Ίσως το μεγαλύτερο λάθος μας είναι ότι ξεχάσαμε, και νιώσαμε θεοί.
Τόση πρόοδος, τόση γνώση,
τόση εξέλιξη, Τόση δύναμη….
Μπορούμε να κάνουμε τα
πάντα. Να ετοιμαστούμε για τα πάντα».
Μεγαλώσαμε με αυτή τη
νοοτροπία. Ζήσαμε με αυτή την νοοτροπία, και μάθαμε με τη σειρά μας στα
παιδιά μας την ίδια νοοτροπία.
Και χαθήκαμε…
Χαθήκαμε γιατί, όση
πρόοδος, όση γνώση, όση εξέλιξη, όση δύναμη, δεν είναι, και δεν θα είναι
αρκετές ποτέ.
Γιατί θα είναι πάντοτε
εκεί.
Αδυσώπητος, κρύος, ωμός,
δίκαιος ως προς την καθολικότητά του.
Ο θάνατος.
Θα’ ναι εκεί, για να
υπενθυμίζει την φθαρτότητα με τον πιο άσχημο τρόπο, στο τέλος κάθε δρόμου.
Και όχι, δεν σημαίνει αυτό
ότι η πρόοδος πρέπει να σταματήσει.
Δεν σημαίνει αυτό πως από
τον αγώνα ή τα όνειρα πρέπει να παραιτηθούμε.
Να φέρουμε ξανά στον νου
μας πρέπει. Παλεύοντας ασταμάτητα.
Να φέρουμε ξανά στον νου
μας, πως δεν είμαστε θεοί. Και πως ως άνθρωποι, η φύση μας είναι να θρώσκωμεν
στα άνω….
Ελευθέριος Γ. Ελευθεριάδης
Ψυχολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου