Είναι ν’ απορεί κανείς γιατί κατά τις γιορτές πολλοί άνθρωποι δεν
χαίρονται, αλλά κυριαρχούνται από το
αίσθημα της μελαγχολίας, της ανίας και της κατάθλιψης. Που οφείλεται
αυτό; Ασφαλώς γιατί δεν μπορούν να βιώσουν το αληθινό νόημα των εορτών, όπως λ.
χ. την περίοδο του αγίου Δωδεκαημέρου.
Το ερώτημα αυτό
απασχολεί πολλούς που αυτές τις ημέρες αγωνιζόμαστε να φτιάξουμε μια καλύτερη
ατμόσφαιρα στα σπίτια μας. Δυστυχώς όμως ξεφεύγουμε με όλη αυτή την εξωστρέφεια
από το ουσιαστικό νόημα της γιορτής της Γεννήσεως του Χριστού. Έχουμε δώσει
στις γιορτές των Χριστουγέννων μια δυτική όψη πανηγυρικού χαρακτήρα, που δεν
μπορεί να ικανοποιήσει τις βαθύτερες υπαρξιακές μας ανάγκες.
Είναι αλήθεια, ότι
το διάστημα αυτών των αγίων ημερών παρατηρούμε μια αντιφατικότητα στα συναισθήματα που κατέχουν τον άνθρωπο.
Και αυτή η αντιφατικότητα έχει να κάνει
με το γεγονός, ότι θα περίμενε κανείς
ότι το ελπιδοφόρο μήνυμα των Χριστουγέννων για μια ζωή που συνεχίζεται
μετά τον θάνατο, θα έκανε τον άνθρωπο
περισσότερο χαρούμενο και ελπιδοφόρο.
Όταν όμως η
νοοτροπία του καταναλωτισμού τον ώθησε
να δώσει μεγαλύτερη σημασία στην
επιδερμικότητα των εορτών, είναι επόμενο να νοιώθει αυτή την κενότητα. Οπότε
προσπαθούμε να καλύψουμε αυτά τα κενά καταφεύγοντας στις αγορές, στην ανταλλαγή
δώρων με την προσδοκία της χαράς της αντιπροσφοράς. Βέβαια η ανταλλαγή δώρων
δεν είναι κάτι κακό, αλλά όταν όμως εξαντλούμε τα Χριστούγεννα μόνον σ’ αυτά,
τότε ο άνθρωπος οδηγείται σε μια παρανόηση και παραπλάνηση σχετικά με την
πραγματικότητα.
Διότι η φτώχεια του
σημερινού ανθρώπου σε αγάπη, σε
αλληλοκατανόηση, σε συνύπαρξη, δεν μπορεί να καλυφθεί με κοσμικές πρακτικές.
Χαρακτηριστικό αυτό των αγίων ημερών είναι η κατάθλιψη και η αύξηση των
αυτοκτονιών. Διότι ο άνθρωπος νοιώθει μόνος, εγκαταλελειμμένος, και όταν
κλείσει η διπλανή πόρτα, αισθάνεται ότι δεν του δίνει κανείς σημασία, δεν έχει
να του προσφέρει τίποτα, και απογοητευμένος ή συνεχίζει την κενή ζωή του ή
δίνει τέλος σ’ αυτή.
Κι’ όλα αυτά δεν
συμβαίνουν μόνον στον δυτικό κόσμο, αλλά και στη πατρίδα μας. Ευτυχώς που ένα μεγάλο μέρος της ζωής των νεοελλήνων
διατηρεί ακόμα κάποια έθιμα και παραδόσεις, όπως λ. χ. το κοινό εορταστικό
τραπέζι, η παραμονή τουλάχιστον των ηλικιωμένων στα σπίτια τους, γιατί αγαπούν
τη ζωή και το σπιτικό περιβάλλον.
Αλλά το ότι
νοιώθουμε απογοήτευση κατά την περίοδο των εορτών, δεν σημαίνει ότι οι
χριστιανικές εορτές δεν μπορούν να μας προσφέρουν νόημα, Απλώς έχουμε ξεχάσει
το νόημα της αληθινής αγάπης που κομίζουν στους πιστούς.
Η Γέννηση του
Χριστού κάθε τέτοια εποχή μας υπενθυμίζει την έλευση της πραγματικής
αγάπης για τον άνθρωπο κάθε εποχής
αδιάκριτα από την ηθική του κατάσταση. Το Σπήλαιο της Βηθλεέμ μας μεταφέρει το
μήνυμα της αγάπης και μας δίνει τη
δυνατότητα να κατανοήσει ο ένας τον άλλο και να αναγνωρίζουμε, ότι όλοι
βρισκόμαστε μέσα στο σκοτάδι.
Η ενσάρκωση του Θεού
μας λέει, “ότι δεν φτάνει μόνο ν’ αγαπάμε, για να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις
της τελειοποιήσεις μας, αλλά ότι πρέπει ν’ αγαπάμε ο ένας τον άλλο. Τα δώρα του
Θεού φανερώνουν, ότι η αγάπη είναι η αποδοχή της αντιλήψεως, ότι τίποτε
ανθρώπινο δεν μπορεί να μας είναι ξένο, ούτε σε μας ούτε στο Θεό”.
Και σήμερα
γιορτάζουμε Χριστούγεννα μετά από δύο χιλιάδες χρόνια και πλέον. Δυστυχώς όμως
το πρόβλημα παραμένει. Πως μπορούμε να ζήσουμε σωστά, χριστιανικά, και να
ξεπεράσουμε τον εφιάλτη της κατάθλιψης που κατατρώγει τα σωθικά μας αυτές
τις άγιες ημέρες που έχουν χάσει το
αληθινό τους νόημα;
Η απάντηση και η
θεραπεία του κακού είναι: Να επιστρέψουμε στην Βηθλεέμ, ακολουθώντας τον αστέρα
για να ξανά- ανακαλύψουμε το χαμένο νόημα της του Χριστού Γεννήσεως.
π. Γ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου