ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ
Το τρύπιο ζεμπίλι
Πόσο δύσκολα
συγχωρούμε τους άλλους! Βλέπουμε τις αμαρτίες των αμαρτωλών και τα παραπτώματά
τους και τα κρίνουμε αυστηρά και τα κατακρίνουμε οι περισσότερο με πολύ ευκολία
και συνήθως και με πολλή ευχαρίστηση. Γιατί σχηματίζουμε την γνώμη ότι με αυτόν
τον τρόπο στηλιτεύουμε το κακό και
αγωνιζόμαστε για τις ηθικές αξίες και την πίστη στον Θεό. Δεν βλέπουμε τα δικά
μας τα πολλά παραπτώματα, που μας πνίγουν και μας καταδικάζουν. Η πίστη μας
εκφράζεται με τον λόγο της Εκκλησίας, που δέεται στον Θεό: “ Κύριε Βασιλεύ,
δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου”. Τα
δικά μας αμαρτήματα πρέπει να βλέπουμε και όχι των άλλων. “Τι δε βλέπεις το
κάρφος το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου, την δε εν τω σω οφθαλμώ δοκόν ου
κατανοείς;”. Αυτό έκαναν όλοι οι άγιοι, όπως ο άγιος Μωϋσής, όταν ασκήτευε
κοντά σε μια σκήτη. Διαβάζουμε στον βίον του:
“Κάποιος μοναχός έπεσε κάποτε σε αμάρτημα, στην σκήτη όπου ζούσε.
Και αφού μαζεύτηκαν οι αδελφοί για να λάβουν απόφαση τι να κάνουν έστειλαν και
φώναξαν και τον αββά Μωϋσή. Εκείνος όμως δεν ήθελε να πάει στη σύναξη. Και ο
πρεσβύτερος ξανάστειλε άλλον αδελφό να τον φωνάξει. Τότε έκανε υπακοή και πήγε
στην σκήτη. Πριν εμφανισθεί όμως πήρε ένα τρύπιο ζεμπίλι, το γέμισε άμμο και το
φορτώθηκε στον ώμο. Από το τρύπιο ζεμπίλι έτρεχε στην πλάτη του σιγά-σιγά η
άμμος, και όταν τον είδαν οι άλλοι στην σύναξη απόρησαν και τον ρώτησαν:
-Τι σημαίνει αυτό
που κάνεις, πάτερ;
-Είναι οι αμαρτίες
μου, αδελφοί, όπού ξεχύνονται πίσω μου και δεν τις βλέπω. Και ήλθα σήμερα εδώ
να κρίνω αμαρτίες άλλων, είπε.
Κι εκείνοι,
ακούγοντας τα λόγια αυτά κατανύχτηκαν και δεν έκριναν τον αμαρτωλό αδελφό, αλλά
τον συγχώρησαν”.
Π. Μ. Σωτήρχος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου