Οι νεοειδωλολάτρες προσπερνούν το θέμα
τών εκ μέρους τους διωγμών των Χριστιανών ή το ελαχιστοποιούν τόσο, ώστε να
θεωρείται ως θέμα ανάξιο λόγου. Όμως οι διωγμοί αυτοί δεν είναι μόνο ένα
πελώριο στίγμα, αλλά και ένα έγκλημα ολκής, που βαρύνει ανεξίτηλα και μόνιμα
τον εθνικό κόσμο.
Οι Χριστιανοί μάρτυρες των τριών
πρώτων αιώνων του Χριστιανισμού είναι αναρίθμητοι. Ο ιστορικός Ευσέβιος γράφει
ότι είναι αδύνατο να διηγηθούμε με λόγια πόσους και ποιους Μάρτυρες αίματος
έβλεπε κανείς με τα μάτια του μεταξύ εκείνων που κατοικούν σ’ όλες τις πόλεις
και τις χώρες. Κατά τον Ιταλό αρχαιολόγο de Rossi, αυθεντία στη μελέτη της ιστορίας των
κατακομβών, «ο αριθμός των Μαρτύρων των οποίων τα ονόματα δεν διεσώθησαν, είναι
πολύ μεγάλος». Κατά τον όσιο Νικόδημο τον Αγιορείτη ιστορικοί που ερεύνησαν με
προσοχή τα Μηνολόγια και Συναξάρια της Εκκλησίας, υπολόγισαν τον αριθμό των
Μαρτύρων σε «δέκα εκατομμύρια και εννιακόσιες πενήντα χιλιάδες (10.950.000)».
Και συνεχίζει: «Εάν αυτοί διανεμηθώσι ισόμετρα εις τας 365 ημέρας του έτους,
αναλογούν να εορτάζονται καθ’ εκάστην 30.000 Μάρτυρες»!
Προκειμένου δε ο ίδιος όσιος να δώσει
ολοκληρωμένη ιδέα για το πότε και πως και από ποιους θανατώθηκαν τόσα πλήθη
μαρτύρων, παρατηρεί ότι κατά των Χριστιανών έλαβαν χώρα «δέκα μεγάλοι και
πικρότατοι διωγμοί: α) Επί Νέρωνος το 64 μ.Χ β) Επί Δομετιανού το 95 μ.Χ γ) Επί
Τραϊανού το 111 μ.Χ. δ) Επί Αδριανού το 126 μ.Χ ε) Επί Αντωνίνου του Ευσεβούς
και επί Αντωνίνου του Φιλοσόφου το 162 μ.Χ στ) Επί Σεπτιμίου Σεβήρου το 202
μ.Χ. ζ) Επί Μαξιμίνου 233 μ.Χ. η ) Επί Δεκίου το 250 μ.Χ θ) Επί Ουαλλεριανού το 258 μ.Χ και ι) Επί
Διοκλητιανού και Μαξιμιλιανού το 302
μ.Χ.».
Η κατά των Χριστιανών μανία των
εθνικών διωκτών ήταν, παρατηρεί ο όσιος Νικόδημος, τόση, ώστε οι διώκτες
επιθυμούσαν «να έχουν μόνον ένα λαιμόν όλα τα πλήθη των Χριστιανών, ώστε με ένα
μόνον κατέβασμα του ξίφους και της μαχαίρας να κόψουν αυτόν, και ούτως
αφανίσουν αυτούς καθάπαξ (μια φορά για πάντα, ολωσδιόλου) εις μίαν στιγμήν»!
Είναι χαρακτηριστικό ότι επί Τραϊανού οι ειδωλολάτρες στρατιώτες και οι δήμιοι
είχαν τόσο πολύ αποκάμει στο να θανατώνουν τους Χριστιανούς, ώστε άναψαν δύο
πολύ ευρύχωρα καμίνια. Και όταν αυτά είχαν πυρωθεί στον υπέρτατο βαθμό,
εκδόθηκε βασιλική διαταγή που έλεγε: Όποιος Χριστιανός θέλει να δείξει ότι
πιστεύει στον Χριστό και δεν προσκυνεί τα είδωλα, να ρίχνεται μόνος του στα
πυρίφλεκτα καμίνια. Σ’ αυτά τα καμίνια έριξαν τους εαυτούς τους αναρρίθμητα
πλήθη μαρτύρων.
Εξάλλου ο τελευταίος διώκτης, ο
Διοκλητιανός, σε ένα μήνα θανάτωσε 17.000 Χριστιανούς. Και σε δέκα χρόνια
θανάτωσε, μόνο στην Αίγυπτο, 144.000 και εξόρισε σε διάφορους τόπους 700.000. Ο
ίδιος ειδωλολάτρης αυτοκράτορας εξέδωσε γενική διαταγή σ’ όλη την αυτοκρατορία
του που έδινε απόλυτο δικαίωμα σε κάθε ειδωλολάτρη να θανατώνει κάθε Χριστιανό,
όπου τον συναντήσει και με όποιον τρόπο θελήσει. Έγιναν δε τότε τόσοι πολλοί
φόνοι, ώστε οι εθνικοί, νομίζοντας ότι έσβησαν πια εντελώς την πίστη του
Χριστού, χάρασσαν πάνω σε μάρμαρα την επινίκια γραφή: «Η θρησκεία του Χριστού
πανταχού εξηλείφθη»!...
Επί Μαξιμιανού (250-310 μ.Χ), επί της
εποχής του οποίου γίνονταν και ανθρωποθυσίες, μαρτύρησαν εκτός των άλλων σε μια
μέρα, δισμύριοι μάρτυρες (20.000) στη
Νικομήδεια το 304 μ.Χ. Κατακλείοντας το περί διωγμών κατά των Χριστιανών
κεφάλαιο σημειώνουμε ότι σ’ όλη αυτή την περίοδο της σατανικής μανίας των
ειδωλολατρών έλαμψε η αγάπη των Χριστιανών προς τους διώκτες τους και η
θαυμαστή γενναιότητα τους. Γράφει ο ιστορικός Ευσέβιος: Οι Χριστιανοί μάρτυρες
υπέμεναν γενναία τις κακοπάθειες που τους προκαλούσε σωρηδόν ο όχλος των
ειδωλολατρών: τις ύβρεις, τις πληγές, τους συρμούς στο έδαφος, τους
λιθοβολισμούς, τις ομαδικές φυλακίσεις και όλα όσα συνήθιζε να κάνει το
εξαγριωμένο πλήθος σε εχθρούς και πολεμίους.
Ταυτόχρονα οι Χριστιανοί ενισχύονταν
κατά την ώρα μεν του μαρτυρίου από την πανίσχυρη θεία Χάρη, ώστε να αφήνουν
κατάπληκτους τους διώκτες και τους δημίους τους, αρκετοί από τους οποίους
πίστευαν στον Χριστό και μαρτυρούσαν μαζί με τα ήδη πιστά μέλη της Εκκλησίας.
Ενισχύονταν όμως και από τα θαύματα που ενεργούσε ο Κύριος Ιησούς, και
ιδιαιτέρως μετά από τους άθλους των μαρτύρων, και ακόμα από τον τρόπο που
τιμωρούσε ο Θεός τους διώκτες της Εκκλησίας Του. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
κατηγορώντας τον Ιουλιανό τον Παραβάτη του έλεγε ότι έπρεπε να διδαχθεί από τα
παθήματα τών προ αυτού διωκτών. Όσοι τόλμησαν να διώξουν τους Χριστιανούς, του
έλεγε, μετά από πολλές και αφόρητες συμφορές πέθαναν με τρόπο αισχρό και
ελεεινό, ώστε του ενός μέν, ενώ ακόμη ζούσε, πετάχτηκαν οι κόρες των οφθαλμών
προς τα έξω (αυτός ήταν ο Μαξιμίνος), άλλος παρεφρόνησε και άλλος έπαθε ανάλογη
συμπεριφορά. Απ’ τους άρχοντες δε που ήσαν τότε μαζί με τον Ιουλιανό, ο μέν
θείος από τον πατέρα του (ο ύπαρχος Ιουλιανός), που βεβήλωσε την Αγία Τράπεζα
του ναού, τα δε ιερά σκεύη τα άπλωσε καταγής και κάθισε πάνω τους, τιμωρήθηκε
αμέσως. Σάπισε και σκουλήκιασε, μέχρις ότου τα σκουλήκια τον οδήγησαν σε φρικτό
θάνατο… Ένας άλλος, ο Φίλικας, που ενώ ήταν Χριστιανός, για ν’ αρέσει στον
Ιουλιανό έγινε ειδωλολάτρης και υπηρετούσε στα βασιλικά θησαυροφυλάκια, πριν
προλάβει να περάσει το κατώφλι των βασιλικών ανακτόρων, υπέστη ασταμάτητη
γαστρορραγία και πέθανε.
Με όλα αυτά οι Χριστιανοί, δεν
στερεώνονταν μόνο στην πίστη και στην αγάπη τους προς τον Χριστό παράλληλα
βεβαιώνονταν ότι η ειδωλολατρία είναι, όπως έλεγε ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος,
το πρώτο και μεγαλύτερο από όλα τα κακά ή το χειρότερο και μεγαλύτερο από όλα
τα κακά, αφού είναι η μετατόπιση της προσκυνήσεως από τον Δημιουργό στα
δημιουργήματα. ΄Η όπως επαναλάμβανε ο όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, η «πλέον
εσχάτη και μεγαλυτέρα αμαρτία και ανομία».
Για όλα αυτά οι σημερινοί
αρχαιόθρησκοι και νεοειδωλολάτρες έπρεπε να γεμίζουν από ντροπή και να σιωπούν.
Και όχι να υβρίζουν την Εκκλησία του Χριστού.
Από το βιβλίο: «Νεοειδωλολατρία» του
Νικ.Π.Βασιλειάδη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου