Εν ολίγοις
Η σημερινή ευαγγελική διήγηση
περιγράφει το θαύμα της θεραπείας του παραλυτικού στα Ιεροσόλυμα, ο οποίος
τριάντα οχτώ χρόνια υπέφερε από παραλυσία σώματος χωρίς να βρεθεί ένα
συμπονετικό χέρι ή λόγος για να τον ανακουφίσει.
Πράγματι το περιστατικό αυτό προκαλεί
σ’ όλους συγκίνηση, γιατί είναι έκδηλη η
εκπληκτική καρτερία του. Τριάντα οχτώ χρόνια στην παραλυσία, στον πόνο και την
υπομονή και δεν κουράστηκε! Και τούτο γιατί ο πόνος ωριμάζει τον άνθρωπο, τον
κάνει υπομονετικό, πιο πιστό στο Θεό, όταν ξέρει να δεχθεί και σηκώσει την
ασθένεια ή οποιονδήποτε άλλο πειρασμό.
Πολλές φορές ακούσαμε και ακούμε
διαρκώς να σχολιάζεται το φαινόμενο του πόνου ή μας έχει επισκεφθεί με κάποια
από τις πολλές μορφές του. Πρόκειται για παγκόσμιο φαινόμενο. Έχουν πει ότι ο
πόνος είναι σχολή που μορφώνει για την αιωνιότητα εκείνους που υπομένουν ή
οδηγεί σε αντιδράσεις και στη ασέβεια ακόμη και στην απιστία εκείνους που εύκολα
γονατίζουν μπροστά στις θλίψεις και τους πειρασμούς.
Κανείς δίκαιος δεν καταδιώκεται η
λησμονείται από τον Θεό, αλλά και κανένας αμαρτωλός δεν ευλογείται, όσο κι αν
στα μάτια του κόσμου φαίνεται πως χαίρεται και απολαμβάνει την ευημερία και τη
ζωή. Απλά ο Θεός υπομένει και περιμένει την μετάνοια του ανθρώπου πριν έλθει
δριμύτερος.
Ο πόνος έχει μια εξαγνιστική δύναμη.
Μοιάζει σαν μια πυρακτωμένη κάμινο που καθαρίζει το μέταλλο. Ακόμα έχει μια
μεγάλη παιδαγωγική αξία που σαν πικρό φάρμακο μπορεί να είναι γεμάτη στοργή και
θεϊκή εύνοια. Μπορούμε να πούμε, ότι ο πόνος είναι μια δοκιμασία για να
μετρήσει ο άνθρωπος την εσωτερική αξία
της αγάπης του για τον Θεό.
Ο Χριστός όπως είδαμε στο σημερινό
ευαγγέλιο φάνηκε πολύ ευαίσθητος μπροστά στον ανθρώπινοι πόνο. Έδειξε
ευσπλαχνία καθώς είδε τον παραλυτικό μόνο του και εγκαταλελειμμένο. Τον
πλησίασε και τον ρώτησε: θέλεις να γίνεις καλά; Η ερώτηση δεν προκάλεσε απορία
στον ασθενή, αλλά με ήρεμο τρόπο του απαντά: Ναι, Κύριε, αλλά δεν έχω άνθρωπο
να με βάλει στη δεξαμενή, όταν ταραχθεί το νερό.
Μια ευγενής ομολογία της δυστυχίας
του.
Ο Χριστός τον θεράπευσε και τον
έστειλε στο σπίτι του υγιή.
Τον ευλογεί θεραπεύοντάς τον άνθρωπο
που θέλει να θεραπευθεί σαν τον παραλυτικό, γιατί εκείνος που υπομένει, θέλει,
και επειδή θέλει, πιστεύει και επειδή πιστεύει ελπίζει και όποιος ελπίζει αγαπά
τη ζωή και δεν καταισχύνεται ποτέ.
Εν τούτοις ο Θεός δεν εξαλείφει τον
πόνο από τον κόσμο παρ’ όλο που όλη η ανθρωπότητα έχει γίνει μια αιμάσσουσα
πληγή, αλλά παραμυθεί τον άνθρωπο, τον ενισχύει, γιατί μέσω του πόνου και της
υπομονής φαίνεται η δύναμη του Θεού και
φανερώνεται η δόξα του Υιού του Θεού.
Ο άνθρωπος που δοκιμάζεται από τον
πόνο είναι πρόσωπο ιερό. Είναι ο άνθρωπος αυτός που βρίσκεται στα χέρια του
Θεού. Έχουμε αμέτρητες στρατιές πονεμένων ανθρώπων, με πρώτη την πονεμένη
μητέρα Θεοτόκο Μαρία και τους μαθητές του Κυρίου.
Η διδαχή είναι σταυρός, πονάς και
θέλει υπομονή, όπως έδειξαν οι άγιοι μάρτυρες και όσιοι που πέρασαν από το
φονικό ξίφος και τη φωτιά ή την τρομερή άσκηση, για να φθάσουν στην έσχατη
ταπείνωση. Ο πόνος είναι περισσότερος από τη χαρά στη ζωή. Ο Θεός όμως ενώ
δίνει τον πόνο στον καθένα, δίνει και την υπομονή για να τον ξεπερνάει δια της
υπομονής.
Η υπομονή είναι ένα δώρο και χάρισμα
στον άνθρωπο, που με ταπείνωση το ζητάει. Αφού ανοίγει το δρόμο στην πίστη και
στην εμπιστοσύνη στον Θεό στη συνέχεια εγκαταλείπεται σ’ αυτή και το μέγα Του
έλεος. Η υπομονή, όπως και η αγάπη, η πίστη είναι καρπός του αγίου Πνεύματος.
Το Πνεύμα του Θεού επαναπαύεται στον άνθρωπο της υπομονής και τον «αναπαύει»
εσωτερικά, σε τέτοιο βαθμό που ο υπομένων να είναι γεμάτος από τους καρπούς του Πνεύματος.
Η υπομονή είναι υπακοή στο θέλημα του
Θεού για την πνευματική του τελείωση και σωτηρία. Γι’ αυτό και η υπομονή δεν
μπορεί να θεωρηθεί ως αδυναμία. Είναι
σωτήρια δύναμη , που οδηγεί στον εξαγιασμό του ανθρώπου, γιατί ο Θεός δεν γίνει
την ελπίδα όχι μόνο για το αύριο, αλλά και τη σωτηρία στο σήμερα.
Όταν πονάει ο άνθρωπος, δεν σημαίνει
πως τιμωρείται για την αμαρτία του, αλλά σημαίνει ότι δοκιμάζεται στην πίστη,
την ελπίδα, στην αγάπη του για τον Θεό. Γιατί ο Θεός σε τελική ανάλυση δεν
επιτρέπει σε κανέναν πειρασμό να ξεπερνάει την αντοχή του δοκιμαζομένου. Και ο
Θεός στις επαγγελίες Του είναι πιστός, όχι μόνο στον πόνο αλλά και καθημερινά.
Η υπομονή στη συναναστροφή μας με τους άλλους είναι δύναμη που είναι αγάπη γι’
αυτούς. Όποιος υπομένει είναι μακρόθυμος, εύσπλαχνος, επιεικής, γεμάτος στοργή
και αγάπη σε όλους.
Εμείς οι άνθρωποι συνηθίζουμε να
εκτιμάμε και να θαυμάζουμε τον ηρωισμό στα πεδία των μαχών, τα επιτεύγματα των
πολιτικών και επιστημονικών ικανοτήτων, των αγωνιστών των κοινωνικών αγώνων κ.
λ. π. Υπάρχει όμως κι άλλος ηρωισμός. Ο ηρωισμός του πόνου και της υπομονής.
Αυτός ο ηρωισμός είναι έκφραση ισχυράς
και μεγάλης πίστεως. Πόση αξία έχουν τα κατορθώματα ενός πολεμιστή
μπροστά στην υπομονή του παραλυτικού στο πεδίο του πόνου;
Μακάρι όλοι μας να ξεπερνάνε τον πόνο
με τη χάρη του Θεού και ν’ ασκούμαστε στην υπομονή και την ταπείνωση, γιατί
μόνον «ο υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται».
Χριστός Ανέστη
π. γ. στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου