ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ Ευαγγέλιο : Ιω. 3, 13-17

Η ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΙ Η ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

          Εν ολίγοις

         

        Αυτή την εβδομάδα η Εκκλησία  θα μας μιλήσει για το συγκλονιστικό γεγονός της σταυρωμένης αγάπης του Θεού, υψώνοντας τον  Τίμιο και πανσεβάσμιο  Σταυρό. Η μεγαλειώδης αγάπη του Θεού διακηρύσσεται και προβάλλεται μέσα από την ταπείνωση και την θυσία και όχι μέσα από εντυπωσιακές θεωρίες, θεολογικές πολυλογίες και ρητορικά κηρύγματα ή λεκτικά πυροτεχνήματα.

          Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα είναι πολύ σύντομο και περιεκτικό και παραλληλίζει ένα θαυμαστό γεγονός της Π. Δ. με τον Σταυρό του Χριστού. Ο Κύριος λέγει στον μαθητή Του Νικόδημο: « όπως ο Μωυσής ύψωσε το χάλκινο φίδι στην έρημο και βλέποντας το οι Εβραίοι σώζονταν από τα θανατηφόρα δήγματα των φιδιών, έτσι και ο Υιός του ανθρώπου θα πρέπει να υψωθεί, για να σωθεί ο κόσμος από τον κίνδυνο της αμαρτίας».

          Οι προτυπώσεις και οι συμβολισμοί είναι προφανείς.

          Στο ξύλο κρεμασμένο ύψωσε ο Μωυσής το χάλκινο φίδι, αλλά και στο ξύλο του Σταυρού υψώθηκε κρεμασμένος ο ίδιος ο Χριστός.

          Τα φαρμακερά φίδια σκόρπιζαν τον θάνατο, αλλά και ο διάβολος, ο αρχαίος όφις, σκορπίζει το φαρμάκι της αμαρτίας στην ψυχή του ανθρώπου.

          Στην έρημο το χάλκινο φίδι ήταν το ομοίωμα των φιδιών, και στο σταυρό ο Κύριος θεωρήθηκε το ομοίωμα της αμαρτίας, καθώς σήκωσε  πάνω του τις αμαρτίες όλου του κόσμου.

          Στην έρημο οι Ιουδαίοι ατενίζοντας το χάλκινο φίδι διέφυγαν την φυσικό θάνατο για να πορευτούν στην γη της επαγγελίας. Στην περιπλάνηση της παρούσας ζωής οι πιστοί δεχόμενοι με πίστη και αγώνα τον σταυρό του Χριστού, λυτρώνονται από τον πνευματικό θάνατο για να μεταβούν στη Β. τ. Θ.

          Ο υμνολογικός πλούτος των ημερών αυτών της γιορτής του Τιμίου Σταυρού και η θεολογία των ημερών διατρανώνουν την ανυπέρβλητη δόξα, τη νίκη και τον θρίαμβο του Χριστού.

          Σκοπός όλων αυτών των είναι η αναγνώριση, η «ύψωση» δηλ. του Υιού του ανθρώπου εκεί όπου ανήκει, δηλ. στο επίπεδο και το ύψος της θεότητας. Εδώ ας προσέξουμε κάτι. Θα ήταν λάθος να πιστέψουμε, ότι ο Θεός έχει ανάγκη από τη δόξα του ανθρώπου. Ο Θεός είναι ανενδεής και δεν έχει ανάγκη από τίποτε το ανθρώπινο. Ο Θεός δεν ζητά δόξα από τον άνθρωπο, αλλά ταπεινώνεται γι’ αυτόν.

          Αυτό τονίζει ο απ. Παύλος, όταν γράφει, ότι «εαυτόν εκένωσεν μορφήν δούλου λαβών εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού». Ο Χριστός τα απαρνήθηκε όλα, έγινε δούλος, πήρε ανθρώπινη μορφή, ταπεινώθηκε θεληματικά υπακούοντας μέχρι θανάτου και μάλιστα σταυρικού.

          Όταν ο άνθρωπος συνειδητοποιήσει και πιστέψει αυτή την αλήθεια, νοιώθει την ανάγκη να ζήσει με συντριβή και μετάνοια και να λατρεύσει υμνολογικά τον Θεό. Έτσι φωτίζεται η σκέψη μας για να κατανοήσουμε βαθύτερα το νόημα της δόξας, της νίκης και του θριάμβου του σταυρού του Χριστού.

          Καλούμαστε να θυμηθούμε ξανά το αρχικό νόημα του σταυρού ως οργάνου τιμωρίας και εκτέλεσης στο οποίο υψώθηκε ο Θεός μέσα σε πόνους και εξευτελισμούς. Ο σταυρός γίνεται δόξα και νίκη για μας μόνο στο βαθμό και στο μέτρο που τον αποδεχόμαστε ως ταπείνωση και ήττα στον αγώνα της καθημερινής ζωής .

          Η αντίφαση αυτή μας συνταράσσει και μας φέρνει αντιμέτωπους με τον ίδιο μας τον εαυτό. Μας προτρέπει να παλέψουμε με το εγώ μας και να το ξεπεράσουμε με την πεποίθηση,  ότι «τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά εστί παρά τω Θεώ».

          Ένας σύγχρονος άγιος λέγει : « Η γεμάτη αγάπη ταπείνωση είναι μία τρομερή δύναμη. Είναι το πιο δυνατό απ’ όλα τα πράγματα και τίποτε άλλο δεν υπάρχει ισχυρότερο». Όταν λοιπόν στρέφουμε το βλέμμα μας στο σταυρό, δεν βλέπουμε μόνον σταυρωμένη, καταδικασμένη και περιφρονημένη την ανθρώπινη φύση. Σ’ αυτό το έσχατο σημείο ανατέλλει η άπειρη αγάπη του Θεού που ταπεινώνεται, θυσιάζεται και πεθαίνει, για να υψωθεί και να ζήσει ο άνθρωπος.

          Καλή Κυριακή

          π. γ. στ.