ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ (Του τυφλού της Ιεριχούς) (Λκ. 18, 35-43)

 

Ευκαιρία συνάντησης με τον Ιησού Χριστό

          Ο άνθρωπος μπορεί να χαρακτηρίζεται για το μεγαλείο του, αλλά και για την αδυναμία του σώματός του. Μια ασθένεια που δεν μπορεί να θεραπευτεί με ιατρικά  ή θεραπευτικά μέσα, προκαλεί στον άνθρωπο απογοήτευση. Στην περίπτωση αυτή ο ασθενής,  κατά πολλούς ανθρώπους, βιώνει το αίσθημα της μοναξιάς. Κανείς απ’ αυτούς δεν μπορεί να τον βοηθήσει ουσιαστικά και να τον απαλλάξει από την ασθένεια του.

          Οπότε απεγνωσμένα στρέφεται προς κάποιον που έχει επιτέλους αυτή την ιαματική δύναμη. Έτσι μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί μέσα στις ευαγγελικές διηγήσεις συναντούμε πολλές φορές τον Χριστό να συναναστρέφεται με ασθενείς και μάλιστα με βαριές και ανίατες  αρρώστιες.

          Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα  αποτελεί το τυφλός της Ιεριχούς, στον οποίο αναφέρεται ο  ευαγγελιστής Λουκάς. Και ενώ πολλοί προσπαθούν να καταπνίξουν τη φωνή  του, για να μην ενοχλεί, ο Ιησούς δεν τον προσπερνά, στέκεται, τον καλεί να έρθει κοντά Του και του δίνει το φως του, επαινώντας την πίστη του. Είναι βαθιά η επιθυμία του να βρει το φως του που με τόση λαχτάρα αναζητά, “Κύριε, ίνα αναβλέψω” είναι η κραυγή του τυφλού, στο ερώτημα του Χριστού: “τι σοι θέλεις ποιήσω;”.

          Ας επικεντρώσουμε την προσοχή μας σε κάποια σημεία του γεγονότος αυτού.

          Ο τυφλός της σημερινής ευαγγελικής διήγησης βρίσκεται ίσως σε πλεονεκτικότερη θέση από πολλούς άλλους γύρω του. Διότι αν και δεν βλέπει, αναγνωρίζει τον Ιησού ως Σωτήρα, αυτόν δηλαδή που μπορεί να τον θεραπεύσει. Είναι ένας αδύνατος άνθρωπος ευρισκόμενος σε απομόνωση, που παρά τη σωματική του αδυναμία να δει το πρόσωπο του άλλου, ήταν τυφλός, είχε όμως την πνευματική αίσθηση να διακρίνει, ότι ο Ιησούς ο Ναζωραίος είναι Εκείνος που μπορεί να τον λυτρώσει. ΄Έτσι φαίνεται ότι η φυσική όραση  δεν μας εξασφαλίζει ουσιαστικό φωτισμό. Με ανοιχτά μάτια μπορούμε να βρισκόμαστε σε φρικτό πνευματικό σκοτάδι.

          Αλλά σε βαθύ πνευματικό σκοτάδι ζουν και οι ψυχικά τυφλοί, αυτοί που κατέστρεψαν μέσα τους το αισθητήριο της πίστεως. Διότι έχοντας στρέψει την προσοχή τους στα σταυροδρόμια αλληλοσυγκρουόμενων ιδεών και κοσμοθεωριών, ζητώντας λύση στα πανανθρώπινα προβλήματα και απαντήσεις στις εσωτερικός τους ανησυχίες, βρέθηκαν χωρίς φως, χωρίς λύση των υπαρξιακών τους αναζητήσεων.

          Και σήμερα συναντούμε ασθενείς που αντιμετωπίζουν τον πόνο της αρρώστιας τους με διαφορετικούς τρόπους. Άλλοι την βλέπουν σαν μια αναπότρεπτη μοίρα, άλλοι ως κάποια σκοτεινή πλευρά της ζωής και άλλοι ως ένα μυστήριο που δεν ερμηνεύεται. Όσοι κυριεύονται από αίσθημα απαισιοδοξίας δεν βρίσκουν νόημα στην ασθένεια. Όμως έτσι χάνουν το νόημα της ζωής  και μένουν στο σκοτάδι. Ενώ οι αισιόδοξοι παραμερίζουν το πρόβλημα του σωματικού πόνου και καλλιεργούν την αίσθηση της ευτυχίας μέσα στις καταστάσεις που περιβάλλουν τον άνθρωπο. Ο τυφλός λοιπόν της σημερινής ευαγγελικής περικοπής είχε την ικανότητα να ξεπεράσει το πρόβλημα της ασθενείας του.

          Ο Κύριος διδάσκει συνεχώς την καινούργια διδασκαλία Του με αξιοπιστία και αυθεντικότητα και αποκαλύπτει τον Θεό και τη Βασιλεία Του με ωραίες παραβολές και συναρπαστικούς λόγους. Συγχρόνως όμως δείχνει έμπρακτα τη δύναμη αυτής της Βασιλείας και το ενδιαφέρον Του για τους ανθρώπους . Διότι ένας Θεός με ωραίες και υψηλές διδασκαλίες, αλλά χωρίς αγάπη και συμπάθεια για την ανθρώπινη δυστυχία και περιπέτεια δεν θα ήταν πραγματικός Θεός. Αλλά ο Θεός που φανερώνει στον κόσμο ο Ιησούς Χριστός, είναι Θεός αγάπης.

          Τίποτε δεν μπορεί να συμβεί στον άνθρωπο χωρίς να θέλει και να το επιτρέπει ο Θεός. Και ό, τι θέλει και επιτρέπει ο Θεός στηρίζει το καλό και όχι το κακό. Γι’ αυτό και όλα όσα συμβαίνουν, μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τον άνθρωπο με απώτερο σκοπό την πνευματική του ωφέλεια και προκοπή. Όμως  για να το πετύχει αυτό ο άνθρωπος πρέπει να έχει ακράδαντη ελπίδα στην Πρόνοια του Θεού. Διότι με αυτή την ελπίδα μπορεί να διατηρήσει πάντοτε ανοιχτή την προοπτική του μέλλοντος και γίνεται δυνατή η μετατροπή του πόνου σε πνευματική ενέργεια. Η αδυναμία μετασχηματίζεται  σε δύναμη.

          Ακριβώς  με μια τέτοια ελπίδα και δύναμη κατάφυγε ο τυφλός της σημερινής ευαγγελικής περικοπής στον Χριστό για να βρει το φως του. Χωρίς αυτή την ελπίδα ο άνθρωπος αδυνατεί να κρατηθεί όρθιος στη ζωή. Καταβάλλεται από τον πόνο, αποθαρρύνεται και βλέπει τον αφανισμό του ως διέξοδο.

          Αλλά και σήμερα μπορούμε να παρατηρήσουμε αυτό το φαινόμενο της Ιεριχούς. Και όχι βέβαια πάντοτε με πιστούς ανθρώπους. Συμβαίνει πολλές φορές να προσεγγίζουν την Εκκλησία και άνθρωποι που μέχρι εκείνη την ώρα δεν είχαν καμία σχέση με αυτή. Βλέπουμε να προσέρχονται στην Εκκλησία  άνθρωποι που ζητούν από τους ιερείς να τους διαβάσουν  μια  ευχή ή μια παράκληση υπέρ υγείας για κάποια ασθένεια, εκείνοι οι άνθρωποι που μέχρι τότε δεν πίστευαν ή  ακόμη και γελούσαν μόνο και μόνο με την ιδέα όλων αυτών.

          Έστω και έτσι. Ο Χριστός δίνει και σ’ αυτούς τη δυνατότητα να Τον γνωρίσουν, για να απαλύνει και ελαφρύνει τον πόνο τους, τη θλίψη τους με τη χάρη του Θεού, ανακαλύπτοντας τη διέξοδο όχι μόνο να ελπίσουν σε κάτι καλύτερο σχετικά με την υγεία τους, αλλά και να στραφούν προς τον Θεό, βρίσκοντας τελικά τον πνευματικό τους προσανατολισμό.

          Η Εκκλησία μας με την σημερινή ευαγγελική διήγηση αυτή θέλει να μας βοηθήσει να δούμε επιτέλους και τη δική μας  τύφλωση, που βέβαια αν την ξέρουμε, δεν θα ήταν τύφλωση. Εξ άλλου τυφλοί είναι όσοι δεν βλέπουν το φως του κόσμου που είναι ο Χριστός.

          Ο τυφλός της Ιεριχούς βρήκε το φως του, όταν πλησίασε τον Χριστό, όταν του μίλησε, όταν άκουσε τη φωνή Του. Οι σημερινοί πνευματικά τυφλοί δεν έχουν παρά να κάνουν το ίδιο. Να πλησιάσουν τον Χριστό που από τα βάθη των αιώνων εξακολουθεί να διακηρύττει: “Εγώ είμι το φως του κόσμου, ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήσει εν τη σκοτία, αλλ’ έξει το φως της ζωής”.

          Καλή Κυριακή

          π. γ. στ.