Αναστάσιος, Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας

 

«Κάθε φορά που λειτουργούμε ξέρουμε ότι δεν λειτουργούμε για τον εαυτό μας, για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι απλώς, αλλά λειτουργούμε υπέρ της Οικουμένης και αυτός είναι ο πόθος και ο πόνος μας. «Ελθέτω η Βασιλεία σου, Κύριε». Και το Άγιο Πνεύμα δεν δίδεται   για προσωπική μόνο κατανάλωση και χρήση, αλλά δίνεται για να μας δυναμώσει να μαρτυρούμε …. Να μαρτυρήσουμε, όχι να κάνουμε διακηρύξεις και πολλές διδασκαλίες, αλλά να μαρτυρήσουμε με τη ζωή μας, με την ακτινοβολία της παρουσίας μας, της σιωπής μας αν θέλετε… Χριστόν Εσταυρωμένο

"Για μας τους χριστιανούς όταν βιώνουμε το Χριστό δεν υπάρχει αντίχριστος"! (Αγ. Πορφύριος)

 

"Το 666 και ο αντίχριστος"

Να σας πω. Μου είχε πει: "Πατέρα Αθανάσιε (με πήρε από το χέρι έτσι σφικτά), εγώ είμαι τυφλός τώρα, τα μάτια μου τα σωματικά δεν λειτουργούν, γιατί έχω καρκίνο στην υπόφυση, έχω όμως τα πνευματικά μάτια και βλέπω.

Πριν φύγεις, θέλω να μου πεις. Τι είπε ο Γέροντας Αιμιλιανός -ο δικός μας- για το 666 και τον αντίχριστο;

"Ήταν εκείνες τις μέρες μετά το Τσερνομπίλ. Ο κόσμος ήταν αναστατωμένος και πήγαινε κατά δεκάδες κάθε μέρα, ιδιαιτέρως στον πατέρα Πορφύριο που ήταν κοντά στην Αθήνα, και αναστατωμένοι τον ρωτούσαν: "Tι θα γίνει; Θα 'ρθει ο αντίχριστος να μας σφραγίσει με το 666;"

Και με ρώτησε: "Για πες μου, παιδί μου, τι λέει ο Γέροντας Αιμιλιανός για το 666 και τον αντίχριστο;"

Του λέω: "Γέροντα, μας είπε σε μια σύναξη προχθές να μηv ανησυχούμε. Εμείς να ενδιαφερόμαστε να έχουμε μια ζωντανή σχέση με το Χριστό και του αντίχριστου να μην του δίνουμε πολλή σημασία, γιατί εκείνος θα γίνει το κέντρο της ζωής μας και όχι ο Χριστός".
Αμέσως χτύπησε τα χεράκια του στο κρεβάτι και είπε:
"Τι λες παιδί μου, τι λες παιδί μου, δόξα σοι ο Θεός που βρήκα κι ένα πνευματικό να συμφωνεί μαζί μου. Ρε παιδί μου, αυτοί οι πνευματικοί, εδώ στον κόσμο, τι έχουν κάνει! Έχουν αναστατώσει τις ψυχές, δημιούργησαν ένα σωρό προβλήματα, οικογενειακά και ψυχολογικά με το 666. Δεν μπορεί ο κόσμος να κοιμηθεί και άρχισαν να παίρνουν ψυχοφάρμακα και υπνωτικά χαπάκια για να μπορούν να κοιμηθούν. Τι είναι αυτό το πράγμα; Δεν τα θέλει αυτά τα πράγματα ο Χριστός, παιδί μου. Και να σου πω κάτι;"

Του λέω: "Γέροντα τι;"

Μου λέει: "Για μας τους χριστιανούς, για μας όταν βιώνουμε το Χριστό δεν υπάρχει αντίχριστος. Δεν μου λες; Εδώ που κάθομαι στο κρεβάτι μπορείς να καθίσεις εσύ; "Του είπα: "Όχι Γέροντα".
Μου λέει: "Γιατί;"
Του απάντησα: "Διότι, εάν καθίσω πάνω σας, θα σας πλακώσω". Μου λέει: "Πότε μπορείς να καθίσεις; "Του λέω: "Όταν φύγετε εσείς, μπορώ να καθίσω εγώ".

Μου λέει: "Ακριβώς, παιδί μου, έτσι συμβαίνει και με την ψυχή μας. Όταν έχουμε μέσα μας το Χριστό μας, μπορεί να έρθει ο αντίχριστος; "Μπορεί να μπει καμιά άλλη αντίθετη ύπαρξη μέσα στην ψυχή μας; Γι' αυτό σήμερα, παιδί μου, δεν έχουμε το Χριστό μέσα μας και γι' αυτό ανησυχούμε για τον αντίχριστο. Όταν βάλουμε το Χριστό μέσα μας, τα πάντα γίνονται Παράδεισoς. Ο Χριστός είναι το παν κι έτσι πάντοτε, παιδί μου, να λες στους ανθρώπους, και τον αντίθετο δεν τον φοβόμαστε. Και κοίταξε να σου πω κάτι. Εάν ερχότανε τώρα ο ίδιος ο αντίχριστος με μια συσκευή με ακτίνες Laser και με σφράγιζε με το 666 με το ζόρι, εγώ δεν θα στενοχωριόμουνα. Θα μου πεις, Γέροντα, μα δεν είναι το σημείο του αντίχριστου; Ναι, αλλά και χίλια 666 μου έγραφε πάνω μου με τις ακτίνες Laser, ανεξίτηλα, εγώ δεν θα στενοχωριόμουνα. Γιατί; Γιατί, παιδί μου, τους πρώτους μάρτυρες τους είχαν βάλει στα θηρία κι έκαναν το σταυρό τους και τα θηρία γινόντουσαν αρνάκια, τους είχαν στη θάλασσα, έκαναν το σταυρό τους και η θάλασσα γινόταν γη και περπατούσαν, τους είχαν μέσα στη φωτιά, έκαναν το σταυρό τους και η φωτιά γινόταν δροσιά. Ευλογημένο μου παιδί, τι είμαστε σήμερα εμείς; Πιστεύουμε στο Χριστό; Το σταυρό μας; Μα γιατί κατέβηκε ο Χριστός; Δεν κατέβηκε για να δυναμώσει την ασθένειά μας; Έτσι, παιδί μου, να πεις και στο Γέροντα. Και συ, να πεις στους ανθρώπους να μη φοβούνται τον αντίχριστο. Είμαστε παιδιά του Χριστού, είμαστε παιδιά της Εκκλησίας".

Αυτό το πράγμα μου έκανε πάρα πολλή εντύπωση.

Και μου πρόσθεσε: "Nα σου πω κάτι; "
Λέω: "Γέροντα, παρακαλώ".
"Ο Πατριάρχης Δημήτριος πώς ήρθε στην Αθήνα; "
Του λέω: "με το αεροπλάνο".
"Ε, καλά, ξέρω πως ήρθε με το αεροπλάνο. Κολυμπώντας ήρθε ο άνθρωπος; Με τι ντοκουμέντα ήρθε;
Του λέω: "Με διαβατήριο, Γέροντα".
"Ελληνικό ή τουρκικό;"
Του λέω: "Δεν ξέρω". –
"E, μου κάνεις και το σοφό. Με τουρκικό ήρθε. Και ποιό είναι το εθνόσημο της Τουρκίας, ξέρεις; "
Του λέω: "Δεν ξέρω Γέροντα;
"E, τότε τα παράκανες, δεν ξέρεις το εθνόσημο της Τουρκίας; Είναι η ημισέληνος. Και ξέρεις πως ονομάζεται η ημισέληνος από τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, μετά που εμφανίστηκε ο Μωάμεθ;"
Του λέω: "Όχι, Γέροντα";.
"E, να πάρω το πτυχίο σου και να το σχίσω. Τι θεολόγος είσαι εσύ;" χαριτολογώντας.
-Τον παριστάνετε πολύ ωραία, τον βλέπω μπροστά μου τώρα.
- Μα κι εγώ τον έχω μπροστά μου, μέσα στην καρδιά μου τον έχω. Γι'αυτό σας τα λέω έτσι.

Και συνεχίζει: "Η ημισέληνος είναι σημείο του αντίχριστου. Εάν είναι σημείο του αντίχριστου η ημισέληνος και ο Πατριάρχης μας έχει στο διαβατήριό του το σημείο του αντίχριστου (και στις σφραγίδες τους, πόσες σφραγίδες βάζουν μέσα έξω;), πάει να πει ότι ο Πατριάρχης μας είναι αντίχριστος;
Όχι, ρε παιδί μου, όχι ρε παιδί μου! Μην περιορίζουμε τόσο πολύ το Ευαγγελικό μήνυμα! Δεν είναι ο Χριστός τόσο στενόμυαλος όσο είμαστε εμείς οι άνθρωποι που θέλουμε να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα.
Έτσι να πειίς στο Γέροντα και έτσι να λες στους ανθρώπους, ούτε τον αντίχριστο να φοβούμαστε, ούτε το 666".

Και τούτο, κ. Κλείτο, μου έκανε εντύπωση και πολύ αναπαύθηκα. Και το λέω στους ανθρώπους που έρχονται.

[Γερ. 118π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ. 72-75)

Social Bookmarks

"Για μας τους χριστιανούς όταν βιώνουμε το Χριστό δεν υπάρχει αντίχριστος"! (Αγ. Πορφύριος) - Ιερός Ναός Αγίου Σώστη Νέας Σμύρνης

 

Ασκητικοί Λόγοι Περί εγκρατείας

 

Η εγκράτεια είναι γενικό όνομα όλων των αρετών. Πρέπει, λοιπόν εκείνος που εγκρατεύεται, δηλαδή καλλιεργεί τις αρετές, να εγκρατεύεται σε όλα. Όταν αφαιρεθεί από τον άνθρωπο οιοδήποτε μέλος του, έστω και το ελάχιστο, τότε παραμορφώνεται όλος ο άνθρωπος. Έτσι και μία μόνο αρετή αν παραμελήσει κανείς, καταστρέφει όλη την ομορφιά της εγκράτειας.

            Πρέπει  λοιπόν να καλλιεργούμε όχι μόνο τις σωματικές αρετές, αλλά κι εκείνες που μπορούν να καθαρίζουν τον εσωτερικό άνθρωπο. Ποια  η ωφέλεια σ’ εκείνον που διατήρησε το σώμα του παρθένο, αν μολύνεται από τον δαίμονα της παρακοής; Ή πως θα στεφανωθεί εκείνος που απέχει από τη γαστριμαργία και από κάθε σωματική επιθυμία, αλλά δεν φροντίζει να νικήσει την οίηση και τη φιλοδοξία, ούτε ανέχεται την παραμικρή θλίψη;

            Γιατί στη μέλλουσα κρίση θα δοθεί ως αντιστάθμισμα στην πλάστιγγα το φως της δικαιοσύνης σε όσους έπραξαν τα έργα της δικαιοσύνης με πνεύμα ταπεινώσεως.

            Άγιος Διάδοχος Φωτικής

ΤΟ «ΤΩΡΑ» ΚΑΙ ΤΟ «ΣΗΜΕΡΑ»

 

Οι δαίμονες δεν νικούν τους ανθρώπους με μία τίμια, φανερή και κατ’ ευθείαν αναμέτρηση, αλλά με παγίδες, με πονηρίες, με τεχνάσματα της «λογικής» του κόσμου τούτου και της καθημερινής εμπειρίας. Και μια από αυτές τις μεγάλες απάτες των δαιμόνων είναι και η αναβλητικότητα, η καθυστέρηση, η υπόσχεση. Το «ύστερα» και το «αύριο» είναι δύο λέξεις, που χρησιμοποιεί ο διάβολος για τους αφελείς, τους απρόσεκτους και τους αμελείς.

            Αντίθετα ο πιστός χριστιανός ξέρει ότι κάθε στιγμή το μόνον, που εξουσιάζει και μπορεί να μεταβάλλει με την θέλησή του είναι το «τώρα», είναι το «σήμερα», είναι η στιγμή που ζει κάθε φορά, με δική του ευθύνη. Το «αύριο» μπορεί να μη φτάσει  ποτέ και να μην έχει την εξουσία του ο καθένας μας. Γι’ αυτό και ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης μας φωνάζει να προσέξουμε αυτή η την μεγάλη παγίδα και να μη ξεγελαστούμε από τους δαίμονες.

            -«Εκείνοι, όπου γνωρίζουν την κακήν ζωήν όπου ζουν και θέλουν να την αλλάξουν, ως επί το πλείστον μένουν πλανεμένοι από τον εχθρό, με ταύτα τα άρματα: «μετά ταύτα να παραδοθώ με περισσοτέραν ανάπαυσιν εις την χάριν του Θεού και εις την     πνευματικήν ζωήν. Ας κάμω τούτο σήμερον και αύριον μετανοώ». Παγίς του εχθρού είναι αύτη , αδελφέ, η οποία έπιασε πολλούς και πιάνει ακόμη ολοένα τον κόσμον. Αιτία δε της παγίδος, ταύτης είναι η αμέλεια και η ανοησία η δική μας. Επειδή και εις μίαν τοιαύτην υπόθεσιν, εις την οποιαν συνίσταται και κρέμεται όλη η σωτηρία της ιδικής μας ψυχής και όλη η τιμή του Θεού, δεν πιάνομεν με ογληγορότητα  εκείνο το άρμα, το τόσον δυνατόν και να ειπούμεν εις τον εαυτόν μας: τώρα να ζήσω πνευματικήν ζωήν και όχι μετά ταύτα.   Σήμερον, σήμερον να μετανοήσω και όχι αύριον. Το «τώρα» και το «σήμερον» είναι εις χείρας μου. Το «μετά  ταύτα  και το «αύριον είναι εις χείρας του Θεού. Αλλά και αν ήθελε δοθεί εις εμέ το «μετά ταύτα» και το «αύριον», ποια οδός σωτηρίας και νίκης ήθελεν είναι αύτη, το να θέλω πρώτον να λάβω πληγάς και ύστερον να ιατρεύωμαι; Το να κάμω νέας αταξίας, πρώτον κι έπειτα να σωφρρονίζομαι»;.

            Τώρα, λοιπόν και σήμερα και αμέσως, γιατί το αύριο κανείς δεν το εξουσιάζει, δεν το γνωρίζει. Εκεί μέσα βρίσκεται και το βαθύτατον,  νόημα του «νυν» και «αεί» του εκκλησιαστικού λόγου.

            Π. Μ. ΣΩΤΗΡΧΟΣ, «ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ

ΓΛΩΣΣΙΚΑ ΤΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ «…Πικρά συνθρηνησάτω…»

 

Οι στίχοι από το Συναξάρι για την Κυριακή της Τυρινής.

            «Κόσμος γενάρχαις πικρά συνθρηνησάτω,

            Βρώσει γλυκεία, συμπεσών πεπτώκασι».

            Πυκνά τα νοήματα στις λίγες λέξεις, με ιδιαίτερο θεολογικό βάρος. Δύο φορές έχουμε σύνθετες λέξεις με πρώτο συνθετικό την πρόθεση «συν» ( συνθρηνησάτω,  συμπεσών), ενώ υποκείμενο την όλης φράσης είναι ο κόσμος, όχι ο άνθρωπος, όπως αναμέναμε!

            Θα εστιάσουμε εδώ τη λέξη «πικρά», καθώς  φαίνεται μεν φυσιολογική για μας σήμερα η (επιρρηματική) χρήση της, κανονικά όμως θα έπρεπε να έχουμε στη θέση της το επίρρημα «πικρώς». Πρόκειται για το φαινόμενο κατά το οποίο, στην εξέλιξη της ελληνικής γλώσσας, το λεγόμενο «σύστοιχο αντικείμενο» αντικατέστησε σε πολλές περιπτώσεις το τροπικό επίρρημα.

            Σύστοιχο αντικείμενο λέγεται εκείνο το οποίο είναι από την ίδια ρίζα (σημασιολογικά παρόμοια) με το ρήμα ( π. χ. «ψαρεύω ψάρια», «Τρώω το φαγητό μου»).

            Παράλληλα, όταν το σύστοιχο αντικείμενο συνοδευόταν από επίθετο, συνήθως παραλειπόταν το ουσιαστικό, ως ευκόλως εννοούμενο [π. χ. Έπαθα πολλά[ ενν. παθήματα]). Σιγά- σιγά επικράτησε, όταν έλειπε το ουσιαστικό του σύστοιχου αντικειμένου, το σύστοιχο αντικείμενο να εκφέρεται με τη αιτιατική ουδετέρου του επιθέτου σε πληθυντικό. Τέτοια περίπτωση έχουμε εδώ. Αντί της φράσης «πικρούς θρήνους συνθρηνησάτω» έχουμε «πικρά συνθρηνησάτω». Είναι φανερό ότι το σύστοιχο αντικείμενο λειτουργεί πλέον περισσότερο ως επιρρηματικός προσδιορισμός του τρόπου παρά ως αντικείμενο , και γραμματικά από επίθετο γίνεται επίρρημα!

            Έτσι κατανοούνται και ανάλογες χρήσεις στα Νέα Ελληνικά (π. χ. «Πονούσα ανυπόφορα»= «Πονούσα ανυπόφορους πόνους») και, γενικότερα το πως τα αρχαία επιρρήματα –ως κατάληξαν στα Νέα Ελληνικά  να είναι σε-α (δηλαδή στον πληθυντικό του ουδετέρου του επίθετο) με κάποιες εξαιρέσεις που παρέμειναν στον αρχαίο τύπο (π. χ. σαφώς, ακριβώς κ.λ.π.)

            Μετά από αυτά [και αφού υπογραμμίσαμε την αντίθεση μεταξύ των λέξεων «πικρά» και «γλυκά»], οι στίχοι του Συναξαρίου θα μπορούσαν να αποδοθούν ως εξής:

            «Ας θρηνήσει πικρά ο κόσμος μαζί με τους γενάρχες [δηλαδή τον Αδάμ και την Εύα],/αφού [εξ] έπεσε μαζί με τους εξαιτίας μια γλυκιάς κατανάλωσης τροφής.»

            Ανδρέας Μοράτος, «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ» φ. 1164

Η ΡΙΖΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

 

8. 978 συλλήψεις ανηλίκων από την Ελληνική Αστυνομία μόνο το πρώτο 8μηνο του τρέχοντος έτους. Με άλλα λόγια, 37 μαθητές συλλαμβάνονται κατά μέσο όρο κάθε μέρα  για παιδική εγκληματικότητα. Κανείς δεν μπορεί να κάνει ότι δεν βλέπει το πρόβλημα. Και όχι, δεν φταίνε ούτε η χαλαρότητα των ποινών ούτε οι νέες τεχνολογίες, όπως ακούμε να λέγεται κατά κόρον. Η ρίζα του κακού πρέπει να αναζητηθεί στην κρίση των αξιών. Κάποτε, που τα παιδιά μάθαιναν για αξίες και ιδανικά, που άκουγαν λόγο Χριστού στα σχολεία και τα κατηχητικά, που ανθούσε το νεοελληνικό χριστιανικό κίνημα, τα πράγματα μπορούσαν να είναι διαφορετικά.

            Και σήμερα διαβάζουμε στο βιβλίο του Νικολάου Γαλέτα, «το συναξάρι του μεγάλου λιμανιού», που κυκλοφόρησε προ ολίγων μηνών: «Σήμερα, που για λόγους παγκόσμιας  κρίσης αξιών και για άλλους συγκεκριμένους που θ’ άξιζε εν πάσει περιπτώσει  να μελετηθούν, η επίδραση αυτής της προσπάθειας στις νέες γενεές δεν είναι κυρίαρχη, αλλά υποτονική, και τα κατηχητικά λοιδορούνται προκαλώντας θυμηδία και ιλαρότητα, χαρακτηριζόμενα ως γραφικότητα, η ελληνική κοινωνία θερίζει τις θύελλες των ανέμων που έσπειρε και τους καρπούς αυτής της έλλειψης: τη βία, την εγκληματικότητα, την έλλειψη σεβασμού σε κάθε αξία της ζωής, το χάος. Και η ελληνική νεολαία ζει μέσα στη θολούρα, την απελπισία, την ανασφάλεια, το ψυχικό κενό, χώρος  υπέροχος για να χορεύει ο διάβολος.

            Και αν πολέμιοι αυτή της προσπάθειας χαίρονται και ειρωνεύονται για τη σημερινή αδυναμία της, αυτοί που δεν χαίρονται καθόλου είναι οι γονείς και τα παιδιά.

            «ΖΩΗ», τ. 4394

25η Μαρτίου ΕΠΑΝΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ

 

Την  προσμονή του αναμενόμενου Μεσσία τη βρίσκουμε  από την Παλαιά Διαθήκη έως τον Προμηθέα του Αισχύλου. Αυτή την ιδέα την ευαγγελιζότανε η μία γενεά στην άλλη, έως ότου έγινε πραγματικότητα.

            Με το ίδιο πνεύμα και με την ίδια συνοχή ευαγγελιζόταν την ελευθερία η μια γενεά των Ελλήνων στην άλλη ελληνική γενεά. Και αυτή έγινε πραγματικότητα το 1821.

            Το πνεύμα του Ευαγγελισμού όμως ανάμεσά μας δεν τελείωσε. Ο καθένας μας έχει ανάγκη ν’ ακούσει και να ζήσει πάλι το Ευαγγέλιο της Εκκλησίας.

            Λεγόμαστε, αλλά δεν είσαστε πραγματικά χριστιανοί. Δεν έχουμε ποτιστεί με το πνεύμα του Ευαγγελίου.  Ζούμε υποκριτικά ή διεστραμμένα τον χριστιανισμό. Το πνεύμα της αγάπης και αλήθειας μας είναι σχεδόν άγνωστα. Δεν είμαστε το φως του κόσμου, και ο κόσμος μένει ακόμη στο σκοτάδι. Έχουμε απόλυτη ανάγκη επανευαγγελισμού. Γι’ αυτό η Εκκλησία μας  λέγει συνεχώς: «Ευαγγελίσασθε ημέραν εξ ημέρας το σωτήριον του Θεού». Κάθε μέρα ας δεχόμαστε και ας κάνουμε ένα επανευαγγελισμό της αλήθειας.

            Μόνο αν δεχτούμε τον Ευαγγελισμό του Ευαγγελίου θα έχει νόημα για μας τόσο ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, όσο και ο Ευαγγελισμός της Εθνικής μας ελευθερίας. Τότε η θυσία του Χριστού, οι θυσίες των μαρτύρων και οι θυσίες των ηρώων του είκοσι ένα δεν θα είναι για μας θεωρίες και γεγονότα χαμένα.

            Θα είναι έμπνευση για την εθνική και πνευματική μας ελευθερία, φυσικά και σωτηρία.

            Ιερ. Τιμοθέου ΚΙΛΙΦΗ

22 Μαρτίου 1821: Η έναρξη της Επανάστασης την Πάτρα

 

Στις 22 Μαρτίου 1821 κι ενώ οι επαναστατικές διεργασίες βρίσκονταν σε πλήρη εξέλιξη στην περιοχή της Πελοποννήσου, η Πάτρα μπαίνει στον αγώνα για την απελευθέρωση. Είχε προηγηθεί, την αμέσως προηγούμενη ημέρα, το ξέσπασμα της Επανάστασης στα Καλάβρυτα και η κατάληψή τους από τους εξεγερμένους Έλληνες.

Οι Πατρινοί, ήδη από τον Φεβρουάριο του ίδιου έτους, είχαν αρνηθεί να πληρώσουν τους φόρους και άρχισαν να κυκλοφορούν στην πόλη ένοπλοι. Μετά από τον ξεσηκωμό στα Καλάβρυτα, επικράτησε ένας έντονος αναβρασμός στην πόλη και ο ελληνικός πληθυσμός έγινε αποδέκτης απειλών. Οι εξαγριωμένοι Τούρκοι τις οικογένειές τους στο κάστρο της Πάτρα, ενώ ζήτησαν και έλαβαν ενίσχυση από 150 ομοεθνείς τους από το φρούριο του Ρίου. Στη συνέχεια, σκότωσαν έναν ρακοπώλη και ξεχύθηκαν στην πόλη, τρομοκρατώντας τον ελληνικό πληθυσμό και βάζοντας φωτιά σε διάφορα οικήματα, συμπεριλαμβανομένου του σπιτιού του προεστού Ιωάννη Παπαδιαμαντοπούλου. Ταυτόχρονα, τα κανόνια του κάστρου άρχισαν να βάλουν κατά του Μητροπολιτικού Ναού και άλλων σημείων της Άνω πόλης με αποτέλεσμα ν΄ ακολουθήσει ένα χάος.

Τότε βρίσκονταν στην Πάτρα πολλοί Επτανήσιοι, μεταξύ των οποίων και Φιλικοί, οι οποίοι, βλέποντας τις φλόγες και τους πυροβολισμούς, οπλίστηκαν και οχυρώθηκαν σε διάφορα μέρη. Μερικοί, μαζί με Πατρινούς, προχώρησαν προς την περιοχή Τάσι όπου συνήθως μαζεύονταν Τούρκοι. Εκεί συγκρούστηκαν για πρώτη φορά και σκοτώθηκε ο Κεφαλλονίτης. Βασίλης Ορκουλάτος. Από εκεί αποσύρθηκαν προς την ενορία του Αγ. Γεωργίου.

Την ίδια μέρα εμφανίστηκε στο προσκήνιο ένοπλος ο ηρωικός τσαγκάρης Παναγιώτης Καρατζάς, ο οποίος είχε αποκτήσει φήμη λόγω της ανδρείας και του πατριωτισμού του. Θέλοντας να δώσει χρόνο στους Πατρινούς για να απομακρύνουν τις οικογένειες και τα πράγματά τους, συνεννοήθηκε με τους Επτανήσιους Βαγγέλη Λιβαδά, Νικόλαο Γερακάρη και άλλους, και το βράδυ βγήκαν στους δρόμους φωνάζοντας «γρηγορείτε», ώστε οι Τούρκοι να νομίσουν πως οι Έλληνες είναι πολλοί και σε επαγρύπνηση, και να μην τολμήσουν νυχτερινή έφοδο.

Ο άμαχος πληθυσμός, κυρίως γυναικόπαιδα, κατευθυνόταν προς τη «Ντογάνα» (Τελωνείο) και έμπαινε στη θάλασσα μέχρι το λαιμό, ζητώντας να σωθεί από τα ελλιμενισμένα εκεί πλοία.

