Οι μεταρρυθμιστές
μετά την απόσχισή τους από τον Πάπα θέλησαν να προσδιορίσουν τί ακριβώς είναι η
ενότητα της Εκκλησίας, και πώς μπορούν να χαρακτηρισθούν όλες αυτές οι κατά
τόπους χριστιανικές ομάδες σε σχέση με
την Μία, Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.
Όπως γίνεται
αντιληπτό υπήρχε τότε έντονο εκκλησιολογικό πρόβλημα περί του αυτοχαρακτηρισμού
των αποσχισμένων Χριστιανικών ομάδων. Έτσι, δημιούργησαν την θεωρία περί της
αοράτου και ορατής Εκκλησίας.
Μέσα σε αυτήν την
προοπτική η ενότητα της αόρατης Εκκλησίας είναι δεδομένη, υπάρχουν παντού τα
μέλη της, τα γνωρίζει μόνον ο Θεός, όπως τα φώτα μιας μεγαλουπόλεως που
υπάρχουν, αλλά φανερώνονται μόλις ανάψουν το βράδυ και φωτίσουν το σκοτάδι, ενώ
όλες οι ορατές ιστορικές Εκκλησίες είναι διεσπασμένες.
Σαφώς, λοιπόν, η
διαίρεση μεταξύ της οντολογικής ενότητος της Εκκλησίας και της ιστορικής της
ονομασίας και ύπαρξης ετεροδόξων Εκκλησιών παραπέμπει σε αυτήν την
προτεσταντική θεωρία που είναι απαράδεκτη από ορθοδόξου προοπτικής. Γιατί στην
ορθόδοξη εκκλησιολογία η Εκκλησία είναι συγχρόνως και ορατή και αόρατη, και δεν
υφίσταται διάσπαση μεταξύ αυτών των δύο μορφών της Εκκλησίας. Η Εκκλησία είναι
“Σύνοδος” ουρανού και γης. Ο ι. Χρυσόστομος
παρατηρεί:
“ Ώ των του Χριστού
δωρημάτων! Άνω στρατιαί δοξολογούσιν αγγέλων, κάτω εν Εκκλησίαις χοροστατούντες
άνθρωποι την αυτήν εκείνος εκμιμούνται δοξολογίαν. Άνω τα Σεραφείμ τον
τρισάγιον ύμνον αναβοά, κάτω τον αυτόν η των ανθρώπων αναπέμπει πληθύς κοινή
των επουράνιων και των επιγείων συγκροτείται πανήγυρις . Μία ευχαριστία, εν
αγαλλίαμα, μία ευφρόσυνος χοροστασία....”.
Ναυπάκτου ΙΕΡΌΘΕΟΥ:
Κείμενο στην ιεραρχία της Εκκλησίας (Νοέμ. 2016)
1 σχόλιο:
Εξαιρετικός.
Δημοσίευση σχολίου