Η εξουσία των τηλεοπτικών παραθύρων

     Χωρίς υπερβολή τα τηλεοπτικά παράθυρα σήμερα κυβερνούν τον κόσμο. Εκεί βγαίνουν οι ειδήσεις, λύνονται τα προβλήματα, κρίνεται η πορεία των πολιτικών, καθορίζεται το τι είναι είδηση. Τα τηλεοπτικά παράθυρα είναι το άνοιγμα των ΜΜΕ στον κόσμο, αλλά συγχρόνως και ο κόσμος εισβάλλει στο σπιτικό μας.

       Αν παρακολουθήσει κανείς  κάποιους συνομιλητές- συνήθως εκείνοι που αυξάνουν την τηλεθέαση- με φιλονικίες, συνθήματα χωρίς διάθεση ενημέρωσης- είναι σίγουρο ότι θα σχηματίσει μια εικόνα για τον κόσμο μας αρνητική. Αυτό συμβαίνει και με τις ειδήσεις. Δεν υπάρχουν θετικά νέα στον κόσμο, και ό,τι δεν είναι βλαβερό, είναι ως επί το πλείστον πολύ ρηχό και ανούσιο, που προκαλεί τη νοημοσύνη μας. Είναι όμως αρκετό για να προσφέρει μια καλή μερίδα στην διαφημιστική πίτα που είναι και το ζητούμενο.

      Εκείνο πάντως που είναι ανησυχητικό είναι η εξουσία των τηλεοπτικών παραθύρων. Δεν αρκεί να είσαι τίμιος και αθώος. Τα παράθυρα είναι τα δικαστήρια που πρέπει να τεκμηριώσεις το άλλοθί σου και τα δικαιώματά σου.

          Οι συντονιστές των παραθύρων είναι ίσως οι πιο αναγνωρίσιμοι Έλληνες. Το αν έχουν και παιδεία δεν έχει και τόση σημασία, αφού δεν χρειάζεται για την περίπτωση. Το αν ενημερώνουν ουσιαστικά και αυτό δεν έχει και τόση μεγάλη σημασία. Σημασία έχει η lifestyle ενημέρωση. Τα εύπεπτα θέματα, οι συναντήσεις των κοσμικών ανθρώπων, οι λεπτομέρειες για τη ζωή των αστέρων, το ποιος πολιτικός έβρισε περισσότερο, το ποιος χαμογελά καλύτερα. Διαφορετικά ο παρουσιαστής  είναι καταδικασμένος να εγκαταλείψει τη θέση του σε κάποιον άλλο πιο ικανότερο προσαρμοσμένο στους νόμους της τηλεοπτική αγοράς.

        Όσοι προσπαθούμε μέσα από τα παράθυρα να δούμε τον κόσμο, να βρούμε το δίκιο μας, να δώσουμε τη δική μας άποψη των γεγονότων παίζουμε το παιχνίδι της αγοράς. Και είναι δεδομένο ότι πρέπει να είμαστε προσαρμοσμένοι στις ανάγκες της εποχής μας και θα συντηρούμε την υπόθεση των καναλιών και των παραθύρων.

       Μπορεί να ήρθε καιρός να ξαναβρούμε την παράξενη έννοια της χαμένης σιωπής μας, της ησυχίας μας και τη υπομονής μας. Ίσως ήρθε ο καιρός να ξαναβρούμε το παράθυρο της δικής μας γνώσης για τα δικά μας πράγματα, να προχωρήσουμε στην οπτική της πίστης και της αγάπης, η οποία προϋποθέτει την ελευθερία από τους νόμους της ανάγκης. Γιατί τότε και μόνο θα ανοίξει παράθυρο στον κόσμο του Θεού.

π.γ.στ.