Ο αληθινός ηγέτης

         Τί προσόντα και ικανότητες πρέπει να έχει ένα αληθινός ηγέτης;

          Πολλά έχουν λεχθεί κατά  καιρούς. Άλλοι τον θέλουν να έχει σοφία, άλλοι γενναίο, άλλοι δυναμικό, άλλοι ενάρετο κ. ο. κ. Η χριστιανική αντίληψη μας προσφέρει δικά της κριτήρια για την εικόνα του γνήσιου ηγέτη, όχι βέβαια κάποια δεοντολογική περιγραφή, αλλά σ’ ένα ζωντανό παράδειγμα. Στις πράξεις των αποστόλων ο ευαγγελιστής Λουκάς μας σκιαγραφεί με περιεκτικό τρόπο την εικόνα του πραγματικού ηγέτη: “ Ήν ανήρ αγαθός και πλήρης Πνεύματος Αγίου και πίστεως”. Πρόκειται για τον Βαρνάβα μια ηγετική μορφή της πρώτης Εκκλησίας. Πιο περιεκτικότερη περιγραφή δεν μπορούμε να βρούμε.

          Πρώτον ηγέτης σημαίνει οδηγός.

          Σήμερα η έννοια του ηγέτη είναι από τις πιο παρεξηγημένες. Ο χριστιανισμός δεν μετρά τον ηγέτη με εξωτερική δύναμη και αίγλη. Ηγέτης με χριστιανικά κριτήρια δεν είναι αυτός που κρατά την σφραγίδα της εξουσίας και έχει συμβούλους, συνεργάτες και σωματοφύλακες. Ένας κυβερνήτης δεν είναι υποχρεωτικά και ηγέτης. Ηγέτης σημαίνει πρώτ’ απ’ όλα ο δ η γ ό ς. Δεν είναι          απαραίτητο να ασκεί κανείς διοίκηση για να είναι ηγέτης. Είναι αρκετό ν’ ασκεί πνευματική επιρροή με την φωτισμένη προσωπικότητά του στο περιβάλλον του. Ένας πατέρας, δάσκαλος, επιστήμονας, ιερέας μπορεί  να είναι ηγέτης, οδηγός.

          Δεύτερον ηγέτης σημαίνει να είναι υπηρέτης των άλλων.

          “Ανήρ αγαθός” είναι ο χαρακτηρισμός, το πρώτο από τα προσόντα του Βαρνάβα, που σημαίνει ενάρετος. Σημαίνει άνθρωπος αρετής και καλοσύνης, της αγάπης που φθάνει μέχρι τη θυσία. Ο ηγέτης είναι  “διάκονος”, μιμητής του Ιησού Χριστού που ήλθε να διακονήσει και όχι να διακονηθεί. Εδώ βρίσκεται το πραγματικό μεγαλείο, η διακονία του ανθρώπου, του οποιουδήποτε ανθρώπου. Ένας αληθινός ηγέτης δεν αρκεί μόνο να έχει έστω πλούσιο εσωτερικό περιεχόμενο, αλλά οφείλει να το θέσει στην υπηρεσία των αδελφών. Αλλιώς θυμίζει τον πονηρό δούλο της παραβολής. Ο χριστιανισμός θέλει τον ηγέτη να καίεται σαν τη λαμπάδα και να ζεσταίνει με την αγάπη του. Δυστυχώς σήμερα η έννοια της διακονίας όλο και φθίνει. Οι ηγέτες του καιρού μας προτιμούν να διακονούνται αντί να διακονούν.

          Τρίτον ο ηγέτης πρέπει να είναι άνθρωπος πίστεως.

          Ο αληθινός ηγέτης δεν είναι μονό “ανήρ αγαθός”, αλλά και “πλήρης πνεύματος αγίου και πίστεως”. Η αρετή και η καλοσύνη είναι καρποί του Αγίου Πνεύματος που πρέπει να διαποτίζει κάθε πτυχή της ζωής του. Οι στόχοι του αληθινού ηγέτη δεν σταματούν στην ύλη, αλλά εισχωρούν στην αιωνιότητα, γιατί ο ηγέτης είναι διάκονος και οδηγός ψυχών. Τοποθετεί το θέλημα του Θεού πάνω από τις ανθρώπινες σκοπιμότητες και ενδιαφέρεται περισσότερο για την αλήθεια παρά για την προβολή και την δημοτικότητά του.

          Η αξία ενός ηγέτη δεν μετριέται ποσοτικά, αλλά ποιοτικά. Δεν έχει σημασία πόσους οδηγεί, αλλά πώς και πού τους οδηγεί. Ο ηγέτης δεν οδηγεί ανδρείκελα, αλλά προσωπικότητες και δεν οδηγεί σε ματαιότητες ,αλλά σε αξίες και αρχές.

          Μια προσωπικότητα γεμάτη με από Πνεύμα Άγιον μπορεί να εγγυηθεί την ελευθερία και την εν Χριστώ ανόρθωση του λαού. Η ανθρωπότητα γνώρισε πολλούς “ελευθερωτές” κατά καιρούς που την οδήγησαν στην υποδούλωση και τη ανελευθερία.

          Σήμερα ο άνθρωπος  νοιώθει προδομένος και απατημένος απ’ αυτούς που τους εμπιστεύθηκε την τύχη του και το μέλλον του. Η κρίση του πολιτισμού μας είναι κυρίως κρίση ηγετών. Για τον σημερινό πολιτισμό δώσαμε το αίμα μας και τον ιδρώτα μας και μας οδήγησαν στην απόγνωση και την απελπισία, και τούτο γιατί ακολουθήσαμε ανεμοδείκτες και όχι πυξίδες.

          Είναι καιρός πλέον, αν θέλουμε να ξαναβρούμε τη σωστή πορεία μας, να γκρεμίσουμε τα είδωλα που δέχονται τη λατρεία μας και καπηλεύονται τον πόνο μας και ν’ αναζητήσουμε αληθινούς ηγέτες “πλήρεις πίστεως και πνεύματος αγίου”.

γ.σ.