Η 22α Μαρτίου ξημέρωσε με τους Τούρκους να έχουν συγκεντρωθεί στο κάστρο της Πάτρας και από εκεί να κανονιοβολούν την πόλη, την ώρα όμως που σημαντικοί Αχαιοί της γύρω περιοχής άρχισαν να εισέρχονται, ακολουθούμενοι από πλήθος οπλοφόρων, στην Πάτρα. Από το Μοναστήρι του Ομπλού κατέβηκε ο Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος, ενώ ακολούθησε ο Ανδρέας Λόντος, φέρων μια κόκκινη σημαία με μαύρο σταυρό, και κατόπιν (κατά ορισμένες πηγές την ίδια ημέρα, κατ’ άλλες τις αμέσως επόμενες) ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο Επίσκοπος Κερνίτσης και Καλαβρύτων Προκόπιος, ο Ανδρέας Ζαΐμης, ο Μπενιζέλος Ρούφος κ.ά. Με την είσοδό τους στην πόλη, οι Πατρινοί και άλλοι Έλληνες ζητωκραύγαζαν με ενθουσιασμό «Ζήτω η ελευθερία, ζήτωσαν οι αρχηγοί, και εις την Πόλιν να δώση ο Θεός».

Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο οποίος κατέφθασε στην Πάτρα συνοδευόμενος από πολυάριθμους επαναστάτες, έστησε έναν σταυρό στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου και εκει όρκισε τους παραπάνω αγωνιστές. Στο τέλος της τελετής εκείνης, ακούσθηκαν οι ζητωκραυγές «Ελευθερία ή Θάνατος» καθώς «Και στην Πόλη να δώσει ο Θεός».

Αμέσως μετά συγκροτήθηκε η πρώτη επαναστατική Αρχή της Αχαΐας, το λεγόμενο «Αχαϊκόν Διευθυντήριον», με σκοπό να οργανώσει τον επαναστατικό αγώνα στη βορειοδυτική Πελοπόννησο. Τα μέλη της επέδωσαν «Προς τους εν Πάτραις προξένους των ξένων επικρατειών» προκήρυξη με ημερομηνία 26 Μαρτίου, δια της οποίας τονίζονταν η απόφαση των Ελλήνων «ν’ απελευθερωθούν ή ν’ αποθάνουν», ενώ ακολουθούσε διεθνής έκκληση για συνδρομή στον ελληνικό Αγώνα. Τη διακήρυξη υπέγραφαν κατά σειρά οι: Επίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός, Επίσκοπος Καλαβρύτων Προκόπιος, Ανδρέας Ζαΐμης, Ανδρέας Λόντος, Μπενιζέλος Ρούφος, Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος και Σωτήριος Θεοχαρόπουλος.

Στη συνέχεια, ξεκίνησε η στενή πολιορκία του κάστρου της Πάτρας, στην οποία και διακρίθηκαν, εκτός των παραπάνω αγωνιστών, οι Πατρινοί Παναγιώτης Καρατζάς, αδελφοί Κουμανιώτες, Νικόλαος Λόντος, αδελφοί Καλαμογδάρτες κ.ά.

Λίγες μέρες αργότερα, όμως, και συγκεκριμένα στις 3 Απριλίου (Κυριακή των Βαΐων), με υπόδειξη του Άγγλου προξένου κατέφθασε στην Πάτρα ο Τούρκος στρατηγός Γιουσούφ Πασάς, ο οποίος έλυσε την πολιορκία που επιχειρούσαν οι Έλληνες στο κάστρο, και στη συνέχεια κατέστρεψε και λεηλάτησε την Πάτρα.

Μετά την καταστολή της εξέγερσης δεν ακολούθησε καμία άλλη τοπική δραστηριότητα ή οργάνωση του Αγώνα στην περιοχή τόσο της πόλης όσο και ευρύτερα, στην Αιγιάλεια και τα Καλάβρυτα (περιοχές που ήταν ήδη ελεύθερες). Το δε Αχαϊκόν Διευθυντήριον, ειδικά μετά τη μάχη του Λάλα, επισκιάσθηκε από την Πελοποννησιακή Γερουσία. Επαναλήφθηκαν κάποιες περιορισμένες χρονικά πολιορκίες του κάστρου μέχρι τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, ενώ ακολούθησαν τον επόμενο χρόνο εντονότερα γεγονότα από τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, που αφορούσαν την ευρύτερη περιοχή και όχι το κάστρο. Τον Φεβρουάριο του 1822, όταν ο τουρκικός στόλος αποβίβασε χιλιάδες στρατού στην πόλη της Πάτρας, ο Κολοκοτρώνης κινητοποιήθηκε γρήγορα, συγκέντρωσε 6.000 στρατό και κατάφερε να περιορίσει όλους τους Τούρκους στο κάστρο, στην περίφημη μάχη του Γηροκομείου.

Το οριστικό τέλος της πολιορκίας έφερε η ήττα του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου στο Πέτα και η εκστρατεία του Δράμαλη στην Πελοπόννησο. Κατόπιν αυτών η Πάτρα, αν και επαναστάτησε σχεδόν πρώτη, παρέμεινε υπό την κυριαρχία των Οθωμανών σε όλη τη διάρκεια της επανάστασης, μέχρι τις 7 Οκτωβρίου 1828, οπότε παραδόθηκε από τους Τούρκους, τελευταία, στο γαλλικό στράτευμα του Νικολά-Ζοζέφ Μαιζόν.

Προς τιμή του Παλαιών Πατρών Γερμανού Γ΄ έχει ανεγερθεί σπουδαίος ανδριάντας του επί μαρμάρινου βάθρου στην πλατεία Ψηλά Αλώνια της Πάτρας.

 22 Μαρτίου 1821: Η έναρξη της Επανάστασης την Πάτρα - Ορθοδοξία News Agency

Άλλη μία πηγή για ορκωμοσία στις 17 Μαρτίου 1821 στην Αγία Λαύρα

 Πώς βρέθηκαν χιλιάδες άνθρωποι στην αγία Λαύρα στις 16-17 Μαρτίου 1821;

Γράφει ο Δρ. Δημήτρης Σταθακόπουλος μέλος του Δ.Σ του Ομίλου Απογόνων Αγωνιστών 1821 και ιστορικών γενών της Ελλάδος

 

Παίρνοντας σκυτάλη από παλαιότερους καταξιωμένους ερευνητές και ήδη συνοδοιπόρος με σύγχρονους μελετητές αναφορικά με τα προεπαναστατικά και επαναστατικά γεγονότα της περιοχής της επαρχίας Καλαβρύτων τον Μάρτιο του 1821, έχω επικεντρωθεί και δημοσιεύσει κυρίως τις οθωμανικές πηγές και ειδικά τον Mehmet Esad Efendi (1789–1848) , τον Ahmed Cevdet Pasha (1822 –1895), τον Έλληνα Οθωμανολόγο Νικηφόρο Μοσχόπουλο και τον σύγχρονο Τούρκο καθηγητή Ali Fuat Örenç, στους οποίους αναφέρεται η απελευθέρωση της πόλεως των Καλαβρύτων την 21η Μαρτίου 1821 (αναζητήστε στο διαδίκτυο παλαιότερα σχετικά άρθρα μου, καθώς και το δωρεάν ηλεκτρονικό βιβλίο μου «Τα Ημαρτημένα»), η οποία απελευθέρωση επήλθε από προηγηθείσα πολιορκία/πόλεμο 5 ημερών .

Έχω επίσης υποστηρίξει με άρθρα, ομιλίες και συνεντεύξεις μου πως η ορκωμοσία έγινε στις 17 Μαρτίου 1821, εορτή του αγίου Αλεξίου, στην αγία Λαύρα, δηλαδή ημέρα που πανηγυρίζει η μονή μιάς και εκεί βρίσκεται η κάρα του αγίου, ως δωρεά του Αυτοκράτορα Μανουήλ Παλαιολόγου από το 1398.

Το πώς βρέθηκαν οι Κεφαλές της βόρειας Πελοποννήσου στην αγία Λαύρα από τις 8-9 Μαρτίου μέχρι 21-22 Μαρτίου 1821 και πως μετά αναχώρησαν για Πάτρα – Αίγιο – Κορινθία καθώς και την αποστολή επιστολών περί ενάρξεως, σε Αρκαδία – Μάνη – Μεσσηνία – Ηλεία και άλλα μέρη, ομοίως το έχω αναλύσει / τεκμηριώσει σε άλλο άρθρο μου αναφορικά με την αποφυγή της αιχμαλωσίας τους από τον kaymakamı του Μοριά στην Τριπολιτσά Mehmed Salih.

Επίσης έχω εξηγήσει πως βρέθηκαν χιλιάδες άνθρωποι στην αγία Λαύρα στις 16-17 Μαρτίου 1821: «Είχαν πάει για προσκύνημα στην ιερά πανήγυρη της μονής για τον άγιο Αλέξιο και από προσκυνητές, έγιναν εν μία νυκτί επαναστάτες».

