Το καλοκαίρι που πέρασε τα είδαμε όλα τα λεγόμενα ακραία φαινόμενα που
μπορούσαν να εμφανισθούν μαζί, και μάλιστα διαδοχικά ήτοι καύσωνες, δασικές
πυρκαγιές που επεκτάθηκαν και σε οικισμούς πόλεων και χωριών, εκκενώσεις
περιοχών, ακραίες καταιγίδες και πλημμύρες σε χωριά και πόλεις, και σε όλα αυτά
τραγικές καταστάσεις των ανθρώπων και θάνατοι.
Έγραψαν : «Καλωσήρθατε στο κλιματικό χάος», τα ακραία αυτά
φαινόμενα «είναι αποτέλεσμα κλιματικής αλλαγής». Ο καθηγητής Κώστας Καρτάλης
στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και μέλος της Επιστημονικής Επιτροπής της Ε. Ε.
για την κλιματική αλλαγή, γράφει: «Η
θερμοκρασία έχει αυξηθεί κατά 1,2 βαθμούς Κελσίου σε σύγκριση με την
προβιομηχανική περίοδο, με αποτέλεσμα μια γενικευμένη κλιματική αστάθεια, που
αποτυπώνεται με κατά τόπους ακραία καιρικά και κλιματικά φαινόμενα».
Σε άλλο άρθρο γινόταν λόγος για το ότι έγιναν «οι γάμοι του
Ουρανού και της Κόλασης», και δεν θα ξεχάσουμε τους χιλιάδες κεραυνούς που
έκαναν την νύχτα μέρα και το νερό της βροχής που έσμιγε με τη θάλασσα». Τελικά
το μήνυμα είναι «η φύση δεν εκδικείται, ο άνθρωπος αυτοκτονεί».
Σκέφτομαι: Που πήγαν τόσα χρόνια τα Συνέδρια για το
οικολογικό πρόβλημα, την οικολογική συνείδηση, την αγάπη στο περιβάλλον; Που
πήγαν οι σχεδιασμοί, οι αποφάσεις για τα αντιπλημμυρικά έργα, για να
αναχαιτίσουν τις πλημμύρες από τις παρεμβάσεις στις κοίτες των ποταμών;
Όλοι μιλούν από ανθρωπίνης πλευράς, από πλευράς επιστήμης
και Κράτους. Άλλοι λένε ότι χρειάζεται να σχεδιαστούν τεχνικά έργα «με νέες
διαστάσεις», αλλά «πρέπει να αποφεύγουμε φαραωνικά έργα, που δεν αντέχει ούτε
το περιβάλλον ούτε η οικονομία». Αγνοούν όμως, την θεολογία του γεγονότος. Ποια
είναι αυτή;
Ο άνθρωπος με τα ποικίλα πάθη του «βιάζει» την φύση, το
φυσικό περιβάλλον και έπειτα δέχεται τα επίχειρα αυτού του βιασμού. Ο Απ.
Παύλος γράφει: « Οίδαμεν γαρ ότι πάσα η κτίσις συστενάζει και συνωδίνει άχρι
του νυν», «τη γαρ ματαιότητα η κτίσις υπετάγη, ουχ εκούσα , αλλά δια τον
υποτάξαντα» (Ρωμ. 8, 20- 22).
Εδώ ο Απ. Παύλος προσδιορίζει την κτίση σαν μια γυναίκα που
στενάζει και κραυγάζει με πόνο, και είναι έτοιμη να γεννήσει. Στενάζει,
λοιπόν, η κτίση από τον «βιασμό» που
επέφερε και επιφέρει ο άνθρωπος με τα πάθη του, την φιληδονία, την
φιλοκτημοσύνη, την πλεονεξία και γενικά την καταστροφή. Πρόκειται για μεγάλη
συλλογική αμαρτία, για την οποία δεν φαίνεται ούτε τώρα, ούτε στο μέλλον να
ζητηθεί μετάνοια. Κάπως έτσι θα επέλθει και ο «οικολογικός αφανισμός», και
κυρίως η καταστροφή της κτίσης από την εμπαθή ζωή μας.
Μετάνοια δεν φαίνεται πουθενά!
Ν. Ι. «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ», τ. 326
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου