Ο Πειραιώς Σεραφείμ στηρίζει τον Μαντινείας: Δεν στοιχειοθετείται ρατσιστικό έγκλημα από τις δηλώσεις του για τους ομοφυλόφιλους

Την αμέριστη συμπαράστασή του στον Μητροπολίτη Μαντινείας με αφορμή τις δηλώσεις του για τους ομοφυλοφίλους και τα δικαστικά παρατράγουδα που θέλουν κάποιοι να δημιουργήσουν, εκφράζει ο Μητροπολίτης Πειραιώς. Ο κ. Σεραφείμ με νομικά επιχειρήματα αντικρούει την πιθανότητα οποιασδήποτε δικαστικής περιπέτειας για τον κ. Αλέξανδρο και επανέρχεται στις απόψεις που κατά καισρούς έχει εκφράσει και σύμφωνα με τις οποίες » η ομοφυλοφιλία είναι το πιο σιχαμερό και ακάθαρτο αμάρτημα και αποτελεί μεγάλη ασέβεια προς τον Θεό – Δημιουργό του ανθρώπου»
Αναλυτικά:
Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
Η ΠΡΟΚΑΤΑΡΚΤΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΙΣ ΤΗΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΑΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΩΝ ΤΡΙΠΟΛΕΩΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΑΝΤΙΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΥΝΟΥΡΙΑΣ κ.κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μαντινείας και Κυνουρίας κ.κ. Αλέξανδρος, είναι ένας πεφωτισμένος, εξαίρετος Ιεράρχης της Αγιωτάτης ημών Εκκλησίας που κοσμεί την Σεπτή Ιεραρχία Της, και το αδαμάντινο ήθος του οποίου αλλά και το πολυσήμαντο ποιμαντικόν του έργον εμπνέουν και οδηγούν επί δεκαετίας τον λαόν του Θεού. Διαποιμαίνει μίαν ιστορική Μητρόπολι μετά πολλής σοφίας, διακρίσεως και θυσιαστικής αγάπης, γεγονός που πανθομολογείται εν τη Εκκλησία.
Η πρόσφατος προκαταρκτική εξέτασις που διενεργείται εις βάρος του υπό της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Τριπόλεως, ότι δήθεν διά των δηλώσεων του κατά του φρικώδους πάθους της ομοφυλοφιλίας, που αποτελεί ψυχοπαθολογική εκτροπή της ανθρώπινης οντολογίας και φυσιολογίας, κατέστη υποκείμενον του γνωστού «Αντιρατσιστικού» ποινικού Νόμου, είναι ανεπέρειστος και εντελώς αβάσιμος, διότι ο Σεβασμιώτατος κ. Αλέξανδρος διά των δηλώσεων του εξέφρασε την διαχρονική διδασκαλία του Παναγίου Θεού διά της Εκκλησίας Του, Του Δημιουργού του ανθρώπου, και δεν προέτρεψε εις βία κατά των ατυχών θυμάτων του βυθίου δράκοντος, δηλώσας ότι θλίβεται διά την τραγικήν ανατροπήν της ζωής των, για την μεταλλαγή της υγειούς ανθρωπίνης σεξουαλικότητος και ότι προσεύχεται για την μετάνοιάν τους και την σωτηρίαν τους. Επομένως διά των δηλώσεων του Σεβασμιωτάτου κ. Αλεξάνδρου, ούτε η αντικειμενική ούτε η υποκειμενική υπόστασις του εγκλήματος ρατσιστικής βίας στοιχειοθετείται και ασφαλώς οι δηλώσεις του καλύπτονται πληρέστατα από την Συνταγματική Αρχή της ελευθερίας της εκφράσεως, που αποτελεί μη αναθεωρητέα διάταξη του ισχύοντος Συντάγματος. Θα ήτο επιλήσμων των Αρχιερατικών του φρικωδών όρκων εάν δεν ομίλει, ως ωμίλησε. Τον συγχαίρομεν εκ βάθους ψυχής και αδελφικώς χαιρόμεθα διότι το τίμιον όνομά του διά τήνομολογίαν του και το σθεναρό του φρόνημα «εγγράφη εν βίβλο ζωής».

Η Ορθόδοξη Εκκλησία, ως Σώμα Χριστού, είναι το ιατρείο των ψυχικών και σωματικών παθών και η χώρα των μεταποιουμένων αμαρτωλών, και όχι των σατανικώς και αμετανοήτως εμμενόντων στην διαστροφή της αληθείας και της ανθρωπίνης αξιοπρεπείας και οντολογίας.
Διαχρονικά, η Εκκλησία του Αγίου Τριαδικού Θεού, αγωνιζομένη επί της Γης, στηλιτεύει την πολυποίκιλη τραγικότητα της ειδεχθούς αμαρτίας, ως αποκοπής και σχάσης από την κοινωνία με τον Ζώντα Θεό, τον Δημιουργό της ζωής, και όχι τον αμαρτωλό άνθρωπο, τον οποίο περιθάλπει διά των ευχών και των ιερών μυστηρίων της και περιβάλλει με άφατη στοργή και συμπάθεια, εφαρμόζοντας κατά περίπτωση και την οικονομία, μέσω της οποίας ρυθμίζει την επιστροφή και ανάνηψή του.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία σέβεται την προσωπική και ιδιωτική ζωή κάθε προσώπου, ως υπεύθυνη ελεύθερη επιλογή. Δεν έχει πρόθεση ούτε να επέμβει ρατσιστικά ούτε να αναστείλει δικαιώματα και ελευθερίες.
Η απενοχοποίηση, όμως, του εγκλήματος της ανατροπής της ανθρωπίνης οντολογίας και φυσιολογίας, με την θεσμική αναγνώριση των αισχίστων παθών της ομοφυλοφιλίας σήμερα, της παιδοφιλίας αύριο (βλ. Ολλανδία) και της κτηνοβασίας μεθαύριο (βλ. Γερμανία), αποτελεί ασύγγνωστο και τερατώδες κακούργημα εις βάρος του αιωνίου Θεού και του ανθρωπίνου προσώπου, το οποίο εξισώνεται πλήρως με την ύβρη των Σοδόμων και Γομμόρων. Η αθώωση, υποστήριξη και παρουσίαση των αισχρών και ατίμων παθών ως φυσιολογικής καταστάσεως και ως απλής διαφορετικότητος προσκρούει στην πανανθρώπινη συνείδηση, η οποία ανά τους αιώνες γνωρίζει ως φυσιολογική σεξουαλική συμπεριφορά τις σχέσεις ανάμεσα στον άνδρα και την γυναίκα, στο άρσεν και το θήλυ. Αυτή είναι η ανθρώπινη φυσιολογία και οντολογία. Κάθε άλλη σχέση ανατρέπει την ανθρώπινη οντολογία, ως παρά φύσιν εκτροπή, η οποία δεν παρατηρείται ούτε και στα ζώα, παρά τα κατασκευασθέντα «ντοκυμαντέρς» του Σιωνιστικού συστήματος.
Ιδιαίτερα η Αγία Γραφή, που εκφράζει το θέλημα του Θεού, του Δημιουργού του ανθρώπου και σοφού Γνώστη της ανθρωπίνης φύσεως, καταδικάζει την ομοφυλοφιλία ως πάθος, ατιμία και ασχημοσύνη, το οποίο τιμωρήθηκε αυστηρά με φωτιά και θειάφι στην πόλη των Σοδόμων και Γομόρων. Για το σύνολο των Αγίων Πατέρων η ομοφυλοφιλία είναι το πιο σιχαμερό και ακάθαρτο αμάρτημα και αποτελεί μεγάλη ασέβεια προς τον Θεό – Δημιουργό του ανθρώπου σε άρσεν και θήλυ και βλάσφημη κατάργηση του Ευαγγελίου.
Η δημόσια προβολή της ομοφυλοφιλίας, εκτός του ότι προσβάλλει την δημόσια αιδώ και την θρησκευτική μας συνείδηση, στέλνει προς τους νέους μηνύματα ανώμαλης σεξουαλικής συμπεριφοράς και αποτελεί τορπίλλη στα θεμέλια  της ελληνικής οικογένειας και της κοινωνίας με το οξύ δημογραφικό πρόβλημα, αλλά και αιτία ψυχοπαθολογικών διαταραχών στα παιδιά, που θα ανατραφούν από ομοφυλοφιλικά ζεύγη, όπως επιδιώκεται 1.
Στον νέο αιώνα της βασιλείας του Θεού, που πραγματοποιείται μέσα στην ιστορική πορεία και ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, εγκαταλείπονται τα παλαιά πάθη, τα γήινα, τα σαρκικά, και βιώνεται από τώρα, κατά τις δυνατότητες κάθε πιστού, είτε μέσα στον ευλογημένο θεσμό του γάμου ως εγκράτεια και σωφροσύνη, είτε στον ισάγγελο βίο των μοναχών με την αρετή της παρθενίας, η πορεία από το «κατ᾽ εικόνα» στο «καθ᾽ ομοίωσιν», η νίκη του πνεύματος επί της σάρκας, η αγγελοποίηση του ανθρώπου στη θέση του φθονερού και εκπεσόντος από την αγγελική τάξη Εωσφόρου. Αναφερόμενος ο Χριστός στην αιφνιδιαστική έλευση της ημέρας της κρίσεως, που θα ξαφνιάσει όσους ανέμελα και αφρόντιστα ζούν μέσα στις υλικές και σαρκικές απολαύσεις, λέγει ότι θα πάθουν αυτό, που έπαθαν προ του κατακλυσμού οι άνθρωποι, δίνοντάς μας έτσι ακριβέστατη εικόνα της υλιστικής και σαρκικής ζωής τους : «Ώσπερ γαρ ήσαν εν ταίς ημέραις του Νώε ταίς προ του κατακλυσμού τρώγοντες και πίνοντες, γαμούντες και εκγαμίζοντες, άχρι ης ημέρας εισήλθε Νώε εις την κιβωτόν, και ουκ έγνωσαν έως ήλθεν ο κατακλυσμός και ήρεν άπαντας, ούτως έσται και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου 2» . Ο Ευαγγελιστής Λουκάς προσθέτει και τον τρόπο ζωής των Σοδομιτών, όμοιο προς την ζωή των ανθρώπων προ του κατακλυσμού : «Και καθώς εγένετο εν ταίς ημέραις Νώε, ούτως έσται και εν ταίς ημέραις του υιού του ανθρώπου· ήσθιον, έπινον, εγάμουν, εξεγαμίζοντο, άχρι ης ημέρας εισήλθε Νώε εις την κιβωτόν, και ήλθεν ο κατακλυσμός και απώλεσεν άπαντας. Ομοίως και ως εγένετο εν ταίς ημέραις Λωτ· ήσθιον, έπινον, ηγόραζον, επώλουν, εφύτευον, ωκοδόμουν· η δε ημέρα εξήλθε Λωτ από Σοδόμων, έβρεξε πυρ και θείον απ᾽ ουρανού και απώλεσεν άπαντας» 3.
Ο ίδιος ευαγγελιστής παρουσιάζει τον Σωτήρα Χριστό να εξαγγέλλει τον νέο αιώνα της βασιλείας του Θεού, όπου οι άνθρωποι εγκαταλείπουν τα σαρκικά και ζούν ως άγγελοι˙ «Οι υιοί του αιώνος τούτου γαμούσι και εκγαμίζονται· οι δε καταξιωθέντες του αιώνος εκείνου τυχείν και της αναστάσεως της εκ νεκρών ούτε γαμούσιν ούτε γαμίζονται… ισάγγελοι γαρ εισι και υιοί εισι του Θεού της αναστάσεως υιοί όντες» 4 .
Μέσα, λοιπόν, στην καινή κτίση της βασιλείας του Θεού ο καινός, ο νέος άνθρωπος, που κτίσθηκε εν Χριστώ, θάπτει τον παλαιό άνθρωπο, νεκρώνει τα πάθη και τις αμαρτίες και πραγματοποιεί το θαύμα της μεταμορφώσεώς του κατά το θέλημα του Θεού και κατ᾽ εικόνα Χριστού. Από την εποχή του Χριστού και των Αγίων Αποστόλων ζούμε αυτό το θαύμα· η άγονη πριν και στείρα ανθρωπότητα γέννησε και καρποφόρησε εκατομμύρια αγίων ανθρώπων, οσίων, ασκητών, παρθένων, νέων και νεανίδων, που κατόρθωσαν με τους πνευματικούς τους αγώνες όχι να αποφύγουν απλώς το παρά φύσιν και να μείνουν στο κατά φύσιν, αλλά να φθάσουν και στο υπέρ φύσιν, εκπλήττοντας ακόμη και τους αγγέλους, που έβλεπαν ανθρώπους συνδεδεμένους με σάρκα να κατανικούν τον άσαρκο Σατανά και να συναγωνίζονται τους αγγέλους. Οι ύμνοι προς τους οσίους ασκητές αυτά τα κατορθώματα εξυμνούν. Διδάσκουν οι όσιοι άνδρες και οι όσιες γυναίκες «υπεροράν μεν σαρκός, παρέρχεται γαρ, επιμελείσθαι δε ψυχής πράγματος αθανάτου». Έζησαν ως «άσαρκοι» επί της γης, ως «εν σώματι άγγελοι», «των δαιμόνων ώλεσαν τας φάλαγγας, των αγγέλων έφθασαν τα τάγματα, ων τον βίον αμέμπτως εζήλωσαν» 5 .
Οι σαρκικές πράξεις, εκτός του ιερού μυστηρίου του Γάμου, χωματοποιούν αναπόδραστα την ψυχή του ανθρώπου και καταστρέφουν τις πνευματικές του εφέσεις, σκοτίζοντας τον ανθρώπινο νού, και καταλύουν την δυνατότητα κοινωνίας με τον Πανάγιο Θεό, που διασαλπίζει διαχρονικά «ου μη μείνη το πνεύμά μου εν τοις ανθρώποις τούτοις εις τον αιώνα διά το είναι αυτούς σάρκας» 6 .Η σχέση με τον Θεό είναι βέβαια θέμα ελευθέρας επιλογής, κατά την διάρκεια της επιγείου ζωής .Ο Πανάγιος, όμως, Θεός, στο επέκεινα, στην άλλη, την αιώνια ζωή, όταν άπασα η ανθρωπότης θα υποστεί την κοινή και καθολική κρίση, όπου «ουκ έστι μετάνοια», θα στηλιτεύσει, όπως αποδεικνύεται μέσω των Ιερών Γραφών, των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων, και την αμαρτία και τον αμαρτωλό. Οι φρικώδεις λόγοι του Σαρκωθέντος Θεού Λόγου, «Πορεύεσθε απ’ εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον το ητοιμασμένο τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού» 7, αποδεικνύουν τα πράγματα.
Δεν έχει καμμία θέση στην Ορθόδοξη Θεολογία η Ωριγενιστική θεωρία περί αποκαταστάσεως των πάντων, με την οποία ερωτοτροπούν και μερικοί σύγχρονοι «ορθόδοξοι» θεολόγοι. Σύμφωνα μ’αυτή, ο Θεός είναι ο δημιουργός του καλού. Τα πάντα δημιούργησε «καλά λίαν». Το κακό δεν έχει τη βάση του στον Θεό, γιατί ο Θεός «ουκ έστιν των κακών αίτιος». Το κακό εμφανίσθηκε μεταγενεστέρως. Δεν είναι δημιούργημα του Θεού. Ο άνθρωπος, εξ αιτίας της κτιστότητος και της τρεπτότητός του, κάνοντας κακή χρήση του αυτεξουσίου του, επινόησε και επέλεξε το κακό. Πρωταίτιος και εφευρέτης της κακίας είναι ο διάβολος, και συναίτιος, θύμα της κακίας είναι ο άνθρωπος. Άρα, το κακό δεν έχει υπόσταση, είναι παρυπόσταση˙ δεν έχει οντολογία, δηλ. δεν είναι δημιουργός του κακού ο Θεός. Τίποτε, όμως, δεν νικά την δύναμη του Θεού και το έλεός Του. Επομένως, ούτε και το κακό μπορεί να υπερισχύσει του Θεού. Έτσι, στο τέλος της ιστορίας θα επικρατήσει μόνο το καλό, δηλ. ο Θεός, ενώ το κακό θα εξαφανισθεί παντελώς. Ακόμη και το πυρ της κολάσεως, κατά τον Ωριγένη, είναι καθάρσιο και ιαματικό και όχι τιμωρό. Επομένως, κι αυτή η κόλαση υπάρχει ως θεραπευτήριο και δεν είναι απέραντη. Εφ’ όσον το κακό θα σταματήσει να υπάρχει, δεν θα είναι αιώνιο, ούτε και η κόλαση θα είναι αιώνια.

Όμως, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Ωριγένης έχει αναθεματισθεί και καταδικασθεί από την Ε΄ Αγία και Οικουμενική Σύνοδο (653) για τα μισαρά δόγματα, που φλυαρούσε, ανάμεσα στα οποία ήταν η θεωρία περί αποκαταστάσεως των πάντων και ότι η κόλαση έχει τέλος. Η Σύνοδος επίσης εξέθεσε εικοσιπέντε αναθεματισμούς εναντίον των Ωριγενιστών 8. Άρα, η Ορθόδοξος Εκκλησία, διά αλαθήτου αποφάνσεως Οικουμενικής Συνόδου, έχει απορρίψει και καταδικάσει αυτή την θεωρία. Άλλωστε, η εσφαλμένη άποψη ότι η κόλαση έχει τέλος, έρχεται σε σφοδρή σύγκρουση με αγιογραφικά χωρία, όπου οφθαλμοφανώς κηρύττεται ότι η κόλαση είναι αιώνια, όπως τα Mτθ. 25,46, Μρκ. 3,29, Β΄ Θεσ. 1,9 και Αποκ. 14,11 9 διότι είναι καθαρά θέμα ελευθέρας προσωπικής επιλογής!!! Και επομένως ο σεβόμενος πλήρως την ελευθερία των κτισμάτων Του Θεός, θα ανέτρεπε την θεόσδοτη ελευθερία του προσώπου παρεμβαίνων και ανατρέπων την προσωπική επιλογή.
Όλα τα προαναφερθέντα έχουν άμεση και άρρηκτη σχέση με την σωτηρία, τον εξαγιασμό, την κατά χάριν θέωση του ανθρώπου. Έχουν δηλ. σωτηριολογικές συνέπειες. Είναι θέμα ζωής και θανάτου, μετοχής του Παραδείσου ή της κολάσεως. Όποιος διακατέχεται από τα αισχρά και άτιμα πάθη και δεν τα καταπολεμά εν μετανοία, αλλά αντιθέτως υπερηφανεύεται γι’αυτά και προσπαθεί να τα νομιμοποιήσει επίσημα και θεσμικά ως φυσιολογικά, δεν σώζεται, χάνει τον Παράδεισο. Ο λόγος του Απ. Παύλου, που είναι το στόμα του Χριστού, είναι σαφέστατος, καθαρός και ξάστερος˙ «μη πλανάσθε˙ ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται, ούτε πλεονέκται, ούτε κλέπται, ούτε μέθυσοι, ου λοίδωροι, ουχ άρπαγες βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι» 10 .

Από τα ανωτέρω αποδεικνύεται πασίδηλα ότι η δήθεν σχετική πρόοδος και δημοκρατική ευαισθησία, τα δήθεν σχετικά «ανθρώπινα δικαιώματα» και ο δήθεν ελεύθερος αυτοπροσδιορισμός και προσανατολισμός περί το γενετήσιο ένστικτο και την ταυτότητα του φύλου δεν είναι τίποτε άλλο παρά η καταβαράρθρωση και ο καταποντισμός της ανθρωπίνης ελευθερίας και αξιοπρέπειας και ο πλήρης ευτελισμός της εννοίας «άνθρωπος», που στην ελληνική γλώσσα σύγκειται από το επίρρημα «άνω» και το ρήμα «θρώσκω», που σημαίνει «άνω βλέπω, άνω φέρομαι».
Συμπερασματικώς επισημαίνουμε ότι ο,σα και αν διανοούνται διεστραμμένα οι άνθρωποι, όσες και αν είναι οι δαιμονικής εμπνεύσεως αστάθειές τους, και όποια θέση κι αν έχουν στον κόσμο της φθοράς και του θανάτου, σύντομα ο καθένας μας θα βιώσει την Αλήθεια του Ζώντος Θεού, και ήδη από αυτής της ζωής προγεύεται του Παραδείσου και της Κολάσεως, όπως μαρτυρεί η φωνή της συνειδήσεως. Επιπροσθέτως, θα πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν ότι για τον κάθε άνθρωπο η Δευτέρα Παρουσία δεν θα επισυμβεί σε ένα απώτατο απροσδιόριστο μέλλον, αλλά στην οριακή στιγμή του θανάτου του, ο οποίος ως κλέπτης έρχεται «οψέ ή μεσονυκτίου ή αλεκτροφωνίας ή πρωί» 11.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

1 Ψήφισμα τῆς εἰρηνικῆς διαμαρτυρίας γιά τίς ἐκδηλώσεις «ὁμοφυλοφιλικῆς ὑπερηφάνειας» (Gay Pride), Θεσ/κη, προαύλιος χώρος Ι. Ν. Ἁγίου Δημητρίου, 14-6-2013, http://www.impantokratoros.gr/A20D2526.el.aspx
2 Ματθ. 24, 37-39.
3 Λουκ. 17, 26-29.

4 Λουκ., 20, 34-36. Ματθ. 22, 30 : «Ἐν γὰρ τῇ ἀναστάσει οὔτε γαμοῦσι οὔτε ἐκγαμίζονται, ἀλλ᾽ ὡς ἄγγελοι Θεοῦ ἐν οὐρανῷ εἰσί».
5 ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Ἡ Ἐκκλησιαστικὴ ἀντίδρασις κατὰ τῆς ὁμοφυλοφιλίας», Ὀρθόδοξος Τύπος (27-6-2014)
6 Γεν. 6, 3.
7 Ματθ. 25, 41.
8 ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλου, Θεσ/κη 2003, σ. 212.
9 «Καί ἀπελεύσονται οὖτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δε δίκαιοι εἰς ζωήν αἰώνιον», «ὅς δ’ἄν βλασφημήση εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, οὐκ ἔχει ἄφεσιν εἰς τόν αἰῶνα, ἀλλ’ἔνοχός ἐστιν αἰωνίου κρίσεως», «οἵτινες δίκην τίσουσιν ὅλεθρον αἰώνιον ἀπό προσώπου τοῦ Κυρίου καί ἀπό τῆς δόξης τῆς ἰσχύος αὐτοῦ», «καί ὁ καπνός τοῦ βασανισμοῦ αὐτῶν εἰς αἰώνας αἰώνων ἀναβαίνει, καί οὐκ ἔχουσιν ἀνάπαυσιν ἡμέρας καί νυκτός οἱ προσκυνοῦντες τό θηρίον καί τήν εἰκόνα αὐτοῦ, καί εἴ τις λαμβάνει τό χάραγμα τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ».
10 Α΄ Κορ. 6, 9-10.
11 Μαρκ. 13, 35.