Η Πολιορκία της πόλεως των Καλαβρύτων άρχισε στις 17 Μαρτίου και ολοκληρώθηκε μετά από 5νθήμερη μάχη στις 21 Μαρτίου 1821 με την απελευθέρωση της πόλεως, όπως μας διασώζει και ο Αλ.Μπίκος από μαρτυρία της Γεωργίας Μπαλιάτσου από το χωριό Παγκράτι, η οποία μετά τη νίκη , χόρεψε με άλλες κοπέλες το τραγούδι: «Σήμερα η μέρα είναι Λαμπρή καημένε Χαραλάμπη», το οποίο ηχογραφήσαμε πρόπερσι (2016) με τον φίλο Γ. Δαλιάνη και την μουσική του ομάδα. Όντως ήταν Λαμπρή (Πάσχα) όχι μόνο γιατί η μέρα σηματοδοτούσε την Ανάσταση του Γένους, αλλά και γιατί ο Π.Π.Γερμανός, ως ο πρώτος Επίσκοπος του Μοριά, παρότι ήταν Μεγάλη Σαρακοστή (το Πάσχα θα ήταν 10 Απριλίου 1821), όπως μας διασώζει ο Κώδικας της μονής, άφησε και ευλόγησε να γίνει σφαγή ζώων και να καταναλωθεί κρέας.

Όμως και στα αρχεία των αγωνιστών του 1821 (Εθνική Βιβλιοθήκη – σήμερα στο Ιδρυμα Στ.Νιάρχος), τα πιστοποιητικά πολλών αγωνιστών αναφέρουν πως ήταν στην αγία Λαύρα, κάποιων δε εξ αυτών (π.χ. διάκος Γρηγόριος Ντόκος από τη Βυσωκά που έφερε το γνωστό παραπέτασμα της ωραίας πύλης/ Λάβαρο με την Κοίμηση της θεοτόκου, ή του Αναγνώστη Κορδή ) τα έγγραφα αναφέρουν πως ήταν σημαιοφόροι ποικίλων λαβάρων και μπαϊρακιών.

Φυσικά δεν πρέπει να λησμονούμε τις δημοσιεύσεις στην Γαλλική εφημερίδα Le Constitutionnel και τους Times του Λονδίνου (Ιούνιος 1821), όπως και τα οθωμανικά αρχεία. Τις δύο ομιλίες α) Του Ρήγα Παλαμήδη το 1846 που αναφέρει την αγ. Λαύρα , καθώς και β) του Αιγιώτη Αλεξ. Δεσποτόπουλου το 1861, ο οποίος ήταν παρών στα γεγονότα του Μαρτίου του 1821 στην αγία Λαύρα.

Με το παρόν θα παρουσιάσω στο ευρύ κοινό (αν και στους ερευνητές είναι γνωστό) το αχρονολόγητο φυλλάδιο με αρχικά Α.Κ ( μάλλον Αναγνώστης Κορδής ) που εκδόθηκε στο Ναύπλιο το 1850 με τίτλο: « Ιστορικαί Αλήθειαι ή η Πετιμεζαϊκή οικογένεια» ( ειδικά τη σελ. 7) . ( Πηγή: anemi Παν. Κρήτης ).

Το πόνημα αποτελεί «αντίκρουση» προς τον ηρωϊσμό της οικογένειας Πετ(ι)μεζά και προσπαθεί να αποκαταστήσει τον «ανώτερο» ηρωϊσμό και την πρωτιά του Αναγνώστη Στριφτόμπολα από την Κέρτεζη που σκοτώθηκε στη Μάχη του Λεβιδίου Αρκαδίας 14 Απριλίου 1821 *( βλ. Ιατρίδης, Πέτρος Ευστρατίου. Η πρώτη νικητήριος μάχη της Ελληνικής Επαναστάσεως ή ο Αναγνώστης Στριφτόμπολας, Πάτραι :Εκ του Τυπογραφείου Α. Σ. Αγαπητού,1860, σελ. 53, 54., όπου αναφέρεται έγγραφο του 1827, του Π.Μαυρομιχάλη με το οποίο αναγνωρίζεται η αξία του Στριφτόμπολα και ειδικά στις μάχες των Καλαβρύτων μέχρι του Λεβιδίου).

Πιστεύεται πως τα αρχικά Κ.Α ανήκουν στον Κορδή Αναγνώστη, ο οποίος ήταν έμπιστος και σημαιοφόρος του Στριφτόμπολα, ειδικά στην ορκωμοσία της αγίας Λαύρας ( 17.3.1821 ) .

Ο Κορδής Αναγνώστης (Κ.Α ), καταγόταν από το Περιθώρι της Αχαΐας όπως διασώζει ο Αμβρόσιος Φραντζής. Στις 16 Μαρτίου 1821, μαζί με τον Νικόλαο Σολιώτη , χτύπησαν στην τοποθεσία «Πόρτες» κοντά στο χωριό Αγρίδι της Νωνάκριδος Αχαΐας τρεις «γυφτοχαρατζήδες» (sic ) και τρεις ταχυδρόμους που μετέφεραν επιστολές του καϊμακάμη της Τριπολιτσάς Μεχμέτ Σαλίχ στον Χουρσίτ πασά στα Ιωάννινα, κατόπιν παρότρυνσης του Σωτήρη Χαραλάμπη, όπως αναφέρει ο Ιωάννης Φιλήμων.

Εκτός από την ορκωμοσία στις 17 Μαρτίου 1821 στην Αγία Λαύρα, ως σημαιοφόρος του Αναγνώστη Στριφτόμπολα, ο Αναγνώστης Κορδής συμμετείχε σε πολλές μάχες και πολιορκίες όπως των Καλαβρύτων, του Λεβιδίου, της Τριπολιτσάς, ενώ τιμήθηκε με τον βαθμό του Χιλιάρχου, όπως ομοίως αναφέρει ο Αμβρόσιος Φραντζής.

Παρακάτω το εξώφυλλο του πονήματός του και η σελίδα 7, όπου αναφέρεται πως η ορκωμοσία έγινε στις 17 Μαρτίου και τα συμπεράσματα δικά σας:

Άλλη μία πηγή για ορκωμοσία στις 17 Μαρτίου 1821 στην Αγία Λαύρα | HuffPost Greece ΚΟΙΝΩΝΙΑ

π.Νικόλαος Λουδοβίκος - Κατά Ιωάννην 17 (" ἵνα ὦσιν ἓν ")

 

Καταπληκτική ομιλία του π.Νικολάου με έναυσμα το Ευαγγελικό χωρίο που ξεκινά "Ταῦτα ἐλάλησεν Ἰησοῦς καὶ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν εἶπεν· πάτερ ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασον σου τὸν υἱὸν, ἵνα ὁ υἱὸς δοξάσῃ σε καθὼς ἔδωκας αὐτῷ ἐξουσίαν πάσης σαρκός, ἵνα πᾶν ὃ δέδωκας αὐτῷ δώσει αὐτοῖς ζωὴν αἰώνιον..." Η τέλεια ενότητα των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδος αποτελεί το πρότυπο για την ένωση και την σωτηρία όλου του κόσμου. Ο Χριστός φανέρωσε το αληθινό όνομα του Θεού σε όλους τους ανθρώπους. Πατήρ , Υιός και Άγιο Πνεύμα , κοινωνία τριών προσώπων και ταυτόχρονα Ένας κατά την ουσία. Και μας προτρέπει να γίνουμε ένα κι εμείς με τους άλλους συνανθρώπους μας , όπως είναι Εκείνος ένα με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα... Ο άγιος Πορφύριος δίδασκε πως το βαθύτερο νόημα της Ορθοδοξίας που δεν το έχει καμία άλλη θρησκεία, είναι αυτή η σωτήριος ενότητα που μας κάνει όλους ένα με κεφαλή τον Χριστό. «Ο απώτερος σκοπός της θρησκείας μας είναι το ‘‘ ίνα ώσιν εν ’’». Ο διακεκριμένος ιερέας σε αυτό που τον καθιστά πολύτιμο για τους χριστιανούς, στην ερμηνεία και εμβάθυνση του Ευαγγελικού και Αποστολικού λόγου Πηγή Αναδημοσίευσης : https://www.pigizois.gr/

Steve Athan

Είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα! - π. Βασίλειος Θερμός

 

Ενα από τα έργα του Χριστόφορου Κατσαδιώτη που καταστράφηκαν από τον βουλευτή Νίκο Παπαδόπουλο. Ο π. Βασίλειος Θερμός επισημαίνει πως «η ενόχληση είναι εύλογη και καθολική, από όλους τους πιστούς», ωστόσο τονίζει ότι «η άσκηση βίας αντιβαίνει προς τον ίδιο τον Χριστιανισμό – εκτός από το ότι χαρίζει στα έργα δημοσιότητα που αλλιώς δεν θα αποκτούσαν ποτέ». [ΝΙΚΟΣ ΚΟΚΚΑΛΙΑΣ]

                                                    Είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα!

*π. Βασίλειος Θερμός

Κατάντησε βαρετό. Μιλώ για την επανάληψη κάθε τόσο του ίδιου σκηνικού: ένας καλλιτέχνης σοκάρει προσβάλλοντας τα θεία και κάποιοι πιστοί εξεγείρονται. Αυτή τη φορά είχαμε και αυτοδικία.

