάποιο σφάλμα, κάποια αμαρτία του ασθενούς. Μπορεί  να είναι και κάποιο παλιό βίωμα που ο ίδιος αδυνάτησε να επεξεργαστεί δημιουργικά, κάποια μορφή βίας, υπερβολικής αυστηρότητας ακόμη και έναντι του εαυτού, κάποια καταναγκαστική υιοθέτηση αρρωστημένης μορφής συμπεριφοράς που διαιωνίζεται αθέλητα κλπ. Όπως και να είναι, στο βάθος, και εδώ είναι όλη η ουσία, υπάρχει κρυμμένος εγωισμός, υπερηφάνεια. Πχ όχι μόνο το σύμπλεγμα ανωτερότητας, αλλά και κατωτερότητας είναι εγωισμός. «Κάποιος είναι βουλιαγμένος», διαβάζουμε στον π.  Συμεών, «στην μελαγχολία και δεν βγαίνει από ’κει. Καίτοι το διαισθάνεται ότι αν βγει, λυτρώνεται, δεν βγαίνει. Τι έρωτας είναι αυτός με την μελαγχολία του, με την κόλασή του! Τα άρρωστα πράγματα έχουν πολύ δύναμη.» Η «φιλαυτία», η αρρωστημένη δηλαδή αγάπη για τον εαυτό, εκδηλώνεται με χιλίους δυο τρόπους: «άλλοτε εκδηλώνεται σαν ένας φόβος μην πάθουμε τίποτα, σαν μια ανησυχία, μια ανασφάλεια, μια μοναξιά, άλλοτε πάλι  σαν επιθυμία μη χάσω τούτο, μη χάσω εκείνο, να προλάβω το ένα, να προλάβω το άλλο, άλλοτε μη δε πάνε καλά τα πράγματα στη ζωή, μη δεν πετύχω, μην πέσω έξω, μη με γελάσουν, τι θα κάνω». Οι ανασφάλειες δηλαδή, οι φόβοι μήπως τυχόν είμαι πχ κατώτερος από τους άλλους, μήπως δεν έχω αυτό ή εκείνο το πλεονέκτημα, είναι στην ουσία εγωισμός. «Άπαξ και ταπεινωθεί κανείς, όλα αυτά έφυγαν», διδάσκει ο πατήρ. Το μέγα μυστικό είναι η ταπείνωση.

Στην υπακοή λοιπόν αρχίζει να ανακαλύπτει κανείς τα θεμέλια του εγωισμού του, και να αναμορφώνεται. Δεν χρειάζεται ο πάσχων, μας λέγει ο πατήρ, να γίνει άγιος, προκειμένου να λυτρωθεί. «Πάρε εσύ σωστή στάση», γράφει, «και τα πράγματα θα διορθωθούν». Η σωστή στάση έγκειται, επαναλαμβάνουμε, στο ότι σταματά κανείς να εμπιστεύεται τον εαυτό του, τον τρόπο που βλέπει ο ίδιος τα πράγματα, και εμπιστεύεται τον άλλο. Αυτό άλλωστε επιφέρει οπωσδήποτε μια ψυχολογική ανακούφιση, μια λύτρωση. Παύει κανείς να αγχώνεται από τον λογισμό, να συνδιαλέγεται μαζί του, να προσπαθεί να βρει αντεπιχειρήματα κλπ (και μάλιστα, όπως διαβάζουμε, μπορεί ακόμη να φτάσει και να διασκεδάσει το πράγμα: «τι χάνω να είμαι ο κατώτερος; Ας είναι οι άλλοι πάνω από το τραπέζι, και εγώ από κάτω. Γιατί να βρίσκονται όλοι στην ίδια θέση; Δεν πειράζει, ας υπάρξει λίγη ποικιλία»). Ωστόσο, λυτρώνεται και πνευματικά κανείς, δηλαδή πιο ουσιαστικά. Είναι απολύτως βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα θα εντοπίσει πού ακριβώς βρίσκεται το σφάλμα, και τούτο γιατί η ψυχική ζωή αποτελεί ένα ενιαίο όλο. Δεν υπάρχει περίπτωση οτιδήποτε θετικό ή αρνητικό, ο εγωισμός ή η ταπείνωση, να μην αντανακλάται στα πάντα, στις σκέψεις, στα συναισθήματα, στις συγκινήσεις, στις πράξεις, στις μορφές συμπεριφοράς, στην όλη ζωή του πιστού. Και μπορεί η βαθύτερη αιτία να είναι κατ’ ουσίαν, όπως είπαμε, τελείως άσχετη με αυτό που φαίνεται αρχικά: πχ η αιτία που τρως πολύ να σχετίζεται με κάτι που δεν αφορά καθόλου το φαγητό.

Περαιτέρω, η όλη θεραπεία του πάσχοντος συνυφαίνεται με μια πορεία ηθικοποίησης του ατόμου. Δεν μιλάμε ασφαλώς για μια εξωτερική συμμόρφωση με διάφορες ηθικές επιταγές, μιλάμε για την πιο βαθιά μορφή ηθικότητας, που σχετίζεται με την ουσία της πνευματικής, της ανθρώπινης εν γένει ζωής: αγάπη και ταπείνωση. Και μόνο που θα εμπιστευτεί ο νοσών αυτόν που καταλαβαίνει ότι μπορεί να τον βοηθήσει, «που ξέρει από αυτά τα πράγματα», και αρχίζει να υιοθετεί τον δικό του τρόπο που βλέπει τα πράγματα, ήδη απολυτρώνεται από τον εγωισμό του. Το να αποστασιοποιηθεί το άτομο από όλους αυτούς τους λογισμούς που είχαν γίνει, τρόπον τινά, δεύτερη φύση του, θέλει θυσιαστικό πνεύμα. Ωστόσο, όλη η ουσία έγκειται εκεί, στην υπακοή, στο να μάθει κανείς να υπ-ακούει, να ενωτίζεται δηλαδή τον άλλον.

                                                 ********

Πάντως, η όλη αυτή διδασκαλία του π. Συμεών έχει και μια βαθιά φιλοσοφική αξία: μέσω της υπακοής, ο ασθενής απαρνείται ένας ολόκληρο κόσμο αισθημάτων, ένα σύμπαν λεπτοφυών πιθανώς και καλά ενορχηστρωμένων συλλογιστικών διαδικασιών, μορφές υποτιθέμενης «αισθαντικότητας» (η αισθαντικότητα του μελαγχολικού) και «αισθητικής του αρρωστημένου» (πχ το αρρωστημένο ως Τέχνη). Όλα αυτά απομυθοποιούνται, προς όφελος του «αδράγματος από το πραγματικό», το οποίο συνήθως και είναι απλό. Αντί δηλαδή για μια ωραιοποίηση, και μάλιστα αισθητική μυθοποίηση της κατάθλιψης, ο ασθενής σκέπτεται: «η πραγματικότητα λέγει ότι η χαρά, και όχι η θλίψη είναι το υγιές. Αυτήν και πρέπει να αναζητώ». Η απλότητα λοιπόν που διακρίνει την πραγματικότητα, που δεν γνωρίζει όλες εκείνες τις μυστηριώδεις και αλλόκοτες ατραπούς της ψυχασθένειας (γιατί στον αρρωστημένο, λέγει ο πατήρ, όλα είναι περίεργα, παράξενα, ιδιότροπα, αλλόκοτα) καταστρέφει ένα ολόκληρο φαντασιακό σύμπαν, το οποίο ο  σύγχρονος άνθρωπος (συμπεριλαμβανομένων ορισμένων μορφών λογοτεχνίας) έχει μάθει να λατρεύει. «Είμαι τα αισθήματά μου», λέγουν πολλοί, έστω κι αν αυτά είναι αρρωστημένα. Είναι δύσκολο κανείς να στραφεί προς το απλό, καθώς μάλιστα ο νοσών πιθανόν να μην γνωρίζει, να έχει δηλαδή αποξεχάσει, το κάλλος της χαράς. Η απλότητα, η χαρά είναι αυτό που πρέπει να αποζητούμε, και είναι γεμάτος κατάθλιψη ο σύγχρονος κόσμος που με το στόμα του Ουμπέρτο Έκο λέγει: «δεν υπάρχει μεγαλύτερη  ανοησία από το να αποζητά κανείς την ευτυχία». Ζούμε, είναι αλήθεια, στον αιώνα της κατάθλιψης.

Από ένα σημείο πάντως και έπειτα, ο άνθρωπος, αρκετά θεραπευμένος (συνήθως λέγει ο π. Συμεών ότι ένα μικρό υπόλειμμα μένει, για να κρατά τον άνθρωπο μακριά από τον εγωισμό), προχωρεί κανείς στην πορεία του προσωπικού του αγιασμού. Τότε πράγματι, μπορεί κανείς να επικεντρωθεί πιο εύκολα στον αγώνα ενάντια στα πάθη. Ήδη όμως, κάνοντας υπακοή και παύοντας να εμπιστεύεται τον εαυτό του, έχει ωφεληθεί από πνευματική άποψη πάρα πολύ. Ακόμη και άνθρωποι που έχουν λχ μελαγχολική ιδιοσυγκρασία, αν πάρουν την σωστή στάση, όπως είπαμε, «έχουν μπροστά τους έτοιμη την μετάνοια. Ο μελαγχολικός φτάνει σε μια μετάνοια για  την οποία παλεύει ο άλλος δεκαετίες και δεν την φτάνει ποτέ. Και συ έχεις έτοιμη μετάνοια». Προχωρεί λοιπόν κανείς στον προσωπικό του αγιασμό, σύμφωνα πάντα με την ατομική του προαίρεση, ελευθερία.

