Η διάσπαση της Ρωμηοσύνης

Οι Φράγκοι που ήθελαν να διασπάσουν την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, μας αποκάλεσαν από Ρωμαίους Γραικούς  τον 8ο αιώνα και αργότερα τον 19ο αιώνα διέσπασαν τα Βαλκάνια για την μη επανασύσταση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Βυζάντιο).

          Από όλες τις ιστορικές μαρτυρίες γνωρίζουμε ότι η Κύπρος, η Ελλάδα, η Ήπειρος, η Θράκη, ολόκληρη η Μακεδονία ήταν επαρχίες-Θέματα- της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά είχαν Ορθόδοξη πίστη, ανήκαν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, είχαν Ελληνική παράδοση και πολιτισμό και ι κάτοικοί της ήταν δίγλωσσοι.

          Οι Τούρκοι μέχρι τον 19ο αιώνα ονόμαζαν Ρούμελη ολόκληρη την Μακεδονία, την Ήπειρο, όλες τις εκτάσεις από το Βελιγράδι ως την Πελοπόννησο, δηλαδή όλο το Ευρωπαϊκό μέρος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Επομένως μέχρι τον 19ο αιώνα επικράτησε η Ρωμηοσύνη με την ενιαία πίστη, την Ελληνορθόδοξη παράδοση(μουσική, αγιογραφία κ. λ. π.) παρά τις γλωσσικές διαφορές.

          Όταν υπηρετούσα στην Ι. Μ. Εδέσσης μελέτησα όλους τους Κώδικες και πρακτικά της Δημογεροντίας των Βοδενών βρήκα, ότι στην Ι. Μητρόπολη Εδέσσης  με την Ορθόδοξη παράδοση και την ελληνική αυτοσυνειδησία της υπαγόταν και η Γευγελή, και μάλιστα ο τότε Μητροπολίτης κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας, άφησε την έδρα του και πήγε να εορτάσει το Πάσχα εκεί, προφανώς γιατί υπήρχε ανάγκη.

          Επίσης για την ηρωική δράση των επισκόπων των Δημογερόντων και των κατοίκων της περιοχής  να ανήκουν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο αντιδρούσαν με όλες  τις δυνάμεις τους σε όλες τις εθνικιστικές προσπάθειες.

          Η διάσπαση της Ρωμηοσύνης των Βαλκανίων σε Κράτη και της Μακεδονίας έγινε τον 19ο και 20ο αιώνα κάτω από την επίδραση του δυτικού διαφωτισμού και της πολιτικής των δυτικών δυνάμεων, της Ρωσίας και της Σερβίας, και αντέδρασε το Οικουμενικό Πατριαρχείο, με την Σύνοδο του 1872 που αποφάσισε εναντίον του εθνοφυλετισμού.

          Ναυπάκτου ΙΕΡΟΘΕΟΥ, “Μακεδονικό” ή “Σκοπιανό” ζήτημα;