ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ ( Άφρονος πλουσίου)Λκ.12,16-21

                     ΑΦΡΟΣΥΝΗ Η ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΥΛΙΚΑ ΑΓΑΘΑ

 Αφορμή για να πει ο Χριστός την Παραβολή του άφρονα πλούσιου έδωσε η φιλονικία  δύο αδελφών για κληρονομικές διαφορές. Ο Χριστός γνώριζε, ότι είχαν υποταχθεί στην μανία των υλικών αγαθών. Στην παραβολή δεν μιλάει για τον πλούτο, αλλά για την προσκόλληση στα υλικά αγαθά τα οποία εγκυμονούν κινδύνους. Και αντί οποιασδήποτε παρεμβάσεως του στο πρόβλημα των διαδίκων αδελφών, έκανε ένα κήρυγμα και έδωσε το κλειδί της εφαρμογής για το συγκεκριμένο παράδειγμα του πλουσίου της παραβολής.

            Στις παραβολές του Χριστού ως επί το πλείστον  τα κύρια πρόσωπα έχουν σχέση με ένα ή περισσότερα πρόσωπα. Στη συγκεκριμένη παραβολή ο άφρονας πλούσιος είναι μόνος στη σκηνή χωρίς να υπάρχει άλλο μέλος της οικογένειας ή της κοινότητας στην οποία ζει. Ίσως είναι  και η μοναδική παραβολή όπου ο Θεός επεμβαίνει προσωπικά με ευθύ λόγο για να καυτηριάσει την πλεονεξία του πλουσίου και την αφροσύνη του, λέγοντας του ότι η πραγματικότητα της ζωής είναι διαφορετική από εκείνη όπως την φαντάζονταν ο πλούσιος.

            Η πληροφορία με την οποία ανοίγει η παραβολή για τον άφρονα πλούσιο είναι σημαντική. Μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ένας μεγαλοεπιχειρηματίας γεωργός. Η σοδειά του είναι εκπληκτική και φαίνεται σαν θαύμα, γιατί ο πλούσιος για πρώτη φορά αντιμετωπίζει ένα τέτοιο  φαινόμενο.

            Η μεγάλη σοδειά του τον οδήγησε να κτίσει τεράστιες αποθήκες για την αποθήκευση των καρπών του. Η τραγικότητα του πλουσίου της παραβολής μας έγκειται στο ότι τα εκλαμβάνει όλα για τον εαυτό του. Η κακή χρήση του θαύματος αυτού, συνίσταται στην υφαρπαγή όλης της σοδειάς για να προσφέρει συνέχεια και ασφάλεια στη ζωή του. Και μάλιστα η εγωιστική υφαρπαγή του θεάματος φαίνεται και μέσα από το μελαγχολικό μονόλογο του, όπου λείπει το «εσύ» και υπάρχει το «εγώ». « Τι ποιήσω ότι ουκ έχω που συνάξω τους καρπούς μου;» Και είπε: «καθελών  μου τας αποθήκας…..και συνάξω εκεί τους καρπούς μου,… τα γεννήματα μου και τα αγαθά μου και ερώ τη ψυχή μου….».

            Η αφροσύνη του πλουσίου μπορεί να συνοψισθεί σε τρία σημεία:

            Πρώτον. Ο πλούτος δεν ανήκει σε κανέναν, ανήκει στο Θεό και παραχωρείται στους ανθρώπους για να τον χειρισθούν όχι για τον εαυτό τους, αλλά και για τους άλλους. Επομένως ο άφρονας πλούσιος κρίνει και θεωρεί ως δικά του όλα τα εισοδήματα, υφαρπάζει τα αγαθά του Θεού.

            Δεύτερον. Αποκλείει από την κοινωνία των αγαθών του Θεού όλους τους άλλους ανθρώπους και λησμονεί, ότι είναι διαχειριστής και όχι ιδιοκτήτης των αγαθών του Θεού.

            Τρίτον. Λόγω της πλεονεξίας του έχει χάσει το νόημα και τον αληθινό σκοπό της ζωής και τον περιορίζει σε μία καθαρά υλιστική θεώρηση και απόλαυση, λέγοντας το περίφημο : « αναπαύου, φάγε και ευφραίνου».

            Η παραβολή αυτή είναι μεταξύ των παραβολών οι οποίες δημιουργούν ένα νέο ανθρώπινο ήθος τόσο για τα υλικά αγαθά, όσο και για τη Βασιλεί του Θεού. Μπορεί ο Χριστός να μην ασχολήθηκε, με την κληρονομική διαφορά των δύο αδελφών, όμως παρεμβαίνει την ώρα που ο άφρονας πλούσιος προσπαθεί να καθιερώσει ένα άλλο ήθος ζωής λέγοντας του: « ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου, α δε ητοίμασας τίνι έσται;».

            Αυτό είναι απάντηση  αφενός μεν προς τον άνθρωπο εκείνο που ζητούσε την παρέμβαση του Χριστού και αφετέρου απάντηση για όλους εμάς για τη συνεχή μας αγωνία ν΄ αποκτήσουμε περισσότερα γιατί νομίζουμε ότι εξασφαλίζουμε τη ζωή μας.

            Ασφάλεια προσφέρει μόνον ο Θεός, όχι μόνο για τον παρόντα κόσμο, αλλά και για την αιωνιότητα. Γι’ αυτό και ο στόχος μας πρέπει να είναι ο πλουτισμός κατά Θεόν, για να έχουμε βεβαιότητα σωτηρίας και αιώνια ζωή.  

π. γ. στ.