Οταν οι χριστιανοί της Συρίας ανεβαίνουν Γολγοθά όλο τον χρόνο

«...Οι χριστιανοί στη Συρία ζούμε όλο τον χρόνο Μεγάλη Εβδομάδα, βιώνουμε διαρκώς μια αίσθηση συμμετοχής στον Σταυρό και στον θάνατο».Η χριστιανή ορθόδοξη μοναχή Μαριάμ, από τη Χομς της Συρίας, μιλάει στην «Κ» για το δράμα των χριστιανών στην πατρίδα της αλλά και στο Ιράκ.

 «Στεναχωριόμαστε όταν συνειδητοποιούμε ότι ο στόχος είναι ν’ αδειάσει η Ανατολή από χριστιανούς, η Ανατολή στην οποία έζησε ο ίδιος ο Χριστός. Ηδη, στο Ιράκ απέμεινε το 25% των χριστιανών που ζούσε εκεί.

Τώρα, οι χριστιανοί της Συρίας, που αποτελούσαν μειοψηφία στον πληθυσμό με ποσοστό 10% σε καιρό ειρήνης, αναγκάζονται να φύγουν –αν δεν σκοτωθούν– από πόλεις στις οποίες η αγριότητα του πολέμου είναι διαρκής. Αυτοί οι άνθρωποι καταφεύγουν σε μέρη της Συρίας πιο ασφαλή, είτε φεύγουν για χώρες τις Ευρώπης που είναι διατεθειμένες να τους δεχθούν...».Η μοναχή Μαριάμ ζούσε πριν από τον πόλεμο σ’ ένα από τα χωριά της Χομς, στην ευρύτερη κοιλάδα των χριστιανών, στα σύνορα με τον Λίβανο απ’ όπου έφυγε εν μέσω πολέμου και τώρα εγκαταβιοί σε γυναικεία μονή του Πανοράματος Θεσσαλονίκης, όπου τη συναντήσαμε και δέχθηκε να μας μιλήσει για το δράμα των Χριστιανών στην πατρίδα της.«Στο χωριό μου πλειοψηφούσαν οι ορθόδοξοι χριστιανοί, υπήρχαν όμως και πολλοί μουσουλμάνοι. Η συμβίωσή μας ήταν αρμονική, μέναμε ο ένας δίπλα στον άλλο στην ίδια πολυκατοικία. Ο πόλεμος τα άλλαξε όλα» λέει.

Ποικιλία πολιτισμών

«Πριν από τον πόλεμο η κοινωνία της Συρίας έμοιαζε μ’ ένα όμορφο ψηφιδωτό, του οποίου οι ψηφίδες αντιπροσώπευαν τη μεγάλη ποικιλία θρησκειών και πολιτισμών. Και το ζήσαμε βαθιά, και είναι γενικώς γνωστό, πόσο αρμονικά έδεναν αυτές οι ψηφίδες η μία με την άλλη μέσα στο διάβα της Ιστορίας. Ο φανατισμός, η απανθρωπιά ήταν άγνωστα στην κοινωνία μας. Τα όνειρα, οι χαρές, τα τραπέζια αγάπης, οι εργασίες μας, ο αέρας που αναπνέουμε, ήταν όλα κοινά. Είχαμε πάντοτε καλή συμβίωση παρά τις κάποιες λίγες περιστασιακές εντάσεις...».Είναι το έκτο Πάσχα, το φετινό, που οι χριστιανοί στη Μέση Ανατολή θα σηκώσουν, στην πορεία προς τον δικό τους Γολγοθά, τον Σταυρό του Μαρτυρίου και τίποτα δεν δείχνει ότι θα είναι και το τελευταίο. Στις περιοχές της Συρίας που ελέγχονται από το Ισλαμικό Κράτος, που δεν είναι λίγες, η κατάσταση περιγράφεται ως δραματική για τους ελάχιστους χριστιανούς που έχουν απομείνει και οι οποίοι όχι μόνο δεν ασκούν θρησκευτικά καθήκοντα, δεν τολμούν ούτε να αποκαλύψουν τον Θεό στον οποίο πιστεύουν.Στο δε Ιράκ, από τρία εκατομμύρια οι εναπομείναντες χριστιανοί δεν ξεπερνούν τις πεντακόσιες χιλιάδες. Οι πλέον τυχεροί κατέφυγαν στο ιρακινό Κουρδιστάν στον βορρά, πολλοί διέφυγαν στο εξωτερικό, ενώ αρκετοί σφαγιάστηκαν από τους τζιχαντιστές και άλλοι ζουν περίπου ως σκλάβοι, καταβάλλοντας χαράτσι στους φανατικούς του ISIS για να τους επιτρέπουν να ζουν και καταφεύγοντας σε σύγχρονες «κατακόμβες» για να προσευχηθούν.«Στη Συρία θα γιορταστεί το Πάσχα μόνο σε περιοχές που ελέγχει η κυβέρνηση» μας λέει ένας άλλος ιερωμένος, ο ορθόδοξος Σύρος ιερέας Ιωάννης.«Στα χωριά μεταξύ Χαλεπίου και Τουρκίας, οι χριστιανοί έχουν φύγει. Οπου έχουν απελευθερωθεί εδάφη και έχει εκδιωχθεί το ISIS θα λειτουργήσουν υποτυπωδώς κάποιες εκκλησίες. Σαφής εικόνα δεν υπάρχει μέσα σε αυτό το χάος. Υπάρχουν γειτονιές στο Χαλέπι που ελέγχονται από την κυβέρνηση και εκεί λειτουργούν κάποιες εκκλησίες.Ομως η λειτουργία, αν γίνει, θα γίνει υπό αυστηρά μέτρα ασφαλείας και διακριτικά καθώς δεν αποκλείεται από κάποιο άλλο σημείο της πόλης τζιχαντιστές να χτυπήσουν με όλμους ή ρουκέτες». Κάπως καλύτερη είναι η κατάσταση στη Δαμασκό, αλλά και εκεί υπάρχει πάντα ο φόβος εξτρεμιστών. «Στην κοιλάδα των χριστιανών, τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα, γιατί οι χριστιανοί πλειοψηφούν συντριπτικά και λόγω και της ισχυρής παρουσίας του στρατού, οι άνθρωποι αισθάνονται περισσότερο ασφαλείς», λέει η μοναχή Μαριάμ. Και τούτες τις άγιες ημέρες του Πάσχα, οι χριστιανοί της Συρίας θα αναπέμψουν μια προσευχή και για την τύχη των δύο στελεχών του ορθοδόξου πατριαρχείου Αντιοχείας, μητροπολιτών Χαλεπίου, Παύλου και Ιωάννη, που αγνοούνται από τον Απρίλιο του 2012, όταν απήχθησαν στα σύνορα Τουρκίας-Συρίας.«Πονάμε και λυπούμαστε για την απόλυτη σιωπή που κάλυψε την τύχη των πνευματικών μορφών που μας άρπαξαν» λέει η μοναχή Μαριάμ, ενώ ο ιερέας Ιωάννης τονίζει πως «προσευχόμαστε γι’ αυτούς, αφού άλλο τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε».

Πηγή: Καθημερινή