ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ Ευαγγέλιο: Μαρκ. 15,43-16,8

                           ΚΑΘΗΚΟΝ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗ 

           Εν ολίγοις

     Στη σημερινή ευαγγελική διήγηση ξεχωρίζουν δύο στοιχεία. Το πρώτο είναι η μεγάλη αγάπη του Ιωσήφ του από Αριμαθαίας και των μυροφόρων γυναικών για το νεκρό Ιησού. Και το δεύτερο είναι η δύναμη του Θεού που υπερβαίνει τις οποιεσδήποτε ανθρώπινες προσδοκίες.

     Οι μυροφόρες πήγαν πολύ πρωί στον τάφο του Χριστού για ν’ αλείψουν με αρώματα το σώμα Του, ενώ υπήρχαν ανυπέρβλητες δυσκολίες. Από το άλλο μέρος το διάβημα του Ιωσήφ δεν ήταν και τόσο απλό. Αντίθετα, ήταν πολύ επικίνδυνο να παρουσιασθεί σε μια τέτοια τραγική στιγμή ανοιχτά ως φίλος ενός μισητού καταδίκου. Ο Ιωσήφ όμως παραμερίζει τους φόβους του και με τόλμη προχωρεί εκεί που του υπαγορεύει η συνείδηση του.

     Το παράδειγμα του ακολουθούν σε λίγο και οι μυροφόρες γυναίκες. Η τόλμη του Ιωσήφ και των μυροφόρων γυναικών μας δίνει την ευκαιρία να τοποθετήσουμε τον εαυτό μας πάνω σε κρίσιμα θέματα, όπως είναι αυτό των καθηκόντων μας. Μα θα πει κανείς: χρειάζεται τόλμη για να για τέτοιο πράγμα; Είναι περιττή η ερώτηση.

    Γιατί πόσα εμπόδια έχει ν’ αντιμετωπίσει ένας τίμιος άνθρωπος στον καθημερινό του αγώνα για να μείνει πιστός στο καθήκον του! Συνεχώς βρίσκεται μπροστά στον πειρασμό να κερδίσει εύνοια, χρήμα, συμπάθεια, αν κάνει «στραβά μάτια». Εδώ εμφανίζεται η προσταγή της συνειδήσεως. Θα υποκύψει στην απαίτηση του προϊσταμένου ή θα μείνει πιστός στη φωνή της συνειδήσεώς του;

     Θα υπερισχύσει το υλικό συμφέρον ή θα υπερασπισθεί γενναία και θα υποστεί την οποιανδήποτε θυσία για να μείνει σταθερός στις αρχές του; Βλέπετε πως εμφανίζονται μπροστά του γόρδιοι δεσμοί οι οποίοι χρειάζονται τη χριστιανική τόλμη για να λυθούν. Αλλά αν χρειάζεται τόλμη και θάρρος για να ζήσουμε ως άτομα με συνέπεια τη χριστιανική ζωή, οπωσδήποτε χρειάζεται μεγαλύτερη τόλμη για να εξουδετερώσουμε την παρουσία του κακού που κατακλύζει την κοινωνία μας.

     Πολλές φορές κάνουμε λόγο για την αύξηση της εγκληματικότητας, για την παρακμή  και την καταπάτηση των οικογενειακών αρχών και την κυριαρχία της αδικίας. Πολλοί δυσανασχετούν, φωνασκούν, υψώνουν φωνές διαμαρτυρίας, απειλούν, χειρονομούν, αλλά πόσοι απ’ όλους αυτούς αποφάσισαν να διαμαρτυρηθούν προς όλα τα μέσα αυτά που προβάλλουν  και προωθούν όλη αυτή την ελεεινότητα που ορμά για να καταστρέψει τη νέα γενιά της χώρας μας; Ακόμη πόσοι είχαμε το θάρρος να καταγγείλουμε τις πάσης φύσεως αθλιότητες που προβάλλονται χωρίς αιδώ;

          Και επίσης πού είναι οι φωνές διαμαρτυρίας των λεγομένων πνευματικών ανθρώπων του τόπου μας που υποτίθεται ότι έχουν κάποιο κύρος και θα μπορούσε ν’ ακουσθεί η φωνή τους; Και όταν μιλάμε για αντίσταση στο κακό δεν εννοούμε μια απαθή και παθητική άμυνα ή  μια στείρα κριτική, αλλά μια σοβαρή προσπάθεια που στηλιτεύει το κακό και ενισχύει το καλό. Λείπει όμως η τόλμη και το σχετικό θάρρος.

          Το θέμα είναι, πώς μπορούμε να ενισχύσουμε την τόλμη και το θάρρος μας;

          Το πρώτο και κύριο είναι η συναίσθηση, ότι η φωνή της συνειδήσεώς μας ακολουθεί το θέλημα του Θεού. Διότι, αν οι άλλοι είναι τολμηροί και αυθάδεις στη διάπραξη της παρανομίας, τότε εμείς γιατί να είμαστε διστακτικοί για την εφαρμογή και την προαγωγή της αλήθειας την ώρα που κάνουμε συνειδητά το καθήκον  μας; Είναι σωστό το θέλημα του Θεού; Τότε προχωρώ χωρίς ενδοιασμούς.

          Ένα άλλο ενισχυτικό στήριγμα για την ενίσχυση του θάρρους μας είναι να ενισχύει ο ένας τον άλλο. Η απομόνωση δημιουργεί φόβους, όταν όμως υπάρχουν αδελφοί  δίπλα μας του αυτού πνεύματος, τότε η ταραχή υποχωρεί, όπως συνέβη με την περίπτωση των μυροφόρων γυναικών. Δεν πήγαν χωριστά στο μνημείο, αλλά πήγαν μαζί, συνεννοήθηκαν και συντόνισαν τις προσπάθειές τους. Η συνεργασία στο καλό τονώνει την αποφασιστικότητά μας, γι’ αυτό πρέπει να την καλλιεργούμε και να την επιδιώκουμε.

          Τέλος ένα άλλο στοιχείο πολύ αποτελεσματικό είναι να εμπιστευτούμε τη σχέση μας με τον αναστημένο Κύριο. Συνήθως δίνουμε σημασία στα εμπόδια και τις δοκιμασίες και λησμονούμε, ότι ο Θεός παρεμβαίνει εκεί που δεν τον περιμέναμε. Και πάλι η ιστορία των μυροφόρων μας διδάσκει καθαρά. Τι ανησυχούσε τη σκέψη τους; «τίς αποκυλίσει τον λίθον εκ τη θύρας του μνημείου;». Αλλά αυτή η δυσκολία δεν τους ανέκοψε τον δρόμο, αλλά με μια κρυφή ελπίδα προχώρησαν και μόλις βρέθηκαν μπροστά βλέπουν ότι ο λίθος είχε κυλισθεί. Βρέθηκαν σε μια θαυμαστή επέμβαση του Θεού. Και σε παρόμοιες περιπτώσεις έχουμε απροσδόκητες επεμβάσεις του Θεού προς όσους βάδισαν με θάρρος και πήραν το δρόμο του καθήκοντος και με ελπίδα προς τον αναστημένο Κύριο.

          Πολλές φορές ανησυχούμε για το δρόμο που έχει πάρει η κοινωνία μας σήμερα. Διαπιστώνουμε διάφορες αιτίες, αλλά ένας από τους κυριότερους λόγους αυτής της διαδικασίας είναι συνήθως η απουσία ανθρώπων που να εμφορούνται από τόλμη και θάρρος, κάτι που το διαθέτουν παραδόξως οι πονηροί, οι επιτήδειοι και οι φαύλοι.

          Εδώ πρόκειται για μια τραγωδία που πρέπει κάποτε  να φθάσει στο τέλος της. Σ’ αυτή τη διαδικασία ανόρθωσης και ενίσχυσης της τόλμης  μπορούμε να συμβάλλουμε κι εμείς με την προϋπόθεση να προχωρούμε με θάρρος εκεί που μας καλεί το χριστιανικό μας καθήκον.

          Χριστός Ανέστη

        π. γ. στ.