Η ενόχληση είναι εύλογη και καθολική, από όλους τους πιστούς. Αλλά η άσκηση βίας αντιβαίνει προς τον ίδιο τον Χριστιανισμό – εκτός από το ότι χαρίζει στα έργα δημοσιότητα που αλλιώς δεν θα αποκτούσαν ποτέ.

Επιθετικότητα, με λόγια ή με πράξεις, απέναντι σε πρωτοβουλίες εντός του δημόσιου χώρου υποδηλώνει δυσανεξία προς τη νεωτερικότητα. Συνήθως προέρχεται από ανθρώπους ή φορείς οι οποίοι δεν έχουν συμφιλιωθεί με τους κανόνες της αστικής δημοκρατίας, οπότε μεταχειρίζονται προνεωτερικούς αυτοματισμούς για να υποχρεώσουν το κράτος να συμμορφωθεί. Να το ξεκαθαρίσουμε: απέναντι στη βέβηλη τέχνη, η δυτική έννομη τάξη δεν διαθέτει διοικητικές ή νομικές λύσεις.

Αδιέξοδο, λοιπόν: ή προκλητικός ή ακραίος. Ενοχλούμαι που είναι σαν να μην έχουν φωνή όλοι εκείνοι που διαθέτουν καλλιτεχνικό αισθητήριο ώστε να βρίσκουν τα συγκεκριμένα έργα και τερατώδη και βέβηλα, αλλά και πολιτισμικό αισθητήριο επαρκές ώστε να αυτοσυγκρατούνται. Αποτελεί σοβαρό πρόβλημα να κυριαρχεί στη δημοσιότητα το ψευδοδίλημμα ότι αν έχεις αντίρρηση στα προσβλητικά έργα τέχνης, ανήκεις αναγκαστικά στους γραφικούς.

Η επικαιρότητα αυτή, όμως, θέτει ενώπιόν μας τρεις σημαντικές παραμέτρους τις οποίες θεωρώ ανεπίτρεπτο να παρακάμψουμε.

Αποτελεί σοβαρό πρόβλημα να κυριαρχεί στη δημοσιότητα το ψευδοδίλημμα ότι αν έχεις αντίρρηση στα προσβλητικά έργα τέχνης, ανήκεις αναγκαστικά στους γραφικούς.

α) Πονηριά. Συστηματικά οι «βλάσφημοι» καλλιτέχνες στοχεύουν στα χριστιανικά σύμβολα. Γιατί άραγε; Μα, προκλητικοί ή επιθετικοί θέλουν να είναι, όχι ηλίθιοι. Ποιος θα διακινδύνευε τη σωματική του ακεραιότητα για να διαδώσει μια καλλιτεχνική έμπνευση; Τον Σαλμάν Ρουσντί τον μαχαίρωσαν 34 χρόνια μετά!

Δεν θα πρέπει να προσπεράσουμε αυτή τη μεθόδευση, όμως, ως απλώς προνοητική. Το ότι οι χριστιανοί δεν σκοτώνουν για να διαμαρτυρηθούν για προσβολή της πίστης τους δεν έχει εκτιμηθεί από τους εκκοσμικευμένους χώρους. Τα στερεότυπά τους δεν τους επιτρέπουν να συνειδητοποιήσουν ότι ο χριστιανικός κόσμος είναι αρκετά ανεκτικός, ακριβώς επειδή έχει αφομοιώσει στοιχεία της νεωτερικής ανοιχτής κοινωνίας, πολύ περισσότερα από οποιαδήποτε άλλη θρησκεία. Μερικά, μάλιστα, τα είχε προετοιμάσει! (Βλέπε περί αυτού τον Φρεντερίκ Λενουάρ, «Ο Χριστός φιλόσοφος»).

β) Υποκρισία. Στην ελληνική κοινωνία δεν είναι όλα τα δάχτυλα ίδια. Παρατηρούμε από όλες τις κατευθύνσεις επιλεκτικές ευαισθησίες όταν διακυβεύονται προσβολές (πραγματικές ή φανταστικές) από την τέχνη και τη λογοτεχνία. Το ΚΚΕ δημιούργησε τεράστιο θέμα με την ταινία Ελένη, οι αφίσες που απέτρεπαν από εκτρώσεις κατέβηκαν από το μετρό, ενώ μπορούμε να φαντασθούμε εύκολα τον χαμό που θα ακολουθούσε αν εμφανίζονταν έργα τέχνης που θα προσέβαλλαν ΛΟΑΤΚΙ! Επιπλέον, οι λαλίστατοι δημόσιοι παράγοντες απλώς αλλάζουν πλευρό στον ύπνο τους όταν μπογιατίζονται ή αποκεφαλίζονται προτομές αγωνιστών του ’21.

Αναζητήστε στο Διαδίκτυο το «Τέχνη δίχως όρια!», Παναγιώτης Ασημακόπουλος, και θα καταλάβετε την ασυνέπεια και την ιδιοτέλεια όσων κόπτονται για ελευθερία της έκφρασης. Οταν γίνονται μηνύσεις επειδή κάποιος είπε μια λέξη που δεν έπρεπε θίγοντας την ατομική ευαισθησία του ενός, αλλά επιτρέπεται να διακωμωδούνται σε διαδηλώσεις και γκαλερί εικόνες που για χιλιάδες είναι ιερές, έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε για να γίνουμε κοινωνία ισοτιμίας.

γ) Μηδενισμός. Σήμερα προσβάλλονται οι χριστιανοί, αλλά αργά ή γρήγορα θα έρθει η σειρά άλλων. Αυτό στο οποίο καλούμαστε να συμφωνήσουμε είναι πως οι θρησκείες (και αυτές που μας αρέσουν και αυτές που απεχθανόμαστε) αποτελούν πτυχές του ανθρώπινου πολιτισμού. Αν δεν τύχουν της αλληλεγγύης όλων μας, πιστών και αθέων, ποιος θα εμποδίσει την τέχνη να γίνει εργαλείο του φανατισμού και άλλοθι του φονταμενταλισμού;

Βλέπετε, λειτουργεί και αντιστρόφως. Ο καλλιτέχνης δήλωσε ότι δεν έχει σκεφτεί ποτέ τα έργα του ως προκλητικά. Πώς δεν είχε περάσει από το μυαλό μας; Ευτυχώς που μας το είπε, ώστε αν κάποιος ιερέας ή ραββίνος ή ιμάμης περιλούσει με λόγο μίσους κάποιους διαφορετικούς, να μπορεί μετά να απολογηθεί ότι δεν είχε σκεφτεί ότι τους βρίζει. Κάπως έτσι και οι ιεροεξεταστές δεν είχαν ποτέ σκεφτεί ότι έβλαπταν τα θύματά τους, αλλά ότι φρόντιζαν για τη σωτηρία τους. «Δεν πρέπει να αισθάνεσαι προσβεβλημένος»: δεν είναι αυτό gaslighting;

Οι διανοούμενοι, οι καλλιτέχνες, οι δημοσιογράφοι, οφείλουν να λάβουν θέση αλληλεγγύης, λοιπόν, και να μην αφήνουν υστερόβουλα το έργο αυτό στις θρησκείες, ώστε κατόπιν να τις κατηγορήσουν για αναχρονιστική και συντεχνιακή νοοτροπία. Δεν κινδυνεύουν οι θρησκείες, αλλά ο πολιτισμός. Είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα.

Αυτή η χορωδία των τυποποιημένων αντιδράσεων, τύπου «στην τέχνη υπάρχει απόλυτη ελευθερία έκφρασης», μοιάζει σαν ένα κατάλοιπο Ιερού σε μια αποϊεροποιημένη εποχή.

Ο Νιλ Πόστμαν («Τεχνοπώλιο») είχε προειδοποιήσει με οξυδέρκεια για τη «μεγάλη αφαίμαξη των συμβόλων» της ανθρωπότητας μέσω της διαφήμισης και ενός είδους κακής εκπαίδευσης. Επιπλέον, ο Ολιβιέ Ρουά (Η ισοπέδωση του κόσμου) καταγγέλλει πως η μεταμοντέρνα καταιγίδα αποσυμβολοποιεί την κουλτούρα, κάτι που συνιστά κίνδυνο για τον πολιτισμό εν γένει. Εξάλλου, η αποδόμηση των συμβόλων ανοίγει τον δρόμο για τον πιο άγριο καπιταλισμό, διότι τον κενό χώρο καταλαμβάνουν τα σύμβολα της παγκόσμιας αγοράς.

Αυτή η χορωδία των τυποποιημένων αντιδράσεων, όπως π.χ. «στην τέχνη υπάρχει απόλυτη ελευθερία έκφρασης», μοιάζει σαν ένα κατάλοιπο Ιερού σε μια αποϊεροποιημένη εποχή. Αλλά με αυτήν την καρικατούρα του Απολύτου δεν σώζεται ο πολιτισμός. Το πρόβλημα ξεπερνά τους επιμέρους θιγομένους και απαιτεί αλληλεγγύη της ανθρώπινης κοινότητας. Αν θέλει να παραμείνει ανθρώπινη.

