Όταν κάποιος φεύγει

Όταν κάποιος φεύγει από τον κόσμο αυτό για την αιωνιότητα, συνηθίζουμε να προσέχουμε αυτόν, τη ζωή και τα έργα του. Κάποτε, ιδίως σε καιρούς τέτοιας καλπάζουσας μωρίας, χρειάζεται να στρέφει κανείς το βλέμμα του και να κοιτάζει τους ζωντανούς. Να τους ζητά να αιτιολογήσουν τα έργα τους μπροστά στο θάνατο. Είναι μια μεγάλη και θεάρεστη ευεργεσία που επιδαψιλεύει  ο νεκρός στους ζωντανούς. Για εκείνον πια δεν υπάρχει καμία ανάγκη. Για μας υπάρχει γιατί γινόμαστε αποτρόπαιοι όταν λησμονούμε πως δεν πεθάνουμε, γινόμαστε άσχημοι και παράλογοι από κακία. Μέσα μας ακούμε μια φωνή που μας βεβαιώνει για την αιωνιότητα μας. Απομένει ν’ αντιληφθούμε ότι γδούπος του θανάτου δεν είναι ξένος αλλά οικείος στη φωνή αυτή. Τούτο φυσικά σημαίνει πως θα  πρέπει να  έχουμε, με αγωνία και δάκρυ, κερδίσει τον Θεό. Αλλ’ όσοι έχουν χάσει το Θεό, αφού πια δεν μπορούν να καθαρίσουν το βίο τους με την αγάπη, ας τον καθαρίσουν  με το φόβο και την έγνοια του θανάτου. Πάντως απελευθέρωση του ανθρώπου δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη συνείδηση του θανάτου, του προσωπικού μας τέλους στη γη.

          Κ. Τσιρόπουλου, “Η Μαρτυρία του Ανθρώπου”