Ανθρωπισμός και ανθρωπισμός
Ο ανθρωπισμός αποτελεί την ηθική
έκφραση της Αναγεννήσεως. Μέχρι τότε η ζωή του κόσμου κυλούσε με κέντρο το Θεό.
Ήταν Θεοκεντρική. Εκείνος ιεραρχούσε ολόκληρη τη δημιουργία και έδινε το μέτρο και το κριτήριο και τους στόχους της
ανθρώπινης ζωής.
Η Αναγέννηση με πανηγυρικούς τόνους καταλύει την ιεραρχία
του κόσμου, εκθρονίζει από το κέντρο του κόσμου το Θεό και στη θέση Του
τοποθετεί τον άνθρωπο. Έτσι σηματοδοτεί μια επικίνδυνη εποχή. Την εποχή ενός
ανθρωπισμού χωρίς Θεό.
Ο Θεός και ο άνθρωπος στέκονται
αντικριστά και διαλέγονται. Ο άνθρωπος ενδιαφέρεται για την αιωνιότητα, αλλά
φροντίζει και για την επίγεια ζωή του,
δεν την περιφρονεί ούτε την υποτιμά. Αλλά η ανταρσία αυτή του ανθρώπου δεν
σταμάτησε μέχρις εδώ. Ο Θεός σιγά- σιγά
αρχίζει να παραμερίζεται και τη θέση του παίρνει ο άνθρωπος. Από το πρωτείο του Θεού προχωράμε
στο πρωτείο του ανθρώπου. Αυτό είναι το κίνημα της Αναγέννησης και το
περιεχόμενο του ανθρωπισμού. Από τη θεοκρατία-με την καλή βέβαια έννοια-
φθάνουμε στην ανθρωποκρατία . Δηλ. ένας
ανθρωπισμός χωρίς Θεό που καταλήγει στην απανθρωπιά, όπως βλέπουμε να
βιώνετε διαχρονικά.
Έτσι είναι. Ο ορθολογισμός, φυσικό
γέννημα του ανθρωπισμού, σιγά-σιγά φθείρει τις αιώνιες αξίες και δημιουργεί τον
σκεπτικισμό και την άρνηση.
Πάντως ο ανθρωπισμός δεν μπόρεσε να
σώσει τον κόσμο, όπως διακήρυττε, και να πετύχει την πολυπόθητη ειρήνη.
Αποθεώθηκαν οι ανθρωπιστικές σπουδές και τα λεγόμενα ανθρωπιστικά ιδεώδη τα
οποία κτυπήθηκαν αλύπητα. Και τούτο γιατί ο ανθρωπισμός δεν ερμηνεύει σωστά τη
ζωή και την αποστολή μέσα στον κόσμο την ορίζει με βάση τα τις γήινες
δυνατότητες. Δηλ. εξαντλεί την αποστολή του ανθρώπου μέσα στα ενδοκόσμια όρια.
Τρέφεται με λογικές και θανάσιμες διαπιστώσεις και αμφιβολίες. Ενώ ο
Χριστιανισμός είναι βαθύτατα αυθεντικός Ανθρωπισμός. Ο χριστιανισμός τρέφεται
από μυστικές αποκαλύψεις και υπερβατικές βεβαιότητες. Ο ανθρωπισμός περιόριζε
τη ζωή. Ο χριστιανισμός την απειροποιεί. Ο ανθρωπισμός μένει αμήχανος μπροστά
στο φαινόμενο του ανθρώπου και το ερμηνεύει εξελικτικά. Ο χριστιανισμός φωτίζει
τον άνθρωπο δια του Θεού και της αγάπης Του. Ο ανθρωπισμός προσπαθεί να σώσει
τον άνθρωπο με κοινωνικά κριτήρια, ενώ ο
χριστιανισμός σώζει με την αγάπη του Θεού και την Αγιότητα.
Σήμερα ζούμε την τραγωδία αυτής της
αντίθεης επανάστασης που άρχισε από την
εποχή της Αναγέννησης. Αυτό αργήσαμε να το καταλάβουμε, αφού μέσα από θάνατο
και αίμα βούλιαξε η ιερότητα του ανθρωπίνου προσώπου και όλες οι ανθρωπιστικές προσδοκίες και βεβαιότητες
εξοβέλισαν από τη ζωή τον χριστιανισμό και από εγωισμό κρατήσαμε το ελάχιστο,
τον ανθρωποκεντρικό ανθρωπισμό.
Από την εποχή που ανατρέψαμε την
ιεραρχία του σύμπαντος και ανακηρύξαμε τη θεοποίηση του ανθρώπου, η οικουμένη
προχωρεί σε άπειρα αδιέξοδα. Ο ορθολογισμός δεν μπόρεσε με τα δικά του μέτρα να
ιεραρχήσει τη ζωή και να δικαιολογήσει την παρουσία του ανθρώπου, όπως και το
μυστήριο του θανάτου.
Ο ηθικός εκτραχηλισμός της σημερινής
ζωής αποτελεί τον απόηχο της μεγάλης
πτώσης του ανθρωπισμού.
Αλήθεια
τι απομένει σε όσους επιμένουν με πείσμα ακόμη να καμώνονται ότι είναι
ανθρωπιστές ενός ανθρωπισμού χωρίς Θεό;
Τι δέον γενέσθαι; Να επανεύρουμε το
Θεό. Να ταπεινωθούμε και να ομολογήσουμε την αποτυχία τέτοιων σχημάτων ζωής.
Τότε μόνο μπορεί να ισορροπήσει ο κόσμος και η ζωή μας να πάρει τη φυσιολογική
της πορεία και να είναι ζωή ιεραρχημένη και αληθινά ανθρώπινη ή καλύτερα
Θεανθρώπινη.
Γ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου