“Τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής ημών”

Κυνηγημένος από μια ομάδα ανταρτών, Κυριακή πρωί, στις 20 Οκτωβρίου 1945, ο παπά-Δημήτρης Γκαγκαστάθης, μόλις χτύπησε την καμπάνα, αναγκάσθηκε να φύγει από την Εκκλησία για να γλυτώσει. Έπιασε μια ρεματιά και τους ξέφυγε, μα σε λίγο τον πρόλαβαν πάλι, γιατί ήταν έφιπποι. Τον πυροβολούσαν, όμως καμιά σφαίρα δεν τον κτυπούσε. Του έριχναν με τα στεν, φορητά αυτόματα, χωρίς να μπορούν να τον σκοτώσουν. Οι σφαίρες τρυπούσαν τα ράσα του, τις καταλάβαινε πάνω του, αλλά κυλούσαν στο χώμα χωρίς να τον πληγώνουν. Τον κύκλωσαν βρίζοντάς τον χυδαία και φωνάζοντας . Βλέποντας τον θανάσιμο κίνδυνο σήκωσε τα χέρια του προς τον ουρανό και φώναξε “εκ βαθέων”:

          -Μιχαήλ, αρχιστράτηγε των Αγγέλων, σώσε με, κινδυνεύω!

          Σαν αστραπή ο Αρχάγγελος Μιχαήλ παρουσιάστηκε με τη μορφή  ενός νέου, κρατώντας στο χέρι γυμνό το σπαθί του. Έκοψε με μια σπαθιά τα σχοινιά απ’ τη σέλλα και έριξε τον αρχηγό κάτω απ’ το άλογο, σπάζοντας τη σπονδυλική του  στήλη. Οι σύντροφοι του έμειναν ακίνητοι σαν κεραυνόπληκτοι.

          -Συγχώρεσέ μας, παπά μου, είπε ο αρχηγός, και να πας στο καλό. Έχεις όριο ζωής ακόμα και υψηλούς προστάτες.

          -Ευχαριστώ! Απάντησε ο παπάς και τους συγχώρεσε.

          Τους ευχήθηκε να τους φωτίσει ο Θεός και να γίνουν καλοί άνθρωποι. Οι ένοπλοι σήκωσαν τον τραυματισμένο αρχηγό τους και έφυγαν μουδιασμένοι. Οι χωριανοί περίμεναν τον παπά τους συγκεντρωμένοι στην Εκκλησία και του έκαναν μεγάλη υποδοχή.

          -Η θρησκεία μας είναι ζωντανή! Τους είπε εκείνος, όπως συνήθιζε να λέει πάντοτε.

          Πολλοί άνθρωποι καθημερινά στην προσευχή τους και ιδιαίτερα, όταν ευρίσκονται εν κινδύνω, επικαλούνται τον Θεό. Όμως δεν παρατείνεται σε όλους ο χρόνος της ζωή τους, όπως συνέβη με τον άγιο ιερέα Δημήτριο Γκαγκαστάθη. Γιατί συμβαίνει αυτό; Ασφαλώς και δεν μπορούμε να εισδύσουμε στη σκέψη του Θεού. Αυτός είναι ο υπέρτατος Νους. Είναι “ο βάθει σοφίας φιλανθρώπως πάντα οικονομών”. Με βαθιά σοφία και ανείπωτη φιλανθρωπία σχεδιάζει τα πάντα. Και απονέμει στον καθένα το αληθινό συμφέρον του. Αυτό που πράγματι τον ωφελεί, έστω κι αν δε είναι πάντοτε αυτό που του αρέσει. Ο Θεός δεν αποβλέπει απλώς στην ευχαρίστηση μας, αλλά στο πραγματικό καλό μας. Αυτό λέγεται αληθινή αγάπη.

          Έτσι μας χαρίζει επί πλέον χρόνο ζωής, όταν γνωρίζει ότι θα τον χρησιμοποιήσουμε για μετάνοια και πνευματική μας προκοπή. Ή όταν η ζωή μας έχει κάποιο όφελος για άλλους. Μπορεί όμως κάποιος να θέλει περισσότερο χρόνο για να συνεχίσει να ζει στην αμαρτία. Γιατί να του τον δώσει ο Θεός;Του τον αφαιρεί από αγάπη, για να είναι λίγος ο χρόνος που αμαρτάνει. Όσο λιγότερος ζει κανείς, τόσο λιγότερο αμαρτάνει. Τόσο λιγότερο φορτίο κακίας έχει πάνω του, όταν κρίνεται. Ο θάνατος εδώ συντελεί στο “ίνα μη κακόν αθάνατον ην”. Στο να μην αμαρτάνει αιώνια ο άνθρωπος.

          Λοιπόν: Ο Θεός μας έχει ήδη ευλογήσει, αφού μας φέρνει κάθε πρωτοχρονιά σε έναν ακόμη χρόνο. Δηλαδή παρατείνει κι άλλο το υπόλοιπο της ζωής μας, όπως ασφαλώς θα του το ζητούσαμε πολλές φορές. Σκεφθήκαμε όμως για ποιο λόγο το θελήσαμε αυτό; Για να ξεκόψουμε από τα έργα του σκότους και να ζήσουμε στο εξής κατά Θεόν; Τότε έχει καλώς. Μήπως όμως για να προκόψουμε “επί τα χείρω”;  Ή μήπως μας σπρώχνει το παράπονο ότι είναι λίγος ο χρόνος  μας, ενώ ίσως το μόνο που κάνουμε είναι να σκοτώνουμε αυτόν τον χρόνο μας;

          Όπως κι αν έχει, πριν να είναι πολύ αργά, ας φροντίσουμε όλοι μας “τον υπόλοιπον χρόνο της ζωής ημών εν ειρήνη και μετανοία εκτελέσαι”.

          Πρωτ. Δ. Μπόκος, “Εφημέριος” τ. Ιανουάριος- Φεβρουάριος 2017