Αυτές τις σημαίες δεν θα μας τις πάρουν (δεν μπορούν, δηλαδή)

 

Μοναδική.

 Με πρωτεύουσα την καρδιά, όπου στήνονται οι σημαίες, γίνονται οι πόλεμοι, χάνονται ή κερδίζονται οι έρωτες, εγγράφονται τα περάσματα των άλλων ανθρώπων και καταγράφονται οι απουσίες.

Όσοι έφυγαν για τον ουρανό ή για άλλους τόπους, αφήνουν ανοιχτά τα παράθυρα, στα μικρά τους σπιτάκια, για να περνά ο άνεμος και να χαϊδεύει τις μνήμες. Κοιτάζουμε εμείς τα σπιτάκια και πληθαίνουν τα άδεια και έρημα σε κάθε γωνιά της καρδιάς....Αλλά κάποιο βράδυ ένας άγγελος (ορισμένος ένας για κάθε σπίτι) έρχεται και θυμιατίζει για να μερώσει ο πόνος που απέμεινε στις ορφανές γωνιές και έτσι οι εστίες γίνονται θρίαμβοι και "Χριστός Ανέστη".

Γιατί αυτό έτσι είναι και επειδή οι πρωτεύουσες - καρδιές δεν σκύβουν παρά μόνο όταν ευλογείται ο άνθρωπος (ο οποίος είναι χώρα ακατάκτητη) με σημαίες που ανεβαίνουν στον ιστό του, κύτταρο- κύτταρο, ανάσα την ανάσα, προσευχή την προσευχή.

Σημαίες οι εσπερινοί που έζησες, σημαίες οι άγιοι που δεν είδες αλλά το ένιωσες πως σε χάιδεψαν, φλάμπουρα τα δάκρυα που συγκινήθηκες για έναν Κολοκοτρώνη, για έναν Παπουλάκο, για τον Αόρατο ασκητή που διάβασες, για τον θείο Δημητράκη που δεν γιορτάζει πια εδώ και για τον άλλον Δημήτρη τον φίλο σου που δεν θα σου ξαναπεί πιά " Ευχαριστώ, ευχαριστώ πολύ" για τις ευχές σου στα ονομαστήριά του...

Σημαίες είναι και όσα φυλάς μέσα σου σαν μικρά κεράκια έτοιμα να ανάψουν όταν αρχίσουμε και πάλι να μιλάμε σιγανά σε νυχτωδίες κρυφού σχολειού, όπου θα ξαναλειτουργήσουμε τις αξίες μας, τους πόθους, τις ελπίδες και θα ξανανοίξουμε το Οκτωήχι του αρχαίου γένους και του αγίου έθνους για να περάσει η κακιά η ώρα δίχως να προδώσουμε, χωρίς να ξεπουλήσουμε, χωρίς να παραδοθούμε...

Γιατί κάθε άνθρωπος είναι μια χώρα. Και οι χώρες του Θεού δεν παραδίδονται παρά μόνο σ' Αυτόν! Είναι αυτό που λένε "άχρι θανάτου".

Ευεργετικώς επεμβαίνει ο Θεός - Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας

 Ω, πόσον ευεργετικώς επεμβαίνει ο Θεός και Πατήρ δια του πόνου εις το παιδί Του, τον άνθρωπον! Εάν ήξευρεν ο άνθρωπος την ψυχικήν ωφέλειαν που δίδουν οι πόνοι, θα ηύχετο εις όλην του την ζωήν να υποφέρη ποικίλους πόνους, ίνα κατατίθεται εις την τράπεζαν του Θεού, εις την άνω πόλιν, χρήμα πνευματικόν, χρήμα πόνων, ίνα χρήμα μακαριότητος λάβη, εν καιρώ που θα λαμβάνουν όλαι αι ψυχαί τους μισθούς, των κόπων και πόνων και θλίψεων.

 

Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας

 αναστασιοςκ

Άγιος Παΐσιος: Όποιος μελετά σωστά τον εαυτό του δεν τον δικαιολογεί

 

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Γέροντα, πώς γίνεται, ενώ νιώθω την αδυναμία μου, να δικαιολογούμαι;
– Δεν ένιωσες την αδυναμία σου, γι’ αυτό δικαιολογείσαι. Αν την είχες νιώσει, δεν θα δικαιολογούσες τον εαυτό σου. Αγαπούμε τον εαυτό μας· δεν θέλουμε να δυσκολευτούμε· δεν αγαπούμε τον κόπο. Θέλουμε πολλές φορές χωρίς κόπο να αποκτήσουμε περιουσία. Τουλάχιστον να αναγνωρίσουμε ότι, έτσι όπως αντιμετωπίζουμε τα πράγματα, δεν πάμε καλά πνευματικά και να ταπεινωθούμε. Άλλα ούτε κόπος ούτε αναγνώριση υπάρχει.

Μπορεί κάποιος να μελέτα, να εξετάζη τον εαυτό του και να τον δικαιολογή;
– Όποιος μελετά σωστά τον εαυτό του δεν τον δικαιολογεί. Και βλέπεις, είναι μερικοί έξυπνοι, τετραπέρατοι, που κάνουν τελικά τις μεγαλύτερες ανοησίες. Γιατί είναι και το βόλεμα. «Πώς με βολεύει, πώς με εξυπηρετεί εμένα».

 

Γέροντα, αυτός που δικαιολογείται δεν βλέπει τις πτώσεις του στον αγώνα;
– Ό,τι και αν κάνη, τον ξεγελά ο διάβολος και τα δικαιολογεί όλα, το θέλημα, το πείσμα,
τον εγωισμό, το ψέμα.

 

Δεν θα τον βοηθούσε να καθρεφτίζη τον εαυτό του στα Πατερικά βιβλία, και κυρίως στην Αγία Γραφή;
– Για έναν που σκέφτεται σωστά, πνευματικά, λύνονται όλα τα προβλήματα μέσα από την Αγία Γραφή και τα Πατερικά βιβλία. Τα βλέπει μέσα εκεί ξεκάθαρα. Έναν όμως που δεν κάνει εργασία πνευματική και η ψυχή του δεν είναι εξαγνισμένη, δεν τον βοηθάει ούτε η Αγία Γραφή, γιατί όλα τα ερμηνεύει ανάποδα. Καλύτερα είναι να λέη τον λογισμό του στον πνευματικό του και να μην ερμηνεύη μόνος του αυτά που διαβάζει. Αν διάβαση λ.χ. Παλαιά Διαθήκη, μπορεί να ερμηνεύση πονηρά αυτά που θα διάβαση και να μολυνθή. Έχω προσέξει, μερικοί παίρνουν κάτι από τα πνευματικά που διαβάζουν και το ερμηνεύουν όπως τους βολεύει.

Δεν είναι ότι δεν τους κόβει ή δεν καταλαβαίνουν αυτά που διαβάζουν, τα ερμηνεύουν
όμως έτσι, για να δικαιολογήσουν τον εαυτό τους. Φοβερό πράγμα!

Αλλά και τα πνευματικά που ακούν, έχω καταλάβει, σπάνια τα πιάνουν σωστά. Λέω, ας υποθέσουμε, ένα περιστατικό, για να τονίσω κάτι. Ενώ εγώ άλλο θέλω να τονίσω, μερικοί ψάχνουν να βρουν κάτι από όλο το περιστατικό, για να πιαστούν και να δικαιολογήσουν ένα κουσούρι, ένα σφάλμα τους, για να αναπαύσουν δηλαδή τα πάθη τους.

Δεν σκέφτονται ότι αυτός, για τον όποιο κάτι ανέφερα, δεν πρόσεξε και κατέληξε εκεί που κατέληξε, άλλα λένε: «αφού υπάρχουν άνθρωποι σε τόσο άσχημη κατάσταση, τότε εμείς είμαστε πολύ καλά», και έτσι δικαιολογούν τον εαυτό τους. Από δικαιολογίες ο διάβολος βρίσκει ένα σωρό.

 

Από το βιβλίο, «Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Γ’, Πνευματικός αγώνας», έκδοση του Ησυχαστηρίου «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

 

ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΚΙΝΗΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ

 

Οι νέες τεχνολογίες μπορεί να ανοίγουν νέους ορίζοντες με τη λελογισμένη χρήση τους, αλλά είναι πια κοινό μυστικό ότι αποτελούν θανάσιμο κίνδυνο για τα παιδιά, στα οποία η χρήση τους εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να είναι «λελογισμένη». Πέρα από τα γνωστά νέα μέτρα για τον περιορισμό της χρήσης των κινητών στα ελληνικά σχολεία, αξίζει να θυμηθούμε ότι τον Ιούνιο οι εκπαιδευτικές αρχές του Λος Άντζελες ψήφισαν υπέρ της πλήρους απαγόρευσης των έξυπνων κινητών στα σχολεία, εκφράζοντας ανησυχία για τις επιπτώσεις στην ψυχική υγεία των εφήβων.

          Το εκπαιδευτικό συμβούλιο που προώθησε την απαγόρευση επικαλέσθηκε έρευνα που συνέδεε την υπερβολική χρήση  των έξυπνων τηλεφώνων με αυξημένο στρες, κατάθλιψη, διαταραχές ύπνου, επιθετικότητα και αυτοκτονικές τάσεις. ‘Όπως σχολίασε ο Νικ Μέλβοϊν, μέλος του συμβουλίου που πρότεινε   το συγκεκριμένο μέτρο, «σχολεία τα οποία έχουν ήδη εφαρμόσει το μέτρο αναφέρουν εκπληκτικά αποτελέσματα.. Τα παιδιά είναι όλα χαρούμενα, μιλάνε μεταξύ τους, οι σχολικές τους επιδόσεις βελτιώθηκαν».

          ‘Όλα αυτά, βεβαίως,  αν μη τι άλλο, θέτουν με έμφαση το θέμα της ευθύνης των γονέων απέναντι στα παιδιά τους. Διότι, αν σε άλλες περιπτώσεις κάνουμε λόγο για «έκθεση ανηλίκων σε κίνδυνο», η οποία  μάλιστα λογίζεται ως ποινικό αδίκημα, πως και γιατί να μη βλέπουμε ως έκθεση ανηλίκων σε κίνδυνο την αστόχαστη παρόδοσή τους στις νέες τεχνολογίες, τις παγίδες των οποίων τα ίδια ευλόγως αδυνατούν να αντιληφθούν, και από τα δίκτυα των οποίων αδυνατούν να αποδράσουν;

          «ΖΩΗ», τ. 4393

ΓΛΩΣΣΙΚΑ ΛΑΤΡΕΙΑΣ 1 ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΟΔΙΩΚΩ

 

Το αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής ΣΤ΄ Ματθαίου φέτος ήταν στις 4 Αυγούστου, είναι από την προς Ρωμαίους Επιστολής (Ρωμ. 12,6-14). Προς το τέλος του αποσπάσματος σε δύο διαδοχικές φράσεις έχουμε ισάριθμους τύπους  του ρήματος «διώκω» με διαφορετική σημασία («την φιλοξενίαν διώκοντες» { Ρωμ. 12, 13}, «ευλογείτε τους διώκοντας υμάς» (Ρωμ. 12, 14).

          Το ρήμα «διώκω» έχει γενικά τη σημασία καταδιώκω, κυνηγώ κάποιον ή κάτι, ενώ στα Νέα Ελληνικά (ως διώκω) μπορεί να σημαίνει απομακρύνω, εκτοπίζω.

          Με την έννοια του «καταδιώκω/κυνηγώ» θα το βρούμε αρκετές φορές στην Αγία Γραφή (π.χ. «εδίωξεν αυτούς ο Φαραώ εν δυνάμει» [=τους κατεδίωξε ο Φαραώ με τον στρατό του, Α΄ Μακκαβαίων 4,9. «σώσον με εκ πάντων των διωκόντων με» [Ψαλμ. 7,2]. «εδίωκον τον Ιησούν οι Ιουδαίοι» [Πράξ. 9,4]. «ουκ ειμί ικανός καλείσθαι απόστολος, διότι εδίωξα την εκκλησίαν του Θεού [Α, Κορ. 15,9].

          Παράλληλα όμως με την αρνητική σημασία «καταδιώκω/ κυνηγώ» [με αρνητική-επιθετική διάθεση], το «διώκω» μπορεί να έχει θετική σημασία : επιδιώκω/επιζητώ κάτι αγαθό. Με την έννοια αυτή θα το βρούμε, μεταξύ άλλων, στον Ψαλμ. 33, 15 (ζήτησον ειρήνην και δίωξον αυτήν»= να επιζητείς την ειρήνη και να την επιδιώκεις), στο Παροιμ. 15,9 («διώκοντες δε δικαιοσύνην αγαπά [Κύριος]= αγαπά όσους επιδιώκουν την δικαιοσύνη), στο Α΄ Κορ. 14,1 («διώκετε την αγάπην»= να επιδιώκετε την αγάπη), στο Α΄Θες. 5,15 («πάντοτε το αγαθόν διώκετε»= πάντα να επιδιώκετε το αγαθό), στο Α΄ Τιμ. 6,11 («ω άνθρωπε του Θεού [….]δίωκε δικαιοσύνην, ευσέβειαν, πίστιν, αγάπην, υπομονήν, πραότητα»), στο Εβρ. 14,14 («ειρήνην διώκετε» =να  διώκετε την ειρήνη).

          Έτσι το απόσπασμα από την προς Ρωμαίους Επιστολή , με το όποιο ξεκινήσαμε («την φιλοξενίαν διώκοντες, ευλογείτε τους διώκοντας υμάς» [Ρωμ. 12, 13-14] θα μπορούσε να αποδοθεί : επιδιώκοντας τη φιλοξενία (δηλαδή επιδιώκοντας να φιλοξενείτε). Να λέτε καλά λόγια για όσους  σας καταδιώκουν.

          Η τελευταία αυτή φράση θυμίζει ένα άλλο χωρίο που περιέχει το ρήμα «διώκω», το Ματθ. 5,14, «προσεύχεσθε υπέρ των [….]διωκόντων υμάς».

          Ανδρέας Μοράτος

          «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΉ», Σεπτέμβριος 2024

ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

 

Γλίτωσέ μας από τη ρουτίνα και την πλήξη

          Κύριε, έλα στις ψυχές που δηλητηριάζει η πλήξη και η ρουτίνα. Γλίτωσέ μας από τα δύο αυτά τέρατα, που διαμορφώνουν την πονεμένη φυσιογνωμία των ημερών που ζούμε.

          Έζησες κοντά μας, Ιησού.

Βάδισες  στους σκονισμένους δρόμους μας.

Μας  συναναστράφηκες σαν άνθρωπος.

Είδες και με τα ανθρώπινα μάτια Σου τις αδυναμίες μας, τους πόθους μας, τα ξεσπάσματά μας.

Είδες αν μπορούμε ν’ αντέξουμε στην πλήξη, αν το πλάσμα Σου, έστω κι αμαρτωλό και πιεσμένο, μπορεί να συμβιβασθεί με τη ρουτίνα.

Όχι! Δεν μπορούμε, Ιησού.

Δεν βλέπεις, ότι πολλές ψυχές εκλέγουν το θάνατο. Εκλέγουν την αμαρτία ή την παραφροσύνη, για να γλιτώσουν από την εκμηδένιση της ρουτίνας;

Ω Θεέ μου, ποια δαιμονική δύναμη εξαπέλυσε αυτά τα δηλητήρια; Δεν είναι αρκετές οι τόσες τοξίνες που κυκλοφορούν στον οργανισμό μας; δεν φθάνουν        οι τόσες βλαβερές ουσίες που μολύνουν την ατμόσφαιρά μας;

.Πως ν’ αντέξουμε και στη ρουτίνα, Κύριε;  Πως να μη λυγίσει η εύθραυστη ανθρώπινη φύση κάτω από  το μολυβένιο βάρος της πλήξης;

Γιατί δεν επεμβαίνεις;

Γίνε άλλη μια φορά ο Ελευθερωτής μας, Θεάνθρωπε.

Έλα στα εργοστάσια και στα γραφεία.

Επισκέψου τα κοσμοπολίτικα κέντρα και τις μεγαλουπόλεις, που καταδυναστεύονται από τη ρουτίνα και την πλήξη.

Στάσου, Κύριε, δίπλα στους αδελφούς μου που μαραίνονται και σβήνουν εκτελώντας ώρες την ίδια μηχανική κίνηση.

Δείξε το φωτεινό Σου πρόσωπο σ’ εκείνους  που όλη μέρα έχουν να κάνουν με νεκρά άψυχα χαρτιά, κλεισμένοι χρόνια στο ίδιο σκυθρωπό γραφείο.

Χάρισε την ελευθερία από την ρουτίνα.

Μεταμόρφωσε την εργασία. Δώσε στους ανθρώπους καινούρια μάτια και νέα καρδιά. Διοχέτευσε ρεύμα δύναμης στα κουρασμένα σώματα.

Κύριε, κουράσθηκες στα τρία χρόνια του λυτρωτικού Σου έργο. Κατάργησες και την τροφή και τον ύπνο πολλές φορές, για να προφθάσεις να κάνεις περισσότερο καλό.

Δεν οδυνάσαι λοιπόν βλέποντας σήμερα εκείνους για τους οποίους σταυρώθηκες να’ ναι κουρασμένοι από απραξία κα πλήξη;

Έλα, Κύριε.

Μεταμόρφωσε τις νεκρές και άγονες ώρες μας σε ώρες στοργής για τους αδελφούς μου. Δώσε τον κραδασμό της αγάπης στις ψυχές που αργοσβήνουν μέσα στη νωχέλεια και την πλήξη. Σπρώξε, Θεέ μου, κίνησε τις καρδιές.

Τάραξε τα λιμνασμένα νερά.

Μετάβαλέ τα σε ποταμούς ζωής.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, πρώην Αρχιεπισκόπου Αμερικής

ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

 

Μην παρακούσεις την συνέιδησή σου, άνθρωπε, γράφει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Αυτή σε συμβουλεύει πάντοτε το  καλύτερο. Σου δίνει γνώμη θεία και αγγελική. Αυτή σε ελευθερώνει από τους κρυφούς της καρδιάς σου λογιμούς και σε κάνει άξιο να παρουσιασθείς με θάρρος μπροστά στον Δημιουργό σου, όταν θ’ αφήσεις την πρόσκαιρη τούτη ζωή.

          ---------------------------------------------------

          Η συνείδηση του ανθρώπου μοιάζει με πηγή , λένε οι άγιοι Πατέρες, που όσο βαθύτερα την σκάβεις, τόσο περισσότερο καθαρίζει. Αν όμως την σκεπάσεις με χώματα, σε λίγο καιρό θα χαθεί.

Προσεύχονται σήμερα οι νέοι άνθρωποι;

 

Η συζήτηση που γίνεται σχετικά με το ζήτημα της προσευχής στα σχολεία είναι μια ακόμη μαρτυρία της απόστασης που χωρίζει τον τρόπο με τον οποίο ο κόσμος κατανοεί την ζωή της Εκκλησίας. Για κάποιους η προσευχή αποτελεί έκφραση πίστης σε κάποιον θεό, που δεν πρέπει να αφορά τον δημόσιο χώρο, αλλά μόνο την προσωπική ζωή του ανθρώπου. Η προσευχή δεν μπορεί να είναι υποχρεωτική, διότι δεν είναι η έκφραση πιστεύουσας κοινότητας, αλλά απόφαση ελευθερίας του καθενός, που δεν μπορεί να δεσμεύει τους άλλους.

Η προσευχή μπορεί να  είναι έκφραση της παράδοσης στον τόπο μας. Στην ουσία όμως αυτή η παράδοση έχει εθιμικό, εξωτερικό χαρακτήρα,. Δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην ανάγκη του ανθρώπου να είναι μοντέρνος, να ακολουθεί τον σύγχρονο πολιτισμό, ο οποίος θέλει ανεξαρτησία και όχι προσοχή μπροστά σε αυθεντίες. Ας μη λησμονούμε ότι τα περισσότερα παιδιά στο σπίτι τους δεν προσεύχονται. Γιατί να κάνουν κάτι στο σχολείο, το οποίο δεν συνηθίζουν στην οικογενειακή τους ζωή;

Η Εκκλησία απαντά θεσμικά. Αξιοποιεί το συνταγματικό και νομικό οπλοστάσιο και για την ώρα καταφέρνει να ξεφεύγει τον σκόπελο του προβλήματος. Δεν έχει καταφέρει όμως να του δώσει απάντηση επί της ουσίας. Αυτή δεν μπορεί να εξαντλείται στην παραδοσιακή θέση της Εκκλησίας στην κοινωνία, διότι με αυτό τον τρόπο εισέρχεται στην λογική των επικριτών της προσευχής και δίνει  μία εξουσιαστική ερμηνεία. Λόγω  της θέσης μας στο κράτος, μπορούμε να επιβάλλουμε αυτό που έχουμε ως κεκτημένο. Πόσο όμως μπορούμε να μην αφήσουμε  αυτό που προβλέπει το σύνταγμα και ο νόμος «γράμμα»; Γιατί έτσι λειτουργεί. Το πρόβλημα έγκειται στο να ζητούνε τα ίδια τα παιδιά να κάνουν προσευχή διότι κρίνουν και αυτά και Οι γονείς τους ότι έχει νόημα για την ζωή τους και εδώ η ευθύνη της Εκκλησίας είναι μεγάλη.

