ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

Η παρουσία της γυναίκας στο χριστιανικό μήνυμα

O Γολγοθάς και “το καινόν μνημείον” στο οποίο ο Ιωσήφ εναπόθεσε το σώμα του Ιησού είναι αναμφισβήτητα ο τόπος της τέλειας αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο. Μια αγάπη που φανερώνεται στην αποφασιστική δοκιμασία του Σταυρού, την ώρα που οι μαθητές του Εσταυρωμένου Χριστού “έφυγαν όλοι και τον εγκατέλειψαν”. “Ειστήκησαν δε πάντες οι γνωστοί αυτώ από μακρόθεν” και παρατηρούσαν τα δρώμενα. Εν τούτοις υπήρξαν και κάποιοι που στάθηκαν κοντά στις δύσκολες ώρες του Χριστού, στο πάθος του και κάτω από τον Σταυρό, δίπλα στο μνήμα.

Στις κρίσιμες στιγμές της δοκιμασίας, στην οδύνη και στην εγκατάλειψη, Ο Κύριος είχε κοντά του τη ζέστη παρουσία πιστών γυναικών, που με την αφοσίωση τους και την αγάπη τους τον συνόδευσαν μέχρι το μαρτύριο του Γολγοθά. 

 

Ενώ οι μαθητές διασκορπίστηκαν πανικόβλητοι από την δύναμη της εξουσίας, η μικρή συνοδεία των γυναικών έδειξε απαράμιλλο θάρρος και δύναμη. Η περιπέτεια του Ιησού δεν λύγισε την πίστη, αλλά η αγάπη τους τον συνόδευε μέχρι την τελευταία Του αναπνοή στο Σταυρό και μετά την οδύνη να κηδέψουν τον αρχηγό της ζωής.

Την πρώτη μέρα όμως της εβδομάδας, όταν ξεκίνησαν για να ολοκληρώσουν τα έθιμα της ταφής του μεγάλου Νεκρού, έγιναν μάρτυρες του χαρμόσυνου μηνύματος της Αναστάσεως του Κυρίου. Ο άγγελος πρώτα στις Μυροφόρες γυναίκες ανάγγειλε το μήνυμα της ζωής και τους εμπιστεύθηκε να γίνουν οι αγγελιοφόροι της αναστάσιμης χαράς στους φοβισμένους μαθητές του Ιησού.

Από τότε το χριστιανικό μήνυμα συνδέθηκε με την παρουσία και προσφορά του γυναικείου φύλου, που διακρίθηκε στον αγώνα για την διάδοση του Ευαγγελίου, την αυτοθυσία στην περίοδο των φοβερών διωγμών και τέλος στην διακονία της Εκκλησίας.

Η χριστιανική Εκκλησία έδωσε μια νέα θέση στη γυναίκα και την έβγαλε από την περιφρόνηση και την αφάνεια και της έδωσε την δυνατότητα κοινωνικής παρουσίας.

Όταν διαβάζει κανείς την ιστορία των αποστολικών χρόνων βλέπει πόσο συγκινητική είναι η παρουσία των χριστιανών γυναικών που με θάρρος γινόταν απόστολοι του Χριστού, συνοδοί των αγίων Αποστόλων, παραστάτες σε κάθε ιεραποστολική δραστηριότητα.

Λίγο αργότερα, όταν η ζωή των χριστιανών συνδέεται με το μαρτύριο, η γυναικεία ευαισθησία και λεπτότητα δεν λυγίζει μπροστά στην αγριότητα των διωγμών. Χιλιάδες γυναίκες οδηγήθηκαν στο μαρτύριο με γενναίο φρόνημα για την πίστη του Χριστού. Αλλά και σε ειρηνικούς καιρούς οι διακόνισσες πρόσφεραν αξιόλογη υπηρεσία στην Εκκλησία, ιδιαίτερα στον κοινωνικό τομέα. Δεν υστερούν και στην ανάπτυξη του μοναστικού βίου, αλλά αναδεικνύονται μεγάλες προσωπικότητες της ασκητικής και μοναχικής πολιτείας. Αλλά και οι χριστιανές μητέρες προκαλούν τον θαυμασμό ακόμη και των ειδωλολατρών για τη εξαιρετική ανατροφή που έδιναν στα παιδιά τους. 

 

Σήμερα ίσως δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε πόσο πρωτοποριακή ήταν η θέση που έδωσε ο χριστιανισμός στη γυναίκα. Γιατί το κοινωνικό κατεστημένο ήταν τόσο ισχυρό που δεν άφησε περιθώριο για τη χριστιανική αντίληψη και πολλές φορές την υπονόμευσε για να επαναφέρει την παλιά τάξη πραγμάτων. 

 

Στους καιρούς μας ζούμε το φαινόμενο του φεμινιστικού -γυναικείου κινήματος που προσπαθεί να απελευθερώσει τη γυναίκα από τα δεσμά της καταπίεσης του παρελθόντος. Βέβαια η Εκκλησία συντάσσεται στο σεβασμό των δικαιωμάτων της γυναίκας, αφού εκείνη πρώτη την καταξίωσε.

Πρέπει όμως να πούμε, ότι υπάρχουν ορισμένα προβλήματα και παρερμηνείες του φεμινιστικού κινήματος που έρχονται σε αντίθεση με την χριστιανική αντίληψη. Και πρώτα-πρώτα η ισοτιμία του φύλου δεν σημαίνει την κατάργηση της διαφοράς που υπάρχει στην έκφραση του. Είναι αποκρουστικό η εικόνα εκείνη των φεμινιστριών που χάνει την γυναικεία αίσθηση ζωής και ιδιαιτερότητα και συμπεριφέρεται παρόμοια με τους άνδρες, για να υποστηρίξουν την ισότητα του φύλου.

Πολλές φορές προβάλλοντας μονομερώς τη συμμετοχή της γυναίκας στην επαγγελματική ζωή, παραθεωρείται η μητρότητα, που αποτελεί βασική λειτουργία του γυναικείου φύλου και ο ρόλος της στην οικογενειακή ζωή.

Το ίδιο λάθος είναι και η ανταγωνιστική στάση της γυναίκας προς τον άνδρα, γιατί αυτό αποτελεί την αντικατάσταση τη πατριαρχίας από την μητριαρχία. Οι σύζυγοι είναι συνοδοιπόροι στη ζωή και πρέπει να εμπνέονται από αμοιβαίο σεβασμό, συνεργασία και αγάπη. Οι σχέσεις των συζύγων πρέπει να είναι τέτοιες που να μην καταδυναστεύουν ο ένας τον άλλο, αλλά να τις διακρίνει το πνεύμα της θυσίας και της προσπάθειας να κάνει ο ένας τον άλλο ευτυχισμένο. Πάντα η Εκκλησία πιστεύει στη γυναικεία ύπαρξη και στον ιερό ρόλο της.

Ο χριστιανισμός εξύψωσε τη γυναίκα-μητέρα, γιατί αυτή αποτελεί το θεμέλιο και τον συνεκτικό κρίκο της οικογένειας. Η κοινωνία προοδεύει ηθικά και πολιτικά με γυναίκες που στέκονται με σεβασμό στις ηθικές αξίες. Οι αληθινές γυναίκες αναδείχθηκαν οικοδόμοι πολιτισμού, ενώ οι άξιες μητέρες πρόσφεραν παιδιά εύρωστα πνευματικά και ηθικά, μεγάλους άνδρες και άξιες θυγατέρες στην κοινωνική και εκκλησιαστική ζωή.

Ο χριστιανισμός στήριξε και στηρίζει την κοινωνία πάνω στη γυναικεία αξία. Ιδιαίτερα η Ελληνίδα μητέρα με την απαράμιλλη αυτοθυσία της αποτελεί παγκόσμιο υπόδειγμα φιλόστοργης μάνας και αφοσιωμένης συζύγου.

Η αγάπη είναι το ισχυρότερο συναίσθημα της γυναίκας και το πλέον ακαταμάχητο όπλο της. Η αγάπη είναι η ζύμη, από την οποία πλάστηκε η γυναίκα. Χωρίς αγάπη είναι ένα έκτρωμα. Γι’ αυτό τα ονόματα της Μήδειας, της Κλυταιμνήστρας, της Ιεζάβελ, της Ηρωδιάδος και των ομοίων τους προκαλούν φρίκη και αποτροπιασμό. Ενώ η στοργή μιας Ανδρομάχης, μιας Πηνελόπης, μιας Αντιγόνης γεμίζουν την ψυχή από υπέροχα συναισθήματα. Προπαντός όμως το πρόσωπο της παναχράντου Θεοτόκου που υμνείται και προβάλλεται στο χώρο της χριστιανοσύνης επιβεβαιώνει την ανεπανάληπτη προσωπικότητά της και τον καθοριστικό ρόλο της στη χριστιανική Αποκάλυψη, αφού αυτή έγινε η γέφυρα και η κλίμακα που ένωσε τον ουρανό και τη γη, τον Θεό και τον άνθρωπο.

Οι Μυροφόρες γυναίκες και η Θεοτόκος αποτελούν πρότυπα της γυναικείας προσωπικότητας.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

π. γ. στ.