ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ Ευαγγέλιο: Μρκ. 10, 32-45

Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

          Εν ολίγοις

          Μία από τις επιθυμίες που γεννώνται πολλές φορές στην καρδιά του ανθρώπου είναι η τάση να διακριθεί. Ν’ ανέβει  ψηλά, να πρωτεύσει στον ανταγωνισμό του κοινωνικού βίου. Όσο βέβαια η επιθυμία αυτή μένει στα όρια μιας ευγενούς άμιλλας με έντιμα κίνητρα και μέσα, είναι θεμιτή. Όταν όμως μεταβάλλεται σε αρχομανία και μεγαλομανία, με εγωιστικά κίνητρα, τότε είναι κατακριτέα.

          Στη σημερινή ευαγγελική διήγηση ο Κύριος υποδεικνύει τον δρόμο στην πραγματική διάκριση και το αληθινό μεγαλείο του ανθρώπου.

          Ο Ιησούς με τους μαθητές Του πορεύεται προς τα Ιεροσόλυμα για τελευταία φορά και τους προετοιμάζει για όσα έμελλε να συμβούν: σύλληψη, παράδοση, καταδίκη, πάθος, τριήμερη ανάσταση.

          Οι μαθητές αδυνατούν να κατανοήσουν  το λόγια Του και ζητούν πρωτοκαθεδρίες, γιατί νομίζουν, ότι πρόκειται για επίγειο άρχοντα και ονειρεύονται δόξες και απολαβές αξιωμάτων. Το περιστατικό αυτό δίνει στον Χριστό την ευκαιρία να διδάξει μία νέα αντίληψη για την μορφή της εξουσίας που εισηγείται ο ίδιος, που είναι πραγματικά επαναστατική για γι’ αυτόν που επιθυμεί διακρίσεις και ανάδειξη.

          Πράγματι είναι μεγάλος πειρασμός για την ανθρώπινη ματαιοδοξία να βλέπει έναν βασιλιά, αυτοκράτορα ή ακόμη κι’ έναν Δεσπότη στο θρόνο του. Έχοντας μέσα μας την τάση να ζητάμε μεγάλα και υψηλά, αντί για τη δόξα του Θεού, ποθούμε την δόξα του κόσμου. Πλάθουμε όνειρα για τον εαυτό μας και ποθούμε ή ζηλεύουμε τη δόξα των άλλων.

          Κάτι παρόμοιο έπαθαν και οι μαθητές του Χριστού, μάλιστα ο Ιάκωβος και Ιωάννης, υπολογίζοντας με κοσμικά κριτήρια την εξέλιξη του Διδασκάλου τους. Φαντάζονταν τον Χριστό να κάθεται προσεχώς με μεγαλοπρέπεια στον θρόνο του. Φυσικό ήταν να ζητήσουν κι αυτοί μια εκδούλευση, να μοιρασθούν τον θρίαμβο, παίρνοντας δεξιά και αριστερά Του θέσεις.

          Ο Χριστός διδάσκει στους μαθητές Του πως μόνον ο Θεός καθορίζει τη θέση που θα πάρουμε στη Βασιλεία Του. Οι δικές μας φιλοδοξίες δεν μας βοηθούν σε τίποτε. Ο Κύριος μας φανερώνει με ποιά κριτήρια γινόμαστε δεκτοί στη Βασιλεία Του. Το ποσοστό της διακονίας μας προς τον συνάνθρωπο είναι εκείνο που καθορίζει και το ύψος της θέσεώς μας πλησίον Του. «Ος αν θέλει εν υμίν πρώτος είναι, έσται πάντων δούλος». Δεν χρειάζονται ευχολόγια, αλλά έργα, συγκεκριμένες πράξεις. Όχι ευσεβείς πόθοι, αλλά διακονία και προσφορά. Να ζήσει κανείς στον κόσμο μιμούμενος τον Χριστό, ο Οποίος «διήλθεν ευεργετών» και «διακονών». Ο Χριστός δεν θέλησε να γίνει τύραννος ή δεσπότης και δεν παίρνει θέση εξουσίας, ούτε βλέπει από μακριά ή αφ’ υψηλού τους ανθρώπους. Αλλά ζει και ενεργεί μέσα στον κόσμο,   γίνεται υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού». Κατεβαίνει στον Άδη, και όποιος θέλει να μιμηθεί τον Χριστό δεν μπορεί να υψωθεί πάνω από τους άλλους. Οφείλει να κατέρχεται και με ταπείνωση  να διακονεί τους άλλους. Στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου βλέπει το πρόσωπο του «κυρίου», που κάθε στιγμή περιμένει τη διακονία του.

          Αλλά ο πειρασμός των υιών Ζεβεδαίου γίνεται και δικός μας πειρασμός. Υποκύπτουμε στον τρίτο πειρασμό του Κυρίου, στον πειρασμό της δυνάμεως και της εξουσίας. Επιθυμεί και επιδιώκει να κυριαρχεί πάντα και ν’ ασκεί βία. Αυτός ο τρίτος πειρασμός ανακεφαλαιώνει με αυτό τον τρόπο μια ιστορία πολέμων και βιαιοτήτων, αρπαγής και διεκδικήσεων. Άσκηση της εξουσίας όχι εν ονόματι της αληθείας του Θεού, αλλά του ψεύδους και του διαβόλου.

          Είναι χαρακτηριστικό πως ο διάβολος στην έρημο δεν έρχεται να αποτρέψει τον Χριστό από την αποστολή Του και να τον απομακρύνει από την άσκηση κάποιας εξουσίας. Αντίθετα τον ωθεί προς τα εκεί δείχνοντάς του όλα τα βασίλεια και τη δόξα αυτής της εξουσίας. Δηλ. ο Χριστός καλείται από τον πειρασμό να γίνει Μεσσίας του Διαβόλου και ν’ ασκήσει αυτή την εξουσία πάνω σ’ όλους τους λαούς της γης εν ονόματι του διαβόλου.

          Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε τι θα γίνονταν αν ο Χριστός συμμαχούσε με τον αντίχριστο. Θα είχαμε μια τρομακτική και αιώνια δύναμη και βία κοσμική εξουσία. Όλες οι δυνάμεις του αιώνος τούτου και οι εξουσίες οι δαιμονικές θα ήταν στη διάθεση ενός εγκόσμιου Μεσσία, ο οποίος δεν θα οδηγούνταν στο σταυρό και τον θάνατο. Τότε θα είχαμε δικαίωση των μεσσιανικών αντιλήψεων του Ιουδαϊσμού και θα δικαιώνονταν η προδοσία του Ιούδα!

          Ο Χριστός έπαθε για χάρη μας και μας άφησε τα ίχνη Του (Α΄ Πέτρ. 2,21). Ο δρόμος του αληθινού μεγαλείου είναι ο δρόμος της θυσίας. Υψώνεται κανείς όταν ταπεινώνεται. Διακρίνεται όχι όταν διεκδικεί εν ονόματι της φιλοδοξίας του, αλλά όταν προσφέρει στο όνομα της εν Χριστώ αγάπης. Πρωτεύει κανείς όταν μάθει να υπηρετεί με αυταπάρνηση και ανιδιοτέλεια τον αδελφό του Ιησού Χριστού μέχρι θυσίας.

          π. γ. στ.