Λειτουργικά Οι θλίψεις των πιστών

“Υπέρ του ρυσθήναι ημάς από πάσης θλίψεως , οργής κινδύνου και ανάγκης”

Η Λειτουργία είναι η πράξη που εκφράζει την Εκκλησία, είναι η ίδια η Εκκλησία. Εκκλησία θα πει σύναξη, κοινωνία ανθρώπων “ομοθυμαδόν” συναγμένων, μια συνέλευση δηλαδή προσώπων με την ίδια πίστη, με το ίδιο φρόνημα και με την ίδια προσδοκία.

          Αυτά βέβαια τα έχουμε ξαναπεί, αλλά είναι ανάγκη να τα επαναλαμβάνουμε, για να στερεωθεί μέσα μας η σωστή αντίληψη και η αλήθεια για την ευχαριστιακή σύναξη και για την Εκκλησία. Και μάλιστα για να ξεκαθαρίσουμε  στη σκέψη μας πως η θ. Λειτουργία δεν είναι ξεχωριστή για τον καθένα υπόθεση, αλλά ένωση και κοινωνία των ανθρώπων με το Θεό και μεταξύ τους. Η δέηση “Υπέρ του ρυσθήναι ημάς....” αναφέρεται βέβαια στην περίπτωση του κάθε πιστού, αλλά δεν λέγεται για τον καθένα χωριστά. Γιατί στην Εκκλησία υπάρχουν ιδιαίτερα πρόσωπα, αλλά όχι μεμονωμένα. “Ουδείς γαρ ημών εαυτώ ζει” γράφει ο απόστολος, που θα πει πως κανένας δεν ζει μόνος του και για τον εαυτό του.

          Η θ. Λειτουργία δεν γίνεται, για να σταθεί ο καθένας μέσα στην Εκκλησία μόνος του και να προσευχηθεί ατομικά για τη δική του περίπτωση. Αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό κι αντίθετο απ’ ό, τι θέλει να πει η Εκκλησία και σύναξη και Λειτουργία. Η Εκκλησία είναι σώμα, το σώμα του Χριστού. Σ’ αυτό το σώμα ο Χριστός είναι η κεφαλή κι εμείς τα μέλη του σώματος. Ούτε η κεφαλή χωρίς το σώμα ούτε το σώμα χωρίς την κεφαλή. Ούτε  όλο το σώμα ένα μέλος ούτε το άλλο μέλος όλο το σώμα. Η εικόνα του σώματος, καθώς την περιγράφει ο απόστολος Παύλος, περισσότερο από  καθό άλλο μας δίνει να εννοήσουμε το μυστήριο της Εκκλησίας, που στην πράξη και στην ζωντανή έκφραση του είναι η θ. Λειτουργία.

          Αυτό που γράφει ο απόστολος, ότι “υμείς έστε σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους”, το καταλαβαίνουμε και το ζούμε στη θ. Λειτουργία, στη σύναξη της Εκκλησίας, όπου όλοι μαζί είμαστε μια κοινωνία πιστών κι ο καθένας έχει ένα ξεχωριστό πρόσωπο. Όχι άτομο, γιατί τα άτομα δεν κάνουν κοινωνία, αλλά πρόσωπο. Αλλά ακριβώς μόνο σε μια κοινωνία προσώπων μπορεί να συμβαίνει εκείνο πάλι που γράφει ο απόστολος, αυτό δηλαδή που συμβαίνει και στο ανθρώπινο σώμα, όπου “είτε πάσχει έν μέλος συμπάσχει πάντα τα μέλη, είτε δοξάζεται έν μέλος, συγχαίρει πάντα τα μέλη”. Η σχέση των μελών στο σώμα της Εκκλησίας είναι η συμμετοχή του ενός στη ζωή του άλλου, ενότητα ζωντανή και κοινωνία πραγματική όχι ομαδική και συλλογική, αλλά προσωπική. Δεν είναι αδιάφορη στον ένα η κατάσταση του άλλου, αλλά ο ένας  πονάει ή χαίρει για τον άλλο, κι όλοι μαζί χαίρουν ή πονάνε ο καθένας μ’ έναν δικό του και προσωπικό τρόπο για το σώμα του.

      γ.