«Άνθρωπος δε
τις ην πλούσιος… πτωχός δε τις Λάζαρος»
Εν ολίγοις
Η σημερινή
παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου
είναι μία από τις σημαντικότερες
παραβολές του Χριστού. Σ’ αυτή διακρίνουμε
δύο ιδιάζοντα στοιχεία : Πρώτον, ενώ σε
όλες τις παραβολές του Χριστού δεν
αναφέρονται ονόματα ιστορικών προσώπων,
η σημερινή παραβολή είναι μοναδική που
ονομάζει το ένα από τα δύο πρόσωπα, τον
πτωχό Λάζαρο. Αντίθετα ο πλούσιος μένει
στην ανωνυμία. Και δεύτερο, είναι η μόνη
παραβολή που αναφέρεται στη μετά θάνατο
ζωή.
Σήμερα θα
σταθούμε στα δύο πρόσωπα της παραβολής
σε σύγκριση μεταξύ τους.
Τον πλούσιο
της παραβολής δεν τον γνωρίζουμε μέσω
του ονόματός του, αλλά από την περιγραφή,
ότι «ενεδιδύσκετο πορφύραν και βύσσον
ευφραινόμενος καθ’ ημέραν λαμπρώς».
Αυτή όμως η κατάσταση είναι ανατρεπτική
της σχέσεως του ανθρώπου με τον Θεό και
με τον συνάνθρωπο. Η βιβλική αντίληψη
για την έννοια του ονόματος είναι
γνωστή. Το όνομα δίνει ύπαρξη στο άτομο
και συμβολίζει την προσωπική ιστορία
του καθενός. Ο πλούσιος χωρίς να έχει
όνομα δεν έχει πραγματική ύπαρξη σε
σχέση με το Θεό και το συνάνθρωπο και η
ύπαρξή του περιορίζεται μόνο στα πολυτελή
ενδύματα και την καθημερινή τρυφή και
απόλαυση. Και τούτο γιατί πίστευε, ότι
μετά θάνατον δεν υπάρχει τίποτα.
Σ’ αντίθεση
με την ανωνυμία του πλουσίου, ο πτωχός
έχει όνομα. Λέγεται Λάζαρος, που σημαίνει
ο Θεός βοηθός. Η παρουσία του Αβραάμ και
του πτωχού Λαζάρου και του πλουσίου από
την άλλη έγινε για ένα συνεχή έλεγχο
του πλουσίου εξ` αιτίας της συμπεριφοράς
του. Η αφιλοξενία του ελέγχεται αιώνια
από την φιλοξενία του Αβραάμ και μετά
θάνατο ο οποίος συνεχίζει το έργο της
φιλοξενίας. Ο Θεός γνωρίζει τον πτωχό
Λάζαρο από το όνομα του ως δικό Του παιδί
και παραμένει αιώνια γνωστός σε αντίθεση
με την ανωνυμία του πλουσίου.
Και η αντίθεση
αυτών των δύο φαίνεται ακόμη και από το
θάνατο τους.
Ο πλούσιος για
το περιβάλλον του είχε αξία όχι ως
πρόσωπο, αλλ’ ως πλούσιος. Χάθηκε η αξία
του προσώπου του και παρέμεινε στην
ανωνυμία. Ο Θεός όμως αξιολογεί διαφορετικά
τον άνθρωπο. Ο θάνατος του πτωχού Λαζάρου
όχι μόνο πέρασε απαρατήρητος, αλλά ίσως
να θεωρήθηκε και ως λύτρωση εκείνων για
τους οποίους η παρουσία του ήταν
ενοχλητική. Όμως δεν πέρασε απαρατήρητος
από τα μάτια του Θεού. Ο πλούσιος βλέποντας
την κατάσταση του μεταθανατίως, προσπάθησε
να την ανατρέψει ζητώντας νερό να
δροσίσει τη γλώσσα του.
Υπάρχουν δύο
εικόνες αντίθετες η μία από την άλλη
πολύ διδακτικές. Ο Αβραάμ είπε στον
πλούσιο, ότι υπάρχει μεταξύ τους
αδιαπέραστο χάσμα που δεν επιτρέπει
την πραγματοποίηση της. Στην επί γης
ζωή και των δύο ο Λάζαρος βρισκόταν
στον «πυλώνα» του πλουσίου, ο οποίος
δεν είχε καταλάβει τη σημασία της «πύλης»
η οποία ήταν ο τρόπος της υπέρβασης τόσο
στην επίγεια ζωή, τόσο και στην αιωνιότητα,
του διαχωρισμού μεταξύ πλουσίων και
πτωχών. Το βαθύτερο μήνυμα του Χριστού
είναι ότι οι επιλογές μας σ΄ αυτή τη ζωή
έχουν επιπτώσεις και στην αιώνια ζωή.
Ο λόγος του
Χριστού είναι πάντοτε επίκαιρος.
Είναι αλήθεια,
ότι στην εποχή μας η αναγνώριση πολλών
ανθρώπων γίνεται όχι από το όνομα τους,
αλλά από την οικονομική και επαγγελματική
τους κατάσταση. Έτσι χάνεται το όνομα
πίσω από τις επαγγελματικές ταμπέλες
και απομακρύνεται η δυνατότητα
επικοινωνίας με τους ανθρώπους, όταν
κρίνουμε ότι δεν ανήκουν στο δικό μας
περιβάλλον.
Ο Χριστός όμως
μας καλεί ν’ αλλάξουμε νοοτροπία και
να μην χαιρόμαστε για ό,τι έχουμε
κατορθώσει στη ζωή μας, αλλά γιατί τα
ονόματά μας έχουν γραφεί στην αιωνιότητα.
Ο Χριστός ως καλός ποιμένας γνωρίζει
τα ονόματα μας δηλ. μας γνωρίζει σύμφωνα
με το όνομα μας και μας θεωρεί παιδιά
του αγαπημένα.
π. γ .στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου