Το κοινοβούλιο των νεκρών

....Στην εποχή μας υπάρχουν πολλές αντιπροσωπείες. Λείπουν ωστόσο οι αντιπρόσωποι των νεκρών. Δεν επιτρέπεται μια τέτοια τεράστια “τάξη” ανθρώπων να  μην αντιπροσωπεύεται στα σύγχρονα κοινοβούλια, δημοκρατικά η σοσιαλιστικά. Διότι πρόκειται για μια τάξη ανθρώπων που της διακυβεύονται ύψιστα συμφέροντα. Δεν προσέφεραν τα χρήματά  τους για κερδοφόρες επενδύσεις, πρόσφεραν την ίδια τη ζωή τους. Κι αν η ζωή τους θυσιάστηκε μάταια, πρέπει να ζητηθεί λόγος από αυτούς που την θυσίασαν.

          Το πολυτιμότερο πράγμα που διαθέτει αυτός ο πλανήτης είναι η ζωή. Περπατήσαμε στη έρημο του φεγγαριού, τώρα είδαμε το θανατερό τοπίο του Άρη, όπου κυριαρχεί ψύχος 80 βαθμών κάτω από το μηδέν. Έτσι έρημο φαίνεται ολόκληρο το σύμπαν. Και μόνο στη γη θάλλει η ζωή, αυτό το δυσθεώρητο θαύμα. Και το καταστρέφουμε. Και οι μεγάλες δυνάμεις εξαπολύουν ολόκληρη την τερατώδη τεχνολογία τους εναντίον του. Σε όσου τους αφαιρέθηκε η ζωή, τους αφαιρέθηκε και ο λόγος. Αυτό είναι το έσχατα εγκληματικό. Πρέπει να συγκληθούν σε μακάβριο κοινοβούλιο τα εκατομμύρια των σκοτωμένων του Παγκοσμίου πολέμου, των πολέμων του Βιετνάμ, της Μ. Ανατολής, της Αγκόλα, της Κύπρου, του Λιβάνου- έστω με ζώντες αντιπροσώπους των, τους πατέρες τους, τις μανάδες τους, τις αδελφές τους, τους αδελφούς τους, και να τους πουν οι ισχυροί του κόσμου γιατί  τους σκότωσαν, για ποια ελευθερία, για ποια δημοκρατία, για ποια ευμερία, για ποια ειρήνη, για ποιο ανθρωπισμό.

          Διότι οι νεκροί διαθέτουν πείρα που κανένας ζωντανός δεν μπορεί να την έχει. Είναι η σπαρακτική πείρα του εκτελεσμένου, του βομβαρδισμένου, του πυροβολημένου, του σφαγμένου, του πυρπολημένου, η πικρή πείρα της τελευταίας κραυγής και της καταβύθισης στην ανυπαρξία, χωρίς λόγο, χωρίς δικαίωση.

          Δεν μπορεί να συνεχίζεται η ιστορία ερήμην των νεκρών της ιστορίας. Διότι τότε οι εγκληματίες ανάμεσά μας πληθαίνουν, οι μακελάρηδες της ανθρώπινης σάρκας τροχίζουν τα μαχαίρια τους, και δοκιμάζουν τον “αθέρα” τους σε τοπικούς πολέμους, προετοιμάζοντας τη νέα ανθρωποσφαγή. Τι κάνουν οι Εκκλησίες; Γιατί δεν βγαίνουν στους δρόμους τα ιερατεύματά τους να υλοποιήσουν αυτό που καθημερινά επαγγέλλονται, την επί γης ειρήνη; Γιατί δεν μπαίνουν ανάμεσα στους αντιμαχόμενους και να θυσιαστούν κι αυτοί πρώτοι για τη σωτηρία του κόσμου; σε τι χρησιμεύουν οι προσευχές τους  όταν δεν πάνε με το  μέρος του ανυπεράσπιστου ανθρώπου αυτής της γης, που τον καταληστεύουν και τον κατασφάζουν;....

          Τώρα η καταστροφή προοιωνίζεται ριζική. Διότι η τεχνολογία  είναι ικανή να καταστρέψει και την τελευταία γωνιά της γης και τον τελευταίο κάτοικό της. Μια ενδοχώρα υπάρχει για την ιστορία, αδιάφθορη- είναι η χώρα των νεκρών της. Όσο τη λησμονεί τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν. Διότι μόνον οι νεκροί διαθέτουν τη σοφία που μπορεί να μας σώσει. Πρέπει οι ζωντανοί να νοιώσουν βαθύτατα ένοχοι απέναντί τους, αλλιώς δεν υπάρχει τρόπος να εξαγνιστούν. Και να μη καθίσταται εκτελεστή καμιά τους απόφαση, αν πρώτα δεν εγκρίνεται  από το κοινοβούλιο των νεκρών.

         

Χρήστου Μαλεβίτση,  “ Ο ΕΓΚΟΠΟΣ ΛΟΓΟΣ”