Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

Γκρέμισέ τα στην Πάτρα (α')


Το «Πράσινο Ποντίκι» έφτασε αισίως με το αφιέρωμα «Γκρέμισέ τα» στην Πάτρα, πόλη ιδιότυπα προικισμένη και ιδιότυπα κατεστραμμένη.

Η «πόλη της μεσοτοιχίας», όπως μου τη χαρακτήρισε ένας παλαιός, βέρος Πατρινός μηχανικός

Η πόλη που «δεν μπορώ πια να βιώσω», όπως μου είπε από καρδιάς ένας άλλος παλιός, βέρος Πατρινός.

Η πόλη της απόλυτης πολεοδομικής και αρχιτεκτονικής «ειρωνείας»… Ευτύχησε τον 19o αιώνα να έχει πολεοδομικό σχέδιο διά χειρός ενός μηχανικού του γαλλικού στρατού, του Σταμάτη Βούλγαρη. Ευτύχησε να αφήσει το αποτύπωμά του ο Τσίλερ. Και κατάντησε έρμαιο και της «μπετόν αρμέ» χούντας και της «μπετόν αρμέ» μεταπολίτευσης.

Η Πάτρα είναι ο ορισμός της χαμένης ευκαιρίας. Ο ορισμός του πώς μια classy πόλη μπορεί να μετατραπεί σε μια, αρχιτεκτονικά και πολεοδομικά, επιεικώς αδιάφορη σύνθεση όγκων.

Το πιο τραγικό, όμως, είναι ότι η Πάτρα είναι μια πόλη αφημένη στη μοίρα της. Μια πόλη που επί της ουσίας δεν «ευεργετήθηκε» ποτέ και από κανέναν. Μια πόλη που η κεντρική εξουσία τής έχει γυρίσει εδώ και χρόνια την πλάτη.

Το «Πράσινο Ποντίκι» συνεχίζει να τα κάνει λίμπα και, ακολουθώντας την παλαιά ρήση του Γιάννη Τσαρούχη «Οι ευεργέτες του μέλλοντος θα είναι εκείνοι που θα γκρεμίζουν και όχι εκείνοι που θα κτίζουν», έθεσε το ερώτημα αυτό για την πόλη της Πάτρας… «Εάν σας δινόταν η δυνατότητα αύριο το πρωί να γκρεμίσετε ένα κτήριο, ποιο θα ήταν αυτό;»… Έστω και εάν ένα δεν είναι ποτέ αρκετό…

«Γκρεμίζουμε» λοιπόν με την ευγενική χορηγία της Μαρίας Καρέλα, του Γιώργου Κουβαρά, του Πέτρου Μπαζού και του Άκη Τσελέντη.

Το «Πράσινο Ποντίκι» ευχαριστεί για τη βοήθεια στο «γκρέμισμα» της πόλης την εφημερίδα «Πελοπόννησος» και τον αρχισυντάκτη της Νίκο Σύφαντο.


«Γκρεμίζω» το μέγαρο «Λόγου Τέχνης»

Σε μια πόλη, πύλη της χώρας μας προς τη Δύση, ένα κτήριο που ομολογουμένως δεν συνάδει με τους τσιλερικούς του συντρόφους, το θέατρο «Απόλλων» και τα παρακείμενα νεοκλασικά, ένθεν και ένθεν κτήρια, είναι το παράταιρο και αντιαισθητικότατο αρχιτεκτονικό τερατούργημα που όλοι μας γνωρίζουμε σαν μέγαρο «Λόγου Τέχνης».

Σε μια πόλη γνωστή για τον πολιτισμό και την κουλτούρα της, ο τσιμεντένιος αυτός όγκος παρεισφρέει σαν νεόπλουτος γείτονας ανάμεσα σε άρχοντες συγγενείς.

Αν ήταν στο χέρι μου, δεν θα δίσταζα στιγμή να διατάξω την κατεδάφισή του.


Μαρία Καρέλα, Συγγραφέας, λογοτέχνης,

καθηγήτρια Εtudes des Lettres


Το Ποντίκι




4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μόνο έτσι θα καθαρίσει η Πάτρα μας. Να γκρεμιστούν όλα τα εξαμβλώμτα της χούτντας και της αντιπαροχής και να φανεί το πραγματικό όμορφο πρόσωπο της πόλης.
Θα έπρεπε να ντρεπόμαστε, που γκρεμίσαμε τα υπέροχα νεοκλασικά της Πλ.Γεωργίου για να φτιάξουμε αυτά τα πολυόροφα τερατουργήματα πολυκατοικίες πέριξ της πλατείας. Στέκει κα χάσκει το κτίριο του ΠΑΝΤΑΖΗ στη θέση πανέμορφου νεικλασικού που κατεδαφίστηκε στη γωνία της Μαιζώνος, δίπλα από το Δημοτικό Θεάτρο.
Μα τόσο άχρηστοι μείς οι Πατρινοί και τόσο άτυχοι ;Όλοι οι διατελέσαντες δήμαρχοι ανίκανοι ;
ΕΛΕΟΣ!!!

Ανώνυμος είπε...

Δεν καταλαβαίνω γιατί όλοι αναφέρονται απαξιωτικά ειδικά στο Μέγαρο Λόγου και Τέχνης και όχι τόσο στα υπόλοιπα τερατουργήματα της πλατείας που αντικατέστησαν τα νεοκλασσικά. Την εποχή εκείνη(1970), οι έννοιες προστασία της πολιτιστικής και αρχιτεκτονικής κληρονομιάς και ένταξη νέου κτιρίου σε παραδοσιακό περιβάλλον, ήταν εντελώς άγνωστες πανελλαδικά. Όλοι τότε θεωρούσαν φυσικό ότι και το κτίριο της Εθνικής Τράπεζας θα γινόταν κάποτε πολυκατοικία. Παρ' όλα αυτά ο αρχιτέκτονας του Μ. Λ.& Τ., ενώ δεν θα τον εμπόδιζε κανείς να χτίσει ένα επταώροφο κτίριο, όπως αυτό αριστερά του θεάτρου, σε μια εποχή που κανείς δεν ασχολείτο με την ένταξη ενός σύγχρονου κτιρίου σε παραδοσιακό περιβάλλον, είχε την ευαισθησία να κάνει μια αξιόλογη προσπάθεια ένταξης αυτού του κτιρίου (δεν συζητώ αν είναι πετυχημένη ή όχι).
Κράτησε λοιπόν το ύψος στην πρόσοψη με τα διπλανά νεοκλασσικά, μετατοπίζοντας τους υπόλοιπους ορόφους στο βάθος του οικοπέδου, κράτησε τις κύριες οριζόντιες περασιές, και τον ρυθμό την κιονοστοιχίας της στοάς.
Αν δεν είχε γίνει αυτή η προσπάθεια και είχε κτισθεί στην πρόσοψη ένα επταώροφο σουράυλι, θα μπορούσαν αργότερα να το μακιγιάρουν και να φτειάξουν αυτή τη καρικατούρα νεοκλασσικού που υπάρχει σήμερα;

Ανώνυμος είπε...

Έλα όμως αγαπητέ φίλε που δεν είναι επιτυχημένη η προσπάθεια. Εϊναι απαοκαρδιωτική αυτή κατασκευή, πολλώ δε μάλλον που υλοποιήθηκε και υπό την επίβλεψη αρχιτέκτονα τοης Εθνικής Τραπέζης.
Το ότι δίπλα από το Δημοτικό θέατρο υπάρχει το χάλι της πολυώροφης πολυκατοικίας δεν αμνηστεύει την αποτυχία του αρχιτέκτονα της Εθνικής.
Και κάτι άλλο. Σ' ένα από τους ορόφους του "Μεγάρου Λόγου και Τέχνης" υπάρχει και ένα μουσείο με πολύ σπουδαία εκθέματα. Ποιος το γνωρίζει, ποιος το ξέρει, ποιος τι επισκέπτεται ; Κανείς. Το Μέγαρο έχει καταπιεί ένα σωρό σπουδαίων κειμηλίων που με πολύ κόπο άνθρωποι που ενδιαφέρονται για την ιστορία της Πάτρας έχουν συλλέξει και παραχωρήσει από τις ιδιωτικές τους συλλογές. (αναφέρω ενδεικτικά τον εξαίρετο Πατρινό συγγραφέα και νομικό κ.Χρήστο Μούλια).

Ανώνυμος είπε...

Ανώνυμε 3:57
Αν πρόσεξες ανέφερα ότι δεν συζητώ αν είναι ή όχι πετυχημένη η προσπάθεια. Αναφέρθηκα μόνο στη προσπάθεια ένταξης, κάτι πρωτόγνωρο για εκείνη την εποχή. Κατά τ' άλλα σου θυμίζω τη τελευταία φράση του σχολίου μου:
"Αν δεν είχε γίνει αυτή η προσπάθεια και είχε κτισθεί στην πρόσοψη ένα επταώροφο σουραύλι, θα μπορούσαν αργότερα να το μακιγιάρουν και να φτειάξουν αυτή τη καρικατούρα νεοκλασσικού που υπάρχει σήμερα;"