Τα συν και τα πλην του “εκδρομισμού”

          Τα τελευταία μεταπολεμικά χρόνια ένα καινούργιο στοιχείο χαρακτηρίζει τη ζωή των νεοελλήνων: “ο εκδρομισμός”. Οι συνθήκες εργασίας της σημερινής εποχής, ιδιαίτερα στις μεγαλουπόλεις, μαζί με την ανάπτυξη των συγκοινωνιακών μέσων δημιούργησαν το φαινόμενο του “εκδρομισμού”.

          Κάθε Κυριακή και μεγάλη εορτή, Χριστούγεννα, Πάσχα, τριήμερα, κάθε άνθρωπος αισθάνεται την ανάγκη να πάρει την οικογένειά του ή τους φίλους  του να πάρει το δρόμο για το βουνό ή  τη θάλασσα. Μάλιστα σήμερα που διαθέτουν οι περισσότεροι αυτοκίνητο και υπάρχει καλό οδικό δίκτυο, οι άνθρωπο μπορούν να φθάσουν ακόμη και στο μικρότερο χωριό.

          Το πράγμα έχει τη θετική και την αρνητική του όψη.

          Το φαινόμενο αυτό είναι βέβαια ευχάριστο, γιατί ψυχαγωγούμαστε και με την παρουσία μας ζωντανεύει και λίγο ο έρημος τόπος μας. Επίσης μας δίνει την ευκαιρία να γνωρίσουμε τη χώρα μας, κάτι που έχει μεγάλη σημασία. Παλαιότερα οι άνθρωποι γεννιόταν και πέθαιναν στον τόπο τους χωρίς να γνωρίζουν άλλο τόπο από τον τόπο τους. Τώρα έχουν συντομευθούν οι αποστάσεις και δεν υπάρχει τόπος άγνωστος. Άλλοτε οι στεριανοί δεν ήξεραν τη θάλασσα, παρά βλέποντάς την στο χάρτη. Ενώ σήμερα κάθε Σαββατοκύριακο το καλοκαίρι όλοι κατεβαίνουν και γεμίζουν τις όμορφες παραλίες μας.

          Μέχρι εδώ τα πράγματα φαίνονται ωραία και καλά και λέμε ότι ο “εκδρομισμός” είναι ευεργετική μεταπολεμική συνήθεια.

          Όμως υπάρχουν και  τα πλην το φαινομένου αυτού τις οποίες δεν πρέπει να αγνοούμε.

          Το κακό του “εκδρομισμού” είναι ότι διαλύει κυριολεκτικά την οικογένεια. Μόλις οι άνθρωποι έχουν μία μέρα ελεύθερη, αμέσως παίρνουν το αυτοκίνητο και  εξαφανίζονται και σπάνια μια οικογένεια βρίσκεται συναγμένη στο σπίτι και κάθονται στο τραπέζι για να συμφάγουν μεσημέρι- βράδυ. Ή θα λείπουν τα παιδιά και οι γονείς θα είναι μόνοι ή δεν θα είναι σπάνια περίπτωση να λείπουν οι γονείς και τα παιδιά να μένουν χωρίς τη φροντίδα των γονέων.

          Το κακό όμως παραγίνεται, έγινε ποια κανόνας, το Σαββατοκύριακο, τα Χριστούγεννα και το Πάσχα να έχουμε τις γιγαντιαίες εξορμήσεις πολλών χιλιάδων εκδρομέων. Η αργία του Σαββάτου έγινε αιτία να χάνεται η Κυριακή, που είναι ημέρα εκκλησιασμού και οικογενειακής συνοχής. Αυτή η αργία του Σαββάτου μοιάζει με εβραϊκή έμπνευση σε βάρος της Κυριακής  θα έλεγε κανείς. Διότι από την παρασκευή το μεσημέρι μέχρι το βράδυ της Κυριακής το σπίτι χάνει τους ανθρώπους του. Το ίδια συμβαίνει τις μεγάλες εορτές, που είναι κατ’ εξοχήν οικογενειακές, όπου σχεδόν κανείς δεν κάνει Πάσχα ή Χριστούγεννα σπίτι του.

          Η κατάσταση αυτή όπως βλέπουμε ξεριζώνει και σκορπίζει τους ανθρώπους, όχι γιατί γυρίζουν άσκοπα στους δρόμους, αλλά γιατί κινδυνεύουν να ξεκληριστούν ολόκληρες οικογένειες. Πόσα θύματα αλήθεια δεν  θρηνούμε σε κάτι τέτοιες εξόδους!

          Οι άνθρωποι φαίνεται νοιώθουν μόνοι τους, νοιώθουν σαν να τους κυνηγά κάποιος και προσπαθούν να γλυτώσουν από τον εαυτό τους και τρέχουν από τόπο σε τόπο για να βρουν  ό, τι τους λείπει. Και το τραγικό είναι ότι δεν ξέρουν τι είναι αυτό και πού να το βρουν.

          Πάντως η Εκκλησία μας γνωρίζει πως να χρησιμοποιεί το χρόνο. Τον ελεύθερο χρόνο  και να γεμίζει τα κενά μέσα στον άνθρωπο. Η Εκκλησία μας συνάγει στις εορτές και ψάλλει: “Η χάρις του Αγίου Πνεύματος πάντας ημάς συνήγαγε”.

          π. γ. στ.