«Ιδού αναβαίνομεν……..»

                                               ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

          Τα λόγια αυτά φέρνουν στον νου μας το μαρτύριο και τη θυσία. Όσοι περνούν και βιώνουν την έρημο της μετανοίας, γνωρίζουν το νόημα αυτής της βαθειάς κραυγής.

¨        «Ιδού αναβαίνομεν…..»

          Αύτη είναι η φωνή της Εκκλησίας μας καθώς προσεγγίζουμε το Πάθος του Κυρίου. Ο Χριστός παραμένει το αιώνιο παράδειγμα για όλους μας και η πορεία προς το Πάθος αποτελεί ένα προσωπικό χρέος για να φθάσουμε στη συνάντηση με τον αναστημένο Χριστό.

          Πολλές πορείες γίνονται για πολλά και διάφορα θέματα. Όμως η πορεία προς το Γολγοθά έχει άλλο νόημα. Είναι ο δρόμος που μας καλεί να  σταυρώσουμε τον παλαιό άνθρωπο που κουβαλάμε μέσα μας. Ο εγωισμός και η ιδιοτέλεια τυφλώνουν την ψυχή κι αντί να στρέφεται προς το φως καταβαίνει στον έρεβο της αμαρτίας.

          Ο κάθε πιστός που ακούει αυτά τα λόγια αναρωτιέται: μα πώς μπορώ εγώ ο θνητός άνθρωπος που έχω άγνοια γύρω από την πίστη μου θα καταφέρω να πετύχω  αυτή την ανάβαση;

          Όλοι ζούμε καθημερινά στηριζόμενοι στην λογική μας. Αυτή όμως είναι βουτηγμένη στα πάθη και τον παραλογισμό. Εδώ βρισκόμαστε λίγο –πολύ όλοι μας και δυστυχώς αυτό διδάσκουμε τα παιδιά μας. Απόδειξη η τραγική εικόνα της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής σ’ όλα τα επίπεδα.

          Τελικά πού πρέπει να ν’ ανεβούμε; οφείλουμε ν’ ανεβούμε πάνω από την λογική, εκεί που βρίσκεται το αληθινό φως που φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται  στον κόσμο. Και το φως αυτό είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Θεός της συγχωρήσεως, της ευσπλαχνίας κα της αναστάσεως. Ο Χριστός που θυσιάζεται καθημερινά για να μας θεραπεύσει από τις διάφορες ασθένειες για να μας χαρίσει την αιώνια ζωή.

          Εξ άλλου αυτό είναι και το σωστικό μήνυμα του ευαγγελίου το οποίο διατυπώνεται με πολλούς τρόπους. Όλοι οι πληγωμένοι και ταλαιπωρημένοι του ευαγγελίου αντιπροσωπεύουν όλους εμάς, την πληγωμένη ανθρωπότητα, όπως και οι εντολές του Θεού απευθύνονται στον καθένα χωριστά από μας.

          Εδώ, λοιπόν, πρέπει ν’ ανεβούμε όλοι μας. Η ματωμένη αγκαλιά του Κυρίου είναι αγκαλιά της αγάπης που μας προσφέρει για να μας αναπαύσει από το φορτίο  του αγώνα.

          Μένει βέβαια ο τρόπος. Και ο τρόπος είναι πάντα ο ίδιος. Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ. Μόνο οι δρόμοι είναι διαφορετικοί, αλλά έχουν την ίδια κατεύθυνση. Η μετάνοια όμως είναι η ίδια, η άρνηση της αμαρτίας και η σύνταξη με τον Θεό. Γιατί χωρίς τον Θεό δεν μπορούμε να πετύχουμε τίποτα καλό.

          Η Εκκλησία μας αυτή την περίοδο, και όχι μόνον,  μας προσκαλεί δε διαρκή μετάνοια. Γι’ αυτό το Πάσχα του Κυρίου μπορεί να γίνει και δικό μας Πάσχα με την προϋπόθεση να μετανοούμε και να ζητούμε το έλος του Θεού.

          Και το πρώτο βήμα σ’ αυτή την πορεία είναι η προσευχή, στη συνέχεια η ι. εξομολόγηση και η Θ. Κοινωνία.

          Δεν είναι δυνατό να μας εμποδίσει κάτι για να αρχίσουμε αυτή την πορεία. Οι σταυρωμένη αγκαλιά του Κυρίου  είναι ανοιχτή και μας προσμένει. Ας ανοίξουμε και εμείς τα δικά μας χέρια με μια προσευχητική κραυγή εκ βαθέων, Μας περιμένει για ν’ ανεβούμε μαζί Του τον προσωπικό μας Γολγοθά, να σηκώσει και τον δικό μας σταυρό.

          Μας παρακινεί και περιμένει. «Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα……».

π. γ. στ.