ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ Ευαγγέλιο: 12, 1-18

                                                        Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΠΙΔΑ

          Εν ολίγοις

          Εξ ημέρες πριν από το Πάσχα ο Ιησούς έρχεται στην Βηθανία προσκαλεσμένος σε δείπνο. Εκεί βρίσκονταν και ο Λάζαρος που είχε αναστήσει την προηγούμενη ημέρα. Μαζί του ήταν και οι αδελφές του Λαζάρου, η Μάρθα που διακονούσε και η Μαρία που του άλειψε με μύρο τα πόδια του Κυρίου, ενώ τα σκούπιζε με τα μαλλιά της.

          Εκεί βρίσκονταν και πολλοί Ιουδαίοι που είχαν μάθει για την ανάσταση του Λαζάρου και ήθελαν να τον δουν από περιέργεια πό κοντά.

          Το δείπνο που έγινε στη Βηθανία και η θριαμβευτική είσοδος του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα, μας καλεί να προσεγγίσουμε αυτά τα δύο γεγονότα που είναι από τα τελευταία της επίγειας ζωής του Χριστού. Αυτά μας προσφέρουν ένα πέλαγος υψηλών νοημάτων και σπουδαίων. Θα παραμείνουμε στο πρώτο δηλ, στο δείπνο της Βηθανίας.

          Το δείπνο της Βηθανίας «προ εξ ημερών του Πάσχα ήταν ένα από τα πιο σπάνια δείπνο. Ήταν μοναδικό. Το δείπνο αυτό το είχαν προσφέρει οι αδελφές του Λαζάρου ως ευγνωμοσύνη για την ανάσταση του αδελφού τους. Η μοναδικότητα αυτού του δείπνου διαφέρει από κάθε άλλο δείπνο, γιατί ανάμεσα στους συνδαιτυμόνες βρίσκονταν και ο Λάζαρος. Ο ι. ευαγγελιστής γράφει: «ο δε Λάζαρος εις ην των ανακειμένων συν αυτώ».

          Πριν λίγες μέρες ήταν βαριά άρρωστος και οι αδελφές του έκαναν ό, τι μπορούσαν για να τον κρατήσουν στη ζωή. Δυστυχώς όμως δεν τα κατάφεραν και ο Λάζαρος απέθανε και ετάφη. Την τέταρτη ημέρα από τν ταφή ο φίλος και διδάσκαλος του αδελφού τους, ο Ιησούς, έκαμε το θαύμα και τον ανέστησε από τους νεκρούς. Ο τεταρταίος Λάζαρος επιστρέφει στη ζωή και συντρώγει μ’ Εκείνον που έφερε μια τέτοια ανεπανάληπτο χαρά στο σπίτι τους.

          Βέβαια όλα τα θαύματα του Χριστού προκαλούσαν εντυπωσιασμό στους καλοπροαίρετους ανθρώπους. Όλα αυτά ήταν «σημεία» της θεότητός Του. Κανένα όμως από τα θαύματα του Κυρίου δεν προκάλεσε τόσο συγκλονισμό στον κόσμο όσο το θαύμα της αναστάσεως του Λαζάρου. Όσοι το άκουσαν ένοιωσαν μεγάλη κατάπληξη που εκδηλώθηκε στη θερμή υποδοχή που επεφύλαξε στον Κύριο κατά την είσοδο Του στα Ιεροσόλυμα. Η πίστη του λαού στην μεσσιανική Του ιδιότητα του Ιησού εκείνες τις ημέρες έφτασε στο αποκορύφωμά της.

          Τα όσα αναφέρει η ευαγγελική διήγηση επιβεβαιώνουν αυτή την κατάσταση. Πολύς λαός όταν πληροφορήθηκε το πρωτοφανές συμβάν, ήλθε στην Βηθανία για να δει όχι μόνον τον Χριστό, αλλά και τον Λάζαρο «ον ήγειρε αυτόν εκ νεκρών». Και αμέσως ξεσπά σε χειμαρρώδη υποδοχή με τα Βάϊα των φοινίκων κα τις κραυγές «ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος».

          Το θαύμα όμως της αναστάσεως του Λαζάρου είχε και αρνητικές επιπτώσεις. Δεν φανέρωσε μόνο την πίστη στον «ερχόμενον εν ονόματι Κυρίου», αλλά δημιούργησε πανικό και στις τάξεις των Ιουδαίων αρχόντων. Άρχισαν να καταλαβαίνουν πως η δύναμή και η επιρροή τους χάνει έδαφος. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια τους: « ίδε, ο κόσμος οπίσω αυτού απήλθεν» και μέσα στον πανικό τους σκεφτήκαν «ίνα τον Λάζαρον αποκτείνουσιν», γιατί τον θεώρησαν υπεύθυνο του κακού.

          Η ανάσταση του Λαζάρου θέρμανε την ελπίδα του λαού για την έλευση του Μεσσία Χριστού, ενώ στους Ιουδαίους  άρχοντες δημιούργησε  μίσος και κακία.

          Το θαύμα αυτό του Κυρίου θεωρείται από τα πιο σημαντικά, διότι έδειχνε έμπρακτα στο λαό αυτά που έλεγε προηγουμένως στην αδελφή του Λαζάρου, «εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή». Και ενώ η λέξη «εγώ» ακούγεται σε άλλες περιπτώσεις ως αποκρουστική  και εγωιστική, στα χείλη του Κυρίου φανερώνουν μεγαλείο, κυριότητα, χάρη και χαρίζει ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για τον άνθρωπο.

          Ο Κύριος διακήρυξε «εγώ ειμί η Ζωή». Μακρυά από το φως του Χριστού και της Εκκλησίας υπάρχει ο θάνατος. Ο Χριστός είναι η Ζωή, γιατί νικάει τον θάνατο, τον έσχατο εχθρό του ανθρώπου.

          Το δείπνο της Βηθανίας με τη συμμετοχή του αγίου Λαζάρου δεν συγκίνησε μόνο τις ψυχές των ανθρώπων και ούτε επιβεβαίωσε το ελπιδοφόρο μήνυμα του Χριστού για τη νίκη επί του θανάτου, αλλά εξακολουθεί να συναρπάζει το νου και την καρδιά των χριστιανών, γιατί ο πόνος και ο θάνατος εξακολουθεί να τρομοκρατεί την ανθρώπινη καρδιά.

          Το αντίδοτο του θανάτου δεν μπορεί να έλθει από έναν κόσμο που είναι βαθύτατα θανατοκεντρικός. Το φάρμακο αυτό θα το λάβουμε απο τον Ιησού Χριστό που επέτρεψε αυτή την σκληρή δοκιμασία. Στο Θεό και τον Χριστό στηρίζουμε την τελευταία και μεγάλη ελπίδα μας, όπως χαρακτηριστικά ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως «προσδοκώ ανάσταση νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος».

Καλό Μεγαλοβδόμαδο  

π. γ. στ.