Πολυπολιτισμικότητα – Διαπολιτισμικότητα. Μιὰ ὀρθόδοξη διερεύνηση

Ἡ Ἑλλάδα, μέ τήν πρόθυμη συγκατάθεση τῶν εὐρωπαϊκῶν θεσμικῶν ὀργάνων, ἔχει δεχτεῖ καί συνεχίζει ἀκόμα νά δέχεται τά τελευταῖα 25 χρόνια στά ἐδάφη της ἕνα πρωτοφανές ἀνθρώπινο δυναμικό, μιά ἀνεξέλεγκτη εἰσροή οἰκονομικῶν κυρίως μεταναστῶν καί λαθρομεταναστῶν ἀπό διάφορες χῶρες. Ἄνθρωποι ἀπό διάφορες χῶρες, βαλκανικές, σλαβικές, ἀσιατικές, ἀπωανατολικές, μεσανατολικές καί ἄλλες χῶρες τοῦ τρίτου κόσμου, ἅρπαξαν τήν εὐκαιρία νά βρεθοῦν στήν Ἑλλάδα.Ἡ πατρίδα μας, ἡ χώρα τοῦ μοναδικοῦ πολιτισμοῦ, τοῦ πολιτισμοῦ τῆς Ρωμηοσύνης, ἀμήχανη στίς ἀλόγιστες ἐπιλογές τῶν πολιτικῶν της, ἄνοιξε μέ αἰσθήματα ἀγάπης, ἀνεκτικότητας καί φιλοτιμίας τήν ἀγκαλιά της, ὥστε νά ἀνακουφίσει οἰκονομικά τόν νεοαφιχθέντα αὐτόν πληθυσμό, πού ἔφθανε στά σύνορά της, πιστεύοντας ὅτι πατάει τό πόδι του σέ ἕναν ἐπίγειο παράδεισο.Ὅλο αὐτό τό ἑτερογενές πλῆθος, χωρίς νά ὑπάρχουν οἱ ἀναγκαῖες κρατικές ὑποδομές καί ἡ ἀνάλογη μεταναστευτική πολιτική, θρονιάστηκε κυρίως στίς μεγάλες πόλεις καί ἔφτασε μέχρι τίς ἐσχατιές τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας, ἀναζητώντας τόν ἐπιούσιο.

Ὡστόσο ζήσαμε, ὡς Ἕλληνες, περιστατικά αἰσχρῆς ἐκμετάλλευσης καί εὐτελισμοῦ τῆς ἀξιοπρέπειας τοῦ ἀλλοδαποῦ αὐτοῦ στοιχείου ἀπό κάποιους ἐπιτήδειους ἐργοδότες, ἀλλά καί περιστατικά πού εὔλογα δημιούργησαν ἕνα κλίμα ξενοφοβίας καί ἐπιφυλακτικότητας, γιατί οἱ μετανάστες μέ τήν παραβατική συμπεριφορά τους ἔγιναν ἡ μάστιγα, ὁ φόβος καί ὁ τρόμος, ὁ ἐφιάλτης τῶν φιλήσυχων καί φιλότιμων Ἑλλήνων πολιτῶν.Ἡ ἀλήθεια δέν φοβᾶται ποτέ τό ψέμα. Μέ στατιστικό δεδομένο ὅτι ἡ ἐθνική ὁμοιογένεια καί συνοχή τῆς Ἑλλάδας ἦταν μοναδική στήν ΕΕ, ἀφοῦ ἄγγιζε τό 98%, μποροῦμε, ἐκ τῶν ὑστέρων, νά συμπεράνουμε ὅτι τίποτε δέν ἔγινε καί δέν γίνεται τυχαῖα στό ζήτημα τῶν μεταναστῶν καί τῶν ἀλλοδαπῶν. Ἐκεῖ πάνω, δηλ. στήν εὐκαιριακή καί ἐφήμερη εἰσροή τῶν οἰκονομικῶν μεταναστῶν καί λαθρομεταναστών, πάτησαν «φίλοι» καί ἐχθροί καί ἔσπευσαν νά χαρακτηρίσουν παραπλανητικά τήν ἑλληνική κοινωνία ὅτι ἀπό μονοπολιτισμική μεταβλήθηκε αὐτομάτως πλέον σέ πολυπολιτισμική!

Ὁ ἐξαίρετος καί ἔμπειρος δημοσιογράφος ὅμως, Γιῶργος Ν. Παπαθανασόπουλος, ἔγραψε πρίν τρία χρόνια μέ τή σοφή του πένα:«Οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί ἔχουν βιώσει ἐπί αἰῶνες στό πετσί τους τήν διαβίωση ὑπό ἀπάνθρωπα καθεστῶτα ἀλλοδόξων καί ἀλλοθρήσκων καί ἔχουν ἐπιβιώσει. Ἀλλά αὐτό δέν σημαίνει ὅτι πρέπει νά ἀποδεχθοῦν τήν εἰκονική πραγματικότητα, περί λ.χ. πολυθρησκευτικῆς καί πολυπολιτισμικῆς Ἑλλάδας.»

Μέ ὑψωμένο, λοιπόν, τό φανταστικό, προκατασκευασμένο καί χωρίς ἀξιόπιστα ἐρείσματα αὐτό λάβαρο, περί πολυπολιτισμικῆς κοινωνίας καί ἀλλαγῆς τῶν δημογραφικῶν δεδομένων στήν Ἑλλάδα, ἄρχισαν καί τά σχέδια ἐφαρμογῆς προγραμμάτων τῆς ΕΕ γιά τή δῆθεν καινούρια ἑλληνική πραγματικότητα καί τόν «νέο» πολίτη, πού κατά τή γνώμη τους, πρέπει νά διαμορφώσει πολυπολιτισμική συνείδηση!

Ἔτσι, ἀφοῦ στήθηκε τό παραμύθι περί πολυπολιτισμικῆς κοινωνίας, ἡ Ἑλλάδα ἔπρεπε τώρα νά δεῖ μέ ἄλλο μάτι τόν διαχρονικό πολιτισμό της. Ξεκίνησαν τά σενάρια περί ἀμοιβαίας συνύπαρξης πολλαπλῶν πολιτισμῶν, τά σενάρια γιά τίς εὐεργετικές ἐπιδράσεις μιᾶς πολυπολιτισμικῆς κατάστασης, τά σενάρια περί σεβασμοῦ τῆς διαφορετικότητας καί γνώσης τοῦ πολιτισμοῦ τῶν ἑτεροτήτων πού διαβιοῦν στή χώρα καί ἄλλα ἠχηρά, ὥστε νά ἀποτραποῦν τυχόν φαινόμενα ρατσισμοῦ, τή στιγμή πού ἡ χώρα μας μαζί μέ τήν Ἱσπανία ἀνήκουν στίς χῶρες τῆς ΕΕ πού ἔχουν δεχτεῖ τόν μεγαλύτερο ἀριθμό μεταναστῶν.Τά εὐρωπαϊκά θεσμικά ὄργανα, χωρίς φύλλο συκῆς, μέ μοχλό πίεσης τήν προσποιητή πολυπολιτισμικότητα, καλοῦν καί πιέζουν τήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα ὅλο καί περισσότερο γιά ἀναγνώριση ἀκόμα καί τοῦ γάμου μεταξύ ὁμόφυλων ζευγαριῶν!

Οἱ ὄψιμοι διαμορφωτές τῆς ἑλληνικῆς κοινῆς γνώμης προσπαθοῦν νά κάνουν μαθήματα στήν Ὀρθόδοξη ἑλληνική κοινωνία, τῆς ὁποίας ὁ ὑπερφυλετισμός εἶναι ἀρχή καί πράξη ἀπό τά ἀποστολικά ἀκόμα χρόνια. Τά λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου εἶναι ξεκάθαρα: «Ὅσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε. Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ· πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.» Γαλ. Γ΄,27-28 καί σέ ἄλλο σημεῖο: «Οὐκ ἔνι Ἕλλην καί Ἰουδαῖος, περιτομή καί ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλά πάντα καί ἐν πᾶσιν Χριστός.» Κολ. Γ΄, 11. Στά πλαίσια τῆς εἰκονικῆς πολυπολιτισμικότητας εἶναι σέ ἐφαρμογή καί τό ἀπρεπές σχέδιο ἀλλαγῆς τοῦ χαρακτήρα τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν στήν πρωτοβάθμια καί δευτεροβάθμια Ἐκπαίδευση ἀπό παραδοσιακό καί Ὀρθόδοξο σέ θρησκειολογικό, κάτι τό ὁποῖο ἔχει συμπαρασύρει, ὡς μή ὤφειλε, ἀκόμα καί τήν κορυφή τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας. Στήν ἴδια ρότα ἐντάσσεται καί ἡ μεθοδευμένη προσπάθεια νά εἰσαχθεῖ τό Ἰσλάμ στό «ἅγιο βῆμα» τῆς Ὀρθοδοξίας, δηλ. στήν Ὀρθόδοξη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης, ὄχι βέβαια ὡς μιά αἱρετική θρησκεία πού ἀπό τήν ἵδρυση τῆς Σχολῆς διδάσκεται μαζί μέ τίς ἄλλες θρησκεῖες, ἀλλά νά εἰσαχθεῖ ἀποκτώντας τό δικό του βῆμα καί διαδίδοντας τίς αἱρέσεις του! Αὐτό τό μασκάρεμα πού ἐπιχειρεῖται εἰς βάρος τῆς Ὀρθόδοξης παράδοσής μας, μέ τή σύμπραξη τῆς Πολιτείας καί τή σύμφωνη γνώμη κάποιων ἀλλοτριωμένων καί ἐπιπόλαιων θεολογικῶν καί ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων, εἶναι ὁλωσδιόλου ἀνέντιμο. Ὁ στρατηγός Μακρυγιάννης γιά τέτοιες περιπτώσεις ἔγραψε τα προφητικά λόγια:«Μήν ἀφήσετε, ἅγιοί μου αὐτά τά γκιντί πουλημένα κριγιάτα τῆς τυραγνίας νά μασκαρέψουν καί νά ἀφανίσουν τούς Ἕλληνες.»

Ἀπευχόμαστε νά βρεθοῦμε μελλοντικά μπροστά σέ πτυχιούχους Ὀρθόδοξης Θεολογικῆς Σχολῆς, καί μάλιστα τῆς πόλης τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, οἱ ὁποῖοι, ἐκτός των ἄλλων, θά πιστεύουν στόν Ἀλλάχ, θά θεωροῦν τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς ἀπίστους καί θά ἀρνοῦνται τόσο τήν Ἁγία τριάδα, ὅσο καί τή Θεότητα τοῦ Χριστοῦ!Τό κακό ἔχει καί τή συνέχειά του. Ἀπό τήν αὐθαίρετη πολυπολιτισμικότητα (multiculturalism) περάσαμε στή διφορούμενη διαπολιτισμικότητα (interculturalism), τήν ὁποία προωθεῖ τό Συμβούλιο τῆς Εὐρώπης καί ἡ Οὐνέσκο. Στήν Ἑλλάδα ἀπό τό 1996 ἀγωνίζεται γι’ αὐτόν τόν σκοπό τό Ἰνστιτοῦτο Παιδείας Ὁμογενῶν καί Διαπολιτισμικῆς Ἐκπαίδευσης (Ι.Π.Ο.Δ.Ε.). Ἄν ἀποσαφηνίσουμε αὐτόν τόν ὅρο θά διαπιστώσουμε ὅτι βάση τῆς διαπολιτισμικότητας εἶναι ἡ ἀβέβαιη ἰσοτιμία ὅλων τῶν πολιτισμῶν.

Ἀλλά πῶς μπορεῖ νά εἶναι ἰσότιμος ὁ «πολιτισμός» τῆς Ἱερᾶς Ἐξέτασης ἤ ὁ ἐπεκτατικός «πολιτισμός» τῶν σταυροφόρων καί ἀποικιοκρατῶν Εὐρωπαίων μέ τόν πολιτισμό τοῦ σεβασμοῦ στήν ἐπιστήμη ἤ τόν ἀμυντικό καί ἀπελευθερωτικό πολιτισμό τῆς Ρωμηοσύνης; Πῶς μπορεῖ νά εἶναι ἰσότιμος ὁ εἰρηνικός, μετριοπαθής, ἐλεύθερος καί ὑπέροχος πολιτισμός τῆς Παράδοσής μας, μέ τόν ἱερό πόλεμο (jihad) τοῦ «πολιτισμοῦ» τῶν Μωαμεθανῶν, οἱ ὁποῖοι μέχρι τήν πτώση τῆς Κωνσταντινούπολης, ἐπί ὀκτακόσια καί πλέον χρόνια, σφυροκοποῦσαν, ἐπιβουλεύονταν τά ἐδάφη τοῦ Βυζαντίου, ἀτίμαζαν καί ἐξισλάμιζαν; Πῶς μπορεῖ ὁ κατακτητής νά ἔχει ἰσότιμο πολιτισμό μέ τόν κατακτημένο; Ποιός μπορεῖ νά ἀλλάξει τέτοιου εἴδους ἱστορικά δεδομένα;

Ἡ διαπολιτισμικότητα, ἀκόμα, προβλέπει ὅτι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ὀφείλουμε νά ἐγκαταλείψουμε τήν αἴσθηση ὑπεροχῆς τοῦ πολιτισμοῦ μας, τά δῆθεν στερεότυπα, τίς τάχα κοινωνικές προκαταλήψεις καί τήν ἐνοχλητική μονοπολιτισμικότητα (Monoculturalism), τήν ὁποία ξένοι καί δικά μας φερέφωνα ἀξιολογοῦν ὡς θανάσιμο «ἁμάρτημα» καί πολιτιστική μεροληψία! Ἡ διαπολιτισμικότητα ἀπαιτεῖ νά κάνουμε ὑπέρβαση τῆς ἐθνικῆς μας ταυτότητας, ἡ ὁποία ἀποκαλεῖται ἐθνοκεντρισμός, θεωρεῖται ἐγωιστική πράξη καί πρέπει νά ὑπερνικηθεῖ. Ἀπαιτεῖ, ἐπίσης, νά υἱοθετήσουμε στοιχεῖα καί ἐπιρροές ξένων πολιτισμῶν, ἀποτινάζοντας τόν «πολιτιστικό» μας «ρατσισμό» καί ἀποδεχόμενοι μιά νέα ἐθνοτική, γλωσσική καί θρησκευτική πολυμορφία!Ἡ διαπολιτισμικότητα μάλιστα στόν θρησκευτικό τομέα τολμᾶ νά διαδίδει ὅτι: «Στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων ἐντάσσονται ὅλες οἱ θρησκευτικές παραδόσεις». Ἀλλά ἀπό πότε ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία ἔχει ἐγκαταλείψει τήν πρώτη ἐντολή τοῦ Δεκαλόγου; Ἀπό πότε οἱ τρεῖς φάσεις τῆς θείας Οἰκονομίας ἔγιναν τέσσερις καί ἀπό πότε οἱ Ἀπόστολοι, καλώντας ἐλεύθερα τούς ἀλλοθρήσκους νά ἀλλάξουν τίς ἐπινοημένες θρησκευτικές τους παραδόσεις, πρέπει νά ἀντιμετωπίζονται ὡς παραβάτες τοῦ Θεϊκοῦ νόμου;Τά αἰσθήματα φιλοξενίας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ δέν εἶναι σωστό νά καπηλεύονται ἀπό κανένα. Τό ὑπουργεῖο Παιδείας μέ τά ἄλλα συναφῆ ὑπουργεῖα πρέπει νά ἀσχοληθοῦν σοβαρά μέ τήν κατάστρωση προγραμμάτων, στρατηγικῶν καί θεσμικῶν μηχανισμῶν πού θά ἔχουν σχέση μέ τό ποσοστό μεταναστῶν πού ἐργασιακά ἔχει τή δυνατότητα νά ἐξυπηρετήσει ἡ Ἑλλάδα. Εἶναι καθήκον τῆς πολιτείας νά ἀσχοληθεί ἐξαρχῆς καί προληπτικά μέ τό θέμα τῆς εὐγενικῆς συμπεριφορᾶς τοῦ μετανάστη, ὅταν πρόκειται νά ἔλθει σέ ἐπαφή μέ τούς γηγενεῖς καί αὐτόχθονες Ἕλληνες πολίτες.

Ἐάν κάποιοι ἀλλοδαποί ἀποφασίσουν νά παραμείνουν ἀκόμα καί ὁριστικά στήν Ἑλλάδα, αὐτό δέν σημαίνει καθόλου ὅτι κάνουν ἐποικισμό, ἀλλά ὅτι ἀποδέχονται τόν πολιτισμό της, τήν ταυτότητά της, τό περιβάλλον της. Ἐάν ἔφθασαν στήν Ἑλλάδα μέ σκοπό νά ἐπιβληθοῦν στόν ἐπί χιλιετίες καταξιωμένο πολιτισμό μας, ἄς μάθουν ὅτι ἦρθαν σέ λάθος χώρα. Ὁ ἑλληνορθόδοξος πολιτισμός, ὁ πιό ἀνθρωπιστικός πολιτισμός τῆς ἱστορίας, ἦταν, εἶναι καί θά εἶναι κυρίαρχος, ἐπαρκής καί ἀπόλυτος σ’ αὐτήν τή χώρα καί δέν πρόκειται νά προχωρήσει σέ καμιά ἔκπτωση.Ἐάν οἱ οἰκονομικοί μετανάστες αἰσθάνονται δυσανεξία, ἔχουν ἄλλα ὁράματα ἤ διαφωνοῦν μέ τό ἀξιακό σύστημα τῆς Ἑλλάδας καί τή θεωροῦν χώρα ἐχθρική, εἶναι ἀπαράβατη ἀρχή τοῦ πολιτισμοῦ μας νά σεβόμαστε τήν ἐλευθερία τους καί ἀναφαίρετο δικαίωμα ἐπίσης ἡ ἐκροή τους, νά βροῦν δηλ. καταφύγιο σέ χῶρες τῶν ὁποίων ὁ πολιτισμός στερεῖται πληρότητας καί γιά λόγους ἐμπλουτισμοῦ χρειάζεται τή συμβολή τους, ἐάν δέν ἐπιθυμοῦν νά ἐπιστρέψουν στίς χῶρες προέλευσής τους.Τά ἰδεολογήματα συνεπώς τῆς πολυπολιτισμικότητας καί τῆς διαπολιτισμικότητας εἰδικά στήν Ἑλλάδα, ὅπως ἔγινε φανερό, στεροῦνται ρεαλισμοῦ, ἐξυπηρετοῦν σκοπιμότητες καί εἶναι πέρα ἀπό βέβαιο ὅτι ὁδηγοῦν στήν ὑποβάθμιση τῆς ἐθνικῆς μας ταυτότητας, στή διάσπαση τῆς πολύτιμης κοινωνικῆς συνοχῆς, στή φαλκίδευση τῆς Ὀρθόδοξης συνείδησης καί μᾶς κατευθύνουν ὁλοταχῶς στή χοάνη τῆς παγκοσμιοποίησης καί τῆς ἱστορικῆς μας ἐξαφάνισης.

Ἀλλά, ὡς ἱστορικός λαός, δέν εἴμαστε πρόθυμοι νά θυσιάσουμε οὔτε τήν ἐθνική ταυτότητα, οὔτε τήν κοινωνική συνοχή, οὔτε πολύ περισσότερο τήν Ὀρθόδοξη ταυτότητά μας, γιατί ὅλα αὐτά ἀποτελοῦν τούς βασικούς πυλῶνες καί τά θεμέλια τοῦ πολιτισμοῦ, τῆς ὕπαρξης καί τῆς ἱστορικῆς μας συνέχειας.

"ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ"ΑΡΓΗ ΠΛ.Α.Κ.ΧΡΥΣΟΠΟΛΙΤΟΥ.ΤΣΑΜΚΙΡΑΝΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ-ΔΑΝΙΗΛΑΙΟΙ

Ὁ ἐπαναστάτης ποὺ ἔκανε τὸ κορμὶ του κοντάρι σημαίας!