*Ο π. Βασίλειος Θερμός είναι ψυχίατρος παιδιών και εφήβων, πρώην καθηγητής Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αθηνών.

Πηγή: Καθημερινή

 

Η Νηστεία….

 

Η νηστεία, ως πείνα και δίψα, δίνει στην τροφή και στη ζωή τη γεύση της ευλογίας και της ευχαριστίας. Βλέποντας το ψωμί κα το νερό ως δώρο του Θεού, ανακαλύπτεις τελικά παντού γύρω σου τα κρυμμένα  Του δώρα… Μόνο αυτός που ευχαριστεί ζει αληθινά.

          π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Εκδήλωση για την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου

 

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

 

Η Χριστιανική Εστία Πατρών σάς προσκαλεί

στη θεατρική παράσταση - αφιέρωμα με θέμα:

 

Νικηταράς ο "Τουρκοφάγος"

 

με την ευκαιρία του εορτασμού της εθνικής επετείου

της 25ης Μαρτίου.

 

1η παράσταση: Σάββατο 22/3 - 6.00 μ.μ. (μόνο για παιδιά)

2η παράσταση: Τρίτη 25/3 - 5.00 μ.μ.

3η παράσταση: Τρίτη 25/3 - 7.30 μ.μ.

 

Με τιμή

Το Δ.Σ.

Πως απέθανεν ο Παπαδιαμάντης

 

Ήταν 3 Ιανουαρίου του 1911 όταν στον βαρύ χειμώνα της Σκιάθου ο αρχάγγελος κατέβηκε για να πάρει την ψυχή του Αλέξανδρου στον ουρανό. Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης είχε ήδη ζήσει 59 βασανισμένα αλλά και  ταυτόχρονα γοητευτικά χρόνια στην γη, ακροβατώντας ανάμεσα στους ήρωες που με λέξεις ζωγράφιζε στο χαρτί, στους ναούς όπου έψαλε τα "τραγούδια του Θεού" και στα καπηλειά όπου το κρασί γινόταν ο πρόσκαιρος αναπαμός του από την φτώχεια και τα βάσανα.

Ο Θεός που -όπως όλα του τα πλάσματα έτσι και αυτόν- τον παρακολουθούσε στις ανηφόρες και τις κατηφόρες του έπεμψε τον άγγελο και ο δούλος Του Αλέξανδρος, σαν έτοιμος από καιρό ακούμπισε με το τραχύ του χέρι το απαλό φτερό, ύστερα το κράτησε πιο δυνατά και ο άγγελος έφυγε...Με τον Αλέξανδρο. Κανένα σημάδι στο χιόνι, μία απέραντη σιωπή, όπως όταν ζούσε. Μόνο κάποιες Ουρανίες, η Σταχομαζώχτρα και άλλοι δικοί του που αναπαύονταν στις κιτρινισμένες σελίδες των γραπτών του βγήκαν δειλά-δειλά και αθέατοι από τους ζωντανούς κουνούσαν λευκά μαντήλια....

Χρόνια μετά στην εφημερίδα "Πρωτεύουσα" δημοσιεύεται ένα σημείωμα του εξαδέλφου του, του επίσης συγγραφέα Αλέξανδρου Μωραϊτίδη, για τις τελευταίες ώρες του Παπαδιαμάντη.

ΠΩΣ ΑΠΕΘΑΝΕΝ Ο ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ

Πολλάκις όλην την ημέραν διήρχετο σιωπών. Ήτο εις το δωμάτιόν του πάντοτε. -Πώς βαστά να μην ομιλή τόσας ώρας; έλεγον αι αδελφαί του. Κατόπιν έλεγε –Έ, τώρα λέτε ό,τι θέλετε, να διασκεδάσωμεν. 29 Νοεμβρίου εξελθών το πρωί έφερεν από την αγοράν μπαρμπούνια. Έφαγε φασόλια το μεσημέρι. –Ψήστε ένα… Τού έψησαν. –Αυτό βράδυ το τρώμε. Δεν έφαγεν όμως το βράδυ. Εξημέρωσεν άσχημα. Την νύκτα τού έβρασαν τρία ζεστά.

Είχε δύσπνοιαν. Από 30 Νοεμβρίου ήτο πλέον κλινήρης. Μίαν ημέραν κατέβη εις την αυλίτσαν. Ελιποθύμησε. Μόλις τον επρόφθασαν να μην πέσει και σκοτωθεί. Όταν συνήλθε, μάς ηρώτησε –Τι μου συνέβη; Ακούσας ότι ελιποθύμησεν –Ε! θα πεθάνω, είπε. Τόσα χρόνια δεν ελιποθύμησα.

 Τα κορίτσια έκλαιον. –Ε! δεν πεθαίνω, τα ενεθάρρυνε. Να πάρουμε, του είπαν τα κορίτσια, γιατρό; -Θα καλέσωμεν πρώτον τον ουράνιον ιατρόν, απήντησεν. Εκάλεσαν όμως τα κορίτσια ιατρόν. Αλλά δεν τον εδέχθη. Ξαναήλθεν ο ιατρός. Δεν τον εδέχθη. Το βράδυ ήλθεν ο Παπανδρέας και εδιάβασε Παράκλησιν. Ύστερα εδέχθη και τον ιατρόν. Επρίσθηκαν τα πόδια του. Είχε δύσπνοιαν. Διήρκησεν η ασθένια 35 ημέρας, κατά τας οποίας ήτο κλινήρης. Μετάλαβε τρεις φοράς εις το διάστημα αυτό. Έκαμεν ευχέλαιον. Του εδιάβαζεν ο Παπανδρέας την μεγάλην συγχωρητικήν Ευχήν· αυτήν ήθελεν. –Την μεγάλην Ευχήν, Παπανδρέα, τού έλεγεν. Του αγίου Βασιλείου το βράδυ μετάλαβε δια τελευταίαν φοράν. Όταν εβράδυασε καλά, ανεσηκώθη ολίγον ωσάν ενθουσιασμένος από κάποιαν ανάμνησιν. Ηκροάτο σιωπών το τραγούδι του αγίου Βασιλείου, όπου το ετραγουδούσαν τα παιδιά εις το αγαπημένον του καφενείον, εις την παραλίαν. –Τι ωραία που το πάνε ‘ς του Λάμπρου! Είπε. Και μετ’ ολίγον προσέθηκε –Να ήμουν κ’ εγώ κειδά!

Εζήτησεν έπειτα βιβλίον να διαβάσει. Του έδωσαν τον Σαίξπηρ. Το έλαβεν αλλά δεν ημπόρεσε να διαβάσει. Δεν έβλεπεν, αν και το φως ήτο πολύ.

-Ε, τώρα θα πεθάνω πλέον! Τα κορίτσια άρχισαν να κλαίουν. –Μη κλαίτε, δεν αποθνήσκω. Από την νύκτα έπαυσε τον καφέ και το γάλα. Εννοών εκλιπούσας τας δυνάμεις του, σαν να ήθελε να παρηγορήσει τας θρηνούσας αδελφάς του δια την ορφανείαν και ταις έλεγεν· –Έννοια σας. Αλήθεια. Δεν σας αφήνω τίποτε. Έννοια σας, από τα έργα μου θα λάβητε κάποιαν βοήθειαν. Μη κλαίτε! 

Λίγο κονιάκ τού έδωσαν τελευταίον. Μετά 24 ώρας απέθνησκεν. Ολίγην ώραν πριν, ήρχισε να ψάλλει «Την χείρα σου την αψαμένην» (διότι επλησίαζεν η παραμονή των Φώτων, ότε ψάλλεται το εύμορφον αυτό τροπάριον). Αλλά δεν ηκούοντο καθαρά οι λόγοι. Μετ’ ολίγον εξέπνευσε· μεσάνυκτα της 2ας προς την 3ην Ιανουαρίου.

‍∴

«Η οικία εις την οποίαν φιλοξενείται υπό των αδελφών του [Παπαδιαμάντη] ο σοφός διδάσκαλος Αλέξανδρος Μωραϊτίδης», συνεχίζει ο αρθρογράφος της εφημερίδας αφότου μοιράζεται το παραπάνω σημείωμα, «κείται όπισθεν ακριβώς του Αγίου Βήματος της Παναγίας της Σκιάθου, εις τον Νάρθηκα της οποίας ευρίσκεται η κάρα του Παπαδιαμάντη εντός μικρού μαύρου κιβωτίου. Πόση θα είναι η συγκίνησις του Αλέξανδρου Μωραϊτίδη, εκκλησιαζομένου εκεί όπου διατηρείται εισέτι το κρανίον του αγαπημένου Αλεξανδρή, τον οποίον τόσον αριστοτεχνικώς ζωγραφίζει εις τα ‘Χριστούγεννα εις τον ύπνον μου’ του 4ου τόμου των Διηγημάτων του, και του οποίου την ασθένειαν και τον θάνατον με τόσην απλότητα, αλλά και με τόσην δύναμιν συγκινήσεως διατήρησεν εις το ανωτέρω ανέκδοτον σημείωμά του».

