Ἡ κρίση συμπαρασύρει τὴν οἰκογένεια ἢ ἡ οἰκογένεια ἐλέγχει τὴν κρίση

Κρίση λέμε μία χρονικὴ περίοδο μεγάλων προβλημάτων ποὺ βάζουν σὲ κίνδυνο τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Ἡ πρώτη κρίση ξέσπασε μέσα στὸν Παράδεισο κιόλας, ὅπου ὁ Ἀδὰμ ἄκουσε τὸ «Ἀδάμ, ποῦ εἶ;» καὶ ἐφοβήθηκε. Αὐτὸς ὁ φόβος ἦταν ἡ πρώτη κρίση. Οἱ πρωτόπλαστοι ἦταν ἤδη οἰκογένεια. Κι ἀκολουθοῦν ἱδρῶτες, ἀγκάθια, τριβόλια, πόνοι τῆς γέννας καὶ ἀποστροφὴ τῆς Εὔας στὴν ἐξουσία τοῦ ἄντρα της. Τί ἐδίδαξε αὐτὴ ἡ πρώτη οἰκογένεια στὰ παιδιά της;

Τὸ ἕνα ἦταν ὁ ἀθῶος Ἄβελ, τὸ ἄλλο ὁ φονιὰς Κάιν. Ἡ οἰκογένεια σὲ κορύφωση κρίσης: Προβλήματα οἰκονομικά, ἠθικά, ὑπαρξιακά. Ὁ θάνατος παρὼν ἤδη. Ὁ Κάιν εἶχε ἀκόμα τὴν προστασία τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἔπρεπε κάπου νὰ κρύψει τὸ τρέμουλο, ποὺ τὸν κατεῖχε («ἔσει στένων καὶ τρέμων»), κάπου νὰ κρύψει τοὺς στεναγμούς του. Καὶ… «ὁ δὲ Κάιν ἦν οἰκοδομῶν πόλιν». Κι ἔτσι μὲ τὴν πρώτη πόλη ἄρχισε ὁ πολιτισμός. Ὁ πολιτισμὸς εἶναι μία διαχρονικὴ παγκόσμια κρίση. Εἶναι μιὰ ὑποκατάσταση τοῦ Παραδείσου. Ὁ Ἀδὰμ ἐγκαταστάθηκε κατέναντι τοῦ Παραδείσου, τὸν ἔβλεπε μὲ τὶς πύλες του κλεισμένες καὶ θρηνοῦσε. Ὁ Κάιν ὅμως εἶχε στρέψει τὶς πλάτες του στὸν Παράδεισο κι ἔβλεπε πρὸς ἕνα μέλλον ποὺ ξεκινοῦσε ἀπὸ τὸν ἴδιο κι ἀπέβλεπε...

Toῦ Κωνσταντίνου Γανωτῆ, φιλολόγου-συγγραφέως