"Η ΖΩΗ ΩΣ ΒΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ" π.Γ.Στανίτσας

            (Κυριακή 18 Νοεμβρίου, Πνευματικού Κέντρο Αγ.Βαρβάρας Πατρών)

            Βασικά σημεία της ομιλίας:

            Η τριαδική κοινωνία της αγάπης είναι το μοντέλο ζωής που προβάλλει η Εκκλησία για ν’ α ακολουθούσουν οι πιστοί. Η τριαδική αυτή αγάπη αποκαλύπτεται στο μυστήριο της σωτηρίας, όταν ο Θεός προσκαλεί τον άνθρωπο στα πρόσωπα των πατριαρχών να συνεργασθούν  Του μέσα από μια προσωπική σχέση και χειροπιαστή αγάπη.

            Οι άνθρωποι όμως δεν έδειξαν την πρέπουσα ανταπόκριση στην αγάπη του Θεού, γιατί η αμαρτία τους έκανε να χάσουν τον προσανατολισμό τους και αγάπησαν αντί του Θεού Δημιουργού άλλα πράγματα. Βέβαια υπήρξε και το λήμμα που αποδέχτηκε τη θεϊκή αγάπη η οποία βιώνουν οι εραστές του Θεού σαν μια σχέση δυνατή και ακατάλυτη.

            Ην έννοια της αγάπης  στον προχριστιανικό κόσμο είχε την έννοια του συναισθήματος και της φυσικής και κοινωνικής αναγκαιότητας. Αλλά και στον Ιουδαϊκό κόσμο παρ’ όλο που ο Νόμος δίδασκε την αγάπη προς τον πλησίον, δεν έπαυε να έχει το χαρακτήρα της αποκλειστικότητας. Οι Ιουδαίοι έδειχναν ενδιαφέρον προς τους ομοεθνείς και ομόθρησκους και άφηναν τους άλλους απ’ έξω.

            Όμως η χριστιανική αγάπη αποτελεί κάτι το ριζικά διαφορετικό. Τη διάσταση και το ήθος αυτής της αγάπης το αποκάλυψε ο ίδιος ο Χριστός φέρνοντας στον κόσμο ένα καινούργιο τρόπο ύπαρξης και ζωής. Η χριστιανική αγάπη έχει πρωτόγνωρα γνωρίσματα σε σχέση με ό, τι νόμιζαν οι άνθρωποι αγάπη.

            Η χριστιανική αγάπη δεν εξαντλείται σε γενικόλογες διακηρύξεις και επιφανειακά αισθήματα αγάπης. Δεν είναι επιλεκτική και εκδηλώνεται σαν μια κίνηση όχι κτητική, αλλά ως σχέση φιλική και τρυφερή. Δεν έχει το κίνητρο της ιδιοτέλειας, του φόβου, του φθόνου, και του εγωισμού. Η πραγματική αγάπη είναι σεμνή, σιωπηλή και εκδηλώνεται με τρόπο συγκεκριμένο, ρεαλιστικό και προσωπικό.

            Αυτή όμως η αγάπη που συνιστά πρόταση του Θεού προς τον άνθρωπο αναιρείται και καταστρέφεται από την αμαρτία του ανθρώπου. Ο Θεός προτείνει και ο άνθρωπος ελεύθερα επιλέγει. Μπορεί και ν’ αρνηθεί την πρόταση του Θεού, ως ελεύθερο όν που είναι. Με την αμαρτία ο άνθρωπος δημιουργεί μία ψεύτικη εικόνα του Θεού και τη θέση της αγάπη παίρνει ο Θεός αφέντης –τιμωρός που είναι έτοιμος να τιμωρήσει κάθε παράπτωμα του ανθρώπου.

            Η αντικατάσταση του Θεού με είδωλα προκαλεί ένα ρήγμα στη σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του, γιατί διασπάται ο εσωτερικός του κόσμος και νοιώθει μέσα του κενό, απελπισία, άγχος, παραλογισμό και αποξένωση. Έτσι ο άλλος γίνεται η κόλαση του. Και η αποξένωση αυτή επεκτείνεται και στο φυσικό περιβάλλον του. Ο σεβασμός προς την δημιουργία αντικαθίσταται από την απληστία και την οικολογική καταστροφή.

            Η θεραπεία αυτού του κακού  προσφέρεται από το Χριστό που έδειξε τον αυθεντικό τρόπο ζωής που είναι η ενσάρκωση της πραγματικής αγάπης και της ενότητας. Μέσα στην Εκκλησία ο άνθρωπος μαθαίνει την τέχνη της δημιουργίας, την επιστήμη της κοινωνίας, τη σπουδή του κάλλους της δημιουργίας, τη γεροντική σοφία.

            Η επίτευξη αυτής της μεταμόρφωσης χρειάζεται αυτογνωσία και συμφιλίωση με τον εσωτερικό μας κόσμο. Απαραίτητα βήματα για τη ζωή της αγάπης  είναι η νίκη κατά των παθών και η απαλλαγή του νου από τους εμπαθείς λογισμούς.

            Η οδός της ασκήσεως οδηγεί προς την αγάπη, ο οποία επιτυγχάνεται με τη μετάνοια, την καθαρότητα, την κάθαρση και την τελειότητα.

            Αν δεν ανταποκριθούμε σ’ αυτή την αγάπη θα πεθάνουμε και δεν έχουμε άλλο τρόπο για ν’ αποφύγουμε τον θάνατο παρά αγαπώντας τους άλλους. Διότι πάνω σ’ αυτή την αγάπη θα κριθούμε ή θα σωθούμε. «εκ του πλησίον η ζωή και ο θάνατος».

            Η αγάπη ως μοίρασμα ζωής είναι «οδός βίου», αλλά και σκοπός και κατάληξη. Αυτή αποτελεί την πιο δυνατή παρεμβολή της ζωής στον παρόντα χρόνο. Θα έρθει εποχή που όλα τα χαρίσματα θα καταργηθούν. Η αγάπη όμως ως προσωπική σχέση με τον Θεό δεν θα πάψει ν’ αποτελεί άνθιση και πλήρωμα της. Όποιος ζει «εν τη αγάπη», αυτός από τώρα ζει αληθινά μέσα στην Εκκλησία τον καινούργιο κόσμο της βασιλείας του Θεού.

            π. γ. στ.