ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ Ευαγγέλιο: Ιω. 4, 5-42

ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, ΥΔΩΡ ΤΟ ΖΩΝ

          Εν ολίγοις

          Μια ανώνυμη γυναίκα από τη Σαμάρεια σήμερα προσελκύει το ενδιαφέρον και την προσοχή μας. Ο διάλογος του Ιησού με αυτή τη γυναίκα την κατέστησε ένα αξιοπρόσεκτο ιστορικό πρόσωπο. Τα κυριότερα στοιχεία αυτού του διαλόγου τα διασώζει ο ευαγγελιστής Ιωάννης. Μέσα απ’ αυτά διακρίνουμε τα γνωρίσματα αυτής της γυναίκας.

          Ποια ήταν αυτή η Σαμαρείτιδα γυναίκα;

          Ήταν μια απλή και ταπεινή γυναίκα. Οι λίγες γνώσεις που είχε την βοηθούσαν να ξεχωρίζει θρησκευτικά τους Ιουδαίους από τους Σαμαρείτες, τη λατρεία του Θεού στο Γαριζήν από τη λατρεία του Θεού στα Ιεροσόλυμα, όπως και να έχει κάποια ιδέα για τον ερχομό ενός μελλοντικού Μεσσία. Βέβαια η ηθική της συμπεριφορά ήταν επίμεμπτη. Δεν υπήρξε μια «κοινή» γυναίκα, αλλά ήταν μια φύση με έντονες σαρκικές επιθυμίες. Γι’ αυτό είχε παντρευτεί και διαζευχθεί πέντε φορές και τον καιρό που συνάντησε το Χριστό «μη φέρουσα την επιθυμία, λαθραίου είχε τον αυτή συγγινόμενον» σημειώνει ο Ζυγαβινός.

          Παρ’ όλα αυτά αυτή η αφελής Σαμαρείτιδα παρά το μεμπτό παρελθόν της διάθετε ψυχικά χαρίσματα. Τη βλέπουμε να έρχεται το μεσημέρι στο πηγάδι του Ιακώβ για ν’ αντλήσει νερό, ίσως για ν’ αποφύγει τα σχόλια και τα ειρωνικά λόγια τω συμπολιτών της. Αλλά μας εντυπωσιάζει η σοβαρότητα και η αξιοπρέπεια με την οποία αποκρίνεται στο Χριστό χωρίς ίχνος πονηρίας. Και ακόμα  βλέπουμε με πόσο ήρεμο τρόπο δέχεται το διακριτικό έλεγχο του Κυρίου για το επιλήψιμο παρελθόν της.

          Ο Χριστός συνάντησε τη Σαμαρείτιδα γυναίκα κατά το μεσημέρι που ήλθε να αντλήσει νερό. Η παρουσία της πηγάδι  έδειχνε άνθρωπο που διψούσε, όχι μόνο σωματικά. Ο Χριστός που διακρίνει το πνεύμα του ανθρώπου είδε μια άλλη δίψα στην ψυχή αυτής της γυναίκας.

          Η δίψα του σώματος είναι βασανιστική. Ποιο βασανιστική όμως είναι η δίψα του πάθους, της αμαρτίας που φουντώνει και κυριεύει την ψυχή, όταν αυτή ρουφά με τους αχαλίνωτους λογισμούς τους ποικίλους πειρασμούς.

          Γι’ αυτό ο Κύριος της προτείνει αλληγορικά το δικό Του νερό, «το ύδωρ το ζων» που ξεδιψά μια για πάντα τον άνθρωπο. Και η Σαμαρείτιδα επειδή είχε μέσα της αγαθά σπέρματα δεν αρνήθηκε την προσφορά του Κυρίου. Έσκυψε και ήπιε από τα ζείδωρα νάματα των λόγων του Κυρίου. Τα νάματα της θεία χάριτος. Και το θαύμα έγινε. Έσβησε η φωτιά του πάθους της φιληδονίας και από φιλήδονη έγινε φιλόθεη. Μεταμορφώθηκε στην αγία μεγαλομάρτυρα και ισαπόστολο φωτεινή.

          Αλλά δεν είναι το μόνο βασανιστικό πάθος της φιληδονίας που βασανίζει την ανθρώπινη ψυχή. Δυστυχώς υπάρχουν κι άλλα πάθη που ταλαιπωρούν την ψυχική μας υγεία και δυσκολεύουν τη σχέση μας με τον Θεό. Η αμαρτία είναι ένα πολυκέφαλο τέρας που τυραννεί το γένος των ανθρώπων.

          Μια άλλη δίψα που βασανίζει κάποιες ψυχές  είναι η δίψα της προβολής, των πρωτείων, της επιβολής, της διάκρισης. Και η δίψα αυτή ωθεί διαρκώς τον άνθρωπο για την ικανοποίηση της με κάθε τρόπο, ακόμα και με την καταπάτηση θείων και ανθρωπίνων νόμων. Η αγάπη παραμερίζεται, περιθωριοποιείται και υποβαθμίζεται η πίστη και η ηθική.

          Η αλόγιστη και εμπαθής αυτή δίψα- πάθος αποδοκιμάζεται από τον Θεό. Θυμηθείτε πως αντιμετώπισε ο Χριστός την περίπτωση των υιών Ζεβεδαίου, όταν λίγο προ του πάθους εξεδήλωσαν την φιλοδοξία τους για πρωτοκαθεδρίες στη βασιλεία του Θεού. Τα Πρόσωπα αυτά που διακατέχονται από το πάθος της φιλοδοξίας δημιουργούν τεράστια ζημιά μέσα στην Εκκλησία, όπως αναφέρει ο ευαγγελιστής Ιωάννης στην Γ΄ Καθ. Επιστολή του. Τον Διοτρεφή τον χαρακτηρίζει «κακοποιόν».

          Ο Χριστός ως μοναδικός γνώστης της ψυχής μας πρόσφερε και προσφέρει το «ύδωρ το ζων» και σβήνει τη δίψα της ψυχής, Όπως το νερό είναι η βάση για ν’  αρχίσει, να συντηρηθεί και ν’ αυξηθεί η ζωή του φυτικού και ζωικού βασιλείου, έτσι και η χάρη του Θεού είναι η αιτία που μας οδηγεί και μας συγκρατεί στην πνευματική ζωή.

          Έτσι σβήστηκε και το πάθος της Σαμαρείτιδας. Η γνωριμία της με τον Χριστό και με τη διδασκαλία Του εξαφάνισε τους τυραννικούς πόθους και επιθυμίες. Τώρα έρχονται άλλος υπερκόσμιος πόθος και θεϊκός έρως να καταφλέξει την ύπαρξή της και οδηγείται σε έργα ψυχωφελή, όπως η ιεραποστολή και η αυτοθυσία. Το πάθος της φιληδονίας καταβάλλεται όταν το πνεύμα του ανθρώπου ελκυσθεί από την αγάπη του Κυρίου και τα αγνά της πίστεώς μας.

          Το πάθος της φιλοδοξίας έχει ως αποτελεσματικό φάρμακο τη σεμνή και πρόθυμη διακονία των συνανθρώπων μας. Έτσι αποκτάται η αληθινή δόξα και εξαφανίζεται η κενοδοξία, όταν από λάτρεις των πρωτείων γίνουμε διάκονοι και υπηρέτες των άλλων.

          Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή το νερό συμβολίζει τη διδασκαλία και το λόγο του Κυρίου στους ανθρώπους. Και ο λόγος αυτός είναι πλήρης από δύναμη και σοφία Θεού. Ξεδιψάει τον άνθρωπο και τον οδηγεί δια των μυστηρίων στη σωτηρία και τον αγιασμό.

          Ευτυχείς όσοι διψασμένοι της ζωής ξεδίψασαν με το «ύδωρ το ζων» του Χριστού. Αυτοί έζησαν με πληρότητα τη ζωή τους και έφυγαν ήρεμα για την αιώνια ανάπαυση στα ουράνια σκηνώματα της βασιλείας του Θεού. «Και έδειξέ μοι ποταμόν ύδατος ζωής λαμπρόν ως κρύσταλλον, εκπορευόμενον εκ του θρόνου του Θεού και του Αρνίου» (Αποκ. 22, 1).

          Χριστός Ανέστη

          π. γ. στ.