Και η
ανθρωπογνωσία του συνίσταται στο να μπορεί να γράφει για τις νευρώσεις, τις
ψυχώσεις, τους δαίμονες, τα πυρετώδη πάθη των άρρωστων και αμαρτωλών ηρώων του.
Ο Ρασκόλνικωφ, ο Σταυρόγκιν, ο Μίτια Καραμαζώφ, η Γκρούσενκα αιματοκυλιούνται
και αυτομαστιγώνονται σε μια άυπνη πάλη με τον σκοτεινό εαυτό. (O Τολστόι
συνήθιζε να λέει ότι ο Ντ. ειναι σπουδαίος αλλά όλοι οι ήρωές του είναι
σχιζοφρενείς...)
Είναι
σίγουρα πλάσματα αυτοβασανιζόμενα γεμάτα μεγάλες οι μικρές ιδέες που τους
τυρρανούν. Σα βδέλλα που ρουφάει το αίμα, ο κόσμος τούτος τούς στενεύει
υπερβολικά την υψηλή θεία τους προέλευση. Επιθυμώντας να αγαπήσουν μισούν.
Θα τους
σώζει μόνο η αγάπη, η θεία χάρις, ένας φορέας θείας χάριτος όπως η Σόνια, ο
πρίγκιπας Μίσκιν, ο Αλιόσα, ο Ζωσιμάς. Κανείς, κανείς άλλος συγγραφέας εντέλει
δεν έχει τέτοια συνεπή θεματολογία! Μας ελκύει συνειδητά, και πιο πολύ
ασυνείδητα, διότι αυτή είναι η θεματολογία της ύπαρξης.
Μάρω
Βαμβουνάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου