ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ (πλούσιου νεανίσκου)Λκ.18,18-37

Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Εν ολίγοις

Ο ιουδαίος άρχοντας που πλησίασε το Χριστό ήταν όπως φαίνεται άνθρωπος με καλές διαθέσεις και μάλιστα με πνευματικές ανησυχίες και ενδιαφέροντα για τη σωτηρία του. Η συνομιλία του με τον Ιησού είναι γεμάτη από μηνύματα που αφορούν και την εποχή μας.

            Ο πλούσιος αυτός άρχοντας θεωρεί τον εαυτό του ως επιτυχημένο, αλλά είχε απορία για την εξασφάλιση της αιώνιας ζωής. Από νέος ακόμη είχε τηρήσει όλες τις εντολές του Νόμου,

ένοιωθε όμως ότι κάτι του έλειπε ακόμη για να κερδίσει την αιωνιότητα.

            Η περίπτωση του νεαρού άρχοντα είναι αξιομίμητη και αποτελεί την περίπτωση ενός ευσεβούς θρησκευόμενου ανθρώπου που τηρούσε το Νόμο και είχε την επιθυμία της τελειότητας. Και η τελευταία αυτή δεν αφορά μόνο την τήρηση κάποιων εντολών, αλλά στην αποδέσμευση του ανθρώπου από την αμαρτία.

                        Η επιδίωξη της τελειότητας έχει όμως σχέση με τη γνώση του εαυτού μας, την αυτογνωσία και τη συνείδηση μας, γιατί αυτή εκφράζει τη σχέση της με τον εαυτόν μας, τον Θεό και τον κόσμο. Όταν λοιπόν  ο άνθρωπος αγνοεί τη φωνή της συνειδήσεως του και επινοεί τρόπους για να τη φιμώσει, τότε οδηγείται στην πώρωση. Έτσι χρειάζεται να λειτουργεί σωστά η συνείδηση, η μελέτη του θ. λόγου, η τήρηση των εντολών και το ολοκληρωτικό δόσιμο στον Θεό.

            Αυτό όμως το δόσιμο δεν είναι και  τόσο εύκολη υπόθεση. Και αυτό φαίνεται από τη στάση του πλούσιου νεανίσκου, που λυπήθηκε πολύ απ’  την υπόδειξη του Χριστού να μοιράσει τα υπάρχοντα του και να τον ακολουθήσει.

            Το γεγονός αυτό μαρτυρεί πόσο εύκολο είναι να δημιουργηθεί μια ψεύτικη ικανοποίηση που προέρχεται από την τήρηση ορισμένων εντολών. Πιστεύει ότι άνθρωπος με το να τηρεί κάποιες τυπικές διατάξεις είναι αρκετό. Σε κάποια όμως στιγμή καλείται να διαλέξει ανάμεσα στο Θεό και τα χρήματα ή την κοινωνική θέση. Και τότε δεν θυσιάζει τίποτε και από αυτό αποδεικνύεται, ότι μόνο ένα μέρος της ζωής του κάλυπτε η θρησκευτικότητα του. Εκείνο που φαίνεται  είναι η ανώδυνη τήρηση των εντολών και όχι η ολοκληρωτική υποταγή του όλου ανθρώπου στην απαίτηση του Θεού.

            Αυτή την αδυναμία του ανθρώπου έρχεται ν’ αναπληρώσει η χάρη του Θεού. Ο Χριστός δεν κατηγορεί τον ευσεβή άρχοντα. Παρέχει σε όλους τη βοήθεια του, ώστε κάθε αρετή του ανθρώπου να ενταχθεί ολοκληρωτικά στο Θεό. Να μην είναι αποσπασματικές εκδηλώσεις της ζωής μας, αν και σωστές. Η χάρη και η δύναμη του Θεού μας οδηγεί να συνειδητοποιήσουμε, ότι η θρησκευτικότητα μας συνδέεται άριστα με τη ζωή μέσα στην κοινωνία. Δηλ. ο δρόμος που μας φέρνει στο Θεό περνάει μέσα από την κοινωνία με τους αδελφούς και διασταυρώνεται με το δρόμο των συνανθρώπων μας. Τελικά είναι ένας  μονόδρομος χωρίς υποκρισία και συμβιβασμούς.

            Το ολοκληρωτικό δόσιμο του ανθρώπου στο Θεό συνδέεται με την αδυναμία μας να το δεχθούμε έμπρακτα στη ζωή μας. Ακόμη συνδέεται και με την πεποίθηση, ότι γίνεται εύκολο με τη δύναμη και τη χάρη του Θεού μέσα στην Εκκλησία. Αν λοιπόν τα αδύνατα για τους ανθρώπους είναι δυνατά για το Θεό, τότε ας μη νομίσει κανείς, ότι το ολοκληρωτικό δόσιμο του ανθρώπου στο Θεό είναι ακατόρθωτο και ανέφικτο. 

Καλή Κυριακή

π. γ. στ.