«Από τον πλησίον μας είναι η ζωή και
ο θάνατος. Αν κερδίσουμε τον αδελφό μας, κερδίζουμε τον Θεό, αλλά εάν
σκανδαλίσουμε τον αδελφό μας, στον Χριστό αμαρτάνουμε».
Σε άλλες σελίδες στα αποφθέγματα του
Αγίου Αγάθωνος, ενός άλλου Αιγύπτιου
μοναχού που έζησε μία ή δύο γενεές ύστερα από τον Άγιο Αντώνιο, και
βρίσκουμε ακριβώς την ίδια επιμονή πάνω στις προσωπικές σχέσεις:
Είπε ο Αββάς Αγάθων: «Αν μπορούσα να
βρω κάποιο λεπρό, να του δώσω το σώμα μου και να πάρω το δικό του, θα το έκανα
ευχαρίστως. Γιατί αυτή είναι η τέλεια αγάπη».
Έλεγαν επίσης γι’ αυτόν ότι
πηγαίνοντας στην πόλη μία μέρα βρήκε έναν άνθρωπο άρρωστο και απεριποίητο
ριγμένο στην αγορά, ξένο, που δεν είχε κανέναν να τον φροντίζει. Ο γέροντας
νοίκιασε ένα μικρό δωμάτιο και έμεινε μαζί του και από το εργόχειρό του πλήρωσε
το ενοίκιο και ξόδευε τα υπόλοιπα χρήματα για τις ανάγκες που είχε ο άρρωστος
και έμεινε τέσσερις μήνες, ώσπου θεραπεύτηκε ο άρρωστος. Και ύστερα ο γέροντας
επέστρεψε στο κελί του με ειρήνη.
Από τον πλησίον είναι η ζωή και ο
θάνατος. Αυτός είναι ο βασικός χαρακτήρας του χριστιανισμού. Ο Άγιος Αντώνιος
ήταν ερημίτης αλλά ήταν πλήρως συνειδητοποιημένος για τους δεσμούς που ένωναν
τους συνανθρώπους του. Η εν Χριστώ ζωή, αναγνώριζε, δεν είναι μονήρης αλλά
συλλογική και κοινωνική. Δεν είναι η ιδιωτική αναζήτηση ενός ατόμου για τον Θεό
του αλλά μία ζωή με και για τους άλλους ανθρώπους. Χριστιανισμός σημαίνει
αλληλεγγύη, ταύτιση με τους άλλους, συνοχή. Είμαστε, σύμφωνα με τα λόγια του
Παύλου, «ένα σώμα εν Χριστώ» , είμαστε «αλλήλων μέλη».
Ο χριστιανισμός είναι αυτός που έχει
αδελφούς και αδελφές, αυτός που παρουσιάζεται μπροστά στο Θεό ως μέλος μιας
οικογένειας. Ο Παράκλητος, το Πνεύμα της Αληθείας, δίνεται στον καθένα από εμάς
προσωπικά αλλά σε κανένα από μας απομονωμένα. «Και είτε πάσχει εν μέλος,
συμπάσχει πάντα τα μέλη». Αυτό λέγεται για την Εκκλησία και αν δεν το νοιώθουμε
δεν είμαστε μέσα στην Εκκλησία. Η ενότητα είναι η βαθύτερη ουσία της Εκκλησίας.
Κάλλιστος Γουέαρ, Επίσκοπος Διοκλείας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου