Διακατέχομαι από μία αισιοδοξία ότι
η Εκκλησία του μέλλοντος, ακριβώς επειδή θα δεχθεί πολλές προκλήσεις,
εξωτερικές και εσωτερικές, θα αποβάλει την εκκοσμίκευση, ουσιαστικά οι
εκκοσμικευμένοι χριστιανοί θα αποδεσμευθούν απ’ αυτήν. Περισσότερο θα ζει την
αποφασιστικότητα. Δηλ. αντί να στηρίζεται πάνω σε εξωτερικά στηρίγματα, θα ζει
μέσα σε σιωπή, πτωχεία και αφάνεια το μυστήριο της κραυγής του Θεού. Μερικές
κοινότητες του εξωτερικού μάς δείχνουν περίπου πώς θα είναι οι Ενορίες και στον
δικό μας χώρο. Βέβαια αυτή η αλλοτρίωση των περισσοτέρων μελών της και η
αποξένωσή τους από την Εκκλησία θα γίνει σιγά –σιγά, γιατί υπάρχουν ακόμη πολλά
στηρίγματα και βαθειά πολιτιστική παράδοση. Αλλά, τελικά οι τοπικές Εκκλησίες
περισσότερο θα ζήσουν την εξάρτηση από τον Θεό, παρά από ανθρώπινες εξουσίες
και εξαρτήσεις. Τότε ίσως θα βρουν τον αληθινό τους εαυτό.
Η Εκκλησία δεν θα επιδιώκει την
απομόνωση, το να κλείνεται σε μερικές μικρές ομάδες θα συνιστούσε μία ευσεβιστική νοοτροπία, την
οποία ποτέ δεν είχε η Εκκλησία. Η Εκκλησία θα αποβλέπει πάντα στην μεταμόρφωση
του χώρου και του χρόνου, και θα επιδιώκει την αλλαγή και εκκλησιοποίηση του
κόσμου. Είναι γνωστό ότι η Εκκλησία δεν έγινε για να εξυπηρετεί απλώς τον
κόσμο, αλλά ο κόσμος δημιουργήθηκε για να γίνει Εκκλησία.
Η προετοιμασία μας για τις νέες
καταρρεύσεις και απογοητεύσεις για τα νέα κοινωνικά δεδομένα πρέπει να γίνει μέσα από την ορθόδοξη παράδοσή μας, όπως
διατηρείται μέχρι σήμερα ζωντανή, δηλ. να ζούμε τον πυρήνα της ορθοδόξου παραδόσεως. Και αυτό πρέπει να
γίνει με ψυχραιμία και σοβαρότητα Άλλωστε αυτός ο τρόπος ζωής είναι εκείνος τον οποίο πρέπει να
προσφέρουμε στον δυτικό άνθρωπο, αφ’ ενός μεν γιατί αυτόν αναζητά, αφ’ ετέρου
δε γιατί αυτός ο τρόπος ζωής θα διαφυλάξει και μας για να μην αλλοτριωθούμε.
ΙΕΡΟΘΕΟΥ, Μητροπολίτου Ναυπάκτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου