Ακόρεστο το πάθος της φιλαργυρίας

          Κάποιος σοφός Άραβας πριν πεθάνει είχε συντάξει τη διαθήκη του κι ανάμεσα στ’ άλλα είχε γράψει: Έκλεισα όλη την περιουσία μου στο μεγάλο χρηματοκιβώτιο του γραφείου μου. Όσα περιέχει, τα παραχωρώ στον πιο ευτυχισμένο της γης». Μετά το θάνατό του δέκα χιλιάδες άνθρωποι τρέξανε στον δικαστή να το βεβαιώσουν πως ήταν οι πιο ευτυχισμένοι της γης και πως έχουν το δικαίωμα στο θησαυρό. Δεν έλειψαν οι φιλονικίες και οι φωνές. Ο δικαστής για να προλάβει κάτι χειρότερο έσπευσε να δηλώσει πως αυτός ήταν ο πιο  ευτυχισμένος απ’ όλους κι ο θησαυρός του ανήκε.

          Τρέχει με λαχτάρα, ανοίγει το χρηματοκιβώτιο και τι να δει; Αντί για θησαυρό μερικά χαλίκια τυλιγμένα σ’ ένα σημείωμα που έγραφε: Αν ήσουν πραγματικά ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος της γης, δε θα είχες ανάγκη  από τα χρήματά  μου».

          Αυτά τα παραπάνω έχουν σχέση με  μία έκθεση της CREDIT SUISSE που εκπόνησε για τον παγκόσμιο πλούτο, οι γιγαντιαίες ανισότητες στην κατανομή του παγκόσμιου πλούτου εκφράζονται το 2015 ως εξής: Μόλις το 8,1 ο/ο του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 84,6 ο/ο του παγκόσμιου πλούτου. Από τους παραπάνω ένα ποσοστό λιγότερο από το 1⁰/ο κατέχει το 45^ο/ο του συνολικού παγκόσμιου πλούτου. Το ποσοστό εκείνων που κατέχουν το ήμισυ του παγκοσμίου , δεν ξεπερνά το 0, 7 0/0 του παγκόσμιου πληθυσμού. Στον αντίποδα των εχόντων και κατεχόντων, δηλ. στο 71 0/0 των πληβείων, συνωθούνται πάνω από 3,4 δισεκατομμύρια άνθρωποι του πλανήτη. Μία λέξη αρκεί για τα παραπάνω: ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑ. Το πάθος της φιλαργυρίας είναι ακόρεστο. Ο φιλάργυρος όσα χρήματα  κι αν έχει, δεν χορταίνει. Είναι αχόρταγος.

          Μην βγάζουμε έξω τοβ εαυτό μας γιατί πολλών από εμάς η καρδιά προσκολλάται και στα λίγα και στα μικρά.

          Ο όσιος Παίσιος τόνιζε: Ο τσιγκούνης, που αγκύλωσε το χέρι του από το πολύ σφίξιμο, έσφιξε την καρδιά του και την έκανε πέτρινη. Για να θεραπευθεί πρέπει να επισκεφθεί δυστυχισμένους, να πονέσει, οπότε θα αναγκασθεί να ανοίξει σιγά-σιγά το χέρι του, και θα μαλακώσει  τότε και η πέτρινη καρδιά του και θα γίνει καρδιά ανθρώπινη και έτσι θα του ανοιχθεί και η πύλη του παραδείσου.

          «ΠΑΥΛΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ», Τύπος και Ουσία. Φ.117