Ξημέρωμα τοῦ 1897 ἡ Κρήτη «βράζει» ἀπὸ τὶς θηριωδίες τῶν Τούρκων. Οἱ Κρητικοὶ ἀποφασίζουν νὰ κηρύξουν τὴν Ἕνωση μὲ τὴν μητέρα Ἑλλάδα. Στὸν Προφήτη Ἠλία τοῦ Ἀκρωτηρίου Χανίων Κρήτης ὀχυρώνονται οἱ ἐπαναστάτες καὶ ὑψώνουν τὴν ἑλληνικὴ σημαία, ποὺ τοὺς παρέδωσε ὁ ὕπαρχος τοῦ θωρηκτοῦ «Ὕδρα» Κωνσταντῖνος Κανάρης, ἐγγονὸς τοῦ ναύαρχου Κανάρη.

Ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς τούρκους, ἔχουν νὰ ἀντιμετωπίσουν καὶ τὴν ἀντίδραση τῶν Μεγάλων Δυνάμεων (Ἰταλίας, Γαλλίας, Αὐστρίας, Γερμανίας, Ἀγγλίας καὶ Ρωσίας), ποὺ στὶς 9 Φεβρουαρίου 1897, ξεκινοῦν σφοδρὸ βομβαρδισμό.

Μία ἀπὸ τὶς ὀβίδες κτυπᾶ καὶ καταρρίπτει τὸν ἱστὸ μὲ τὴν ἑλληνικὴ σημαία. Ὁ ὁπλίτης Σπύρος Καγιαλὲς - Καγιαλεδάκης μὲ μεγάλο κίνδυνο γιὰ τὴν ζωὴ του πετάγεται μέσα στὴν πύρινη κόλαση τοῦ βομβαρδισμοῦ, ξαναστήνει τὸν ἱστὸ καὶ ἡ σημαία κυματίζει καὶ πάλι περήφανη.

Μία νέα ὀβίδα καταρρίπτει καὶ πάλι τὸν ἱστό. Ὁ Σπύρος Καγιαλὲς - Καγιαλεδάκης τὸν ξαναστήνει ὅπως πρίν.

Τρίτη ὀβίδα θρυμματίζει πιὰ τὸν ἱστὸ καὶ ρίχνει κάτω τὴν σημαία. Τότε συνέβη κάτι τὸ ἀπίστευτο, κάτι ἀνεπανάληπτο:

Ὁ Σπύρος Καγιαλές - Καγιαλεδάκης ἁρπάζει τὴν σημαία καὶ τὴν ἀνυψώνει κάνοντας τὸ ἴδιο του τὸ σῶμα κοντάρι!

Μόλις οἱ ναύαρχοι τοῦ ἑνωμένου στόλου εἶδαν μὲ τὰ κιάλια ὅτι ἡ σημαία καὶ πάλι κυματίζει μὲ κοντάρι ἕναν… ἐπαναστάτη, δὲν πίστευαν στὰ μάτια τους καὶ ἀμήχανοι διέταξαν...

παύση πυρός. Τὸ στρατόπεδο δονεῖται ἀπὸ ζητωκραυγὲς καὶ πανηγυρισμούς. Στὸ ἑλληνικὸ θωρηκτὸ «'Ὕδρα»  ψέλνεται ὁ ἐθνικὸς ὕμνος. Ζητωκραυγὲς καὶ χειροκροτήματα ἀκούγονται πλέον ὄχι μόνο ἀπὸ τὰ ἑλληνικά, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ ἰταλικὰ καὶ γαλλικὰ πλοῖα!!!

Ὁ Ἰταλὸς ἐπικεφαλής τοῦ στόλου τῶν Μεγάλων Δυνάμεων, ὑποναύαρχος Κανεβάρο, γράφει στὰ ἀπομνημονεύματά του: «Ἡ ἀνύψωση τῆς σημαίας μὲ αὐτὸν τὸν τόσο ἡρωικὸ τρόπο, ἀποτέλεσε μία στιγμὴ τῆς ζωῆς μου ποὺ δὲν θὰ λησμονήσω ποτέ».

Ὅπως διηγήθηκε ἀργότερα ὁ ἴδιος ὁ ἐθνάρχης Ἐλευθέριος Βενιζέλος, ποὺ πρωτοστατοῦσε στὰ γεγονότα τῆς ἐποχῆς,  ὁ ναύαρχος Κανεβάρο τοῦ εἶχε πεῖ, πὼς ἔμεινε ἄναυδος ἀπὸ θαυμασμὸ γιὰ τὴν ὡραία αὐτὴ καὶ κατ' ἐξοχὴν ἡρωικὴ πράξη τοῦ Σπύρου Καγιαλὲ - Καγιαλεδάκη, ποὺ ἐκείνη ἀκριβῶς τὴν ἡμέρα νίκησε -στὴν κυριολεξία- τὴν εὐρωπαϊκὴ διπλωματία. Ὄχι μόνο γιατί προκάλεσε τὴν ἄμεση παύση τοῦ βομβαρδισμοῦ τοῦ Ἀκρωτηρίου, ἀλλὰ καὶ τὴν ὑποβολή, ἀπὸ τοὺς ναυάρχους, εὐνοϊκῶν εἰσηγήσεων πρὸς τὶς κυβερνήσεις τους. Μὲ ἀποτέλεσμα μετὰ ἀπὸ λίγους μῆνες νὰ κερδίσει ἡ Κρήτη τὴν αὐτονομία της ἀπὸ τὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία ποὺ προηγήθηκε τῆς Ἕνωσής της μὲ τὴν Ἑλλάδα.Ἡ πρώτη θετικὴ ἐξέλιξη "προαναγγέλθηκε" δύο μέρες μετὰ τὴν ἡρωικὴ ὅσο καὶ μοναδικὴ στὴν ἱστορία, πράξη τοῦ Σπύρου Καγιαλὲ - Καγιαλεδάκη, μὲ τὴν Προκήρυξη τῶν Ναυάρχων τοῦ ἑνωμένου στόλου Ἰταλίας, Γαλλίας, Αὐστρίας, Γερμανίας, Ἀγγλίας καὶ Ρωσίας.

Ὁ δῆμος Ἀκρωτηρίου γιορτάζει κάθε χρόνο τὴν ἐπέτειο τοῦ βομβαρδισμοῦ τῆς 9ης Φεβρουαρίου 1897 καὶ μαζὶ τιμᾶ μὲ καταθέσεις στεφάνων στὸν ἀνδριάντα του (δίπλα στοὺς Τάφους τῶν Βενιζέλων), τὸν ἥρωα Σπύρο Καγιαλὲ – Καγιαλεδάκη, ποὺ ἔγινε σύμβολο στὸν ἀγώνα τῶν Κρητικῶν γιὰ τὴν Ἕνωση τῆς Κρήτης μὲ τὴν Ἑλλάδα.

το βρηκα:www.kayales.gr

Ἡ ἄκρα ταπείνωση τοῦ Ἡγουμένου

Κάποτε ο Ηγούμενος παπά-Θανάσης ο Γρηγοριάτης βρισκόταν στο γραφείο με έναν μοναχό. Αυτός ο μοναχός ήταν οξύθυμος και πάνω στην συζήτηση για να επιβάλει την γνώμη του ράπισε τον Ηγούμενο. Τότε φάνηκε το μεγαλείο της αρετής του Ηγουμένου. Δεν έδειξε καμία αντίδραση ούτε θύμωσε ούτε είπε τίποτε. Ειρηνικότατος πήρε την ηγουμενική του ράβδο και πήγε στην Εκκλησία -είχε αρχίσει ο Εσπερινός- και ο Ηγούμενος έψαλλε σαν να μην είχε συμβεί τίποτε.

Εκτοτε ούτε είπε τίποτε ούτε και έκανε κάποια ενέργεια εναντίον του, ενώ ως Ηγούμενος θα μπορούσε ακόμη και να τον δίωξη από το Μοναστήρι. Αλλά ούτε και απλή παρατήρηση του έκανε προς συμμόρφωση. "Έκανε μόνο θερμή προσευχή γι' αυτόν.

Έτσι μετά από χρόνια, όταν ήταν στα τελευταία του ο μοναχός, ο Χριστός και η Παναγία δεν τον άφησαν, διότι είχε μεν το πάθος του θυμού, αλλά είχε έργασθή και είχε προσφέρει πολλά για το Μοναστήρι του και για όλο το Άγιον Ορος. Ήρθε σε μετάνοια και συναίσθηση ζήτησε τον Ηγούμενο. Τού έβαλε συντετριμμένος μετάνοια και ζητούσε να τον συγχώρηση πού τόλμησε να σήκωση το χέρι του και να τον κτυπήσει.

Τότε ο παπά-Θανάσης του είπε με σκοπό να τον ωφελήσει:

- Πάτερ μου, ολόκληρη την ζωή σου αγωνίστηκες να κτίζεις ντουβάρια και Μετόχια. Καλά όλα αυτά. Όμως γι' αυτήν την στιγμή πού βρίσκεσαι τώρα, έκανες καμία προετοιμασία;

- Συγχώρησε με, συγχώρησε με, έλεγε ο μοναχός και έκλαιγε με αναφιλητά.

- Εγώ σε συγχώρησα τότε αμέσως. Αλλά τώρα καλά έκανες και με φώναξες, για να σου διαβάσω συγχωρητική ευχή.

Έτσι εκοιμήθη εν μετάνοια, ειρηνικά και είχε καλό τέλος.

Πηγή: "Από το βιβλίο «Από την Ασκητική και' Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση»,Αγιον Όρος 2011,εκ. Ί. Ήσυχα. «Άγιος Ιωάννης ό Πρόδρομος», Μεταμόρφωση Χαλκιδικής, σσ. 353- 354",

«Ἡ Ἑλλάδα πεθαίνει»...

Μὲ τὸν σκληρὸ αὐτὸ τίτλο παρουσιάσθηκε κείμενο τοῦ βουλευτῆ Θεσσαλονίκης κ. Σ. Καλαφάτη, «ὁ ὁποῖος, σὲ σχετικὴ ἐρώτη­ση ποὺ κατέθεσε στὴ Βουλὴ πρὸς τὸν ὑπουργὸ Ἐσωτερικῶν, ἐπισημαίνει τὴν ἀνάγκη κατάρτισης ἑνὸς ὁλοκληρωμένου σχεδίου ἀντιμετώπισης τοῦ δημογραφικοῦ προβλήματος τῆς χώρας.

“Σὲ ἀντίθετη περίπτωση ὁδηγούμαστε μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια σὲ ἀπόλυτο ἀδιέξοδο”, τονίζει ὁ κ. Καλαφάτης. “Δὲν ἔχει κανεὶς παρὰ νὰ προσέξει τὶς ἤδη ὁρατὲς ἀρνητικὲς ἐπιπτώσεις τοῦ δημογραφικοῦ προβλήματος γιὰ τὴν οἰκονομία, τὴν παραγωγὴ καὶ τὴν ἀνάπτυξη, τὸ ἀσφαλιστικὸ σύστημα καὶ τὸ σύστημα ὑγείας, τὴν ἐκπαίδευση, τὰ ἐθνικὰ θέματα καὶ τὴ γεωπολιτικὴ στρατηγικὴ τῆς Ἑλλάδας! Ἡ μέση ἡλικία στὴ χώρα αὐξάνεται καὶ ἀντίστοιχα μειώνεται ὁ οἰκονομικὰ ἐνεργὸς πληθυσμός. Κατατασσόμαστε ἀνάμεσα στὶς πρῶτες τέσσερις χῶρες εὐρωπαϊκὰ καὶ στὶς πρῶτες ἕξι χῶρες σὲ παγκόσμια κλίμακα ποὺ γηράσκουν ταχύτατα”».

Σύμφωνα μὲ τὰ ἐπίσημα στοιχεῖα τῆς «Ἑλληνικῆς Στατιστικῆς Ἀρχῆς» (ΕΛΣΤΑΤ), ὁ κ. βουλευτὴς ἀναφέρει χαρακτηριστικά: «Κάθε χρόνο “χάνουμε” μιὰ μεγάλη ἐπαρχιακὴ πόλη. Τὸ 2015 ὁ πληθυσμὸς τῆς χώρας μειώθηκε (6%) κατὰ 30.000 περίπου ἄτομα. Οἱ γεννήσεις μειώνονται, ἐνῶ ἀκόμη καὶ ὁ δείκτης βρεφικῆς θνησιμότητας αὐξήθηκε σὲ σχέση μὲ τὰ προηγούμενα ἔτη. (...) Τὰ στοιχεῖα τοῦ ὑπολογιζόμενου πληθυσμοῦ γιὰ τὸ 2016 ἀναμένεται νὰ εἶναι ἀπογοητευτικά, δεδομένου ὅτι ἔχουμε ἀπὸ τοὺς χαμηλότερους δεῖκτες γονιμότητας στὴν Ε.Ε. (1,3) σύμφωνα μὲ τὴν EUROSTAT, κάτω τοῦ μέσου εὐρωπαϊκοῦ ὅρου (1,6 περίπου) καὶ ἀρκετὰ μακριὰ ἀπὸ τὸν ἐπιθυμητὸ ἀριθμό - δείκτη (2), ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἀναστρέψει τὴ δραματικὴ δημογραφικὴ ἀπίσχνανση τῆς Ἑλλάδας» («Pronews» 11-3-2017).

Κατὰ τὶς τελευταῖες δεκαετίες τὸ Περιοδικό μας ἔχει ἀσχοληθεῖ πολλὲς φορὲς μὲ τὸ δημογραφικὸ πρόβλημα τῆς χώρας μας ἐξαιτίας κυρίως τῶν μυριάδων ἐκτρώσεων, ποὺ ἀποτελοῦν μιὰ τεράστια πληγὴ γιὰ τὸν σύγχρονο Ἑλληνισμό. Τώρα ὅμως ἡ κατάσταση τοῦ Ἔθνους μας εἶναι κυριολεκτικὰ δραματική. Βιώνουμε πλέον χωρὶς ψευδαισθήσεις τὶς τραγικὲς συνέπειες τῆς ἀποστασίας μας ἀπὸ τὸ σωτήριο θέλημα τοῦ παν­τοκράτορα Κυρίου, ὁ Ὁποῖος αἰῶνες πρὶν ἔχει διακηρύξει: «Δικαιοσύνη ὑψοῖ ἔθνος, ἐλασσονοῦσι δὲ φυλὰς ἁμαρτίαι» (Παροιμ. ιδ΄ 34). Δηλαδή, «ἕνα ἔθνος ὑψώνεται καὶ δοξάζεται μὲ τὴν ἐφαρμογὴ τῆς δικαιοσύνης (καὶ κάθε ἄλλης ἀρετῆς), ἐνῶ οἱ ἁμαρτίες καὶ ἀδικίες ἐλαττώνουν καὶ ἐξαφανίζουν ὁλόκληρες φυλές». Τὸ χρέος ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων εἶναι φανερό: ἐπιστροφὴ στὸν Θεὸ μὲ εἰλικρινὴ μετάνοια. Εἶναι ἡ μόνη ἐλπιδοφόρα διέξοδος ἀπὸ τὸ τραγικό μας ἀδιέξοδο!

Ο Σωτηρ

Όσιος Παΐσιος: Ευγνωμοσύνη προς τον Θεό και για το πολύ και για το λίγο

Μερικοὶ λένε «πιστεύω ὅτι ὁ Θεὸς θὰ μὲ βοηθήση», καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη προσπαθοῦν νὰ μαζεύουν χρήματα, γιὰ νὰ μὴ στερηθοῦν τίποτε.

Αὐτοὶ ἐμπαίζουν τὸν Θεό, γιατὶ δὲν ἐμπιστεύονται τὸν ἑαυτό τους στὸν Θεὸ ἀλλὰ στὰ χρήματα. 

Ἂν δὲν παύσουν νὰ ἀγαποῦν τὰ χρήματα καὶ νὰ στηρίζουν σ᾿ αὐτὰ τὴν ἐλπίδα τους, δὲν θὰ μπορέσουν νὰ στηρίξουν τὴν ἐλπίδα τους στὸν Θεό. Δὲν λέω νὰ μὴν ἔχουν οἱ ἄνθρωποι μιὰ οἰκονομία στὴν ἄκρη γιὰ ὥρα ἀνάγκης, ἀλλὰ νὰ μὴ στηρίζουν τὴν ἐλπίδα τους στὰ χρήματα καὶ δίνουν σ' αὐτὰ τὴν καρδιά τους, γιατὶ ἔτσι ξεχνοῦν τὸν Θεό.

Ὅποιος κάνει σχέδια δικά του, χωρὶς νὰ ἐμπιστεύεται στὸν Θεό, καὶ λέει μετὰ ὅτι ἔτσι θέλει ὁ Θεός, αὐτὸς εὐλογεῖ τὸ ἔργο του ταγκαλακίστικα καὶ συνέχεια βασανίζεται. Δὲν ἔχουμε καταλάβει τὴν δύναμη καὶ τὴν καλωσύνη τοῦ Θεοῦ. Δὲν Τὸν ἀφήνουμε νοικοκύρη νὰ μᾶς κυβερνάη, γι' αὐτὸ ταλαιπωρούμαστε.

Στὸ Σινᾶ, ἐκεῖ στὸ ἀσκητήριο τῆς Ἁγίας Ἐπιστήμης ὅπου ἔμενα, τὸ νερὸ ἦταν ἐλάχιστο. Μιὰ–μιὰ σταγόνα ἔτρεχε ἀπὸ ἕναν βράχο μέσα σὲ μιὰ σπηλιά, καμμιὰ εἰκοσαριὰ μέτρα μακριὰ ἀπὸ τὸ ἀσκητήριο. Εἶχα κάνει μιὰ στερνίτσα καὶ μάζευα τρία κιλὰ νερὸ τὸ εἰκοσιτετράωρο. Ὅταν πήγαινα νὰ πάρω νερό, ἔβαζα τὸ τενεκάκι νὰ γεμίση καὶ ἔλεγα τοὺς Χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας.

Ἔβρεχα μὲ τὸ χέρι μου λιγάκι μόνον τὸ μέτωπο, γιατὶ αὐτὸ μὲ βοηθοῦσε – μοῦ τὸ εἶχε πεῖ ἕνας γιατρὸς νὰ τὸ κάνω – ἔπαιρνα λίγο νερό, γιὰ νὰ ἔχω νὰ πιῶ, μάζευα καὶ λίγο σὲ ἕνα τενεκάκι γιὰ τὰ πουλάκια καὶ τὰ ποντικάκια ποὺ εἶχε τὸ ἀσκητήριο. Αὐτὸ τὸ νερὸ ἦταν καὶ γιὰ νὰ πλύνω ἕνα ροῦχο κ.λπ. Τί χαρά, τί εὐγνωμοσύνη ἔνιωθα γι᾿ αὐτὸ τὸ λίγο νερὸ ποὺ εἶχα! Δοξολογία, γιατὶ εἶχα νερό! Ὅταν ἦρθα στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἔμεινα γιὰ λίγο καιρὸ στὴν Σκήτη τῶν Ἰβήρων, ἐπειδὴ ἐκεῖ εἶναι προσήλιο τὸ μέρος, εἶχε πολὺ νερό. Εἶχε μιὰ στέρνα ποὺ ξεχείλιζε καὶ τὸ νερὸ ἔτρεχε ἀπ' ἔξω.

Οὔ, ἔπλενα καὶ τὰ πόδια καὶ τὸ κεφάλι..., ἀλλὰ εἶχα ξεχασθῆ. Στὸ Σινᾶ βούρκωναν τὰ μάτια μου ἀπὸ εὐγνωμοσύνη γιὰ τὸ λίγο νερό, ἐνῶ στὴν Σκήτη ξεχάσθηκα ἀπὸ τὴν ἀφθονία τοῦ νεροῦ. Γι᾿ αὐτὸ ἔπειτα πῆγα καὶ ἔμεινα καμμιὰ ὀγδονταριὰ μέτρα πιὸ μακριὰ καὶ εἶχα μιὰ στέρνα μικρή. Πῶς χάνεται, πῶς ξεχνιέται κανεὶς μὲ τὴν ἀφθονία!Πρέπει νὰ ἀφήσουμε ἐν λευκῷ τὸν ἑαυτό μας στὴν θεία πρόνοια, στὸ θεῖο θέλημα, καὶ ὁ Θεὸς θὰ μᾶς φροντίση. Ἕνας μοναχὸς πῆγε ἕνα ἀπόγευμα νὰ διαβάση τὸν Ἑσπερινὸ σὲ μιὰ κορυφή. Στὸν δρόμο βρῆκε ἕνα ἄσπρο μανιτάρι καὶ εὐχαρίστησε τὸν Θεὸ γιὰ τὸ σπάνιο εὕρημά του. Στὸν γυρισμὸ θὰ τὸ ἔκοβε καὶ θὰ περνοῦσε μὲ αὐτὸ τὸ βράδυ. «Ἐὰν μὲ ρωτήσουν οἱ κοσμικοὶ ἂν τρώω κρέας, εἶπε μὲ τὸν λογισμό του, μπορῶ νὰ τοὺς πῶ πὼς τρώω κάθε φθινόπωρο»! Στὴν ἐπιστροφὴ βρῆκε μισὸ τὸ μανιτάρι – κάποιο ζῶο θὰ τὸ εἶχε πατήσει – καὶ εἶπε: «Φαίνεται, τόσο ἔπρεπε νὰ φάω».Τὸ πῆρε καὶ εὐχαρίστησε τὸν Θεὸ γιὰ τὴν πρόνοιά Του, γιὰ τὸ μισὸ μανιτάρι. Πιὸ κάτω βρῆκε ἕνα ἄλλο μισὸ μανιτάρι καὶ ἔσκυψε νὰ τὸ πάρη, γιὰ νὰ συμπληρώση τὸ βραδινό του, ἀλλά, ἐπειδὴ ἦταν χαλασμένο – ἴσως νὰ ἦταν δηλητηριῶδες –, τὸ ἄφησε καὶ εὐχαρίστησε πάλι τὸν Θεὸ ποὺ τὸν φύλαξε ἀπὸ δηλητηρίαση. Πῆγε στὴν Καλύβη του καὶ πέρασε τὸ βράδυ μὲ τὸ μισὸ μανιτάρι.Τὴν ἄλλη μέρα, ὅταν βγῆκε ἀπὸ τὴν Καλύβη του, ἀντίκρισε ἕνα θέαμα! Ὅλος ὁ τόπος ἦταν γεμάτος ἀπὸ ὡραῖα μανιτάρια, καὶ εὐχαρίστησε τὸν Θεό. Βλέπετε, εὐχαρίστησε τὸν Θεὸ καὶ γιὰ τὸ ὁλόκληρο καὶ γιὰ τὸ μισό, καὶ γιὰ τὸ καλὸ καὶ γιὰ τὸ χαλασμένο, καὶ γιὰ τὸ ἕνα καὶ γιὰ τὰ πολλά. Εὐχαριστία γιὰ ὅλα.Ὁ Καλὸς Θεὸς μᾶς δίνει ἄφθονες εὐλογίες καὶ ἐνεργεῖ πάντα γιὰ τὸ καλό μας. Ὅλα τὰ ἀγαθὰ ποὺ ἔχουμε εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ. Ὅλα τὰ ἔκανε, γιὰ νὰ ἐξυπηρετοῦν τὸ πλάσμα Του, τὸν ἄνθρωπο, καὶ νὰ θυσιάζωνται γι' αὐτόν, ἀπὸ ζῶα καὶ πτηνά, μικρὰ καὶ μεγάλα, μέχρι φυτά, – ἀκόμη καὶ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς θυσιάσθηκε, γιὰ νὰ λυτρώση τὸν ἄνθρωπο. Ἂς μὴν ἀδιαφοροῦμε γιὰ ὅλα αὐτὰ καὶ Τὸν πληγώνουμε μὲ τὴν μεγάλη μας ἀχαριστία καὶ ἀναισθησία, ἀλλὰ νὰ Τὸν εὐχαριστοῦμε καὶ νὰ Τὸν δοξολογοῦμε. 

το βρηκα:πατερικός

Πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς apps και social media;

Ένα… εφιαλτικό σενάριο παρουσίασε με καυστικό χιούμορ η Apple στο βίντεο που δημιούργησε για το άνοιγμα του συνεδρίου Worldwide Developers Conference (WWDC). Όλα τα apps εξαφανίζονται από τις φορητές συσκευές μας και αρχίζει ο… Αρμαγεδδών. Ο κόσμος δεν μπορεί να οδηγήσει αυτοκίνητο χωρίς Google Maps, οι χρήστες των social media τριγυρνούν απελπισμένοι στους δρόμους και ζητούν από τον κόσμο να δει τις τυπωμένες σε χαρτί selfies τους, το νέο Tinder είναι βιτρίνες πίσω από τις οποίες ποζάρουν όσοι αναζητούν ταίρι, ενώ το face swap… καλύτερα να το δείτε με τα μάτια σας.

WWDC 2017 — APPOCALYPSE — Apple

Οι Δύο Όψεις του Πόνου

Πονάμε πολύ. Υποφέρουμε. Μα κάπου εκεί βαθιά μέσα μας, μια φωνή μας λέει, «κράτα, μην φοβάσαι, πρέπει να το περάσεις, σου χρειάζεται για το ταξίδι.» Σήμερα νιώθεις γυμνός. Κρυώνεις πολύ. Ναι το ξέρω. Μα αύριο αυτή η εμπειρία θα είναι το ρούχο που θα ζεστάνει την καρδιά σου, και θα αλλάξει την ζωή σου. Θα το δεις, αυτό που σήμερα σε πληγώνει αύριο θα σε δυναμώνει…

[]

Ξέρεις τα φωτοστέφανα που ποθείς τι σταυρό έχουν; Τα χαρίσματα, με τι παθήματα ανθίζουν; Ξέρεις οι μεγάλοι έρωτες τι πόνο κρύβουν; Εκείνα τα σ» αγαπώ” με τι χείλη ξεραμένα στην μοναξιά προφέρονται; Και αυτά τα γέλια που ακούς, γνωρίζεις σε τι κλάμα ξεπλένονται; Πίσω από τον παράδεισο είναι η κόλαση, και πίσω από το χαμόγελο όλα εκείνα που μας πόνεσαν πολύ…

π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος

ΟΙ ΝΕΟΙ ΚΑΙ ΤΟ INSTAGRAM

Έχουμε εισέλθει  για τα καλά στον πολιτισμό της μετανεωτερικότητας. Το υποκειμενικό στοιχείο θριαμβεύει. Αρκεί κάποιος να ανοίξει έναν λογαριασμό στο Instagram, το μέσο κοινωνικής δικτύωσης το οποίο στις νεώτερες ηλικίες τείνει να υποκαταστήσει σε δημοφιλία ακόμη και το Facebook, και θα διαπιστώσει ότι το «εγώ και ο εαυτός μου» είναι το παν. Ίσως φτάσουμε να νοσταλγούμε την παντοδυναμία του Facebook, διότι εκεί τουλάχιστον η νεολαία ανέβαζε τραγούδια που της άρεσαν, τοπία, έκανε σύντομα ρεπορτάζ από την καθημερινότητά της. Στο Instagram κυριαρχεί ο ναρκισσισμός. «Θαυμάστε με»! Πόζες μοντέλων, παθητικές εκφράσεις προσώπων, και πολλές καρδιές από κάτω. Η φωτογραφία αποθέωση ενός τρόπου ζωής, ενός πολιτισμού ο οποίος διατυμπανίζει ότι δεν υπάρχει συλλογικότητα, δεν αξίζει να ασχολείται κάποιος με τους άλλους, αλλά η μόνη αλήθεια είναι το «εγώ» μας.

Αυτό είναι και το στοιχείο-κλειδί της μετανεωτερικότητας. Δεν εμμένουμε μόνο στο δικαίωμά μας να κάνουμε ό,τι μας αρέσει. Δεν είμαστε μόνο οι ριζοσπαστικοί εικονοκλάστες των αξιών του παρελθόντος. Αυτοί που δικαιούμαστε να κρίνουμε, να απορρίψουμε, να προτείνουμε. Δεν χρειάζεται πλέον πρόταση. «Έτσι μου αρέσει». «Αυτός/αυτή είμαι». «Δεν θέλω να με πείσεις». «Δεν με ενδιαφέρουν τα επιχειρήματα». «Αξίζει μόνο η εικόνα μου». Και βέβαια αξίζουν για μένα όσοι με αποθεώνουν.  Με αυτό τον τρόπο και με την υπερπροβολή στοιχείων εμπορευματοποιημένης τέχνης στην οποία ο μέτοχος θεωρεί ότι ζει την εμπειρία της, ο πολιτισμός μας υπονομεύει πλέον και τις τελευταίες σταθερές.  Την οικογένεια. Το φύλο μας. Τον θεσμό του γάμου. Τον θάνατο και την αιωνιότητα.

Διότι τι άλλο είναι η συζήτηση για τις έμφυλες ταυτότητες; Ότι η εκ φύσεως ύπαρξή μας είναι κάτι το ξεπερασμένο; Ότι η οικογένεια, η δέσμευση, η συνάντηση με τον άλλο  δεν έχουν ιδιαίτερο νόημα, διότι αξία έχει η αυτάρκεια τού να απολαμβάνουμε μέσω της εικονικής πραγματικότητας όχι την σχέση, αλλά την αυτοερωτικότητα διά της φαντασίας και του σώματος, αφού ο άλλος δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο στην ζωή μας, παρά μόνο ζούμε την εικόνα του;

 Αλλά και ο θάνατος δεν έχει νόημα μεταφυσικό. Παράδεισος και κόλαση, Θεός και διάβολος είναι όλα ένα. Ο πολιτισμός μας τα θεωρεί στάδια καθήλωσης στο παρελθόν. Το μόνο που αξίζει στην θρησκεία είναι η εμπειρία  της ατομικής συμμετοχής και μάλιστα σε εθιμικές μορφές. Η πίστη είναι ατομικό γεγονός, που δεν ενδιαφέρει την κοινότητα. Ίσως η νέα τάση θα είναι και η θρησκεία να είναι ένα υποκατάστατο της αντίληψης του «να περνάς καλά». Να δικαιώνεσαι. Να στηρίζεσαι από θρησκευτικούς λειτουργούς- ψυχολόγους, οι οποίοι δεν θα μιλούν και δεν θα δείχνουν τον Χριστό, διότι Αυτός δεν χρειάζεται, αλλά θα κάνουν λόγο για ωραίες έννοιες όπως αγάπη, συμφιλίωση, αλληλεγγύη, χωρίς όμως πνευματικό αγώνα, μετοχή στο σώμα της Εκκλησίας, νίκη κατά της αμαρτίας, αντιμετώπιση του κακού μέσα από την σχέση με τον Θεό. 

Το Instagram αποτελεί έναν ακόμη όπλο στην πορεία του υποκειμενικού. Αληθινό είναι ό,τι πιστεύω εγώ ότι είναι. Δεν χρειάζεται να μου το επιβεβαιώσουν οι άλλοι, η παράδοσή μας, η μελέτη, τα επιχειρήματα, οι συλλογικότητες, η Ιστορία. Μου φτάνει το μακιγιαρισμένο μου πρόσωπο. Η πόζα μου. Πίσω από αυτό όμως πάντοτε θα κρύβεται η ανάγκη νοήματος. Εκκλησία, οικογένεια, παιδεία ας αντισταθούμε στις ψευδαισθήσεις. 

π. Θεμιστοκλής ΜουρτζανόςΔημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»στο φύλλο της Τετάρτης 7 Ιουνίου 2017

το βρηκα:http://themistoklismourtzanos.blogspot.gr

Δεν είμαι άξιος να διορθώνω ιερέα!

Σ᾿ ένα μοναστήρι ζούσε ένας ευλαβέστατος ιερεύς· (το γεγονός μου διηγήθηκε ο μακαριστός Γέροντας Γαβριήλ, ο οποίος για πολλά χρόνια ήταν και Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Διονυσίου στο Άγιον Όρος). 

Ολιγογράμματος ήταν ο ιερεύς, αλλά κληρικός δυνατής πίστεως, μεγάλης αρετής και πολλών πνευματικών αγώνων. Παρέμενε στην Προσκομιδή όρθιος για πολλές ώρες, παρ᾿όλο που είχαν ανοίξει οι φλέβες των ποδιών του και έτρεχαν. Πολλές φορές φαίνονταν τα αίματα, που έτρεχαν κάτω στο έδαφος από την ορθοστασία για την μνημόνευση των πολλών ονομάτων. Μέχρι τελευταίας στιγμής άνθρωπος θυσίας· και μάλιστα εκοιμήθη αμέσως μετά από Θεία Λειτουργία.Όπως ήταν ολιγογράμματος, από κάποια παρανόηση τρόπον τινά, δεν τοποθετούσε κανονικά τις μερίδες στον Άγιο Δίσκο. Όταν τοποθετούμε τη μερίδα της Υπεραγίας Θεοτόκου πάνω στον Άγιο Δίσκο, λέμε: «Παρέστη η Βασίλισσα εκ δεξιών Σου…» Ο γέροντας ιερεύς νόμιζε ότι, αφού λέγει «εκ δεξιών Σου», πρέπει να τοποθετείται η μερίδα της Παναγίας δεξιά του Αμνού (όπως κοίταζε τον Άγιο Δίσκο)· δηλαδή τοποθετούσε ανάποδα τις μερίδες.

Κάποτε επισκέφθηκε την Ιερά Μονή ένας αρχιερεύς, για να χειροτονήσει έναν διάκονο. Στους Αίνους μπαίνει ο αρχιερεύς στο Ιερό Βήμα, ντύνεται και εν συνεχεία πηγαίνει στην Προσκομιδή, η οποία έχει ήδη ετοιμασθεί μέχρι κάποιου ορισμένου σημείου, και από εκεί και ύστερα συνεχίζει ο αρχιερεύς πρώτος τις μνημονεύσεις, αυτός και μόνον αυτός. Πρόσεξε, λοιπόν, ο αρχιερεύς εκείνος ότι τις μερίδες τις είχε τοποθετήσει ανάποδα ο ιερεύς.

–Δεν τις έβαλες καλά, πάτερ μου, τις μερίδες, του είπε.

Για έλα εδώ, πάτερ. Η Παναγία μπαίνει από ᾿δω και τα Τάγματα μπαίνουν από εκεί. Δεν σού το είπε κανένας, δεν σε είδε κανένας πως κάνεις την Προσκομιδή;

–Ναί, Σεβασμιώτατε, απάντησε ο γέροντας Ιερεύς. Κάθε μέρα, που λειτουργώ (διότι δεν υπήρξε ημέρα, που να μη λειτουργήσει), με βλέπει ο Άγγελος διάκονός μου, αλλά δεν μου είπε τίποτα. Συγγνώμη, που σαν αγράμματος που είμαι, έκανα τέτοιο λάθος· θα προσέχω από τώρα και στο εξής.

–Ποιος; ποιος είπες ότι σε υπηρετεί εδώ; ρώτησε ο επίσκοπος. Δεν σε υπηρετεί μοναχός;

–Όχι, είπε ο ιερεύς, Άγγελος Κυρίου.

Βουβάθηκε ο επίσκοπος, τι να πει; Έμεινε κατάπληκτος και βέβαια κατάλαβε ότι μπροστά του είχε έναν αγιασμένο κληρικό. Το μεσημέρι, μετά την τράπεζα, ο επίσκοπος αποχαιρέτησε τον Ηγούμενο και τους υπολοίπους μοναχούς και ανεχώρησε. Την άλλη ημέρα, νύχτα ακόμη, όταν πήγε όπως πάντα ο γέροντας Ιερεύς στο άγιο Βήμα, για να κάνη την Προσκομιδή, κατέβηκε κι ο Άγγελος Κυρίου. Ενώ προσκομούσε, παρετήρησε ο Άγγελος πως ο ιερεύς έβαλε σωστά τις μερίδες.

–Ωραία, του είπε, πάτερ! Τώρα τα έβαλες σωστά!

–Ναί, εσύ ήξερες το λάθος μου, που έκανα τόσα χρόνια! Και γιατί δεν μου το έλεγες, γιατί δεν με διόρθωσες; ρώτησε.

–Το έβλεπα, αλλά εγώ δεν έχω τέτοιο δικαίωμα. Δεν είμαι άξιος να διορθώνω ιερέα. Εγώ, συνέχισε ο Άγγελος, έχω εντολή από τον Θεό να διακονώ και να υπηρετώ τον ιερέα. Μόνο ο επίσκοπος έχει τέτοιο δικαίωμα!

Κι εμείς παίρνουμε τους ιερείς στο στόμα μας από το πρωί μέχρι το βράδυ τους κατακρίνουμε, τους κατηγορούμε, τους κουτσομπολεύουμε και για χίλια δυο άλλα πράγματα ασχολούμεθα μ᾿ αυτούς. Προσοχή, λοιπόν, πως θα ομιλούμε από τώρα και στο εξής για τον οποιονδήποτε κληρικό. Κέντρο της Θείας Λειτουργίας είναι το μεγάλο, το ανυπέρβλητο, το υπερακατάληπτο γεγονός της Μεταβολής του άρτου και του οίνου σε Σώμα και Αίμα Χριστού και πρέπει να το δεχόμεθα αυτό μέσα σε σιωπή. Να σιγούν, αν είναι δυνατόν για λίγο οι ιεροψάλτες, ούτως ώστε όλο το γεγονός να το παίρνουμε μέσα μας, μέσα από αυτήν την ομιλούσα σιωπή. Διότι η σιωπή αυτή, κατά τη Μεταβολή του άρτου και του οίνου σε Σώμα και Αίμα Χριστού, ομιλεί περισσότερο από κάθε τι άλλο μέσα στις καρδιές μας.

Πρωτ. Στεφάνου Κ. Ἀναγνωστόπουλου
το βρηκα:πνευματικοί λόγοι.

Αυθάδικο παιδί: Πώς το αντιμετωπίζουμε;

Δεν είναι πάντα εύκολη η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην αυθάδεια και την απρέπεια.Υπάρχει μια εσφαλμένη εντύπωση ότι η αμφισβήτηση των αποφάσεών μας είναι αυθάδεια. 

«Αυτό συμβαίνει επειδή μερικοί γονείς θεωρούν ότι υπονομεύεται η εξουσία τους, αλλά αν ενθαρρύνετε το παιδί να συζητά μαζί σας, θα του καλλιεργήστε την αίσθηση της ευθύνης για την αυτοπειθαρχία του αντί της τυφλής υπακοής στις αποφάσεις σας», εξηγεί η γιατρός και μέλος του Roayal College of Physicians, Δρ. Μίριαμ Στόπαρντ. Σύμφωνα με την ίδια, με τον τρόπο αυτόν θα συνειδητοποιήσει μεγαλώνοντας την αξία των πειστικών επιχειρημάτων. Από την άλλη, αν αποθαρρύνετε το παιδί να λέει ελεύθερα τι σκέφτεται επειδή ερμηνεύετε τη διαφωνία του ως άτακτη συμπεριφορά, θα του στερήστε την ευκαιρία να καταλαβαίνει το σκεπτικό των αποφάσεών σας. 

Το άλλο θετικό στοιχείο της αυθάδειας, κατά την κυρία Στόπαρντ, είναι ότι παρέχει ένα λεκτικό μηχανισμό απαλλαγής από το θυμό και την απογοήτευση. Ο θυμός είναι ένα απόλυτα αποδεκτό συναίσθημα σε ένα παιδί, αλλά δεν είναι αποδεκτός αν το παιδί ξεσπά το θυμό του με σωματική βία, επιθετικότητα και νταηλίκια.Είναι πολύ καλύτερο για το παιδί να φωνάζει από θυμό παρά να χτυπά του άλλους. 

«Όταν λοιπόν το παιδί σας φέρεται με αυθάδεια, αναλογιστείτε γιατί το κάνει αυτό και αν οι λόγοι είναι υγιείς, απλώς κρατείστε τη συμπεριφορά του υπό έλεγχο. Η απρέπεια, αντίθετα, υπερβαίνει τα όρια της αυθάδειας, επειδή αψηφά τους καλούς τρόπους. Αγνοεί τα αισθήματα των άλλων και πολλές φορές πληγώνει. Αν το παιδί σας ξεπεράσει τα όρια και φέρεται με απρέπεια, θα πρέπει να του διδάξετε ότι αυτό δεν είναι επιτρεπτό», συμπληρώνει η Δρ. Μίριαμ Στόπαρντ . 

«Το μόνο σίγουρο είναι ότι παιδιά έχουν ανάγκη την πειθαρχία. Αλλά πειθαρχία σημαίνει καθοδήγηση. Και δεν υπάρχει κανένας λόγος να είναι τιμωρητική η καθοδήγησή μας. Στην ουσία, η τιμωρία γυρίζει boomerang. Δεν μπορεί κανείς να ελέγξει τον άλλον. Αυτό που πρέπει οι γονείς να δουλέψουν είναι την επιρροή τους», υποστηρίζει η Ιωάννα Θεοδωρακόπουλου, PsyD, MSc, Συμβουλευτικός ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια. 

Η τιμωρία διαβρώνει αυτή την επιρροή 

Αν θέλεις το παιδί σου να δεχτεί την καθοδήγησή σου, πρέπει να διατηρήσεις μια θετική σχέση μαζί του. Σε κάποιους ακούγεται δύσκολο μέχρι εδώ, αλλά δεν είναι ανέφικτο.

Πολλοί γονείς τα καταφέρνουν και δεν χρησιμοποιούν ποτέ την τιμωρία και τα παιδιά τους εξελίσσονται σε υπέροχους έφηβους και ενήλικες. Όχι γιατί ήταν εκ φύσεως «εύκολα» παιδιά. Σας προλαβαίνω! Δεν χρειάστηκε να τα απειλήσουν για να συμμορφωθούν. Γιατί; Γιατί αυτά τα παιδιά θέλουν να κάνουν καλές επιλογές, επιλογές προς τις οποίες τους καθοδηγήσαμε στο πέρασμα των χρόνων. Με πολλά όρια τα οποία όμως θέσαμε με ενσυναίσθηση και κατανόηση των συναισθημάτων του παιδιού.

Ἀββά Ισαάκ τοῦ Σύρου: "Καλύτερα νὰ κατακριθοῦμε μόνο γιὰ μερικὰ στραβὰ πού κάναμε, παρὰ γιὰ τὴν πλήρη ἐγκατάλειψη τοῦ ἀγώνα μας..."

Οταν πέσει ἕνας ἄνθρωπος στὴν ἁμαρτία, σὲ ὁποιαδήποτε ἁμαρτία, δὲν πρέπει νὰ ξεχάσει τὴν ἀγάπη καὶ τὴ στοργὴ τοῦ οὐράνιου Πατέρα του. Ἐὰν συμβεῖ, λοιπόν, νὰ πέσει σὲ ποικίλα παραπτώματα, ἃς μὴν ἀμελήσει τὸ καλὸ καὶ ἃς μὴ σταματήσει στὸ δρόμο του. Ἀντίθετα καὶ ἂν νικηθεῖ, πάλι νὰ σηκωθεῖ καὶ νὰ ἀγωνισθεῖ κατὰ τῶν ἐχθρῶν του, καὶ ἃς βάζει κάθε μέρα καινούρια θεμέλια στὴν καταστραφεῖσα οἰκοδομῆ του, καὶ ἃς ἔχει, μέχρι νὰ φύγει ἀπὸ τοῦτο τὸν κόσμο, στὸ στόμα τοῦ τὸ λόγο τοῦ προφήτη: «Ἃς μὴ χαρεῖ ὁ ἐχθρός μου πού ἔπεσα, γιατί πάλι σηκώνομαι. Καὶ ἂν καθίσω στὸ σκοτάδι, ὁ Κύριος θὰ μοῦ στείλει τὸ δικό του φῶς» (Μιχ. 7, 8). Σὲ καμιὰ περίπτωση, λοιπόν, νὰ μὴ σταματήσει τὸν πόλεμο, καὶ νὰ μὴν προδώσει, μὲ ὁριστικὴ ἥττα, τὴν ψυχή του, ὅσο εἶναι ζωντανὸς καὶ ἀναπνέει. Καὶ ἂν ἀκόμη συντρίβεται τὸ σκάφος τῆς ψυχῆς τοῦ κάθε μέρα, καὶ χάνει τὰ πνευματικά του ἐμπορεύματα, νὰ μὴν παύσει νὰ τὸ περιποιεῖται καὶ νὰ τὸ φροντίζει.Καὶ ὁ Κύριος τότε, πού θὰ δεῖ τὸν ἀγώνα του, θὰ τὸν σπλαχνιστεῖ γιὰ τὸ πάθημά του καὶ θὰ τοῦ στείλει τὸ ἔλεός του καὶ θὰ τοῦ δώσει δύναμη νὰ κάνει ὑπομονή, καὶ νὰ ἀνταπαντήσει στὰ καυστικὰ βέλη τοῦ ἐχθροῦ. Αὐτὴ εἶναι ἡ σοφία πού δίνει ὁ Θεός, καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ σοφὸς ἄρρωστος, αὐτὸς πού δὲν ἔχασε τὴν ἐλπίδα του. Εἶναι καλύτερα νὰ κατακριθοῦμε μόνο γιὰ μερικὰ στραβὰ πού κάναμε, ἂν δὲν τὰ διορθώσουμε, παρὰ γιὰ τὴν πλήρη ἐγκατάλειψη τοῦ ἀγώνα μας.

Ο Αλβανίας Αναστάσιος στην Κεφαλονιά

Χρόνια Πολλά Κεφαλονιά! Με λαμπρότητα ο εορτασμός του Αγίου Γερασίμου στα Ομαλά (εικόνες + video)

Πλήθος πιστών από όλο τον κόσμο για να προσκυνήσουν τον πολιούχο τους Κεφαλονιάς Με μεγαλοπρέπεια και λαμπρότητα, η Κεφαλονιά γιόρτασε σήμερα Τρίτη 16 Αυγούστου τον πολιούχο της Άγιο Γεράσιμο. Για μία ακόμα χρονιά λαοθάλασσα προσκυνητών , από την Κεφαλονιά και από την υπόλοιπη Ελλάδα και χώρες της Ευρώπης, βρέθηκαν στα Ομαλά για να τιμήσουν τον Άγιο του νησιού και να προσκυνήσουν το σκήνωμά του. Στην πανηγυρική θεία Λειτουργία χοροστάτησε ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας Αναστάσιος, με καταγωγή από την Κεφαλονιά, συγχοροστατούντων του Σεβ. Μητροπολίτη Κεφαλληνίας Δημητρίου , του σεβ. Μητροπολίτη Ιωαννίνων Μάξιμου, του Μητροπολίτης Αμαντίας, Ναθαναήλ, αλλά και πλήθους ιερέων από όλο το νησί . Στον θείο λόγο που κήρυξε ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας Αναστάσιος, αναφέρθηκε στον βίο του Αγίου Γερασίμου, και μίλησε με θερμά λόγια στην ξεχωριστή αυτή ημέρα, εστιάζοντας στην αγάπη και στην ειρήνη μεταξύ των ανθρώπων. Το παρών στην πανηγυρική θεία λειτουργία έδωσαν η βουλευτής του νησιού Αφροδίτη Θεοπεφτάτου, ο Περιφερειάρχης Ιονίων Νησων Θεόδωρος Γαλιατσάτος, ο αντιπεριφερειάρχης Κεφαλονιάς και Ιθάκης Παναγής Δρακουλόγκωνας, ο δήμαρχος Κεφαλονιάς Αλέξανδρος Παρίσης με αρκετά μέλη της Περιφερειακή και Δημοτικής Αρχής, ο επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης Θεόφιλος Μιχαλάτος, συνοδευόμενος από τους δημοτικούς συμβούλους της παράταξής του Διονύση Αραβαντινό και Γιώργο Θωμά, οι Σπύρος Σαμούρης και Νίκος Σκλάβος από την ελάσσονα αντιπολίτευση, αλλά και εκπρόσωποι των σωμάτων ασφαλείας του νησιού. Το παρών έδωσε επίσης, ο Μανώλης Κεφαλογιάννης επικεφαλής της Κ.Ο των ευρωβουλευτών της Νέας Δημοκρατίας και ο Κεφαλλονίτης βουλευτής της ΝΔ κ. Γεράσιμος Γιακουμάτος.Ακολούθησε περιφορά του σκηνώματος του Αγίου, με την συνοδεία της Φιλαρμονικής Ληξουρίου, του Λυκείου Ελληνίδων Παράρτημα Αργοστολίου, αλλά και του Πολιτιστικού Συλλόγου Βαλσαμάτων «ο Βάλσαμος». Χρόνια Πολλά και του χρόνου.

Γιώργος Χαλαβαζής

Πηγή: www.inkefalonia.gr

inkefalonia