ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ
Πολλές φορές οι θρησκευτικοί άρχοντες του Ισραήλ
κατηγόρησαν τον Χριστό πως με τα θαύματα που έκανε παρέβαινε την εντολή της
αργίας του Σαββάτου. Είχαν πλανηθεί όσον αφορά την ακριβή τήρηση της αργίας του
Σαββάτου. Στη σημερινή ευαγγελική διήγηση βλέπουμε τον Κύριο στη συναγωγή κατά
την ημέρα του Σαββάτου να θεραπεύει μια άρρωστη γυναίκα, και ο αρχισυνάγωγος να
τον κατηγορεί, ότι παρέβη την εντολή του Σαββάτου. Ο Χριστός αποκαλύπτει το
πάθος που είχε μέσα του. Τον χαρακτήρισε ως υποκριτή. Αξίζει να δούμε αυτό το
πάθος της υποκρισίας, γιατί είναι επικίνδυνο για όλους.
Ένας εκκλησιαστικός συγγραφέας κάνει μια παρατήρηση πάνω στο
σημερινό θαύμα του Κυρίου. Γράφει: ως γνωστόν το Σάββατο αργούσαν τα πάντα και
δεν έκανε κανείς καμιά δουλειά. Ο
Χριστός θεραπεύοντας τις ασθένειες των ανθρώπων “παρείχε τοις νόσοις
σαββατισμόν”, δηλαδή έκανε τις ασθένειες να αργούν. Μ’ άλλα λόγια κατέπαυε την ενέργεια των νόσων και ελευθέρωνε τους ανθρώπους από την δουλεία των των
σωματικών παθών. Ο αρχισυνάγωγος όμως καίγονταν από το πάθος του φθόνου
εναντίον του Χριστού και ενώ υποκρινόταν ευσέβεια, αναζητούσε να βρει αφορμή
για να επιτεθεί εναντίον του Κυρίου. Ήταν υποκριτής.
Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας παρατηρεί: ο αρχισυνάγωγος
ήταν υποκριτής “και είρων και ύπουλος” και “βάσκανος’(ζηλιάρης). Αυτός, λοιπόν,
ο φθονερός άνθρωπος ήθελε να βλέπει τη γυναίκα να περπατάει σαν τα τετράποδα,
παρά να έχει το γνωστό ανθρώπινο σχήμα. Προτιμούσε αυτό “ίνα μη Χριστός
μεγαλύνηται, μηδέ Θεός είναι υπό των πραγμάτων κηρύττεται”, για να μην δοξάζεται ο Χριστός και για να μη
φανερώνεται από τα θαύματα η θεότητά Του.
Το πάθος της υποκρισίας είναι φοβερό και απεχθές. Ο άγιος
Γρηγόριος ο Θεολόγος το επισημαίνει: “Υπάρχουν ναι, και κάποιοι πιο
αξιολύπητοι. Αυτοί επαμφοτερίζουν στην πίστη. Δεν σέβονται τα του Θεού και
είναι Εύριποι των λόγων. Οι υποκριτές είναι στους αδύνατους λιοντάρια και στους δυνατούς σκυλιά που
γλείφουν. Τιμούν ό, τι ευχαριστεί τους άλλους
και όχι ό, τι τους συμφέρει. Η υποκρισία είναι μια κατάσταση που κάνει
τον άνθρωπο διπλοπρόσωπο. Μάλιστα μέσα στην Εκκλησιαστική ζωή ο υποκριτής εμπαίζει τον Θεό και τους
ανθρώπους. Ο φθόνος, που είναι μητέρα της υποκρισίας, κάνει τον άνθρωπο να
φθονεί του αρίστους, όπως ο αρχισυνάγωγος ζήλευε το Χριστό. Το να φθονεί όμως
κανείς τους αρίστους είναι σαν να αγαπά τους κακούς.
Ο υποκριτής έχει και πανούργο νου, και καταφέρνει πολλές
φορές να διαφεύγει της προσοχής των άλλων. Να κρύβει επιμελώς και να μην
εκδηλώνει τα πραγματικά του αισθήματα. Εργάζεται παρασκηνιακά και είναι
κρυψίνους και περίεργος. Προφασίζεται ευλάβεια, ενώ ιδιωτικά καταλύει τους
νόμους του Θεού και κάνει εκείνο που θέλει, έστω κι αν είναι αντίθετο με τον
ευαγγελικό νόμο. Είναι μια διχασμένη προσωπικότητα. Θέλει το Θεό, αλλά τον
ελκύει και ο κόσμος. Γοητεύεται από τον
λόγο του Θεού, αλλά αγαπά και τη ματαιότητα. Αν αποκαλυφθεί, τότε είναι αθλιέστερος των ανθρώπων, ανυπόληπτος. Μεγάλο
κακό έχουν κάνει διάφοροι υποκριτές,λαϊκοί και κληρικοί, ανάμεσα στο
εκκλησιαστικό πλήρωμα, γιατί έγιναν αιτία να ψυχρανθεί η πίστη πολλών.
Η υποκρισία ανθεί παντού. Υπάρχουν άνθρωποι που αγωνίζονται
για την ευσέβεια την αγιότητα, την
δικαιοσύνη, ενώ στην ιδιωτική τους ζωή είναι ασεβείς, άδικοι, σκληροί και χωρίς
χάρη Θεού. Ο υποκριτής, έστω κι αν είναι συναρπαστικός στα λόγια και στους
τρόπους, απωθεί. Ενώ ο ειλικρινής, έστω κι αν δεν έχει σπουδαία προσόντα,
ελκύει τον άλλο. Μια τέτοια συμπεριφορά είχαν οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, γι
αυτό τους αγαπούσε ο λαός και τους ακολουθούσε. Ήταν άξια υποδείγματα προς μίμηση.
Επί τέλους! Ας το πάρουμε απόφασή να γίνουμε αυτοί που πρέπει να είμαστε. Ειλικρινείς και χωρίς
μάσκες.
π. γ. στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου