ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ – Σταυροπροσκυνήσεως Ευαγγέλιο: Μρκ. 8, 34-θι

                                          Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΠΑΙΤΗΣΗ

          Εν ολίγοις

          Στο μέσον της Μ Τεσσαρακοστής και λίγο πριν το Πάσχα η Εκκλησία μας προβάλλει την εορτή της . Σταυροπροσκυνήσεως, Η Τεσσαρακοστή είναι περίοδος πνευματικών αγώνων και η πορεία των ασκητικών αγωνισμάτων για τους πιστούς δεν τελείωσε.

          Ο Χριστός εν όψει της διώξεώς Του και της σταυρικής Του θυσίας απευθύνει στους μαθητές και το λαό που τον αποδέχεται λόγια σκληρά, αλλά και αληθινά. Το ίδιο συμβαίνει και με τη δική μας ακοή. Μας δυσαρεστούν  και μας αναστατώνουν τα λεγόμενα «σκληρά» λόγια Του, όπως τα χαρακτήρισαν μερικοί από τους πρώτους μαθητές Του.

          Ο σταυρός του Χριστού σημαίνει κάτι σκληρό, απόρριψη και καταδίκη. Ο Κύριος δεν επιχειρεί να παραποιήσει την πραγματικότητα  και δεν μας αποκρύβει τις συνέπειες της απόρριψής μας λογω της ομολογίας του Ονόματος Του. Μπορεί κάποιοι να δειλιάσουν και να οπισθοχωρήσουν και ν’ απομακρυνθούν. Τι να γίνει; Ο Χριστός δεν υπόσχεται και δε κολακεύει τις ανθρώπινες αδυναμίες για κατάκτηση επίγειου πλούτου, αγαθών και κοσμικών τιμών. Αντίθετα μας προσκαλεί να επιχειρήσουμε μια διακινδύνευση ακόμη και αυτής της ψυχής.

          Μας απευθύνει λόγια «σκληρά» έτσι όπως τα είδε η ανθρώπινη αδυναμία και τα διέσωσαν και οι συνοπτικοί ευαγγελιστές.

          Ο λόγος του Χριστού είναι: «όστις θέλει μου ακολουθείν…», ένας λόγος που αμφισβητήθηκε από ξένους ερμηνευτές της Γραφής ως αυθεντικός λόγος  του Χριστού. Κι όμως  είναι λόγος του Κυρίου, γιατί κανείς άλλος δεν είχε ποτέ προβάλλει παρόμοια αξίωση από τους οπαδούς του. Συνήθως οι ηγέτες δεν αξιώνουν, αλλά υπόσχονται ευχάριστα πράγματα. Μόνον ο Χριστός ξένος από κάθε κοσμική σκοπιμότητα και την παραμικρή αδυναμία, θα μπορούσε ν’ απαιτήσει από τους υποψηφίους μαθητές  ν’ αρνηθούν τον εαυτό τους, να σηκώσουν αγόγγυστα τον σταυρό τους και να Τον ακολουθήσουν.

          Πριν όμως από την αξίωσή αυτή του Κυρίου συνέβη κάποιο αξιομνημόνευτο συμβάν, το οποίο έδωσε την αφορμή και αναφέρεται από τον ευαγγελιστή Μάρκο στη σημερινή ευαγγελική περικοπή.

          Βρισκόμαστε στην αρχή του τρίτου έτους της δράσης του  Κυρίου στην Παλαιστίνη. Μέχρι τότε είχε κηρυχθεί ο σπόρος της αλήθειας στις καρδιές πολλών ανθρώπων. Ακόμη με τις θαυματουργικές του δυνάμεις έχει εμπλήσει θαυμάτων την αγία γη. Και τώρα μετά από την διδαχή και τα θαύματα έρχεται και ομιλεί για τα φρικτά πάθη του, τα οποία θα σκανδαλίσουν όσους είχαν σχηματίσει μέσα  τους την πιο ειδυλλιακέ εικόνα της βασιλείες  που έμελλε να ιδρύσει στη γη.

          Πρώτος αποδέκτης αυτής της θλιβερής είδησης του πόνου που προκάλεσε ο λόγος του θείου πάθους υπήρξε ο απ. Πέτρος. Όταν ο πρωτοκορυφαίος Απόστολος άκουσε την θλιβερή προφητεία «προσλαβόμενος αυτόν, ήρξατο επιτιμάν αυτόν».

          Ο Κύριος όμως φάνηκε ψυχρός στις έντονες παρακλήσεις του μαθητή του. Μάλιστα ασυνήθιστα σκληρά , αφού  τον ονόμασε σατανά. «Ύπαγε οπίσω μου σατανά,  ότι ου φρονείς τα του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων». Και αμέσως μετά την δραματική σύγκρουσή του με τον Πέτρο κάλεσε κοντά του το λαό και τους απηύθυνε αυτά τα «σκληρά» λόγια: «όστις θέλει οπίσω μου  ακολουθείν ….», δηλ. μάθετε, ότι όχι μόνο εγώ πρέπει να πάθω, αλλά και καθένας  που θέλει να με ακολουθήσει, θα κάνει το ίδιο πράγμα».

          O λόγος του Κυρίου είναι λόγος συμβόλαιο με τους μαθητές όλων των εποχών. Όσοι οραματίστηκαν  έναν ευχάριστο και ανώδυνο χριστιανισμό προχώρησαν στην παράταξη των εχθρών του Ιησού Χριστού.

          Οπωσδήποτε τα λόγια αυτά του Χριστού «όστις θέλει….» θα προκαλούσαν θλίψεις, ίσως και απογοήτευση, σε μερικούς ακροατές του για το μέλλον της διδασκαλίας  του. Σήμερα όμως αποκαλύπτεται  η λαθεμένη εκτίμησή τους. ‘Έπεσαν έξω γιατί ο «σκληρός» αυτός λόγος προσήλκυσε και μαγνήτισε αναρίθμητες ψυχές. Χιλιάδες άνθρωποι δέχτηκαν με ευχαρίστηση τον λόγο του Χριστού, απαρνήθηκαν τον εαυτό τους και υπέμειναν κάθε δοκιμασία ακολουθώντας τον Ιησού. Απαρνήθηκαν τα πάθη τους, τον παλαιό εαυτό τους, τον νόμο τη σαρκός που πιέζει και δυσανασχετεί τον άνθρωπο σε σημείο που ο Παύλος να λέγει: «ταλαίπωρος εγώ ο άνθρωπος, τις με ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου;» .

          Έτσι ακολουθώντας  την εντολή του Χριστού ο φανατικός Ιουδαίος Σαύλος γίνεται ο φλογερός Παύλος. Ο φιλάργυρος τελώνης έγινε ακτήμων και μεγάλος απόστολος και ευαγγελιστής. Η αμαρτωλή γυναίκα έγινε η σεμνή και σώφρων μαθήτρια του Χριστού. Ο ληστής πρώτος πολίτης του Παραδείσου.

          Ο λόγος λοιπόν του ευαγγελίου φάνηκε σωτήριο φάρμακο για την αρρωστημένη ανθρωπότητα, αφού αυτός γέννησε τους αγίους Αποστόλους, τους  μάρτυρες, τους αγίους και οσίους της Εκκλησίας. Δηλ. ό, τι καλύτερο βγήκε από την κοινωνία μας.

          Η αυταπάρνηση πρέπει ν’ αποτελεί πρόθυμη ανταπόκριση στην άπειρη αγάπη του Θεού, ενώ η εγωιστική και ευδαιμονιστική ζωή μας συνιστά άρνηση και αχαριστία μπροστά στο πέλαγος της θ. αγάπης.

          Όταν ο άνθρωπος δει πραγματικά τον Σταυρό του Χριστού δεν θα δυσκολευτεί μετά από λίγο να διακρίνει και το φως της Αναστάσεως. Γιατί όποιος νοιώσει την αγάπη  του που σταυρώνεται ξέρει, ότι γι’ αυτήν την αγάπη δεν υπάρχει θάνατος. Ο Σταυρός που ήταν σύμβολο θανάτου έγινε εγγύηση της ζωής, γιατί έδωσε την ευκαιρία στην αγάπη να στερεωθεί και να γίνει αθάνατη.

          Παράλληλα με το έργο του Χριστού είναι και το έργο της  Εκκλησίας. Όπως ο Χριστός, έτσι και η Εκκλησία φανερώνει στον κόσμο την αλήθεια του Θεού. Η αλήθεια αυτή είναι  δύναμη και ζωή. Και η Εκκλησία ως φορέας δυνάμεως και ζωής έχει μια ανακαινιστική αποστολή. Ως μέλη της Εκκλησίας οφείλουμε να μην κλεινόμαστε στον εαυτό μας, ούτε ν’ αποστρεφόμαστε  τον κόσμο, αλλά να δίνουμε τη μαρτυρία της αγάπης του Θεού. Όπως και δεν επιτρέπεται να ταυτιζόμαστε με τον κόσμο, γιατί τότε χάνουμε την ταυτότητα μας και αφιστάμεθα της αποστολής μας.

          Η πορεία των πιστών μέσα στον κόσμο υποδηλώνει ο Σταυρός και η Ανάσταση. Αλλά το βαθύτερο νόημα της ιστορίας δεν βρίσκεται μ’ άλλο τρόπο, παρά μέσα στην προοπτική του Σταυρού και της Αναστάσεως.

Καλή Κυριακή

π. γ. στ.