ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ (ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ) Ευαγγέλιο: Ιω. 20, 19-31

                    Ο ΑΠ. ΘΩΜΑΣ ΚΑΙ Η ΨΗΛΑΦΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

          Εν ολίγοις

          Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα μας μεταφέρει στο υπερώο της Ιερουσαλήμ που είχε την ευλογία να δεχτεί τον αναστημένο Κύριο. Εκεί διαδραματίστηκε το γνωστό συγκινητικό περιστατικό. Οκτώ μέρες μετά την Ανάσταση Του ο Κύριος επισκέπτεται τους μαθητές Του για να τονώσει την πίστη τους. Υπ’ όψιν ότι κύριο θέμα της σημερινής ευαγγελικής διήγησης είναι η απιστία και η πίστη. Και το περιστατικό αυτό δεν αφορά απλώς κάποιο πρόσωπο που έζησε πάνω από δύο χιλιάδες και πλέον χρόνια. Η σημασία του δεν περιορίζεται στη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή. Η περίπτωση του Θωμά αφορά τον καθένα μας  προσωπικά, διότι το πρόβλημα της σχέσεως του ανθρώπου με τον Θεό δεν είναι απόλυτα προσωπικό αλλά και συγχρόνως διαχρονικό και παγκόσμιο.

          Η λογικοφανής απιστία του Θωμά είναι κατάσταση από την οποία περνά ο καθένας μας και έχει υπαρξιακούς προβληματισμούς. Αλλά και η βαθιά πίστη του απ. Θωμά στο τέλος αποτελεί την ιδανική κατάληξη της πνευματικής πορείας του κάθε ανθρώπου.

          Ο Κύριος εκτός της προδοσίας και την άρνηση έμελλε να δοκιμάσει και τη θλίψη από τον Θωμά μετά την ένδοξη ανάσταση Του. Ο Θωμάς είχε λησμονήσει τις προρρήσεις του Διδασκάλου Του, ότι «δει τον υιόν του ανθρώπου πολλά παθείν… και αποκτανθήναι και μετά τρεις μέρες αναστήναι» και έδειξε μια ψυχρότητα στο χαρμόσυνο άγγελμα της αναστάσεως των  μαθητών «εωράκαμεν τον Κύριον». Και αντί να ενθουσιασθεί με το γεγονός, απάντησε με κάποιο κυνισμό, πως μόνο αν ψηλαφούσε τον Διδάσκαλο Του θα πιστέψει στη αναστημένη παρουσία Του.

          Πράγματι, πόσο γρήγορα ατόνησαν μέσα του τα λόγια του Κυρίου! Κι’ όμως ο Χριστός διαβλέποντας την καλή προαίρεση στα σκληρά λόγια του Θωμά ταπεινώνεται και την επομένη Κυριακή από την ανάσταση Του έρχεται και πάλι στο υπερώο για να ικανοποιήσει το αίτημα του μαθητή Του. «Φέρε τον δάκτυλό σου ώδε και  ίδε τας χείρας μου και φέρε την χείρα σου και βάλε εις την πλευράν μου και μη γίνου άπιστος αλλά πιστός». Και ο Θωμάς κάμπτεται, συντρίβεται και με συγκίνηση αναφωνεί: « Ο Κύριός μου και ο Θεός μου».

          Αλλά η περίπτωση του Θωμά δεν ήταν μοναδική. Στο πέρασμα των αιώνων πολλοί θα έμοιαζαν στη στάση του Θωμά πάνω στο θέμα της πίστεως. Πολλοί άνθρωποι καλοπροαίρετοι, αλλά νοησιαρχικοί, οι οποίοι για να παραδεχθούν την αλήθεια της πίστεως, θα πρέπει προηγουμένως να βασανίσουν τη λογική τους για να την αποδεχτούν.

          Και αυτού του είδους οι χριστιανοί δεν είναι απορριπτέοι από τον Κύριο. Η μακροθυμία Του τους βοηθεί να μπουν στο δρόμο της σωτηρίας, αφού τον ψηλαφήσουν. Δεν αρνείται την καλόπιστη έρευνα, όταν ο ίδιος βεβαιώνει «ερευνάτε τα γραφάς».

          Και Εκείνος ο ψηλαφηθείς από τον Θωμά δεν είναι παρών, όπως τότε, ανάμεσά μας. Είναι όμως το μυστικό Σώμα Του, η Εκκλησία. Και μας προτρέπει όσοι δέχεσθε ακόμη την Εκκλησία, ότι είναι «στύλος και εδραίωμα της αληθείας» και ότι ο Χριστός είναι η αλήθεια, ελάτε να ψηλαφήσετε την ιστορία. Δύο χιλιάδες και πλέον χρόνια θα σας βεβαιώσουν «ότι αυτός εγώ ειμί».

          Τι ήταν η Εκκλησία στο ξεκίνημα της; Έμοιαζε μ’ ένα μικρό ρυάκι που κυλούσε ήσυχα μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού. Έμοιαζε μ’ ένα μικρό αναμμένο κερί που μετέφερε από λίγους ανθρώπους τη φιλοδοξία ν’ αλλάξουν τον κόσμο. Το διάβημά τους αυτό έμοιαζε με τρέλα, κι όμως η ιστορία μας έδειξε ένα παράδοξο αποτέλεσμα, παράτολμο και ανεξήγητο. Το ρυάκι του ευαγγελικού μηνύματος έγινε ορμητικό ποτάμι που κατέρδευσε τον κόσμο ολόκληρο. Και το κεράκι της πίστεως όχι μόνο δεν έσβησε από τους ισχυρούς ανέμους, αλλά έγινε φωτεινός  ήλιος που φώτισε και φωτίζει τον κόσμο.

          Όπως, λοιπόν, ο Θωμάς ψηλάφησε το Σώμα του Κυρίου και βεβαιώθηκε για την τριήμερη εξανάστασή Του, έτσι και ο καθένας μπορεί να ψηλαφήσει την διαχρονική πορεία  της Εκκλησίας μας και να καταλήξει στο βέβαιο συμπέρασμα, ότι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ δεν είναι ένας απλός και αξιόλογος ραβί, αλλά ο Υιός του Θεού που σαρκώθηκε, έπαθε και αναστήθηκε, για να σώσει τον άνθρωπο.

          Αλλά κι αν ακόμη μένει κανείς ανικανοποίητος από τα αναμφισβήτητα διδάγματα της ιστορίας, ας ψηλαφήσει ο σύγχρονος Θωμάς την ίδια την πραγματικότητα της ζωής του, εάν ο λόγος του Χριστού είναι αλήθεια και ελευθερία, αν ο αναστημένος Χριστός ζει και κυριαρχεί στους αιώνες. Ας δοκιμάσει την αλήθειά Του αρχίζοντας από τη μετάνοια  και την άσκηση της νέας εν Χριστώ ζωής.

          Γιατί πώς μπορεί κανείς να κρίνει την αξία της ευαγγελικής αλήθειας αν δεν δοκιμάσει την γλυκύτητα και τη γεύση της νέα τροφής που προσφέρει τον άρτο της ζωής; Στον κάθε καλοπροαίρετο Θωμά ο Κύριος έρχεται και σ’ αυτόν. Μόνο που δεν μπαίνει «κεκλεισμένων των θυρών», αλλά στέκεται διακριτικά έξω από την πόρτα της ψυχής και «κρούει» περιμένοντας την ανταπόκρισή του.

          Η ιστορία, παλαιότερη και νεώτερη, καθώς και η σύγχρονη πραγματικότητα και η πείρα της ζωής μας, μας καλούν να ψηλαφήσουμε και να βεβαιωθούμε, ότι ο Κύριος ανέστη και είναι ο μοναδικός σωτήρας, ότι στο ευαγγέλιο και την Εκκλησία Του υπάρχει η πηγή της ζωής.

          Είναι αλήθεια, ότι έρχεται ο κόσμος και η απάτη της αμαρτίας να ματαιώσουν αυτή την αψευδή μαρτυρία της ιστορίας. Έτσι δεν χρειάζεται μόνο η καλή διάθεση να γνωρίσουμε την αλήθεια, αλλά χρειάζεται και η αποφασιστικότητα και ο ενθουσιασμός ν’ αγωνισθούμε για να κυριαρχήσει στη ζωή μας το μυστήριο της πίστεως.

          Ο απ. Θωμάς όχι μόνο τότε αναφώνησε «ο Κύριος μου και ο Θεός μου», αλλά και αργότερα με την ιεραποστολική του ζωή επιβεβαίωσε την πίστη του αυτή. Θα ήταν ευχής έργο να φθάσει ο καθένας μας στην ψυχική εκείνη κατάσταση ώστε κι εμείς να επαναλαμβάνουμε εκείνο του απ. Παύλου: «εν πίστει ζω την του Υιού του Θεού του αγαπήσαντός με και παραδόντος εαυτόν υπέρ εμού» (Γαλ. 2, 20).

          Χριστός Ανέστη

          π. γ. στ.