ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ (ΠΟΠΟΒΙΤΣ) ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ α'

Διαπρύσιος κήρυκας της οικουμενικότητας της «θεανθρώπινης» Ορθοδοξίας Άσπονδος εχθρός του «ουμανιστικού, ανθρωποπαγούς και ανθρωπολατρικού οικουμενισμού»

[ Η κάτωθι θεολογική γνωμοδότηση του Οσίου και θεοφόρου Πατρός Ιουστίνου (Πόποβιτς) προκλήθηκε κατόπιν αιτήματος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Σερβίας για το αν μπορεί να συμμετάσχει η Ορθόδοξη Εκκλησία σε «οικουμενικές ακολουθίες» που διοργάνωναν η ρωμαιοκαθολικοί της Γιουγκοσλαβίας στα πλαίσια της «εβδομάδος εν τη ενότητι». Έχει δημοσιευθεί με εισαγωγικό σημείωμα του τότε ιερομονάχου Ειρηναίου Μπούλοβιτς στο περιοδικό Κοινωνία τα 18(1975), σ. 95- 101, σε μετάφραση από τα σερβικά της Μαρίνας Σκλήρη.

π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος ]

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ «ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ»

ΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΓΝΩΜΑΤΕΥΣΙΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΑ

(του Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς)

Πανιερώτατοι Πατέρες,

Την στάσιν της έναντι των αιρετικών - και αιρετικοί είναι όλοι οι μη Ορθόδοξοι - η Εκκλησία του Χριστού έχει καθορίσει άπαξ διά παντός, διά των Αγίων Αποστόλων και των αγίων Πατέρων, δηλαδή διά της αγίας Θεανθρωπίνης Παραδόσεως, της μοναδικής και αναλλοιώτου.

Συμφώνως προς αυτήν την στάσιν, εις τους Ορθοδόξους είναι απηγορευμένη κάθε συμπροσευχή και κάθε λατρευτική επικοινωνία μετά αιρετικών. Διότι «τις μετοχή δικαιοσύνη και ανομία ; τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος ; τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαρ ; ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου;» (Β΄ Κορινθ. 6, 14-15). Ο 45^ος κανών των Αγίων Αποστόλων ορίζει : ”Ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος…, αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω· εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς, ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω”. Αὐ­τὸς ὁ ἱ­ε­ρὸς Κα­νὼν τῶν ἁ­γί­ων Ἀ­πο­στό­λων δὲν προσ­δι­ο­ρί­ζει ποί­α ἀ­κρι­βῶς προ­σευ­χὴ ἢ ἀ­κο­λου­θί­α ἀ­πα­γο­ρεύ­ε­ται, ἀλ­λὰ ἀ­πα­γο­ρεύ­ει κά­θε κοι­νὴν με­θ’ αἱ­ρε­τι­κῶν προ­σευ­χήν, ἔ­στω καὶ τὴν κα­τ’ ἰ­δί­αν (“συ­νευ­ξά­με­νος”­). Εἰς δὲ τὰς οἰ­κου­με­νι­στι­κὰς κοι­νὰς προ­σευ­χὰς μή­πως δὲν γί­νων­ται καὶ ἁ­δρό­τε­ρα καὶ εὐ­ρύ­τε­ρα τού­των; Ὁ 32^ος κα­νὼν τῆς ἐν Λα­ο­δι­κεί­ᾳ Συ­νό­δου ὁ­ρί­ζει· «Ὅ­τι οὐ δεῖ αἱ­ρε­τι­κῶν εὐ­λο­γί­ας λαμ­βά­νειν, αἵ­τι­νές εἰ­σιν ἀ­λο­γί­αι μᾶλ­λον ἢ εὐ­λο­γί­αι». Μή­πως ὅ­μως δὲν συμ­βαί­νει εἰς τὰς κοι­νὰς οἰ­κου­με­νι­στι­κὰς συ­ναν­τή­σεις καὶ συμ­προ­σευ­χὰς νὰ εὐ­λο­γοῦν αἱ­ρε­τι­κοὶ ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κοὶ ἐ­πί­σκο­ποι καὶ ἱ­ε­ρεῖς, προ­τε­στάν­ται πά­στο­ρες, ἀ­κό­μη δὲ καὶ γυ­ναῖκ­ες; (­!­).

Αὐ­τοὶ καὶ ὅ­λοι οἱ ἄλ­λοι σχε­τι­κοὶ κα­νό­νες τῶν ἁ­γί­ων Ἀ­πο­στό­λων καὶ τῶν ἁ­γί­ων Πα­τέ­ρων ἴ­σχυ­ον ὄ­χι μό­νον κα­τὰ τὴν πα­λαι­ὰν ἐ­πο­χήν, ἀλ­λ’ ἐ­ξα­κο­λου­θοῦν νὰ εἶ­ναι ἐν ἀ­πο­λύ­τῳ ἰ­σχύ­ϊ καὶ σή­με­ρον, δι’ ὅ­λους ἡ­μᾶς τοὺς συγ­χρό­νους ὀρ­θο­δό­ξους Χρι­στι­α­νούς. Ισχύουν αναμφιβόλως και διά την θέσιν μας έναντι των ρωμαιοκαθολικών και προτεσταντών. Διότι ο μεν ρωμαιοκαθολικισμός είναι πολλαπλή αίρεσις, περί δε του προτεσταντισμού τι να είπωμεν ; Καλλίτερον να μη ομιλώμεν. Ήδη ο Άγιος Σάββας εις την εποχήν του, επτάμισυ αιώνας πριν , δεν ωνόμαζεν άραγε τον ρωμαιοκαθολικισμόν «λατινικήν αίρεσιν» ; Και πόσα από τότε νέα δόγματα δεν επενόησεν ο πάπας και «αλαθήτως» εδογμάτισε ! Δεν χωρεί αμφιβολία, ότι διά του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα, ο ρωμαιοκαθολικισμός κατέστη παναίρεσις.

Και η πολύ επαινουμένη Β΄ Βατικάνειος Σύνοδος ουδέν ήλλαξεν ούτε όσον αφορά εις την τερατώδη ταύτην αίρεσιν, αλλά, τουναντίον, επεκύρωσεν αυτήν.

Ένεκα τούτου, αν είμεθα Ορθόδοξοι και θέωμεν να παραμείνωμεν Ορθόδοξοι, τότε οφείλομεν και ημείς να τηρήσωμεν την στάσιν του Αγίου Σάββα, του Αγίου Μάρκου Εφέσου, του Αγίου Κοσμά Αιτωλού, του Αγίου Ιωάννου Κροστάνδης και των λοιπών Αγίων Ομολογητών και Μαρτύρων και Νεομαρτύρων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, έναντι των ρωμαιοκαθολικών και των προτεσταντών, εκ των οποίων ούτε οι μεν, ούτε οι δε, δεν πιστεύουν ορθοδόξως εις τα δύο βασικά δόγματα του Χριστιανισμού : εις την Αγίαν Τριάδα και εις την Εκκλησίαν.