Αυτό, που μας κάνει να μοιάζουμε περισσότερο με αγγέλους, είναι η
λατρευτική μας ζωή. Οι άγγελοι κάθε στιγμή υμνολογούν τον Θεό. Άλλοι ψάλλουν το
άγιος, άγιος, άγιος Σαβαώθ. Άλλοι το δόξα σοι τω δείξαντι το φως. Και άλλοι το δόξα
εν υψίστοις Θεώ. Αυτό είναι το κυριότερο αγγελικό έργο. Όταν ο άνθρωπος
λατρεύει τον Θεό κάνει έργο αγγελικό.
Ο εσπερινός είναι ένα
από τα ωραιότερα κομμάτια της λατρευτικής μας ζωής. Συνδυάζει ύμνο με δοξολογία
και ικεσία υπέροχη. Ο εσπερινός ήταν λατρευτική έκφραση από αρχαιοτάτων χρόνων.
Μετά Χριστό πήρε χαρακτήρα Χριστοκεντρικό.
Ο εσπερινός όμως δε
είναι μόνο μια υπέροχη έκφραση της θείας λατρείας, αλλά είναι και υπόμνηση
θαυμάσια για το τέρμα της επίγειας πορείας μας. Γι’ αυτό γίνεται μετά τη δύση
του ηλίου. Συμβολίζει και μας υπενθυμίζει τη δύση της δικής μας ζωής.
Μέσα στην ακολουθία του
εσπερινού κάθε φορά ακούμε και την υπέροχη φράση του δικαίου Συμεών του
θεοδόχου, το «Νυν απολύεις τον δούλον σου Δέσποτα….». Αυτό είναι το
σπουδαιότερο σημείο που πρέπει να
προσέξουμε ολόψυχα. Ο Συμεών ζήτησε την απόλυσή του από τούτο τον κόσμο.
Ένοιωθε πλέον πανευτυχής που συνάντησε και αγκάλιασε το θείο βρέφος, το Χριστό.
Αυτό συνοψίζει όλη την
αποστολή του ανθρώπου. Η συνάντηση του και η ένωσή του με το Χριστό. Καμιά
συνάντησή μας δεν έχει τόση ουσία, όση η
συνάντησή μας με τον Ιησού Χριστό.
Μια τέτοια δύση της ζωής
μας θα είναι η ωραιότερη ανατολή μας στη βασιλεία του Θεού.
Ανατολή που δεν θα δύσει
ποτέ.
ΤΟΜΟΘΕΟΥ ΚΙΛΙΦΙ,
Ιερομονάχου
1 σχόλιο:
ΩΡΑΙΟ ΑΡΘΡΟ.
Δημοσίευση σχολίου