Γιορτή
της ασημαντότητας. Αυτό θα πει. Να μπορείς να φωτίζεις τα απλά και καθημερινά.
Να χαίρεσαι με τα λίγα που γίνονται πολλά. Στιγμές που ζούμε σε αρμονία με τον
εαυτό μας, τον άλλο και τον Θεό. Ζωή που δεν περιμένει τις τέλειες συνθήκες για
να χαμογελάσεις, αλλά γελάς κι ας μην είναι όλα τέλεια, γιατί ξέρεις ότι-με
αυτή την μορφή τουλάχιστον- δεν θα ξαναυπάρξουμε. Και συνειδητοποιείς ότι η ζωή
είναι δώρο Θεού, και δεν μας δόθηκε για να την πετάξουμε στην ρεματιά της
μουρμούρας, της αχαριστίας και της μιζέριας. Δυστυχώς, όμως, αυτά τα
συνειδητοποιούμε όταν είμαστε στα όρια του θανάτου. Εκεί κάπου αρχίζει και η
ζωή. Να μάθουμε να λέμε “δόξα τω Θεώ”. Αυτά τα λέει όλα.
π. Χαρ.
Παπαδόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου