ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ Ευαγγέλιο: Μρκ. 9, 17-31

                   Η ΟΛΙΓΟΠΙΣΤΙΑ ΚΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

          Εν ολίγοις

          Η σημερινή ευαγγελική διήγηση είναι πολύ ρεαλιστική, διότι μας βοηθεί να βλέπουμε τη φυσιογνωμία μας, τον εαυτό μας με όλες του τις ελλείψεις και τοις αδυναμίες μας: σωματικές, ψυχικές και πνευματικές. Την ολιγοπιστία και την αθλιότητά μας.

          Ένας πονεμένος πατέρας είχε το παιδί του δαιμονισμένο, κι όταν άκουσε ότι εκεί κοντά βρίσκεται ο Χριστός, σκέφθηκε να τον πλησιάσει, μάλιστα γονατιστός, και να ζητήσει τη θεραπεία του παιδιού του. Πρώτα πήγε στους μαθητές που του φαίνονταν πιο προσιτοί και τους παρακάλεσε να το θεραπεύσουν, αλλά δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα, έστω κι αν βρίσκονταν κοντά στον Χριστό. Τότε ο πατέρας απευθύνθηκε προς τον διδάσκαλο λέγοντας: «Κύριε, έχω το παιδί μου άρρωστο. Πήγα στους μαθητές σου, αλλά δεν μπόρεσαν να κάνουν κάτι. Αν εσύ τώρα μπορείς να κάνεις κάτι, κάνε το. Αν ξέρεις κάτι, αν έχεις κάτι, αν μπορείς τέλος πάντων, κάνε το εσύ.

          Και ο Ιησούς απάντησε με σκληρά λόγια: «Ω γενεά άπιστη και διεστραμμένη έως πότε προς υμάς έσομαι;».  Βρίσκονταν ανάμεσα σε μια γενεά διεστραμμένη: στο σώμα, στα αισθήματα και στην ψυχή. Αλλά και γενεά άπιστη! Με κυρίαρχο στοιχείο την απιστία ή την ολιγοπιστία και την αμφιβολία στον Θεό. Μιλάει ο Θεός και οι άνθρωποι δεν δείχνουν εμπιστοσύνη στον λόγο Του. Περνάμε τα λόγια του από πολλά κοσκίνα, όπως λέμε. Αυτό όμως είναι λάθος, Τον λόγο του Θεού τον δεχόμαστε  χωρίς καμία λογοκρισία,  τον δεχόμαστε,  τον αγαπάμε και  τον τηρούμε, Αυτό σημαίνει λεβεντιά.

          Εδώ ακριβώς αναφύεται και το θέμα της ολιγοπιστίας έναντι της θερμουργού πίστεως. Μια τέτοια συμπεριφορά έδειξε ο πατέρας του δαιμονισμένου παιδιού της περικοπής μας.

          Πράγματι ο πατέρας ήταν ολιγόπιστος και αυτός ήταν ένας λόγος που οι μαθητές δεν μπόρεσαν να θεραπεύσουν το άρρωστο παιδί. Ναι μεν απευθύνθηκε σ’ αυτούς για να το θεραπεύσουν, αλλά μέσα του δεν πίστευε ακράδαντα, ότι μπορούσε να γίνει το θαύμα. Κι’ αυτό φαίνεται από τα λόγια του: «είπον τοις μαθηταίς σου ίνα αυτό εκβάλωσιν και ουκ ίσχυσαν». Δηλ. έτσι απλά το έφερε στους μαθητές και τους είπε κάπως άχρωμα να το θεραπεύσει. Δεν ικέτευσε, δεν παρακάλεσε, δεν έκλαυσε για το παιδί του όπως η Χαναναία γυναίκα για τη θυγατέρα της που ήταν κι αυτή δαιμονισμένη. Ο Κύριος αναγκαζόταν να συναναστρέφεται και με μη αγαθούς ανθρώπους μόνο και μόνο για τους διορθώσει. Για τον Χριστό  δεν ήταν τόσο βαρύ γεγονός ο Σταυρός  του, αυτό μάλλον ήταν επιθυμητό, όσο το να βρίσκεται ανάμεσα στους αμαρτωλούς. «Το είναι μετ’ αυτών βαρύ», λέγει ο άγ. Κύριλλος. Ο πατέρας του νέου ανήκε στην κατηγορία των απίστων και των διεστραμμένων. Βέβαια δεν πλαστήκαμε από τον Θεό κακοί, κακούς μας έκανε η αμαρτία, η οποία λαθραία εισήλθε στη ζωή των ανθρώπων και τους αλλοίωσε.

          Το πρόσωπο του δαιμονισμένου παιδιού είναι πράγματι τραγικό. Το δαιμόνιο που κατέλαβε το παιδί ήταν φοβερό. Έμοιαζε τεράστιο βουνό που χρειάζονταν μεγάλη πίστη για να το μετακυλήσει κάποιος. Ενεργούσε πάνω του κατά την περίοδο της σελήνης και τον είχε αφαιρέσει την ομιλία και την ακοή. Άλλο ο ψυχοπαθής και άλλο ο δαιμονισμένος. Ο ένας πάσχει από αρρώστια, ενώ ο άλλος από δαιμονική επήρεια. Ο δαιμονισμένος έχει προβλήματα που δημιουργούνται από τον διάβολο, ενώ ο ψυχοπαθής από την αλλοίωση των σωματικών λειτουργιών.

          Ο Χριστός για να διαλύσει την ψευδή εντύπωση του πλήθους πως ο ίδιος είναι ανίκανος να θεραπεύσει το παιδί, όπως οι μαθητές Του, αμέσως διέταξε το δαιμόνιο να βγει και ν’ αναχωρήσει απ’ αυτό. «Έξελθε εξ αυτού και μηκέτι εισέλθεις εις αυτό».

          Με το θαύμα αυτό ο Χριστός κήρυξε τη Βασιλεία Του. Έδειξε την εξουσία του πάνω στα πονηρά πνεύματα που δεν αντέχουν «καθοράν αυτού την δύναμιν».

          Ζητά να του φέρουν το άρρωστο παιδί και λέγει «πνεύμα άλαλον και κωφόν εγώ σε διατάζω, βγες απ’ αυτό το παιδί και ουδέποτε να ξαναμπείς». Τότε βγήκε και κραύγασε δυνατά και συντάραξε το παιδί, Βγήκε και φάνηκε πόσος φτηνός και αδύναμος είναι ο διάβολος μπροστά στο Χριστό και αχρηστεμένος.

          Εδώ βλέπουμε, ότι  Χριστός έχει θεοπρεπή παρουσία, όχι όπως οι γραμματείς και οι φαρισαίοι. Ως κυρίαρχος και δεσπότης συμπεριφέρονταν στους δαίμονες, γιατί ήθελε να μας απαλλάξει από την επήρειά του. Μας έδωσε όπλα να τον πολεμήσουμε, δηλ. την προσευχή και την νηστεία.

          Πολλοί πιστεύουν, ότι η προσευχή είναι περιττή και ανάρμοστη για τον άνθρωπο της εποχής μας. Τι μπορεί τάχα να προσφέρει η προσευχή ή  μπορεί κάποιος να νοιώθει αξιοπρέπεια, όταν καταφεύγει στην προσευχή; Στην πραγματικότητα όμως τα ερωτήματα αυτά πρέπει ν’ αντιστραφούν. Πώς μπορεί  να ζει ο άνθρωπος χωρίς προσευχή; Ή πως μπορεί να αισθάνεται πληρότητα κα ελευθερία αν δεν τρέφεται απ’ αυτήν; Τελικά η προσευχή αποτελεί ουσιώδη αίτημα της ανθρώπινης υπάρξεως. Βοηθός του έργου της προσευχής με επικουρική παρουσία κατά του πονηρού έρχεται η νηστεία, έτσι όπως την .έχει καθιερώσει η ορθόδοξοι παράδοση.

          Τα πάθη, οι αμαρτίες μας και οι δαιμονικές επήρειες μοιάζουν σαν μεγάλοι όγκοι. Τέτοιες καταστάσεις είναι ο θυμός οι σαρκικές επιθυμίες, η αρχομανία, η φιληδονία, η φιλαργυρία κ. α. Όλα αυτά έχουν μια φοβερή αντοχή και στερεότητα μέσα μας. Ο διάβολος είναι το όρος της υπηρηφάνειας. Εδώ μας χρειάζεται δυνατή και ακράδαντη πίστη, για να έχουμε παρρησία στο Θεό και για να δώσουμε το δικαίωμα στον Κύριο   να ενεργήσει ευεργετικά επάνω μας. Η πίστη αυτή θα νικήσει όλα τα πονηρά υψώματα μέσα μας. Δεν είναι σωστό να τρέφουμε και να διατηρούμε ολιγοπιστία απέναντι στον Χριστό και την διδασκαλία Του. Όσο πιο ταπεινοί είμαστε, τόσο πιο πολύ μας τειχίζει η χάρη του Θεού και μας προστατεύει από τις ενέργειες του πονηρού.

          Ο πατέρας του σημερινού ευαγγελίου μετά την θεραπεία του παιδιού του πίστεψε στον Χριστό, αλλά τον παρακάλεσε να τον βοηθήσει να ξεπεράσει την ολιγοπιστία του. Είναι χαρακτηριστικά όσα είπε με δάκρυα στα μάτια: « πιστεύω, Κύριε,, βοήθει μοι τη απιστία». Πίστεψε και για τη θεραπεία του παιδιού του και για τη δική του ολιγοπιστία.

          Ο Θεός δεν θα μας ζητήσει να βγάλουμε δαιμόνια, αλλά να πολεμήσουμε και ν’ αποβάλλουμε τα πάθη και κάθε ατομισμό από την καρδιά μας. Και ο τρόπος είναι η πίστη, η προσευχή, η νηστεία και η προσοχή!

Καλή Κυριακή

π. γ. στ.