ΕΝΔΥΜΙΩΝ

Εφημερίδα Πρωτεύουσα, 8.11.1921

 

Σ΄ ευχαριστώ που δεν υπήρξες μέτριος…

 

«Σ’ ευχαριστώ που δεν υπήρξες μέτριος. Σ’ ευχαριστώ που από την αρχή μου φέρθηκες με τον χειρότερο  τρόπο. Σ΄ ευχαριστώ που δεν στάθηκες άξιος στο ύψος των περιστάσεων στα όσα έπρεπε,  στα όσα όφειλες να κάνεις. Ούτε καν τα αυτονόητα. Ούτε τα προσχήματα μπόρεσες να κρατήσεις….

            Και επειδή δεν υπήρξες μέτριος, επειδή εσύ από την αρχή έκανες ξεκάθαρο με  τον τρόπο σου, το ότι δεν είμαι  σημαντική για σένα, εγώ κατάφερα να προχωρήσω…

            Πόνεσα πολύ, έκλαψα, χτυπήθηκα. Βίωσα τη μοναξιά βαθιά μες το πετσί μου.

            Δεν ήσουν καλός, ούτε επαρκής. Δεν ήσουν καν μέτριος… Και γι΄ αυτό σ’ ευχαριστώ…

            Γιατί ήσουν κακός. ‘Ήσουν απών. Ήσουν λίγος, και αυτό το έκανε ξεκάθαρο για μένα…

            Μ’ έβγαλε από δεύτερες σκέψεις, από τύψεις, από προβληματισμούς για το πως να ισορροπήσω καταστάσεις. Με απενοχοποίησε, με ελευθέρωσε.

            Και έτσι… απλά προχώρησα. Απλά συνέχισα. Πήγα παρακάτω τη ζωή μου.

            Να είσαι καλά σε ό, τι κάνεις, όπου και αν πας. Και ας είναι ο Θεός μαζί σου».

            Την άκουγα ώρα να μιλάει… δεν αναφερότανε σε μένα. Όχι. Μου έλεγε για μια ιστορία από τα παλιά.

            Με προβλημάτισε πολύ.

            Όχι για την ίδια, Όχι. Άλλωστε, είναι καλά πλέον, έχει προχωρήσει.

            Με προβλημάτισε για μένα.

            Για το πόσο μέτριος είμαι εγώ απέναντι στους ανθρώπους τους δικούς μου, στη γυναίκα μου, τους γονείς, τους φίλους, τα αδέλφια μου, όλους…. Για το τι κακό, με τη μετριότητά μου, τους προκαλώ…

            Σκέψου το… προβληματίσου κι εσύ.

            Είναι πολύ άσχημο, να καταντήσεις μέτριος…

                        Ελευθέριος Γ. Ελευθεριάδης

                                    Ψυχολόγος

π. Νικ. Λουδοβίκος: Η ασκητική ανθρωπολογία του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά

 

Ὁμιλία στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου Δράμας, κατά τόν Κατανυκτικό Ἑσπερινό την Β΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, 16 Μαρτίου 2025. Ὁμιλητής ὁ Αἰδεσιμολογιώτατος πρωτοπρεσβύτερος π. Νικόλαος Λουδοβίκος, καθηγητής τοῦ Παιδαγωγικοῦ Τμήματος τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων, μέ θέμα: Ἡ ἀσκητική ἀνθρωπολογία τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ.

Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, Φως πολύ και παράδοξο γέμισε το κελλί στο οποίο βρισκόταν το ιερό άγιο λείψανό του!

Όταν η μακαρία ψυχή του αγίου Γρηγορίου Παλαμά Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης εξήλθε από το σώμα του, η Χάρις του Αγίου Πνεύματος φανέρωσε και στους λοιπούς ανθρώπους εξαίσια την εσωτερική λαμπρότητα της ψυχής του.

Αφού φως πολύ και παράδοξο γέμισε το κελλί στο οποίο βρισκόταν το ιερό άγιο λείψανό του.

Συγχρόνως έλαμψε το πρόσωπό του, παρ’ όλο που ενόσω ζούσε ήταν σοβαρό, σκυθρωπό και κατάξηρο.

Αυτής της υπερούσιου λαμπρότητας έγιναν μάρτυρες όλοι οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης οι οποίοι έσπευσαν να λάβουν μέρος στην κηδεία και τον ενταφιασμό του Αρχιερέως τους.

Έτσι, το σκήνωμα του αγίου Γρηγορίου έμεινε αχώριστο από την Χάρη του Παναγίου Πνεύματος και γι’ αυτό και στη συνέχεια αναδείχθηκε ο τάφος του κατοικία του θείου φωτός, πηγή θαυμάτων, βρύση ιερών χαρισμάτων και δωρεάν ιατρείο.

Αλλά ο άγιος Γρηγόριος ήταν θαυματουργός και ενόσω βρισκόταν στη ζωή.

Ο άγιος είχε έναν φίλο Ιερομόναχο ο οποίος ονομαζόταν Πορφύριος. Ένα βράδυ, παραμονή της γιορτής της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος κατά την οποίαν τελούσαν την αγρυπνία της μεγάλης εορτής έπιασε τον Ιερομόναχο ένας σφοδρός πόνος στην αριστερή πλευρά.

Από τον πόνο αυτό δεν μπορούσε να ξαπλώσει ούτε στο κρεβάτι.

Επειδή στην αγρυπνία αυτή πήγε και ο άγιος Γρηγόριος για να λειτουργήσει, τον πλησίασε ο Ιερομόναχος Πορφύριος και τον παρακάλεσε θερμά για να τον θεραπεύσει.

Και τότε ο άγιος, έβαλε σταυροειδώς το χέρι του στην πλευρά του Ιερομονάχου και είπε με κατάνυξη και συντριβή το τροπάριο, «Σταυρούμενος, Δέσποτα…» κτλ, και το «Ίασαι σε ο Χριστός…», και ω του θαύματος ελευθερώθηκε ο πάσχων από τον πικρό εκείνο πόνο και έγινε υγιής.

(Διασκευή, επιμέλεια Στέλιος Κούκος)πηγήΔιασκευή από τον «Μέγα Συναξαριστή της Εκκλησίας», μήνας Νοέμβριος, τόμος 11ος.

Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, Φως πολύ και παράδοξο γέμισε το κελλί στο οποίο βρισκόταν το ιερό άγιο λείψανό του! – Οδοιπορούντες Αγίου Συμεών Του Νέου Θεολόγου

Άτομο - Πρόσωπο – Ελευθερία

 

Στην έννοια του ατόμου ελευθερία θεωρείται η ικανότητα του να θέτει όρια γύρω από τον εαυτό του, να αυτοβεβαιώνεται. Το πρόσωπο, αντιθέτως, βιώνει την ελευθερία ως ικανότητα να «εξ- ίσταται», να υπερβαίνει τα όριά του, να έρχεται σε κοινωνία με τον άλλο και τελικά να βεβαιώνει την ύπαρξη και  την ετερότητα του διά μέσου του άλλου. Είναι παράδοξο, αλλά αληθινό, ότι χωρίς το «Συ», το οποίο βεβαιώνει την ύπαρξη του «Εγώ», το τελευταίο δεν έχει νόημα, αφανίζεται, παύει να υπάρχει.

            Το ζητούμενο, λοιπόν, σε μια κοινωνία και έναν πολιτισμό προσώπων είναι μια κοινωνία, η οποία δεν είναι άθροισμα ατόμων αυτοβεβαιουμένων και αυτοκαθοριζομένων, αλλά πλέγμα σχέσεων, μέσα από τις οποίες αναδύεται η απόλυτη ετερότητα των προσώπων. Το δίκαιο του προσώπου δεν στηρίζεται ούτε στο φυσικό δίκαιο ούτε στη συμβατική και στο βάθος ωφελιμιστική αναγκαιότητα της κοινωνικής οργανώσεως, αλλά σε μια οντολογία σχέσεως, χωρίς την οποία τίποτε δεν υφίσταται ως ελεύθερη ύπαρξη.

            Ο λόγος του Θεού δια του απ. Παύλου- ο οποίος ήταν βαθύς γνώστης της νομικής  παιδείας, της φιλοσοφίας και θεολογίας- έρχεται να επιβεβαιώσει τη σημαία του προσώπου στην κοινωνία  της Εκκλησίας. Στην προς Γαλάτας επιστολή του λέει χαρακτηριστικά: «Ουκ ένι Ιουδαίος, ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος, ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν  και θήλυ, πάντες γαρ υμείς εις έστε εν Χριστώ Ιησού» (Γαλ. 3, 28).

            Στην ίδια δε επιστολή, υπογραμμίζοντας ουσιαστικά ότι το πρόσωπο βεβαιώνει την ύπαρξη και την ετερότητα του δια μέσου του άλλου, γράφει: «Ο γαρ πας νόμος εν ενί λόγω πληρούται, εν τω αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Γαλ. 5, 14). Αυτή είναι η θέση της Εκκλησίας για την κοινωνία των μελών της : Το πρόσωπο νοείται ως σχέση….

            «Η ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ», τ. 624