Το κοινό αγαθό θα μπορούσε να είναι μία απάντηση που θα έδινε κάποιο νόημα. Δεν είμαι μόνο άτομο. Είμαι μέλος μιας κοινότητας, η οποία έχει στοιχεία του συν-ανήκειν. Αυτά είναι η γλώσσα, η ιστορία, η θρησκεία, η τέχνη. Η προσευχή είναι θρησκευτικό χαρακτηριστικό, ζωτικής υφής. Δεν προσεύχομαι για το καλό. Δηλώνω ότι ανήκω σε μια κοινότητα  που προσεύχεται , διότι χωρίς και την προσευχή δεν μπορεί να έχει δεσμούς ενότητας των μελών της. Ταυτόχρονα, στην προοπτική της συνύπαρξης, χωρίς να καταπνίγω τις ατομικές μου πεποιθήσεις, τις αφήνω κατά μέρος μπροστά στην κοινή προοπτική. Γι’ αυτό και στην προσευχή καλό είναι να είναι όλοι παρόντες. Αυτοί που δεν πιστεύουν ή είναι ετερόδοξοι ή αλλόθρησκοι, να στέκονται με προσοχή και σεβασμό στην κοινότητα των πολλών. Το ίδιο θα πρέπει να εκπαιδευθούν  να κάνουν και οι πολλοί αν είχαν ενώπιον τους μια κοινότητα αλλοθρήσκων που θα προσεύχονταν στον δικό τους θεό Ο σεβασμός στους άλλους ουδέποτε αλλοτριώνει την διαφορετικότητά μας.

Είναι βεβαίως καθήκον της Εκκλησίας να εργασθεί ώστε η προσευχή να γίνει έκφραση ζέουσας πίστης στον αληθινό Θεό. Αυτό έχει να κάνει με την οικογένεια και την κατήχηση. Η προσωπική αβελτηρία δεν δικαιολογεί την παραίτηση από ό, τι μας ενώνει. Και γι΄ αυτό χρειάζεται   αγώνας ώστε να πεισθούν περισσότεροι για το νόημα τέτοιων κινήσεων, που δεν είναι συμβολικό μόνο συστατικό στοιχείο, αλλά και ουσιαστικό για την συλλογική μας ταυτότητα.

Πρωτ. Θεμιστοκλής ΜΟΥΡΤΖΑΝΟΣ

14 Ὀκτωβρίου 1904 – Αἰκατερίνη Χατζηγεωργίου: Ἡ δασκάλα τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνα πού ἔκαψαν ζωντανή οἱ Κομιτατζῆδες

 

Παιδιά μου, γιατί χύνεται δάκρυα μέ τόση λαύρα 

κι ὅλα φορᾶτε μαῦρα στό ἔρμο αὐτό σχολειό; 

Ἔκαψαν τή δασκάλα μας Βούλγαροι δολοφόνοι 

κι ἔχουμε μείνει μόνοι, χωρίς μανοῦλα πλειό. 

Γιατί ἀπό μάνα πιό πολύ μᾶς ἀγαποῦσε ἐκείνη, 

ἡ δόλια Αἰκατερίνη ἀπό τή Γευγελή. 

Τῆς εἶπαν νά παραδοθεῖ τά τέρατα ἐκεῖνα. 

Μ’ αὐτή σάν Μπουμπουλίνα, ἐνῷ πυροβολεῖ, τούς λέει 

"Δέν παραδίνεται ποτέ της μία Ἑλληνίδα". 

Κι ὡς λύκαινα ἡρωίδα τρεῖς ὧρες τούς κρατεῖ. 

Μά τέλος τήν ἐκάψανε κι ἐπέταξε στά οὐράνια 

κι ἐμᾶς σέ μαύρη ὀρφάνια μᾶς ἄφησε στή γῆ. 

 

Ἡ Αἰκατερίνη Χατζηγεωργίου ὑπῆρξε ἕνα κορίτσι, τό ὁποῖο...ἄφησε τόν μάταιο ἐτοῦτο κόσμο μόλις στά εἴκοσί της χρόνια μίας καί εἶχε μπεῖ στό μάτι τοῦ βουλγαρικοῦ κομιτάτου, τό ὁποῖο τήν εἶχε “προγράψει” γιά τήν ἀγάπη πού ἔτρεφε στήν Ἑλλάδα καί γιά τό ὅτι κρατοῦσε τήν φλόγα τῆς ἐλπίδας γιά λευτεριά ζωντανή στά σκλαβωμένα ἐδάφη τῆς Μακεδονίας τῶν ἀρχῶν τοῦ 20ου αἰῶνα. Πρίν ὅμως καεῖ ζωντανή, πῆρε μαζί τίς στόν τάφο ἀρκετές ψυχές Βουλγάρων κομιτατζήδων διά μέσου τοῦ πιστολιοῦ της, ἄν καί ἐγκλωβισμένη στό σπίτι στό ὁποῖο ἔβαλαν τελικά φωτιά καίγοντας τήν μαζί μέ ὅσους βρίσκονταν μαζί της ἐκεῖνο τό κρύο βράδυ τοῦ 1904.

Στίς 14 Ὀκτωβρίου 1904 στήν Μακεδονία βασιλεύει ὁ τρόμος, διότι μία μέρα πρίν οἱ Τοῦρκοι στρατιῶτες σέ συνεργασία μέ τούς Βούλγαρους κομιτατζῆδες δολοφόνησαν τόν Παῦλο Μελά (Μίκη Ζέζα) στό χωριό Στάτιστα (τό ὁποῖο σήμερα ὀνομάζεται Παῦλος Μελάς πρός τιμήν τοῦ ἥρωα). Ἡ Μακεδονία θρηνεῖ ἕναν ἀπό τούς μεγάλους ὑπερασπιστές της. Ὅλοι εἶναι λυπημένοι μά καί αἰσιόδοξοι συνάμα, γιατί ξέρουν πώς μέ τό αἷμα ἑνός τέτοιου παλληκαριοῦ θά ποτιστεῖ τό δέντρο τῆς ἐλευθερίας καί θά καρπίσει.

Κάπου πιό μακριά σ’ ἕνα χωριό τῆς σκλάβας Μακεδονίας, στήν Γρίτσιστα (Ἑλληνικό) τῆς περιοχῆς Γευγελῆς (νότια Σκόπια), ζεῖ μία κοπέλα, ἡ Αἰκατερίνη Χατζηγεωργίου. Εἶναι ἡ μόλις 21 ἐτῶν δασκάλα τοῦ χωριοῦ, ἡ ὁποία, ἄν καί μικρή στήν ἡλικία εἶναι μεγάλη στήν ψυχή. Ἡ Κατερίνα διδάσκει μέ ζέση τούς μαθητές της σάν νά πρόκειται γιά δικά της παιδιά. Διδάσκει τήν ἱστορία αὐτῆς τῆς χιλιοβασανισμένης, μά πάντα Ἑλληνικῆς γής, πού τόσοι καί τόσοι βάρβαροι προσπάθησαν νά ἀφελληνίσουν ἀλλά δέν τά κατάφεραν.

Ὅλοι στό χωριό τήν γνωρίζουν σάν τό καλόκαρδο κορίτσι πού βοηθάει πάντα τούς Μακεδονομάχους ἀγωνιστές μέ ὅποιον τρόπο μπορεῖ. Οἱ Βούλγαροι κομιτατζῆδες τήν ἔχουν βάλει στό μάτι γιατί κρατάει ἄσβεστη τήν φλόγα τῆς ἑλληνικότητας στά μικρά παιδιά καί στό χωριό. Τήν παρενοχλοῦν συνεχῶς, τήν βρίζουν, τήν ἀπειλοῦν, τῆς περιγράφουν τί θά τῆς κάνουν ὅταν θά πέσει στά χέρια τους. Τήν Κατερίνα ὅμως, δέν τήν νοιάζει ἡ ζωή τῆς παρά μόνο νά μήν χάσει ἡ Μακεδονία τήν ἑλληνικότητά της. Οἱ Βούλγαροι μετά τόν θάνατο τοῦ Παύλου Μελᾶ ἔχουν ἀποθρασυνθεῖ καί θέλουν νά τελειώνουν μέ κάθε ἑστία Ἑλληνικῆς ἀντίστασης.

Ὅταν οἱ κομιτατζῆδες καταφτάνουν στό χωριό, τά παράθυρα καί οἱ πόρτες τῶν σπιτιῶν κλείνουν. Οἱ χωριανοί κρυφοκοιτάζουν ἀνάμεσα ἀπό τίς γρίλιες τούς κομιτατζῆδες νά κατευθύνονται στό σπίτι τῆς δασκάλας. Φτάνοντας ἔξω ἀπό τήν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ της, τῆς φωνάζουν νά βγεῖ ἔξω. Ἡ Κατερίνα τούς ἀκούει ἀπό μέσα καί ἀποκρίνεται πως «δέν παραδίδεται ποτέ τῆς μία Ἑλληνίδα». Ἡ ἀτρόμητη ψυχή της δέν τούς φοβᾶται. Μαζί της βρίσκονται ἀκόμη ἔξι Μακεδονομάχοι ἕτοιμοι νά δώσουν τήν ζωή τους γιά τήν πατρίδα. Ἡ περήφανη Ἑλληνίδα λέει πώς δέν παραδίδεται καί μέ τό ὅπλο τῆς ρίχνει μία βολή ἐναντίον τῶν αἱμοβόρων κομιτατζήδων καί ἡ μάχη ξεκινάει.

Οἱ σφαῖρες τῶν Βουλγάρων χτυπᾶνε τούς τοίχους τοῦ σπιτιοῦ γεμίζοντας το τρύπες. Μετά ἀπό τρεῖς ὧρες ἀναποτελεσματικῶν πυροβολισμῶν κι ἐνῷ φαίνεται ὅτι τό σπίτι τῆς δασκάλας εἶναι ἄπαρτο κάστρο, ἕνας κομιτατζής δίνει τήν ἰδέα νά τό κάψουν. Ὅλοι συμφωνοῦν, μίας καί δέν ὑπάρχει ἄλλος τρόπος νά καταβάλουν τούς Ἕλληνες ἀγωνιστές. Ἕνας κομιτατζής τρέχει μέ ἀναμμένο πυρσό, σπάει τό παράθυρο καί τόν ρίχνει μέσα. Τό ἐσωτερικό του σπιτιοῦ εἶναι ξύλινο καί λαμπαδιάζει ἀμέσως. Οἱ ἀγωνιστές ὅμως δέν βγαίνουν ἔξω. Προτιμοῦν νά καοῦν ζωντανοί παρά νά πέσουν στά χέρια τῶν Βουλγάρων. Οἱ φλόγες λαμπαδιάζουν τό σπίτι, δημιουργώντας μία κόλαση πυρός. Ἡ Κατερίνα ὅπως καί οἱ ἄλλοι ἀγωνιστές συνεχίζουν νά πυροβολοῦν μέχρι νά σωθοῦν οἱ σφαῖρες τους καί νά τούς καταπιοῦν οἱ φλόγες.

Οἱ Βούλγαροι πανηγυρίζουν γιά τό φοβερό «κατόρθωμά» τους, καθώς ἀπό τό σπίτι ἔχουν πιά μείνει μόνο στάχτη καί καπνισμένα ντουβάρια. Ένα ἀκόμη ὁλοκαύτωμα, πῆρε τήν θέση τοῦ δίπλα στό Κούγκι, στό Σούλι, στά Σάλωνα, στό Ἀρκάδι τῆς Κρήτης καί σέ ὅλα τά ὁλοκαυτώματα τοῦ Ἑλληνισμοῦ γιά τήν ἐλευθερία τῆς πατρίδας ἀπό τόν βάρβαρο ζυγό.

Τό 1939 βρέθηκε στό νεκροταφεῖο τῆς Γευγελῆς ὁ τάφος τῆς ἡρωικῆς Ἑλληνίδας δασκάλας. Ὁ σταυρός, ἔγραφε: 

«Ὑπέρ τῆς εἰς τόν Θεόν τῶν Ἑλλήνων πίστεως ἀγωνιζομένη, πυρί ὑπό τῶν Βουλγάρων παραδοθεῖσα, ἐνθάδε κεῖμαι, Αἰκατερίνη Χατζηγεωργίου διδάσκαλος, 14 Ὀκτωβρίου 1904».

 Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό: 14 Ὀκτωβρίου 1904 – Αἰκατερίνη Χατζηγεωργίου: Ἡ δασκάλα τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνα πού ἔκαψαν ζωντανή οἱ Κομιτατζῆδες (orthodoxia-ellhnismos.gr)