Φύλλα και μόνο Φύλλα!

« Της ξηρανθείσης συκής δια την ακαρπίαν

Το επιτίμιον φοβηθέντες αδελφοί,

Καρπούς αξίους της μετανοίας προσάξωμεν Χριστώ…»

          Τα ιερά ευαγγέλια μας παρουσιάζουν μια παράξενη και συμβολική αφήγηση. Βαδίζοντας ο Χριστός προς τα Ιεροσόλυμα με τους μαθητές Του σε κάποιο δρόμο, πεινάει και πλησιάζει σε μια φουντωμένη  συκιά για να μαζέψει καρπούς. Όμως στο δένδρο δεν βρίσκει κανέναν καρπό. Αμέσως διατάζει το δένδρο και το καταδικάζει: «μηκέτι εκ σου καρπός γένηται εις τον αιώνα. Και εξηράνθη παραχρήμα η συκή». Οι μαθητές απορημένοι παρακολουθούν να τιμωρείται η άψυχη φύση από τον Διδάσκαλό τους…..

          Στο απόστιχο των αίνων της Μ. Δευτέρας αναφέρεται: « Της ξηρανθείσης συκής δια την ακαρπίαν το επιτίμιον φοβηθέντες αδελφοί, καρπούς αξίους της μετανοίας προσάξωμεν Χριστώ….».

          Αυτό το περιστατικό μας δίνει το ερέθισμα για μια αυτοκριτική: Ως χριστιανοί γνωρίζουμε την αλήθεια, ζούμε την εκκλησιαστική ζωή, λαμβάνουμε τη χάρη των αγίων μυστηρίων; Μήπως μετά από μια ενδελεχή έρευνα εις βάθος του εαυτού μας ανακαλύψουμε ότι μοιάζουμε με την άκαρπη συκιά; Μήπως είμαστε άκαρποι;

          Και είμαστε άκαρποι όταν ακούμε τον λόγο του Θεού και μένουμε αδιόρθωτοι.

          Είμαστε άκαρποι όταν μετέχουμε στα άγια  μυστήρια, αλλά με τη συμπεριφορά μας δεν επιτρέπουμε στη χάρη του Θεού να μεταμορφώσει τις ψυχές μας.

Είμαστε ακόμη άκαρποι, όταν αμελούμε να καλλιεργήσουμε τα χαρίσματα που μας εμπιστεύτηκε ο Κύριος για να ωφελήσουμε τον εαυτόν μας και τους άλλους αδελφούς.

          Είμαστε άκαρποι όταν δεν ριζώνει μέσα μας ένας καρπός του Αγίου Πνεύματος ,όπως η χαρά, η ειρήνη, η μακροθυμία, η πίστη κ. α.

          Είμαστε άκαρποι όταν ενώ προσευχόμαστε δεν ριζώνει μέσα μας ένας καρπός του Αγίου Πνεύματος όπως η κατάνυξη, η ειρήνη των λογισμών, ο θείος πόθος.

          Είμαστε επι πλέον άκαρποι όταν εγκαταλείπουμε τον δρόμο της καθημερινής μετάνοιας και ακολουθούμε τις εγωιστικές μας αντιλήψεις, την ισχυρογνωμοσύνη μας, τη φτηνή ιδιοτέλειά μας.

          Τέλος είμαστε άκαρποι όταν μαραίνεται ο ζήλος μας για πνευματική άσκηση, για κάθαρση της καρδιάς και καλλιέργεια του πνευματικού μας κόσμου.

          Τα φύλλα μόνον δείχνουν ευσεβοφάνεια, υποκρισία, ξηρασία και στειρότητα. Ο ι. υμνογράφος την ζωγραφίζει ως εξής:

«Στειρωθέντα μου τον νουν, καρποφόρον ο Θεός ανάδειξόν με, γεωργέ των καλών, φυτουργέ των αγαθών, τη ευσπλαχνία σου».

          Ο Θεός ας μας προφυλάξει από  την αποδοκιμασία της τιμωρίας και να μας αξιώσει να χαιρόμαστε την πλούσια σε πνευματικούς καρπούς ζωή μας.

«Λυδία», 517