Ο πόνος και ο ηρωισμός της
υπομονής
Σήμερα Κυριακή τετάρτη από του Πάσχα και η Εκκλησία
μας έχει ορίσει να αναγιγνώσκεται ως ευαγγελική περικοπή η θεραπεία του παράλυτου στην κολυμβήθρα της
Βηθεσδά. Σ’ αυτήν συγκεντρώνονταν άνθρωποι με διάφορες ασθένειες και περίμεναν
την ταραχή του ύδατος από τον άγγελο για να μπουν μέσα και να θεραπευθούν. Εκεί
ο Χριστός συνάντησε έναν παράλυτο που επί τριάντα οκτώ χρόνια περίμενε δίπλα
στη δεξαμενή, χωρίς να καταφέρει να μπει μέσα, γιατί όπως λέγει το ευαγγέλιο
“άνθρωπον ουκ είχε”, για να τον σπρώξει μέσα στο θεραπευτικό νερό την κατάλληλη
στιγμή.
Τριάντα οκτώ χρόνια στην παραλυσία και στον πόνο. Τριάντα
οκτώ χρόνια στην υπομονή και δεν κουράστηκε να περιμένει! Γιατί; Γιατί ο πόνος
ωριμάζει τον άνθρωπο, τον κάνει υπομονετικό και καρτερικό. Πιο πιστό στον Θεό,
όταν βέβαια ξέρει να δεχθεί και να σηκώσει την ασθένεια ή οποιοδήποτε άλλο
πειρασμό.
Ο πόνος είναι σχολή που μορφώνει για την αιωνιότητα.
Πρόκειται για ένα παγκόσμιο φαινόμενο για εκείνους που υπομένουν ή οδηγεί σε
αντιδράσεις , ακόμα και σε ασέβεια ή αγανάκτηση εκείνους που γονατίζουν εύκολα
μπροστά στις θλίψεις και στους πειρασμούς.
Κανένας δίκαιος δεν καταδιώκεται από τον Θεό ή λησμονείται
από τον Θεό. Και κανένας αμαρτωλός δεν ευλογείται, όσο και αν στα μάτια του
κόσμου φαίνεται πως ευημερεί. Απλά ο Θεός υπομένει, περιμένει την μετάνοια του
ανθρώπου, πριν έρθει δριμύς!
Ο πόνος έχει μια μεγάλη εξαγνιστική δύναμη. Μοιάζει με τη
φωτιά που καθαρίζει το μέταλλο. Έχει μια ανυπολόγιστη παιδαγωγική αξία, όταν η
πατρική τιμωρία, η οποία τελικά μπορεί να είναι γεμάτη στοργή και εύνοια!
Κοντολογίς ο πόνος είναι μια δοκιμασία για να μετρήσει ο άνθρωπος την έκταση της αγάπης του για τον
Θεό.
Ο Χριστός όπως φαίνεται στη σημερινή ευαγγελική διήγηση
δείχνει μεγάλη ευαισθησία μπροστά στον ανθρώπινο πόνο. Είναι ευσπλαχνικός,
ευλογεί και θεραπεύοντας τον άνθρωπο που θέλει να θεραπεύσει σαν τον σημερινό
παραλυτικό, γιατί εκείνος που υπομένει θέλει, και επειδή θέλει, πιστεύει και
επειδή πιστεύει, ελπίζει, και όποιος ελπίζει, αγαπά τη ζωή και δεν
καταισχύνεται ποτέ.
Ο Θεάνθρωπος Κύριος εν τούτοις δεν εξαλείφει από τον
κόσμο τον πόνο, παραμυθεί όμως τον
άνθρωπο, γιατί μέσω του πόνου και της υπομονής φαίνεται η δύναμη του Θεού και
αποκαλύπτεται η δόξα του Υιού του Θεού.
Ο Χριστός ως Σωτήρας δεν θέλει να μας σώσει από τον πόνο,
αλλά θέλει να μας σώσει μέσω του πόνου. Δεν ζητάει να καταπραΰνει τον πόνο μας,
αλλά ζητάει να το διεγείρει. Δεν μας ναρκώνει, αλλά μας ξυπνάει. Μας καλεί σ’
ένα έργο που απαιτεί να είμαστε αδιάκοπα ξύπνιοι. Και ο πόνος είναι αναγκαίος
για να μένουμε ξύπνιοι. Ο Χριστός δεν μας προσφέρει κανένα ναρκωτικό, για να
κοιμηθούμε. Δεν πρέπει να μας πάρει ύπνος. Η εγρήγορση είναι το βαρύ αίτημα του
Χριστιανισμού. Η Ανατολή ακολουθώντας τις εντολές των δικών της δασκάλων, λ. χ.
