“Το
να κάθεται κανείς στο κελλί είναι μισή
επιτυχία και το να συναντάει γέροντες
είναι επίσης άλλη μισή. Όταν ησυχάζουμε,
προσευχόμαστε, μελετάμε, κάνουμε λίγο
εργόχειρο, φροντίζουμε ανάλογα με την
δύναμή μας να ελέγχουμε τους λογισμούς
μας. Όταν πάλι συναντιόμαστε με κάποιον,
αντιλαμβανόμαστε την πνευματική μας
κατάσταση” (Αββάς Δωρόθεος).
Όσο
περνούνε τα χρόνια στην έγγαμη ζωή
αναρωτιόμαστε κατά πόσον έχουμε ωφεληθεί
από τον γάμο. Συχνά πολλοί λένε: “Μακάρι
να μην είχα παντρευτεί, να ήμουν ελεύθερος,
να μην είχα τα βάσανα του γάμου”. Σε ένα
μοναστήρι του αγίου Όρους ο πορτάρης
έβλεπε κάθε Σαββατοκύριακο, λίγο πριν
κλείσει η πόρτα για την βραδινή ησυχία,
έναν απλό άνθρωπο να κάθεται και να
καπνίζει στην είσοδο του μοναστηριού
και να μουρμουρίζει σε ένα εικόνισμα
του Εσταυρωμένου Χριστού που βρισκόταν
εκεί : “Χριστέ μου, Εσένα τουλάχιστον
σε σταυρώσανε, δεν σε παντρέψανε!”.
Η
απάντηση της ασκητικής παράδοσής μας
είναι διπλή: Να αισθάνεσαι ότι ωφελήθηκες
όταν μπορείς να ησυχάζεις και όταν
μπορείς να συναντιέσαι. Αν στην μοναχική
ζωή αυτό φαίνεται αυτονόητο, στην έγγαμη
ζωή, πως μπορεί να βρει εφαρμογή;
Αν
ξεκινήσουμε από το δεύτερο, η ευγνωμοσύνη
για ότι έχουμε οι σύζυγοι ο ένας στον
άλλον είναι μεγάλη ευλογία. Η συνάντησή
μας αποκαλύπτει την αληθινή πνευματική
μας κατάσταση. Πως μπορώ να κρίνω αν έχω
πάθη, αν θυμώνω, αν συγχωρώ αν μοιράζομαι,
αν ανέχομαι, αν αγαπώ χωρίς να έχω έναν
άνθρωπο δίπλα μου και μάλιστα αυτόν ή
αυτήν που μπορώ να του/της έχω εμπιστοσύνη
ότι δεν θα με απορρίψει για τα πάθη μου,
αλλά θα παλέψει να με ανεχτεί;
Και
δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και το αίσθημα
ότι αν αγαπώ τον άλλον, τότε μπορώ να
βάζω αρχή, να ξεκινώ να παλεύω ώστε να
μεταμορφώσω τα πάθη μου και να αφήσω να
επικρατήσει η καλοσύνη και η θετικότητα
στην σχέση μου μαζί του. Όταν συναντώ
τον άλλο, τότε μπορώ να κάνω την αυτοκριτική
μου. Να δω σε τι υστερώ. Να ταπεινωθώ
αυθεντικά. Χωρίς τον άλλο έχω το αίσθημα
τη αυτάρκειας. Νομίζω ότι είμαι εντάξει,
διότι δεν έχω όχι μόνο μέτρο σύγκρισης,
αλλά και προκλήσεις για να δοκιμαστώ.
Διότι ο άλλος, όπως και να έχει, είτε από
την πλευρά της καλοσύνης είτε από την
πλευρά της υστέρησης με κάνει να
δοκιμάζομαι. Να τον μιμηθώ στην καλοσύνη,
να διαχειριστώ την ιδιοτροπία του, να
υπομείνω τα πάθη του, να σηκώσω τον
σταυρό του, να φορτωθώ το φορτίο του.
Εδώ
έρχεται η μεγάλη αλήθεια. Ο γάμος είναι
πορεία προς την Βασιλεία του Θεού. Δεν
είναι μόνο μία συνύπαρξη προσώπων για
να αποφευχθεί η μοναξιά, για να γεννηθούν
παιδιά, για να γίνουν δυο άνθρωποι
ευτυχισμένοι όσο είναι εφικτό. Είναι
και για να συμπορευτούν προς την οδό
του Θεού. Κι αυτή η συμπόρευση περιλαμβάνει
και σταυρό και ανάσταση.
Γιατί
το ζευγάρι χρειάζεται να νικήσει τα
πάθη από κοινού. Και ο ένας γίνεται
συμβοηθός του άλλου, είτε το νοιώθει
είτε όχι. Ποτέ ένας γάμος δεν μπορεί να
μπορεί να κριθή στην πορεία του, αλλά
στο τέλος του. Όταν δηλαδή και οι δύο
βρεθούνε στον Θεό και έχουν την καλή
απολογία.
Γι’
αυτό και χρειάζεται και η ησυχία στον
γάμο. Και οι δύο να μπορούν να ηρεμούν,
να προσεύχονται, να μελετούν, να κάνουν
τις εργασίες του σπιτιού χωρίς να
ανακατώνεται ο ένας στα πόδια του άλλου,
να μπορούν να αισθάνονται αυτή την
ευλογημένη μοναχικότητα , στην οποία ο
Θεός προσθέτει την χάρη του. Όταν
τροφοδοτούμε τον εαυτό μας, τότε
ανατροφοδοτούμε την σχέση μας. Δεν θέλει
πολύ χρόνο. Αρκεί η προσευχή το βράδυ.
Η προσευχή όταν εργαζόμαστε. Λίγη
απόσταση από τις τριβές της καθημερινότητας.
Η ώρα που τα παιδιά έχουν πέσει για ύπνο,
Η ώρα του εκκλησιασμού. Ένας περίπατος.
Το κλείσιμο του κινητού, του υπολογιστή,
της τηλεόρασης. Τα γαλήνεμα από την
εργασία.
Η
συζυγία μπορεί να γίνει γιορτή πορείας
προς την βασιλεία του Θεού, ωφέλεια
αληθινή εάν αισθανόμαστε ότι ο γάμος
είναι η κλήση μας και ο άλλος είναι δώρο
του Θεού για μας. Τότε ακόμα και στις
δυσκολίες θα μπορέσουμε να βρούμε τον
δρόμο. Διότι ανάμεσά μας θα βρίσκεται
και θα ενισχύει Αυτός που ευλόγησε τον
γάμο στην Κανά, ο Δημιουργός και
Ανακαινιστής της ύπαρξης μας.
Πρωτ.
Θεμ. Μουρτζανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου