Η ναρκομανής κοινωνία μπορεί να μας σώσει από τα ναρκωτικά;

Πόσοι νέοι ναρκομανείς άρχισαν τα ναρκωτικά, ενώ ζούσαν μια ζωή προσφοράς και αγάπης προς την κοινωνία; Βεβαίως, κανείς. Αν  ήμασταν κτηνοτρόφοι και νοιαζόμασταν για τα μοσχάρια μας που ψοφούν, θα είχαμε βρει κιόλας τη θεραπεία. Κι όμως, μια τόσο απλή, απλούστατη και προφανής αλήθεια δεν την δεχόμαστε και την αποσιωπούμε. Οι πολιτικοί μας αποσιωπούν την αλήθεια, γιατί έχει πολιτικό κόστος, και όλοι μας γιατί έχει προσωπικό κόστος. Δεν είναι λίγο πράγμα να μετανοήσεις για τις αμαρτίες σου, να αποφασίσεις να γεράσεις με την ίδια γυναίκα πλάι σου, να ξυπνάς πρωί-πρωί την Κυριακή να πηγαίνεις στην Εκκλησία, να σταματάς μπροστά στους ζητιάνους, να κάνεις την προσευχή σου σαν παιδάκι, να καλοδέχεσαι όσα παιδιά σου δίνει ο Θεός, να ανέχεσαι τους γέρους γονείς σου στο σπίτι, να μη μεθάς, να μη χαρτοπαίζεις, να νηστεύεις, να σταυροκοπιέσαι  όταν περνάς έξω από μια Εκκλησιά, να περιμένεις τα παιδιά σου το βράδυ και να σε βρίσκουν στο σπίτι. Λίγα ακόμη χρειάζονται για να συνθέσουν την εικόνα ενός ντεμοντέ τύπου, που κάθε μοντέρνος άνθρωπος δεν αντέχει να τον υποδυθεί. Να δώσω, σου λέει, ένα ποσό, και μεγάλο ακόμα, για τα παιδιά μου το αντέχω, όχι όμως  και να μεταμορφωθώ σε κοσμοκαλόγερο και να μη χαρώ τη ζωή μου, για να γίνει το παιδί μου ευτυχισμένο και καλό.....

          Κ. Γανωτής, “ πειραϊκή ΕΚΚΛΗΣΙΑ”, τ. 116