του Βούδα, ναρκώθηκε, αποκοιμήθηκε και έμεινε στατική, Ενώ η Δύση, έμεινε
ξύπνια, δεν στάθηκε καθόλου, προχώρησε προοδευτικά μέσα από τους πιο μεγάλους
πόνους και δοκιμασίες.
Πρέπει να
γνωρίζουμε, ότι ο άνθρωπος που πονάει είναι πρόσωπο ιερό και οφείλουμε να το
σεβόμαστε. Ο πονεμένος άνθρωπος είναι στα χέρια του Θεού. Και έχουμε
πανστρατιές ανθρώπων που πονούν. Όλη ιστορία είναι γεμάτη πόνο. Η ζωή είναι
γεμάτη πόνο, με πρώτη την πονεμένη πνευματική μας Μητέρα, την Υπεραγία Θεοτόκο.
Αλλά και ο Ιησούς Χριστός πόνεσε. Το μεγαλύτερο μόρες της ζωή Του ήταν ο πόνος,
πριν απο τον θάνατο, όπως και των μαθητών Του. Η διδαχή είναι σταυρός, πόνος
και θέλει υπομονή και υπακοή. Ακολουθούν οι άγιοι μάρτυρες και όσιοι που πέρασαν μέσα από το ξίφος και
τη φωτιά. Επίσης η μαρτυρική και εξαντλητική άσκηση στην έσχατη τελείωση. Και
πόσοι άλλοι...νέφος μαρτύρων.
Ο πόνος είναι περισσότερος από τη χαρά στη ζωή. Ο Θεός όμως
που δίνει και επιτρέπει τον πόνο, δίνει και την υπομονή. Γιατί η υπομονή είναι
δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Η ζωή είναι μια θάλασσα, “είναι συνήχησις ηχηρών
γελώτων, και συμπνιγομένων μυστικών θρήνων”. Όλοι μας χαρήκαμε και πονέσαμε στη
ζωή μας.
Ο Θεός που μας δίνει τον πόνο, Εκείνος μας δίνει και την
υπομονή, για να τον ξεπεράσουμε. Και τούτο γιατί η υπομονή είναι δώρο Θεού στον
άνθρωπο, που με ταπείνωση τη ζητάει. Είναι αυτή που ανοίγει το δρόμο στην πίστη
και στην εμπιστοσύνη στον Θεό και εγκαταλείπεται στο μέγα Του έλεος. Η υπομονή, όπως και η αγάπη, είναι δωρεά του
Αγίου Πνεύματος. Το Άγιο Πνεύμα αναπαύει εσωτερικά, έτσι ώστε ο υπομένων να
φέρει τους καρπούς του Πνεύματος.
Η υπομονή είναι η υπακοή στο θέλημα του Θεού για το κάθε
παιδί Του στη γη, για την ηθική του τελείωση και την πνευματική του σωτηρία.
Πρόκειται για μια δύναμη που τον οδηγεί στον εξαγιασμό του ανθρώπου, γιατί ο
Θεός δεν δίνει μόνο την ελπίδα για το αύριο, αλλά και τη σωτηρία σ’ όλες τις
μορφές στο τώρα, στο νυν, όπως διδάσκει
η σημερινή περικοπή.
Όταν πονάει ο άνθρωπος δεν σημαίνει πως τιμωρείται για τις
αμαρτίες του, αλλά σημαίνει ότι δοκιμάζεται στην πίστη του, την ελπίδα του,
στην αγάπη του για τον Θεό, όπως λ. χ. πατριάρχης Αβραάμ. Γιατί ο Θεός δεν επιτρέπει
κανέναν να πειρασθεί πάνω από τις
δυνάμεις του. Και ο Θεός είναι πιστός στις επαγγελίες Του, όχι μόνο στον πόνο,
αλλά και καθημερινά. Η υπομονή στις συναναστροφές με τους αδελφούς μας είναι
δύναμη, η καλύτερα μορφή δύναμης που είναι
η αγάπη γι’ αυτούς. Όποιος υπομένει είναι μακρόθυμος, ευσπλαχνικός,
επιεικής, γεμάτος στοργή και αγάπη σε όλους.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ- ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ
π. γ. στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου